To μόνο που δεν μπορεί να κατηγορήσει κάποιος τους Paradise Lost είναι ότι έμειναν στάσιμοι και δεν προσπάθησαν να εξελίξουν τον ήχο τους. Από την αρχή της καριέρας τους και με κάθε δίσκο μας πρόσφεραν ένα, λιγότερο ή περισσότερο, διαφορετικό αποτέλεσμα. Είναι λογικό τα 90s, όταν και ξεκίνησαν, να είναι η περίοδος που μεγαλούργησαν. Με το "Icon", το μνημειώδες "Draconian Times" (που πριν από δυο μέρες συμπλήρωσε 25 χρόνια από την κυκλοφορία του), τη gothic στροφή με το "One Second", αλλά και με το τραγικά υποτιμημένο electro του "Host", παρέδωσαν κάποια από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας εκείνης. Δεν θα ήθελα να παραβλέψω και το "Gothic", που στην ουσία αποτέλεσε μπούσουλα για όλες τις μετέπειτα ατμοσφαιρικές death μπάντες. 

Η συνέχεια ήρθε με τρία πολύ καλά άλμπουμ, με το εκπληκτικό "Symbol of Life" του 2002 να κάνει τη διαφορά, αλλά και δυο μέτρια για τα δεδομένα τους (το "In Requiem" και κυρίως το "Faith Divides Us – Death Unites Us"). Επέστρεψαν όμως στις αρχές τις επόμενης δεκαετίας με το "Tragic Idol" που αποτελεί μια από τις κορυφαίες μου δουλειές των 10s. 

Το "The Plague Within" του 2015 τους είδε να γυρίζουν σε πιο doom/ death μονοπάτια, ενώ το "Medusa" του 2017, που το θεωρώ ανώτερο του άλμπουμ που διαδέχτηκε, αποτελεί μια από τις πιο heavy στιγμές τις καριέρας τους με μερικές φανταστικές συνθέσεις. Η τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν, ήταν στα πλαίσια της προώθησης του "Medusa" τον Δεκέμβριο του 2018. Αν δεν το έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, προφανώς και οι Paradise Lost αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Οπότε η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι αρκετά πιο συναισθηματική σε σχέση με τις περισσότερες αντίστοιχες κριτικές. Και έτσι φτάνουμε στο "Obsidian"...

Η αρχή γίνεται με το "Darker Thoughts", ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια κομμάτια δίσκου των Paradise Lost, μετά ίσως μόνο από τα "Enchantment", "Embers Fire" και "One Second". Η ακουστική αρχή του κομματιού μαζί με τα έγχορδα σίγουρα προκαλεί έκπληξη και η μετάβασή του στο πιο heavy μέρος είναι απλά μοναδική. Ακολουθεί το "Fall From Grace" που αν και το βασικό ριφ θυμίζει αυτό του "Prayer for the Afflicted" των Children Of Bodom, είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι που φέρνει στο μυαλό έντονα τις καλύτερες στιγμές του "Medusa" και πολύ φυσιολογικά μάλλον, μιας και αποτέλεσε το πρώτο κομμάτι που έγραψαν για τον δίσκο. Στο "Ghosts" όπως δήλωσαν, ήθελαν να αποδώσουν, για άλλη μια φορά, φόρο τιμής στους Sisters Of Mercy και τα κατάφεραν παραδίδοντας ένα πολύ πιασάρικο και απολαυστικό gothic metal τραγούδι. Η ένταση συνεχίζεται στο "The Devil Embraced". Η εναλλαγή καθαρών και πιο ακραίων φωνητικών από τον Holmes όπως και η κλιμάκωση του κομματιού είναι ιδανική και το καθιστούν άνετα μια από τις κορυφαίες στιγμές του "Obsidian" μαζί με το επόμενο. Με το "Forsaken" κόλλησα από την πρώτη ακρόαση, ίσως επειδή θα μπορούσε να κανείς να το θεωρήσει ως ένα από τα καλύτερα Type O Negative κομμάτια που δεν έχουν γράψει οι Type O Negative (άλλη μια τεράστια αδυναμία). Βασικά στα πέντε πρώτα κομμάτια συναντάμε το συγκρότημα στα πιο υψηλά συνθετικά επίπεδά του. 

Δεν είναι ότι το "Serenity", μια από τις πιο "βαριές" στιγμές του άλμπουμ, ή το μελωδικό "Ending Days", που η αρχή του μου θύμισε Anathema, είναι μέτρια κομμάτια, απλώς δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Το "Hope Dies Young" είναι η τρίτη πιο goth σύνθεση του δίσκου και θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο ομώνυμο άλμπουμ της μπάντας. Το "Obsidian" κλείνει μεγαλοπρεπέστατα με το "Ravenghast", στο οποίο η εναλλαγή καθαρών και brutal φωνητικών αποδίδεται για άλλη μια φορά τέλεια, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι σαν έχει βγει από κάποια ταινία θρίλερ. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα επιπλέον κομμάτια της ειδικής έκδοσης που είναι εκπληκτικά. Το "Hear the Night", που είναι στο ίδιο ύφος και ταιριάζει απόλυτα με το "Ravenghast", αλλά και το πιο δυνατό "Defiler" θα έπρεπε να βρίσκονται στην κανονική έκδοση του "Obsidian", ή τουλάχιστον στη θέση των "Serenity" και "Ending Days" αν έπρεπε να κρατηθεί ο ίδιος αριθμός κομματιών.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια μουσική επιστροφή της μπάντας σε κάποια παλαιότερη εποχή της (όπως οι τελευταίες κυκλοφορίες της). Στο "Obsidian" ενσωματώνουν τα στοιχεία που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν, πολλές φορές όλα στο ίδιο κομμάτι, παρουσιάζοντας μια από τις προσπάθειές τους με τη μεγαλύτερη ποικιλία. Αν έπρεπε να γίνω πιο συγκεκριμένος θα έλεγα ότι αποτελεί μια μίξη των δυο προηγούμενων άλμπουμ, με τα τρία πρώτα των 00s. Μπορεί αρχικά να ακούγεται φορτωμένο, αλλά οι απανωτές ακροάσεις δείχνουν ότι το αποτέλεσμα τους δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό. 

Η ερμηνεία του Nick Holmes είναι για άλλη μια φορά κορυφαία (αν και ο τρόπος που τραγουδάει, ιδίως στα καθαρά φωνητικά, δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν), αλλά την παράσταση κλέβει ο Greg Mackintosh. Το νέο άλμπουμ των Paradise Lost αποτελεί μια από τις καλύτερες κιθαριστικές δουλειές του Mackintosh. Οι κριτικές που έχει λάβει είναι μέχρι τώρα είναι εξαιρετικές και τις αξίζει και με το παραπάνω. Ελπίζω μόνο, λόγω της κατάστασης με τον κορονοϊό, να καταφέρουμε να τους δούμε ζωντανά στη χώρα μας, στην επερχόμενη προγραμματισμένη συναυλία τους για τον Δεκέμβριο. Το "Obsidian" μου έφερε στο μυαλό εποχές που ένας δίσκος κόλλαγε στο στερεοφωνικό και δεν έβγαινε με τίποτα. Απλά απολαύστε τον...

Βαθμολογία: 9 / 10