Tο πρώτο Death Disco Open Air Festival έχει πλέον περάσει στην ελληνική συναυλιακή ιστορία. Πριν αναφερθώ όμως στη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ, στην οποία παρευρέθηκα, θα ήθελα να πω δυο λόγια για την διοργάνωση. Μπορεί το darkwave κοινό στην Ελλάδα να μην κατέχει πολύ μεγάλο ποσοστό, αλλά πάντα πίστευα ότι μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να λειτουργήσει. Ανάλογες προσπάθειες είχαν πραγματοποιηθεί πριν από πάρα πολλά χρόνια, αλλά πάντα σε κλειστούς χώρους και ποτέ σε ανοιχτό. Ο Λεωνίδας Σκιάδας, μετά από το Death Disco που έχει συμπληρώσει δέκα χρόνια λειτουργίας στη σκοτεινή ζωή της Αθήνας και συνεχίζει, είχε το όραμα και τη θέληση για κάτι τέτοιο και κατάφερε να μας προσφέρει μια σχεδόν άψογη διοργάνωση και γι' αυτό του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!

Σε μια από τις πιο ζεστές μέρες του χρόνου, η πρώτη μπάντα που παρακολούθησα ήταν οι Actors. Οι Καναδοί εμφανίστηκαν ευδιάθετοι και παρά τις αντίξοες κλιματολογικές συνθήκες δεν σταμάτησαν να χορεύουν πάνω στη σκηνή. Χορό είχαμε όμως και από κάτω αφού το σχήμα κατάφερε να "κουνήσει" το κοινό με τα ρυθμικά indie/ post-punk κομμάτια του. Εμφανίστηκαν πολύ ευδιάθετοι, γεμάτοι ενέργεια και κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου σε όλη την εμφάνισή τους. Το σετ τους το χάρηκα αρκετά, το οποίο αποτελούνταν από κομμάτια των δυο δίσκων τους που δεν έλειπαν από τις αντίστοιχες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς για το POEt'S SOOUND.

Η συνέχεια είχε κατεύθυνση προς τη μικρή - κλειστή σκηνή του φεστιβάλ για την εμφάνιση των Ολλανδών Mecano Un-Ltd. Με τον Dirk Polak να εμφανίζεται με ένα πουκάμισο που έγραφε χαρμολύπη, το ίδιο που είχε φορέσει στο Rockwave του 2006!, το σχήμα έδωσε μια πολύ δυναμική εμφάνιση. Άλλωστε πρόκειται για μια ιστορική post-punk μπάντα με πολλά αγαπημένα κομμάτια. Ένα από αυτά, το "Still Life", αποτέλεσε και την καλύτερη στιγμή της εμφάνισή τους, όχι ότι το υπόλοιπο σετ τους υστέρησε και η ανταπόκριση από τον κόσμο ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Είχε έρθει η ώρα όμως για τους She Past Away...

Οι επόμενοι στην κεντρική σκηνή ήταν ένα από τα κορυφαία ονόματα της σύγχρονης σκοτεινής μουσικής. Οι She Past Away έχουν φανατικούς φίλους και στη χώρα μας με πολύ κόσμο να έχει βρεθεί για να παρακολουθήσει κυρίως αυτούς. Ήταν η δεύτερη φορά που τους βλέπω και πλέον μπορώ να πω ότι το λάιβ τους λειτουργεί το ίδιο καλά σε ανοιχτό χώρο όπως και στον κλειστό. Με σύμμαχο έναν πολύ καλό ήχο παρουσίασαν ένα σετ με κομμάτια, που μπορεί να είναι στα τούρκικα, αλλά πλέον είναι τόσο αναγνωρίσιμα και αγαπημένα από τους φίλους του ήχου. 

Χωρίς κάποια ιδιαίτερη σκηνική παρουσία κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό, το οποίο μέχρι και καπνογόνο άνοιξε. Ναι οι Τούρκοι πατάνε ηχητικά σε αρκετούς μεγάλους παλαιούς, αλλά έχουν καταφέρει να έχουν ένα τόσο ξεχωριστό ήχο που είναι πολύ δύσκολο να μην σε κερδίσουν. Επίσης τα "Kasvetli Kutlama" και "Katarsis" θεωρούνται σύγχρονα κλασσικά του συγκεκριμένου ήχου, ενώ και τα υπόλοιπα κομμάτια τους βρίσκονται σε παρόμοιο επίπεδο. Καταφέρνουν κάθε φορά να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που τους συνοδεύουν και αυτό λέει πολλά για το σχήμα.

Επιστροφή στη κλειστή σκηνή για των Absolute Body Control. Το βελγικό ντουέτο των Dirk Ivens και Eric Van Wonterghem που ξεκίνησε το 1979 θεωρείται από τους πιο παλιούς και σημαντικούς εκπροσώπους του EBM χώρου. Δεν έχω παρακολουθήσει δισκογραφικά το σχήμα αλλά για όση ώρα παρακολούθησα την εμφάνισή τους, το κέφι ήταν διάχυτο από κοινό και συγκρότημα και σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις με το παθιασμένο σετ τους. Παρόλο που ο χώρος ήταν κλιματιζόμενος, λίγο η ακραία ζέστη εκείνης της ημέρας και λίγο ότι ξεκινούσαν οι Sisters, με έκαναν να κατευθυνθώ ξανά στην κεντρική σκηνή.

Πολλά γράφονται για τις εμφανίσεις των The Sisters Of Mercy και τα περισσότερα αρνητικά ιδίως από κάποιους που δεν ξέρουν τι να περιμένουν. Περισσότερο εστιάζουν τις περισσότερες φορές στα προηχογραφημένα μέρη, στον κακό ήχο ή στην απόδοση του Andrew Eldritch και όχι άδικα. Εδώ πρέπει να πω ότι είχαν μάλλον τον καλύτερο ήχο από όσες φορές τους έχω παρακολουθήσει. Ναι υπάρχουν προηχογραφημένα μέρη και ο Eldritch δεν ακούγεται όπως παλιότερα. Με πείραξε τίποτα από τα παραπάνω; Καθόλου! Ο θρυλικός ηγέτης των Sisters έχει πλέον πολλή περισσότερη βραχνάδα στη φωνή του, που προφανώς του ταιριάζει καλύτερα με την πιο ροκ απόδοση των κομματιών του. Όμως οι στιγμές που διακρίνεις τη χαρακτηριστική χροιά του είναι μαγικές και θα άξιζε το λάιβ τους και μόνο για αυτές. 

Πέρα όμως από την ιστορικότητα του σχήματος δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις σε κομμάτια όπως το "Dominion / Mother Russia" 'η το "Giving Ground", που ήταν και οι αγαπημένες μου στιγμές της συναυλίας. Επίσης το σετ τους δεν με χάλασε στο ελάχιστο, μιας και τα καινούρια κομμάτια ακούγονται πολύ καλά με κορυφαίο το "But Genevieve" (αν και όπως έχω ξαναπεί θα προτιμούσα να υπήρχε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι από αυτή την εκτέλεση, κυριολεκτικά και μεταφορικά, του "Temple of Love"). Το κλείσιμο ήταν δεδομένο ότι θα ικανοποιούσε άπαντες βασιζόμενο στο τρίο "Lucretia My Reflection", "Temple of Love" και "This Corrosion". Αντικειμενικός δεν είμαι με τους Sisters μιας και κάθε φορά που ανακοινώνονται είμαι απλώς...take my money.

Έτσι ολοκληρώθηκε ιδανικά το πρώτο Death Disco Open Air Festival. Μια εξαιρετική διοργάνωση σε όλες τις πτυχές. Υποδειγματικός ήχος για εξωτερικό χώρο, μικρές ουρές, φανταστικό line-up και γενικότερα δεν υπήρχε κάτι που υστερούσε στη διοργάνωση. Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε για μια συναυλιακή προσπάθεια ότι είναι καλή ίσως για τα μέρη μας, αλλά δεν συγκρίνεται με τις αντίστοιχες σε άλλες χώρες. Ε, το συγκεκριμένο φεστιβάλ δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα τα αντίστοιχα του εξωτερικού. Χάρηκα ιδιαίτερα και με τον κόσμο που αγκάλιασε αυτό το εγχείρημα και ευελπιστώ να είναι το πρώτο από τα πολλά Death Disco Open Air Festival που θα ακολουθήσουν.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής