Χθες, 27 Ιανουαρίου, επανακυκλοφόρησε το "In Requiem" των Paradise Lost από την ελληνική δισκογραφική εταιρία The Circle Music. Η νέα περιορισμένη έκδοση αυτή, 111 αντιτύπων, έρχεται σε πολυτελές μαύρο δερμάτινο κουτί με ανάγλυφο σχέδιο σε χρυσό και περιλαμβάνει splatter βινύλιο με σε τριπλό gatefold, slipmat από φελλό, αφίσα με το εξώφυλλο του άλμπουμ, κάρτα με το εξώφυλλο του άλμπουμ και αυτοκόλλητο με τον αριθμό σειράς. Το "In Requiem" κυκλοφόρησε αρχικά στις 21 Μαΐου του 2007 και σηματοδότησε την επιστροφή της μπάντας σε πιο "σκληρά" ηχητικά μονοπάτια και πάλι. Επίσης θεωρώ ότι έτσι έκλεισε ένας κύκλος για τη μπάντα, που ξεκίνησε με το "One Second" και κατέληξε στο ομώνυμο του 2005. Με το "In Requiem" κέρδισαν ξανά τους πιο μέταλ οπαδούς τους που μπορεί να τους είχε "χαλάσει" η πιο πρόσφατη πορεία τους. Άλλωστε και αυτός ο δίσκος (μιας και οι Βρετανοί δεν έχουν κυκλοφορήσει κακό δίσκο) είναι γεμάτος κομματάρες όπως τα "The Enemy" και "Praise Lamented Shade" που θεωρούνται κλασσικά. Για περισσότερες πληροφορίες για αυτή την επανακυκλοφορία κατευθυνθείτε στην ιστοσελίδα της The Circle Music, πατώντας εδώ.

Να θυμίσω ότι ο τελευταίος δίσκος των Paradise Lost ήταν το φανταστικό "Obsidian" του 2020.

Η αλήθεια είναι ότι τη συγκεκριμένη ανταπόκριση την άργησα αρκετά, αλλά δεν ήθελα να πέσει πάνω στις απανωτές αναρτήσεις του αγαπημένου μπλογκοθεσμού της Blogovision. Οι Paradise Lost είναι η μπάντα που έχω δει τις περισσότερες φορές στην ζωή μου, αλλά πιστεύω ότι γενικότερα ένα μεγάλο ποσοστό των φίλων του gothic, ατμοσφαιρικού και γενικότερα metal ήχου τους έχει δει έστω μια φορά. Είναι όμως κάποιες περιστάσεις που δεν χάνονται. Φυσικά πάντα συνηθίζω να χαρακτηρίζω τέτοιες κινήσεις όπως είναι οι επετειακές συναυλίες, επανακυκλοφορίες κτλ ως αρπαχτές (και αυτό πιστεύω ότι είναι) που παίζουν με το πάθος και την αγάπη του κάθε οπαδού για την ενίοτε μπάντα. Μια τέτοια περίπτωση είχαμε και την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου. Οι Paradise Lost ήρθαν στην Αθήνα (και την Θεσσαλονίκη) για να μας παρουσιάσουν ολόκληρο το άλμπουμ τους "Icon" το οποίο συμπλήρωσε τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του. Μιλάμε για έναν από τους πιο ιστορικούς δίσκους του συγκροτήματος, οπότε αυτή η συναυλία ήταν μια αρπαχτή που δεν χάνονταν (τουλάχιστον για εμένα). Κάπως έτσι μάλλον σκέφτηκαν και οι Έλληνες φίλοι της μπάντας και έκαναν και τις δυο εμφανίσεις των Lost στην χώρα μας sold out (όπως άλλωστε ήταν όλη η περιοδεία τους για το "Icon").

Δεν έχει νόημα να σχολιάσω το setlist μιας και έπαιξαν ολόκληρο τον ιστορικό δίσκο. Τα "Embers Fire" και "True Belief" είναι κομμάτια που ακούμε σχεδόν σε κάθε συναυλία τους (ή ακόμα και το "Widow" που πολλές φορές τρυπώνει στα σετ τους), οπότε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον είχαν τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Το συγκρότημα περνάει μια πολύ καλή περίοδο και αυτό φάνηκε και σε αυτό το live. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν υποδειγματικές, ο ήχος ήταν καλός και ο Holmes ήταν ευδιάθετος και ομιλητικός, αστειευόμενος χαρακτηριστικά με το σπασμένο snare, προσφωνίζοντας ακόμα και το "Joys Of The Emptiness" ως  "Joys Of The Snaredrum". Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο κόμματι από τη συγκεκριμένη εμφάνιση, πέρα από τα προσωπικά αγαπημένα "Rememberance", "Colossal Rains" και "Christendom" που μου χάρισαν στιγμές συγκίνησης. 

Έχοντας παρακολουθήσει τη μπάντα τρεις φορές μέσα σε ενάμιση χρόνο (και όγδοη συνολικά) μπορώ να πω ότι η εμφάνισή τους το 2022 ήταν πιο πορωτική (με πρόσφατο τότε το καταπληκτικό "Obsidian"), στα Χανιά το σχήμα ήταν ίσως στα μεγαλύτερα κέφια που το έχω δει ποτέ και η φετινή στο Fuzz η πιο εξαιρετική εκτελεστικά από τις τρεις. Μεγάλο ενδιαφέρον όμως είχε και το encore με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία, αποτελούμενο από τα "Sweetness", "Pity The Sadness", "No Hope In Sight" και "Ghosts". Ιδίως τα δυο πρώτα ήταν όλα τα λεφτά. Το "Sweetness" είναι ένα τόσο κορυφαίο και διαχρονικό κομμάτι που θα έπρεπε να σκεφτούν να το έχουν πιο συχνά στα σετ τους. Όπως μου είχε πει ο Greg Mackintosh κατά τη συνομιλία μας μετά την εμφάνισή τους στα Χανιά, μεγάλο μέρος του νέου δίσκου των Paradise Lost είναι ήδη έτοιμο και αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στην επόμενη χρονιά, οπότε μάλλον θα ξαναδούμε τους αγαπημένους μας Βρετανούς πολύ σύντομα.

Για τον περισσότερο κόσμο το ντεμπούτο των Pearl Jam, το "Ten", είναι αξεπέραστο και το κορυφαίο άλμπουμ τους. Αυτό είναι απόλυτα λογικό μιας και μιλάμε για μια πραγματικά τέλεια δουλειά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και δίσκο σταθμό που άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει και best of . Θεωρώ ότι τουλάχιστον τα τρία πρώτα άλμπουμ των Pearl Jam είναι καθαρά δεκάρια, αλλά το "Vs." θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Είναι τόσες οι προσωπικές συνδέσεις και μνήμες που έχω συνυφασμένες με τον δεύτερο άλμπουμ των θρύλων από το Σιάτλ, που πάντα θα το επιλέγω έναντι των υπολοίπων. 

Τι δισκογραφική χρονιά όμως που ήταν το 1993; Η παρακάτω δεκάδα θα μπορούσε να ονομάζεται λίστα με δέκα Νο.1 (ή τουλάχιστον 7). Είναι η χρονιά που οι Smashing Pumpkins κυκλοφορούν το κορυφαίο τους δίσκο με το "Siamese Dream", αν και το "Mellon Collie and the Infinite Sadness" μπορεί να φέρει σαφείς αντιρρήσεις στο τελευταίο. Οι Nirvana κυκλοφορούν τον τρίτο και τελευταίο δίσκο τους, με τον οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν από τον εμπορικό ήχο του "Nevermind" και τα καταφέρνουν με καταπληκτικά αποτελέσματα. Πέρα όμως από την φανταστική πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά των Tool, στην Αμερική είχαμε ακόμα πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες από μπάντες όπως οι Monster Magnet, Melvins, Dinosaur Jr., The Afghan Whigs, Candlebox, The Breeders και Bad Religion (με το "American Jesus" που περιλαμβάνονταν στο άλμπουμ "Recipe For Hate" να γίνεται ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους).

Στην Αγγλία πάλι οι Depeche Mode εξακολουθούν να κατακτούν απάτητες κορυφές και να κυκλοφορούν άλλον ένα δίσκο που θα δημιουργήσει δική του σχολή, το "Songs Of Faith And Devotion". Οι Radiohead συνεχίζουν στη δική τους βρετανική εκδοχή του grunge, οι New Order εξακολουθούν να παρουσιάζουν καλούς δίσκους, χωρίς να φτάνουν τα επίπεδα τους στα 80s, και οι Slowdive κυκλοφορούν το "Souvlaki" ένα άλμπουμ - σημείο αναφοράς στην shoegaze σκηνή. Το britpop κύμα είναι έτοιμο να σαρώσει τα πάντα και αυτό φαίνεται από τις δουλειές των Blur, Suede, Manic Street Preachers, James και The Verve. Εξαιρετικές επίσης δουλειές με προέλευση από το Νησί, ήταν αυτές των PJ Harvey, New Model Army, The Levellers, Swervedriver και Cranes.

Σε πιο γκοθομεταλικά μονοπάτια οι θεοί Type O Negative κυκλοφορούν το ανυπέρβλητο "Bloody Kisses", ένα άλμπουμ που θα μνημονεύεται για πάντα, και οι Paradise Lost το πραγματικά τέλειο "Icon", το οποίο ρίχνει ακόμα περισσότερο φως στον νέο σκοτεινό δρόμο που ακολουθούν και μας προετοιμάζει για το μέλλον. Καλή χρονιά όμως και για το death doom metal με τις κυκλοφορίες των Anathema, Cathedral και My Dying Bride. Από την υπόλοιπη metal σκηνή μάλλον θα ξεχώριζα το "Chaos A.D." των Sepultura. Υπάρχουν επίσης τρεις δίσκοι από την Γερμανία, αυτοί των Einstürzende Neubauten, Deine Lakaien και KMFDM, που σε άλλη χρονιά θα ήταν πολύ πιθανό να βρίσκονταν στην κορυφαία δεκάδα. Τέλος δεν μπορούσα να μην αναφερθώ στην κορυφαία συλλογή του 1993, το "A Slight Case Of Overbombing: Greatest Hits Vol.1" των μοναδικών The Sisters Of Mercy.

10. New Order - Republic (London Recordings)

09. Slowdive - Souvlaki (Creation)

08. Radiohead - Pablo Honey (Parlophone)

07. Tool - Undertow (Zoo)

06. Depeche Mode - Songs Of Faith And Devotion (Mute)

05. Nirvana - In Utero (DGC Records)

04. Paradise Lost - Icon (Music for Nations)

03. Type O Negative - Bloody Kisses (Roadrunner)

02. The Smashing Pumpkins - Siamese Dream (Virgin)

01. Pearl Jam - Vs. (Epic)

Τι και αν οι Paradise Lost έρχονται στην Αθήνα τον Δεκέμβριο για να παρουσιάσουν ολόκληρο το "Icon"; Η ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά και να συνδυάσω καλοκαιρινές διακοπές στη μαγευτική πόλη των Χανίων δεν χανόταν. Πρώτη φορά λοιπόν στο Chania Rock Festival και οι εντυπώσεις που αποκόμισα είναι κάτι παραπάνω από θετικές. Το Θέατρο Ανατολικής Τάφρου αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή χώρου, ο ήχος ήταν εξαιρετικός και συνολικά η οργάνωση ήταν υποδειγματική και η ανυπομονησία μου ήταν μεγάλη για αυτό που θα ακολουθούσε...

Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι Paradise Lost εμφανίστηκαν στη σκηνή του Chania Rock Festival 2023 λίγο μετά τις 22:00. Όπως είχαν δηλώσει, στα Χανιά θα παρουσίαζαν ένα best-of σετ και κράτησαν την υπόσχεσή τους. Μπορεί να έλειπαν "χιτάκια" όπως το "Erased" ή ακόμα και το "Mouth" από ένα best-of σετ, αλλά έχουν έναν τόσο μεγάλο κατάλογο γεμάτο από αγαπημένα κομμάτια που σίγουρα δεν μπορούν να τα παίξουν όλα, ακόμα και αν μιλάμε μόνο για τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Το λάιβ τους άνοιξε με το "The Enemy" και έκλεισε με το "Ghosts" από το πιο πρόσφατο "Obsidian". Ενδιάμεσα ακούσαμε τρία κομμάτια από το "Draconian Times", δυο από το "Icon" όπως επίσης και "Gothic", "As I Die" και πολλά ακόμα, οπότε τι να σχολιάσει κανείς από ένα τέτοιο setlist; Απλά κορυφαία στιγμή το κάθε κομμάτι.

Εντύπωση μου έκανε αρχικά ότι μεγάλο μέρος του κοινού στο θέατρο ήταν καθήμενο, αλλά η απόδοση του ιστορικού συγκροτήματος ήταν τέτοια που λεπτό με το λεπτό παρακίνησε όλο και περισσότερο κόσμο να έρθει μπροστά. Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ο Nick Holmes. Τους Lost τους έχω δει αρκετές φορές, αλλά πρώτη φορά έβλεπα τον Holmes σε τέτοια κέφια. Μιλούσε συνεχώς με το κοινό, έκανε χιούμορ με τον κόσμο στα μπαλκόνια, άνοιξε διάλογο με όσους παρακολουθούσαν τη συναυλία έξω από τον χώρο, ήταν αρκετά κινητικός για τα δεδομένα του, ενώ και εκτελεστικά ήταν άψογος. Φυσικά όλο το σχήμα φαινόταν καλοδιάθετο και με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, όπως ανέφερα και στην αρχή, μας χάρισε μια αξέχαστη εμφάνιση που την συγκαταλέγω στις κορυφαίες μου για τους Paradise Lost. Το τέλος της συναυλίας με βρήκε να κατευθύνομαι στο Barfly για μπύρες και καλές μουσικές. Η πόλη είναι τυχερή που έχει τέτοιο μαγαζί, τους Βασίλη και Θανάση που το "τρέχουν" με πραγματικά πολλή αγάπη τους έβαλα στην καρδιά μου και προτείνω σε όσους βρεθούν στα Χανιά να το επισκεφτούν. 

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο Chania Rock Festival για την όλη διοργάνωση και αποτελεί αναμφίβολα μεγάλη επιτυχία η εμφάνιση των Paradise Lost ξανά στο φεστιβάλ μετά από δεκαπέντε χρόνια. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι για πολλά χρόνια ακόμα και του χρόνου να είμαι πάλι εκεί. Αναμένω ήδη τις ανακοινώσεις. 

Οι Paradise Lost θα βρεθούν το Σάββατο 29 Ιουλίου στα Χανιά, ως headliners στο Chania Rock Festival. Επειδή όμως μια επίσκεψη στην Ελλάδα το χρόνο δεν είναι αρκετή, ανακοίνωσαν δυο ακόμα ημερομηνίες για φέτος. Πιο συγκεκριμένα οι Paradise Lost θα εμφανιστούν το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023  στο Principal Club Theater και την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023 στο Fuzz Live Music Club. Οι συναυλίες αυτές είναι στα πλαίσια της Embers of Europe Tour 2023 για τον εορτασμό των τριάντα χρόνων από την κυκλοφορία του "Icon", το οποίο και επαναηχογράφησαν εκ νέου. Να θυμίσω ότι φέτος οι Nick Holmes και Gregor Mackintosh, κάτω από το project με τίτλο Host, κυκλοφόρησαν το "IX", ενώ το τελευταίο επίσημο άλμπουμ των Paradise Lost ήταν το εκπληκτικό "Obsidian" του 2020.

Ο δίσκος του νέου σχήματος των Nick Holmes και Gregor Mackintosh είναι ως τώρα ο δίσκος που περιμένω περισσότερο. Τα δυο μέλη των Paradise Lost, είχαν κάνει γνωστά τα κομμάτια "Tomorrow's Sky" και "Hiding From Tomorrow" από το electro pop/ goth γκρουπ τους με τίτλο HOST. Την εβδομάδα που μας πέρασε δημοσιοποίησαν και το τρίτο κομμάτι, με τίτλο "My Only Escape", από την επερχόμενη κυκλοφορία τους, το οποίο και μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί. Το "IX", όπως θα ονομάζεται ο δίσκος, αναμένεται να είναι διαθέσιμος στις 24 Φεβρουαρίου από την Nuclear Blast Records.

Το μακρινό 1999 οι Paradise Lost κυκλοφόρησαν τον έβδομο δίσκο της καριέρας τους με τίτλο "Host". Το προηγούμενο άλμπουμ, "One Second", τους βρήκε να απομακρύνονται αρκετά από τις ατμοσφαιρικές metal μέρες τους για χάρη ενός πιο gothic ήχου. Το "Host" όχι μόνο δίχασε αλλά δεν το περίμενε κανείς μιας και η στροφή σε έναν electro-pop ήχο δεν την αγκάλιασε το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών και θεωρείται μέχρι και σήμερα από πολλούς το χειρότερο άλμπουμ τους.

Ακολουθεί μη δημοφιλής άποψη: Το "Host" είναι ένας καταπληκτικός δίσκος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, με εξαιρετικούς στίχους από τον Holmes και είναι βαθιά υποτιμημένο μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικό...

Αν μετά το "Obsidian" αλλά και γενικότερα τα πιο βαριά τελευταία άλμπουμ κυκλοφορούσαν ένα αντίστοιχο δίσκο με το 99 μπορεί η ανταπόκριση να ήταν ακόμα χειρότερη. Μάλλον τα προηγούμενα σκέφτηκαν οι Nick Holmes και Gregor Mackintosh και αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα νέο σχήμα με τίτλο Host (πρέπει να εκτιμηθεί πάντως το χιούμορ τους). Το ντεμπούτο των Host ονομάζεται "IX" και θα κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου από την Nuclear Blast Records. Δεν αποτελεί ακριβώς συνέχεια του "Host", αν και όχι πολύ μακριά, μιας και όπως ακούμε από το φανταστικό πρώτο single "Tomorrow's Sky" βασίζεται σε έναν αρκετά πιο σύγχρονο synth ήχο.

Τι χρονιά και αυτή το 2002; Δεν θυμάμαι να με έχει δυσκολέψει τόσο πολύ καμία άλλη χρονιά στη κατάρτισης της αντίστοιχης λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς και πραγματικά σκέφτηκα να φτιάξω δυο λίστες. Εν μέρει αυτό οφείλεται στην προτίμησή μου στον gothic ήχο και πιο συγκεκριμένα για το 2002 στη gothic metal σκηνή που είχε τόσες αξιόλογες κυκλοφορίες που γέμιζαν εικοσάδα. 

Αυτή που ξεχωρίζει είναι αυτή των Paradise Lost που έχοντας παρεισφρήσει σε ακόμα πιο gothic μονοπάτια κυκλοφορούν έναν τέλειο δίσκο από την αρχή ως και το τέλος (με τη διασκευή στο "Smalltown Boy"), ενώ αυτή που θα ξεχώριζα περισσότερο από αυτές που λείπουν από τη παρακάτω λίστα είναι αυτή των Tiamat. Μπορεί το "Judas Christ" να αποτελεί το άλμπουμ με τον πιο εμπορικό ήχο από αυτά που έχουν κυκλόφορήσει (γνωρίζοντας μικρή αποδοχή από τους φίλους τους), όμως οι συνθέσεις (οι περισσότερες τουλάχιστον) κινούνται σε υψηλά επίπεδα. Επίσης θα πρέπει να αναφέρω πέρα από τις δουλειές των Sentenced, Lacuna Coil, The 69 Eyes και τις πολύ αξιόλογες δουλειές των The Birthday Massacre και Babylon Whores, ενώ από τον ευρύτερα σκοτεινό χώρο άξιοι λόγου είναι οι δίσκοι των Peter Murphy ("Dust") και VNV Nation ("Futureperfect"). 

Μένοντας σε metal χωράφια όμως συμφωνικού power προσανατολισμού, οι Nightwish κυκλοφορούν το απολαυστικό "Century Child", ενώ οι ντεθάδες In Flames το "γυρίζουν" στο nu metal με το "Reroute To Remain" ( ένα άλμπουμ που άκουσα απίστευτα πολλές φορές με το κομμάτι "Cloud Connected" να γίνεται must στις playlists πολλών ροκομαγαζιών).

Και μιας και αναφέρθηκα στο nu metal, έχει καταγραφεί πολλές φορές (και από αυτό το blog) ότι το συγκεκριμένο ιδίωμα είχε αρχίσει να φθίνει από τα προηγούμενα χρόνια. Η μόδα του δεν κράτησε πολύ και αυτό πλέον είναι ιδιαίτερα εμφανές και στις κυκλοφορίες μεγάλων - εμπορικών συγκροτημάτων του είδους όπως οι Papa Roach, Disturbed, Korn, με τους μόνους που καταφέρνουν να ξεφύγουν από όλο αυτό να είναι οι  System Of A Down με το άλμπουμ "Steal This Album!". Αντίθετα στη punk όχθη είχαμε κάποιες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες με σημαντικότερες αυτές των Bad Religion, The Used, No Use For A Name, New Found Glory, My Chemical Romance. Γενικότερα όμως η αμερικάνικη alternative rock σκηνή εκπροσωπήθηκε επάξια από τα άλμπουμ των Audioslave, Weezer, Red Hot Chili Peppers, Silverchair, Sonic Youth, Beck, Foo Fighters, Chevelle, Saliva, Wilco και ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Αυτά όμως των Pearl Jam και κυρίως των Queens Of The Stone Age αποτελούν αυτά που σέρνουν το χορό. Το 2002 σηματοδοτεί τη χρονιά που ο David Eugene Edwards μετά τους 16 Horsepower ξεκινά το νέο του ταξίδι με τους Wovenhand με θαυμαστά αποτελέσματα. Τέλος το φαινόμενο Eminem συνεχίζει ακάθεκτο όπως και ο χαμός με το "The Eminem Show" που έπεται του υπερεπιτυχημένου "The Marshall Mathers LP".

Άλλο ένα φαινόμενο, κυρίως για την Ευρώπη, ήταν οι Ρωσίδες t.A.T.u. με τα "All the Things She Said" και "Not Gonna Get Us" να ακούστηκαν όσο λίγα άλλα κομμάτια. Μπορεί οι Αυστραλοί The Vines να πλασάρονται από τα μέσα ως οι νέοι Nirvana, όμως το "Highly Evolved" (αν και πρόκειται για ένα αξιοπρεπές άλμπουμ με αρκετά garage rock στοιχεία) δεν μπορεί να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο. Από τον Καναδά έχουμε τα αξιόλογα έργα των Broken Social Scene και Godspeed You! Black Emperor, ενώ από την Ισλανδία το post-rock κομψοτέχνημα "()" των Sigur Rós. Οι Σουηδοί The Hellacopters παρουσιάζουν τον πιο εμπορικό (και καλύτερο για μένα) άλμπουμ τους, Άφησα για το τέλος την Μεγάλη Βρετανία γιατί δεν ξεχώρισα κάποια δουλειά από την εναλλακτική σκηνή του Νησιού, πέρα από το "The Remote Part" των Σκωτσέζων Idlewild, οπότε θα αναφέρω απλώς τα άλμπουμ των Oasis, Ladytron, Doves, Death In Vegas, The Chemical Brothers, The Coral, The Music, Primal Scream, Belle And Sebastian και των Ιρλανδών God Is An Astronaut. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω το "Heathen" του David Bowie που περιείχε μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Ο μεγαλύτερος όμως ντόρος στην Αγγλία γίνεται με δυο συγκροτήματα. Η Coldplay τρέλα συνεχίζεται με το "A Rush Of Blood To The Head", ενώ το ντεμπούτο των The Libertines τους βρίσκει να φιγουράρουν σχεδόν κάθε εβδομάδα στο εξώφυλλο της ΝΜΕ και άλλων βρετανικών περιοδικών.

Στην αρχή της συγκεκριμένης ανάρτησης έγραφα για τη σκέψη ύπαρξης για δυο λίστες ώστε να μπορούσα να συμπεριλάβω όσα άλμπουμ ήθελα. Όσες λίστες όμως και να υπήρχαν η κορυφή ανήκει αποκλειστικά σε ένα άλμπουμ και σχήμα. Δεν λέω ότι στα 90s δεν υπήρξαν post-punk σχήματα αλλά ότι μετά τη δεκαετία του 80 δεν κατάφερε κανένα να ξεχωρίσει. Όλα αυτά φυσικά μέχρι τους Interpol και το αριστουργηματικό ντεμπούτο του "Turn On The Bright Lights" που παίρνει τη μαγεία των Joy Division και τη μετασχηματίζουν σε κάτι σύγχρονο και εντελώς δικό τους. Μια κυκλοφορία σταθμός που τοποθετεί το συγκρότημα μέσα στα κορυφαία της περιόδου αυτής, αν όχι το κορυφαίο.

10. The 69 Eyes - Paris Kills (Roadrunner Records)

09. The Hellacopters - By The Grace Of God (Universal)

08. Idlewild - The Remote Part (Parlophone)

07. Madrugada - Grit (Virgin)

06. Lacuna Coil - Comalies (Century Media)

05. Sentenced - The Cold White Light (Century Media)

04. Pearl Jam- Riot Act (Epic)

03. Queens Of The Stone Age - Songs For The Deaf (Interscope)

02. Paradise Lost - Symbol Of Life (GUN)

01. Interpol - Turn On The Bright Lights (Matador Records)

Μπορεί να κοντεύει πλέον ένας μήνας από την εμφάνιση των Paradise Lost στη χώρα μας αλλά δεν θα μπορούσα να μην γράψω τίποτα για τους Βρετανούς. Κάπου διάβαζα ότι οι Paradise Lost είναι το συγκρότημα που έχει έρθει περισσότερες φορές στην Ελλάδα από οποιοδήποτε άλλο, αλλά είναι τόση μεγάλη είναι η αγάπη του ελληνικού κοινού προς το γκρουπ και αυτό φαίνεται σε κάθε επίσκεψή του. Η αλήθεια είναι ότι έχοντας παρακολουθήσει τους Lost αρκετές φορές στο παρελθόν, το δικό μου ενδιαφέρον κυρίως εστιάζεται στο πώς θα παρουσιάσουν το εκάστοτε νέο υλικό που θα έχουν κυκλοφορήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι να ακούω ύμνους όπως το "Embers Fire" ή το "Say Just Words" αλλά θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τα τέσσερα πέντε κλασσικά που δεν λείπουν από τις περισσότερες συναυλίες τους. Φυσικά υπάρχουν οπαδοί (νέοι ή μη) που δεν τους έχουν ξαναδεί οπότε αυτά είναι, επιβεβλημένα και αναμενόμενα. Επίσης είναι πλέον τόσο μεγάλη και ποιοτική η δισκογραφία τους, που δεν πιστεύω κάποιο σετλιστ θα είχε τους πάντες εντελώς χαρούμενους, εκτός αν αυτό ήταν πεντάωρο. Σίγουρα πάντως οι Shadowkings μπορεί σε κάθε live τους να είναι περισσότερο ή λιγότερο καλοί, αλλά πάντα η εμφάνισή τους κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης.

Το βράδυ του Κυριακής, 17 Απριλίου, το live τους ανήκε στην πρώτη περίπτωση. Αλλά και το δικό μου ενδιαφέρον ικανοποιήθηκε σε μεγάλο ποσοστό, μιας και παρουσίασαν πέντε κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ. Άλλωστε το "Obsidian" δεν ήταν μόνο το κορυφαίο άλμπουμ του 2020 για αυτό το blog, αλλά το θεωρώ και ένα από τα καλύτερα της σύγχρονης ιστορίας τους. Η αρχή όμως έγινε με το "Embers Fire" με τον αντίστοιχο φυσιολογικό πανικό, με το καινούριο, γκοθιάρικο, "Forsaken" να ακούγεται εκπληκτικά ζωντανά. Τα άλλα δυο νέα κομμάτια που παρουσίασαν στο βασικό σετ τους ήταν τα "Serenity" και "The Devil Embraced", με το δεύτερο να ξεχωρίζει (ίσως όμως επειδή είναι και εξαιρετικό κομμάτι). Εντύπωση μου έκανε ότι το "Blood and Chaos" ήταν το μόνο κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο τους - "Medusa" - με τον Greg να εμφανίζεται σε μεγάλα κέφια φανερώνοντας ότι άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει αναπόσπαστο μέλος και των μελλοντικών συναυλιών τους, σε αντίθεση με το άλμπουμ "The Plague Within" που εκπροσωπήθηκε από τα "An Eternity of Lies" και "No Hope in Sight". Προσπάθησαν επίσης να συμπεριλάβουν και άλλο υλικό από το δεύτερο μισό της δισκογραφικής πορείας τους με τα "Faith Divides Us - Death Unites Us" και "The Enemy", αν και παρέλειψαν εντελώς το φανταστικό "Tragic Idol". Ίσως περίμενα να παίξουν και κάτι από το "Symbol of Life", δεδομένου ότι συμπλήρωσε φέτος είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του (και δεν εννοώ μόνο το "Erased"). Δεν μπορείς να μην χτυπηθείς με το αναμενόμενο "As I Die", αλλά και τα "The Last Time" και "Say Just Words" (το δεύτερο κομμάτι που έπαιξαν από το "One Second" μετά από το ομότιτλο - τι φανταστική κομματάρα).

Μπορεί πολλοί να διαφωνήσουν αλλά το encore ήταν ένα από τα καλύτερα από τις συναυλίες που έχω παρακολουθήσει των Lost, μιας και περιλάμβανε δυο από τα καλύτερα κομμάτια του  "Obsidian" και μια έκπληξη. Η αρχή έγινε με το "Darker Thoughts", ένα από τα πιο διαφορετικά singles του σχήματος, για να ακολουθήσει το "So Much Is Lost" από το "Host". Με χαρά είδα την αποδοχή που βρήκε το συγκεκριμένο κομμάτι παιγμένο ηλεκτρικά και μακάρι να παρουσίαζαν κάποια στιγμή έτσι όλο το άλμπουμ μιας και θεωρώ ότι έχει αδικηθεί λόγω του ηλεκτρονικού ήχου του. Η κορυφαία στιγμή του live ήρθε στο τέλος με το gothic rock του "Ghosts" να μας παίρνει τα μυαλά σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του σχήματος στην Αθήνα. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...

Υ.Γ. Την συναυλία άνοιξε το σχήμα των δικών μας Fragment Soul. Στη σκηνή είδαμε μια πολύ δεμένη μπάντα (σε σημεία μου έφεραν λίγο από Anathema), με ωραίο ήχο και εξαιρετικά φωνητικά  αλλά οι μελωδίες τους δεν κατάφεραν να με κερδίσουν ολοκληρωτικά. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για μια περίπτωση που προσπερνάς εύκολα.

To 1991 συχνά χαρακτηρίζεται σαν μια από τις σημαντικότερες χρονιές στη μουσική. Σίγουρα είναι η χρονιά που άλλαξε η μουσική βιομηχανία όσο αφορά τις πωλήσεις. Μετά από συμφωνία του Billboard με την Nielsen SoundScan, οι πωλήσεις μετρούνταν από το τι έφευγε από τους πάγκους των δισκοπωλείων και δεν βασίζονταν στα στοιχεία από τη χοντρική πώληση. 

Άλλωστε δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί ορόσημο μια χρονιά που κυκλοφόρησαν τρία τόσο σημαντικά άλμπουμ που άντεξαν στον χρόνο και έχουν καταφέρει να συγκαταλέγονται στα κορυφαία όλων των εποχών. Το "Ten" των Pearl Jam και το "Nevermind" των Nirvana αποτελούν δίσκους σταθμούς για τη grunge σκηνή, αλλά και το "Black Album" των Metallica θεωρείται ένα από τα κορυφαία του rock ήχου γενικότερα. Το τελευταίο μετέτρεψε τους Metallica από metal ήρωες σε rock superstars. Στην ίδια φάση βρίσκονταν και οι Nirvana που μετά τον θόρυβο του "Bleach" γνώρισαν τέτοια εμπορική επιτυχία με το επόμενο και ακόμα περισσότερο μετά τον θάνατο του Kurt Cobain που λίγα προϊόντα στον πλανήτη δεν κυκλοφόρησαν με την φάτσα του Cobain ή το logo του σχήματος. Άλλωστε το "Nevermind" αποτελεί τον δίσκο που έχει συνδεθεί περισσότερο με την grunge μανία της εποχής. Τις βάσεις όμως για τη σκηνή αυτή είχαν βάλει οι Pearl Jam (βασικά τα μέλη τους με τα προηγούμενα σχήματά τους) και κάποιες ακόμα μπάντες και το 91 άρχισαν την πορεία τους με ένα μνημειώδες, αξεπέραστο ντεμπούτο. Παρόλο που πλέον και τα τρία θεωρούνται από τα πιο εμπορικά όλων των εποχών, κανένα δεν πλησίασε την κορυφή των πωλήσεων εκείνης της χρονιάς που άνηκε στην Mariah Carey, με μόνο τους Metallica να μπαίνουν στη λίστα (στην θέση 6). Στην δεκάδα όμως της συγκεκριμένης λίστα βρέθηκαν επίσης οι Guns N' Roses με το "Use Your Illusion II" και οι R.E.M. με το φανταστικό "Out of Time".

Μπορεί από το 1991 να μνημονεύονται περισσότερο οι προαναφερθέντες τρεις δίσκοι, όμως είχαμε πολλές περισσότερες μοναδικές κυκλοφορίες. Το "Out Of Time" ήταν μόνο μια από αυτές, αλλά από την Αμερική μας ήρθαν εκπληκτικές δουλειές. Το "Blood Sugar Sex Magik" των Red Hot Chili Peppers ξεχωρίζει και έβαλε τις βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε. Εξαιρετικά άλμπουμ όπως αυτά των Pixies, Temple Of The Dog, Green Day, Dinosaur Jr. Mudhoney, Screaming Trees, Monster Magnet, Slint, Mr. Bungle, Kyuss και φυσικά των Soundgarden ολοκλήρωσαν αυτό το μοναδικό δισκογραφικό έτος. Τότε επίσης είχαμε και ένα από τα πιο διαχρονικά ποπ/ροκ χιτάκια με το κομμάτι "Two Princes" από το άλμπουμ "Pocket Full Of Kryptonite" των Spin Doctors. Τέλος το 91 σηματοδότησε και την αρχή των The Smashing Pumpkings...

Αλλά και από την Αγγλία είχαμε πολύ σημαντικές κυκλοφορίες. Κορυφαία το "Loveless" των My Bloody Valentine πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν αναρίθμητα shoegaze/ dream pop συγκροτήματα που ακολούθησαν. Σε μια προ brit-pop περίοδο, με τη baggy/ χορευτική κουλτούρα να κρατεί καλά, ξεχώρισε το "Screamadelica" των Primal Scream. Όμως δεν μπορούσα να μην αναφερθώ και στις εξαιρετικές κυκλοφορίες των Blur, Massive Attack, Talk Talk, The Levellers, Electronic, Inspiral Carpets, Teenage Fanclub, U2 και χωρίς αμφιβολία του Morrissey.

Τέλος στον πιο σκοτεινό ήχο είχαμε τους Paradise Lost να ξεφεύγουν από τους death metal δρόμους τους και να εισάγουν πιο ατμοσφαιρικά σημεία στη μουσική τους, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για πάρα πολλές μπάντες και βάζοντας τα θεμέλια για αυτό που αργότερα θα ονομαστεί gothic metal.

10. Type O Negative - Slow, Deep And Hard (Roadrunner Records)

09. Swans - White Light From The Mouth Of Infinity (Young God Records)

08. Primal Scream – Screamadelica (Creation Records)

07. Paradise Lost - Gothic (Peaceville)

06. The Smashing Pumpkins - Gish (Caroline Records)

05. My Bloody Valentine - Loveless (Creation Records)

04. R.E.M. - Out Of Time (Warner Bros.)

03. Metallica - Metallica (Elektra)

02. Nirvana - Nevermind (DGC Records)

01. Pearl Jam - Ten (Epic)