Η αλήθεια είναι ότι πλησιάζοντας στο τέλος της φετινής χρονιάς δεν περίμενα ότι θα έγραφα μια κριτική για τον νέο δίσκο των Creeper. To συγκρότημα από το Σαουθάμπτον είναι μια αρκετά περίεργη περίπτωση θα έλεγα. Κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους με τίτλο "Eternity In Your Arms" το 2017, το οποίο θα το χαρακτήριζα μια αξιόλογη pop punk, emo κυκλοφορία που τους έφερνε πιο κοντά σε συγκροτήματα όπως οι AFI (ιδίως στο τρόπο που τραγουδάει ο Will Gould) και τους My Chemical Romance. Ο δεύτερος δίσκος τους, πέρα από 2-3 κομμάτια, δεν είχε και μεγάλη σχέση με τον προηγούμενο. Στο "Sex, Death & the Infinite Void" του 2020 το σχήμα εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την 90s britpop περίοδο αλλά και τα πιο σύγχρονα βρετανικά συγκροτήματα όπως οι Arctic Monkeys. Οι Creeper φαίνεται ότι επαναπροσδιορίζονται με κάθε κυκλοφορία τους, αλλά με τίποτα δεν περίμενα να ακούσω κάτι σαν το "Sanguivore".

Δε λέω ότι δεν υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ των δουλειών τους. Σίγουρα ένα από αυτά είναι η dark αισθητική αλλά κυρίως η θεατρικότητα που εμπνέεται από τις δουλειές του Jim Steinman, που όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι πάρα πολλές φορές είναι μεγάλοι θαυμαστές του. Ο Steinman είναι υπεύθυνος, πέρα από πολλά musicals και soundtracks, για την πιο επιτυχημένη δουλειά του Meat Loaf, το "Total Eclipse of the Heart" της Bonnie Tyler αλλά και για τα "This Corrosion" και "More" των θεών The Sisters of Mercy. Όλα αυτά δεν τα αναφέρω τυχαία, μιας και όλα τα παραπάνω φαίνεται να έχουν επηρεάσει αρκετά το νέο πόνημα των Creeper. Αλλά το "Sanguivore" είναι αυτά και ακόμα περισσότερα. Στην ουσία πρόκειται για μια ροκ όπερα η οποία διηγείται την ιστορία δυο βαμπίρ (Spook και Mercy) και η οποία χρησιμοποιεί τα όποια goth, punk, pop στοιχεία της προς χάριν της αφήγησης της ιστορίας που θέλει να πει.

Το εναρκτήριο "Further Than Forever" είναι ένα εννιάλεπτο επικό - δραματικό κομμάτι που συνδυάζει το "Welcome To The Black Parade" των My Chemical Romance με τις καλύτερες στιγμές του Meat Loaf, αλλά είναι καλύτερο και από τα δυο. Κυλάει τόσο γρήγορα σαν να πρόκειται για κάποιο δίλεπτο πανκ κομμάτι, έχει εκπληκτικές αλλαγές, είναι εντελώς θεατρικό, ενώ ο, σχεδόν μεϊντενικός, "καλπασμός" του στο τέλος το απογειώνει. Το "Cry For Heaven" που ακολουθεί έχει 80s arena rock στοιχεία, στα πρότυπα όμως του Billy Idol ή του "Cry For Love" του Iggy Pop. Το "Saced Blasphemy" θα μπορούσε να είναι ένας φόρος τιμής στο "Dig Up Her Bones" των Misfits με μια πιο σύγχρονη goth προσέγγιση. Η μπαλάντα "The Ballad of Spook & Mercy" ηρεμεί λίγο τα πράγματα, για να ταιριάζει με τη ροή της ιστορίας, είναι εξαιρετική αλλά όχι η πιο εντυπωσιακή μέσα στο "Sanguivore". Το "Lovers Led Astray" είναι άλλο ένα απίστευτα εθιστικό κομμάτι με τις ρίζες του στα 80s και στους The Cult και Sisters Of Mercy του "Vision Thing". Στη συνέχεια το "Teenage Sacrifice" συνδυάζει τις καλύτερες στιγμές των πρώιμων HIM με αυτές των Ghost, ενώ το πιο πάνκικο "Chapel Gates" είναι ίσως το μόνο που μας ταξιδεύει στο πρώτο άλμπουμ των Creeper.

Μετά από το ορχηστρικό "The Abyss", το "Sanguivore" τελειώνει με δύο ακόμα κορυφαία κομμάτια (όπως άλλωστε ξεκίνησε και το "έργο" τους). Οι Sisters Of Mercy αναφορές υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στον δίσκο, αλλά η μεγαλύτερη ωδή στους τελευταίους αποτελεί το κομμάτι "Black Heaven", που ακόμα και το επίσημο βίντεο του κομματιού φέρνει στο μυαλό το "Black Planet" των Sisters. Ένα επίσης από τα πράγματα που δεν περίμενα ήταν αυτή η φωνητική απόδοση του Will Gould, ή Will Von Gould για χάρη του concept του δίσκου, ο οποίος εναλλάσσεται από το ένα είδος στο άλλο με παραδειγματική ευκολία. Η ερμηνεία του σε όλα τα κομμάτια είναι φανταστική και ενισχύει το στοιχείο της θεατρικότητας που απαιτούσε το τρίτο άλμπουμ των Creeper, αλλά είναι στο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, το "Love You More Than Death", που είναι πραγματικά συγκινητικός - σπαρακτικός. Απλά υποκλίνομαι. 

Άνετα θα μπορούσα να φανταστώ το "Sanguivore" να εξελίσσεται σε κάποιο έργο που να ανεβαίνει στα θέατρα της Νέας Υόρκης ή του Λονδίνου και θα ήταν πραγματικά κρίμα αν δεν είχε την ανάλογη παραγωγή για κάτι παρόμοιο έστω για τις ζωντανές εμφανίσεις των Creeper. Άλλωστε αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το άλμπουμ, θα το έλεγα broadway goth. Είναι η πιο φιλόδοξη, μεγαλεπήβολη και πολυδιάστατη δουλειά τους που απευθύνεται σε όλους ανεξαρτήτων μουσικών προτιμήσεων. Είναι σκοτεινό, είναι pop, είναι rock, είναι punk, είναι συναισθηματικό, είναι δυνατό, είναι θεατρικό και είναι άψογο. Και είναι και ο δίσκος της χρονιάς για το 2023... Εύγε!