Σε μια χρονιά με πολλές ιδιαιτερότητες, λόγω της κατάστασης με την πανδημία που ζούμε, η μουσική ήταν αναμφίβολα, όπως γίνεται πάντα, ένα από τα καλύτερα καταφύγια. Οι αξιόλογες δουλειές ήταν πάρα πολλές και από πολλά διαφορετικά είδη. Σίγουρα υπάρχουν κάποια κριτήρια αντικειμενικότητας όσο αφορά την αποδοχή κάποιων δουλειών - συγκροτημάτων, αλλά για μένα οι παράγοντες που επηρεάζουν τη διαμόρφωσης κάποιας τέτοιας λίστας είναι η διάθεση, η ώρα που έχει ο καθένας να διαθέσει αλλά και το προσωπικό γούστο που είναι και αυτό που αναζητώ όταν διαβάζω αντίστοιχες λίστες και ελπίζω να μην διαβάσω άλλη μια ακόμα κόπια του Pitchfork ή των άλλων δημοφιλών μουσικών μέσων. Όπως κάθε χρόνο τις δυο πρώτες δεκάδες της σαραντάδας μου τις χώρισα σε μια λίγο πιο mainstream pop-rock και μια με πιο σκοτεινές δουλειές αντίστοιχα. Η πρώτη παρακάτω:

No.40 Crimer - Fake Nails (Muve Recordings): Το νέο άλμπουμ του Crimer συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το προηγoύμενο. Απολαυστικά disco και 80s ποπ κομμάτια που στηρίζονται στη φανταστική φωνή του Alexander Frei.

Ακούστε: "Church", "I Want You To Know"

No.39 Caveman - Smash (Fortune Tellers): Όταν το 2011 οι Caveman εμφανίστηκαν με το "Coco Beware" καταλάβαμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα indie/ chamber pop περίπτωση. Στο "Smash" συνεχίζουν στους γνώριμους πετυχημένους δρόμους τους, με κάποιες νέες πινελιές, που κάνουν το άλμπουμ να κυλάει σαν νερό.

Ακούστε: "Helpless"

No.38 Adult Books – Grecian Urn (Taxi Gauche Records): To άλμπουμ των Adult Books, "Running From The Blows", του 2016 με είχε ενθουσιάσει αρκετά και περίμενα με αγωνία την επόμενη δουλειά τους. Το "Grecian Urn" πετυχαίνει μερικώς το στόχο του, μιας και έχει σημεία που ξεχωρίζουν αλλά και κάποια που μοιάζει να επαναλαμβάνονται και δεν το απογειώνουν.

Ακούστε: "Innocence"

No.37 Mother Mother - Inside (Warner): Όγδοο άλμπουμ για το indie rock συγκρότημα των Mother Mother και εδώ νομίζω έχουμε μια από τις πιο δυνατές στιγμές της δισκογραφίας τους. Είναι απορίας άξιο πως με κομμάτια όπως τα "I Got Love", "Two" και κυρίως το "Sick Of The Silence" δεν έχουν βρει ακόμα μεγαλύτερο κοινό.

Ακούστε: "Sick Of The Silence"

No.36 Black Marble - Fast Idol (Sacred Bones): Οι Black Marble αποτελούν εγγύηση στο χώρο και ο Chris Stewart συνεχίζει τις synth pop αναζητήσεις του. To "Fast Idol" στην αρχή σε ενθουσιάζει αλλά στη συνέχεια σε κουράζει λίγο από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του. Παρόλα αυτά αποτελεί άλλη μια αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία των Black Marble.

Ακούστε: "Somewhere"

No.35 Yung - Ongoing Dispute (PNKSLM Recordings): Πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι Δανοί επιστρέφουν με ένα concept άλμπουμ, ανακατεύοντας post-punk, shoegaze και noise rock στοιχεία, και καταφέρνουν να ξεχωρίσουν σε μια αρκετά κορεσμένη σκηνή, αφήνοντας παράλληλα πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Ακούστε: "Above Water"

No.34 Dry Cleaning - New Long Leg (4AD): Οι Dry Cleaning είναι ένα από τα συγκροτήματα γύρω από τα οποία έγινε περισσότερο ντόρος από τα μουσικά μέσα την περσινή χρονιά. Αν και δεν καταλαβαίνω το λόγο για αυτό και επίσης δεν μου φαίνεται και κάτι τόσο πρωτοποριακό, το "New Long Leg" είναι αναμφίβολα ένας πολύ καλός post-punk/ alt-rock δίσκος, με σαφείς αναφορές/ παραπομπές, που έχει στηθεί γύρω από τα αφηγηματικά φωνητικά της Florence Shaw.

Ακούστε: "Scratchcard Lanyard"

No.33 We Were Promised Jetpacks - Enjoy the View (Big Scary Monsters): Το Σκωτσέζικο indie rock σχήμα με το "Enjoy the View" φτάνει αισίως στο πέμπτο άλμπουμ της καριέρας του και αν δεν ξέρω ακόμα αν είναι το καλύτερο του, σίγουρα όμως είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πολυεπίπεδες δουλειές του, εισάγοντες παράλληλα και κάποια νέα στοιχεία στον ήχο του.

Ακούστε: "Not Me Anymore"

No.32 Provoker - Body Jumper (YEAR0001): To "Body Jumper" είναι ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς, που σου κρατάει το ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος. Οι Provoker αναμειγνύουν με τον δικό τους τρόπο post-punk, noise rock, electro και pop στοιχεία και είμαι σίγουρος ότι θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον.

Ακούστε: "Bugs & Humans"