Την 1η Μαΐου οι Austra κυκλοφορούν το νέο τους δίσκο, με τίτλο "HiRUDiN", από την Domino Records. Με κάθε άλμπουμ, αρχικά με το "Olympia" και στη συνέχεια με το "Future Politics", η Katie Stelmanis δείχνει να απομακρύνεται μουσικά όλο και περισσότερο από το σκοτεινό χαρακτήρα που φανέρωσε στο καταπληκτικό ντεμπούτο της, "Feel It Break" του 2011, προς έναν αρκετά πιο ποπ. Σε αυτό συνηγορεί και το νέο της single, "Mountain Baby", στο οποίο συμμετέχει η Cecile Believe και συνοδεύεται από το παρακάτω επίσημο βίντεο.
Κάθε χρόνο στο κλασσικό μουσικό απολογισμό της χρονιάς, γίνεται λόγος για ποσό καλή ή κακή ήταν δισκογραφικά η χρονιά που πέρασε. Φυσικά η παραγωγή είναι πολύ μεγάλη, οπότε είναι στο χέρι του ακροατή, τι θα επιλέξει να ακούσει και πόσα από όλα αυτά θα του μείνουν. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο "ρίσκο", μιας και το διάστημα είναι πολύ μικρό για να κριθούν αυτές οι δουλειές. Πόσες φορές έχει συμβεί άλμπουμ που έχουν ενθουσιάσει τον πρώτο καιρό, να αποτελούν μετά από λίγα χρόνια, μια απλή αναφορά και άλλα που έχουν "ωριμάσει" εξαιρετικά να απαιτούν όλο και περισσότερες ακροάσεις;
Η παρακάτω, και πρώτη για φέτος λίστα, περιλαμβάνει άλμπουμ που με εξέπληξαν ευχάριστα, όπως ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Liam Gallagher, που είναι μάλλον ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει κάποιο μέλος των Oasis εδώ και είκοσι χρόνια. Αλλά και γκρουπ όπως οι Queens of the Stone Age, Royal Blood, Kasabian, Depeche Mode επανήλθαν με αρκετά δυναμικά με αξιόλογες δουλειές, ενώ οι Wire βρίσκονται κάθε χρόνο στη συγκεκριμένη λίστα με το ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ μετά το άλλο. Από την άλλη ο Morrissey κατάφερε να μας απασχολήσει άλλη μια φορά, όμως πέρα από τις πάντα "ενδιαφέρουσες" δηλώσεις του παρουσίασε και έναν πολύ αξιόλογο δίσκο. Αναλυτικά όμως:
No.40 The Underground Youth - What Kind Of Dystopian Hellhole Is This? (Fuzz Club Records): Οι The Underground Youth, που είναι αρκετά αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, μας έχουν συνηθίσει στο να κυκλοφορούν αξιόλογες δουλειές και ο νέος τους δίσκος δεν απογοητεύει, περιέχοντας μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει το σχήμα από το Μάντσεστερ.
No.39 Austra - Future Politics (Domino): Ίσως η μεγαλύτερη διαφορά του "Future Politics" σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες είναι ότι εδώ η Stelmanis έχει ένα μήνυμα να περάσει και όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άλμπουμ, αποτελεί ότι πιο πολιτικοποιημένο έχει παρουσιάσει. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την γνώμη μου για το φετινό άλμπουμ των Austra εδώ.
Ακούστε: "I Love You More Than You Love Yourself", "Utopia"
No.38 Me And That Man - Songs Of Love And Death (Cooking Vinyl): Ο Adam "Nergal" Darski είναι γνωστός ως ο frontman των Behemoth. Για το νέο του project αφήνει στην άκρη το black metal του βασικού του σχήματος, για χάρη ενός πιο country, dark americana ήχου, στο ύφος των Wovenhand, και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα.
Ακούστε: "My Church Is Black", "Magdalene"
No.37 Depeche Mode - Spirit (Columbia): Μπορεί οι Depeche Mode να έχουν φανατικό κοινό αλλά, όπως είχα παρατηρήσει, το ενδιαφέρον για νέο υλικό από το σχήμα είχε ατονήσει. Αυτό το έργο είχε κυρίως να επιτελέσει το "Spirit" και το καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Διαβάστε αναλυτικά για το νέο άλμπουμ των Depeche Mode εδώ.
Ακούστε: "Where’s The Revolution", "No More (This Is The Last Time)"
No.36 Wire - Silver / Lead (Pink Flag): Το "Silver / Lead" είναι το τρίτο συνεχόμενο άλμπουμ των Wire τα τρία τελευταία χρόνια, οι οποίοι είναι πλέον μόνιμοι της συγκεκριμένης λίστας. Φυσικά αν μπορούσα να διαλέξω κομμάτια και από τα τρία άλμπουμ θα έφτιαχνα έναν κορυφαίο δίσκο, αλλά και η νέα τους δουλειά μας χαρίζει άλλο ένα απολαυστικό άκουσμα.
Ακούστε: "Short Elevated Period", "Diamonds In Cups"
No.35 Royal Blood - How Did We Get So Dark? (Warner): Μπορεί οι Royal Blood να μην αλλάζουν και πολύ την επιτυχημένη συνταγή του ντεμπούτο τους, αλλά με το "How Did We Get So Dark?" μας παραδίδουν άλλο ένα πολύ αξιόλογο και απίστευτα διασκεδαστικό ροκ άλμπουμ, γεμάτο καλές στιγμές.
Ακούστε: "I Only Lie When I Love You", "Lights Out"
No.34 Kasabian - For Crying Out Loud (Columbia): Μπορεί το νέο άλμπουμ των Kasabian να μην φτάνει στα επίπεδα του "West Ryder Pauper Lunatic Asylum" ή και του "Velociraptor!", αλλά αποτελεί σημαντική βελτίωση από την προηγούμενη δουλειά τους. Το σίγουρο είναι ότι τα κομμάτια του νέου άλμπουμ ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε από κοντά στην πρόσφατη επίσκεψη των Kasabian για λογαριασμό του Ejekt Festival 2017. Διαβάστε το album review του "For Crying Out Loud" εδώ.
Ακούστε: "Ill Ray (The King)", "Bless This Acid House"
No.33 Queens Of The Stone Age - Villains (Matador Records): Η νέα δουλειά της μπάντας του Josh Homme είναι όλα όσα θα περίμενε κανείς. Ένα δυνατό άλμπουμ λοιπόν, πιο "χορευτικό", που κυρίως όμως καταφέρνει να συντηρήσει και ακόμα και να μεγαλώσει τον μύθο των Queens Of The Stone Age.
Ακούστε: "The Way We Used To Do", "The Evil Has Landed"
No.32 Liam Gallagher - As You Were (Warner): O τραγουδιστής των Oasis αποφάσισε επιτέλους να κυκλοφορήσει το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό, κερδίζοντας παράλληλα την μάχη των Gallagher αφού και ο Noel κυκλοφόρησε φέτος δίσκο. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι το "As You Were" περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια, στο γνωστό Oasis ύφος, μετά το "Be Here Now".
Ακούστε: "Wall Of Glass", "For What It's Worth"
No.31 Morrissey - Low In High School (BMG): Μετά από τις διάφορες περιπέτειές του με τις δισκογραφικές εταιρείες τρία χρόνια πριν, ο Morrissey βρήκε νέα στέγη και επέστρεψε με νέα δουλειά τον Νοέμβριο που μας πέρασε. Το "Low In High School" είναι ίσως ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο Moz μετά το "You Are the Quarry" του 2004.
Διαβάστε επίσης:
Οι Austra θα βρεθούν στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου στο Fuzz Live Music Club. Το synthpop συγκρότημα της Katie Stelmanis επιστρέφει στα μέρη μας δυο χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση εδώ, στα πλαίσια του Plisskën Festival 2015. Μαζί τους θα φέρουν και τον νέο τους δίσκο, το "Future Politics" που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς από την Domino Records. Την συναυλία των Austra θα ανοίξει η Κολομβιανή Ela Minus.
H Katie Stelmanis και το σχήμα της, οι Austra, κατάφεραν να μας μαγέψουν με το απολαυστικό dark electro ντεμπούτο άλμπουμ "Feel It Break" του 2011. Ακολούθησε δυο χρόνια μετά ο δεύτερος δίσκος του γκρουπ, με τίτλο "Olympia" (album review), ο οποίος είχε αρκετά πιο ποπ χροιά και είδε τους Austra να ακολουθούν πιο βατά μονοπάτια. Το τελευταίο έγινε ακόμα πιο κατανοητό και, από την εξαιρετική κατά τα άλλα, ζωντανή τους εμφάνιση στην Αθήνα πριν δυο χρόνια στα πλαίσια του Plisskën Festival. Το "Future Politics", που κυκλοφόρησε φέτος και πάλι από την Domino Records, μουσικά δείχνει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Olympia".
Ίσως η μεγαλύτερη διαφορά του "Future Politics" σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες είναι ότι εδώ η Stelmanis έχει ένα μήνυμα να περάσει και όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άλμπουμ, αποτελεί ότι πιο πολιτικοποιημένο έχει παρουσιάσει. Η φωνητική της ερμηνεία είναι για άλλη μια φορά το δυνατό χαρτί του δίσκου. Αξιόλογα κομμάτια υπάρχουν όπως το ομώνυμο με την Stelmanis να κηρύσσει "the system won't help you when your money runs out", το ονειρικό ποπ των "I Love You More Than You Love Yourself" και "Gaia" (στο οποίο ασχολείται με το θέμα της μετανάστευσης) και εννοείται το πιο χορευτικό "Utopia" που αποτελεί και την καλύτερη στιγμή της συγκεκριμένης δουλειάς. Το "Future Politics" είναι ένα άλμπουμ με ουσία που μπορεί να χαρίσει πολλές ευχάριστες ακροάσεις, αλλά το αίσθημα της επανάληψης είναι ιδιαίτερα έντονο. Θεωρώ ότι οι Austra μπορούν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από απλά ευχάριστες κυκλοφορίες, αρκεί να βρουν ξανά αυτή τη χημεία που φανέρωσαν στο ντεμπούτο τους.
Βαθμολογία : 7 / 10
Πριν από μια εβδομάδα οι Austra κυκλοφόρησαν το τρίτο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο "Future Politics" από την Domino Records. Το συγκρότημα της Katie Stelmanis γύρισε ένα νέο βίντεο για το κομμάτι "I Love You More Than You Love Yourself" που περιλαμβάνεται στο φετινό δίσκο, το οποίο έρχεται μετά από αυτά για τα κομμάτια "Utopia" και "Future Politics". Δείτε το παρακάτω:
Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά - "Olympia" - και πέντε μετά το εξαιρετικό "Feel It Break", οι Austra ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, το οποίο θα ονομάζεται "Future Politics" και θα είναι διαθέσιμο στις 20 Ιανουαρίου από την Domino Records. Το μουσικό όχημα της Katie Stelmanis έκανε επίσης γνωστό και το πρώτο κομμάτι, με τίτλο "Utopia", από τον επερχόμενο δίσκο, το οποίο μπορείτε να ακούσετε στο επίσημο βίντεο που ακολουθεί. Να θυμίσω ότι οι Austra βρέθηκαν στην Ελλάδα και το Plisskën Festival πέρσι το καλοκαίρι και αποτέλεσαν μια από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ.
Future Politics tracklist:
01. We Were Alive
02. Future Politics
03. Utopia
04. I’m A Monster
05. I Love You More Than You Love Yourself
06. Angel In Your Eye
07. Freepower
08. Gaia
09. Beyond A Mortal
10. Deep Thought
11. 43
Live Review: Plisskën Festival 1η Μέρα @ Ελληνικός Κόσμος, Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015
Austra Ιουνίου 13, 2015
Μετά την πολύ πετυχημένη περσινή διοργάνωση, το Plisskën Festival επέστρεψε φέτος με ένα αρκετά πιο μεγάλο και γεμάτο line-up, αλλά και μερικά πολύ δυνατά ονόματα, κάτι ήταν ίσως το μοναδικό που έλειπε από πέρσι. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η κατανομή των ονομάτων ανάμεσα στις δυο μέρες ήταν κάπως ανομοιόμορφη, τουλάχιστον για τα συγκροτήματα που ήθελα να παρακολουθήσω, καθιστώντας την Παρασκευή μια αρκετά γεμάτη μέρα. Αν και ήθελα αρκετά να δω τους Metz, δυστυχώς έφτασα στον χώρο του Ελληνικού Κόσμου λίγο πριν ξεκινήσουν οι The Twilight Sad, οπότε δεν υπήρχε θέμα επιλογής. Οι Σκωτσέζοι κυκλοφόρησαν πέρσι το εξαιρετικό "Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave" (album review εδώ), και πολύ σωστά βάσισαν το σετ τους σε αυτό. Έχοντας δει το γκρουπ και πριν δυο χρόνια στο Kookoo, γνώριζα για την πολύ καλή σκηνική τους παρουσία - ιδίως του τραγουδιστή James Graham, και πραγματικά δεν με απογοήτευσαν. Μπορεί μια εξωτερική σκηνή να μην είναι η ιδανική για την μουσική των The Twilight Sad, αλλά η μπάντα κατάφερε να ξεχωρίσει και να μας χαρίσει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ.
Σειρά στο πρόγραμμα για μένα είχαν οι Iceage, που εμφανίστηκαν στην ίδια σκηνή με τους The Twilight Sad. Η μπάντα είναι δεμένη και πραγματοποίησε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, αλλά λείπει το πάθος που περιμένεις ιδίως από ένα punk σχήμα. Το σόου τους ήταν περισσότερο αποστειρωμένο και από χειρουργική αίθουσα, ενώ ο Elias Bender Rønnenfelt πολύ θα ήθελε να ήταν στους Birthday Party. Μπορεί να μην κατάφεραν να έχουν την ίδια θετική αποδοχή με το "Plowing Into The Field Of Love", το οποίο βρέθηκε στις προτιμήσεις μου για το 2014, αλλά ήταν τα κομμάτια από αυτό που ξεχώρισαν στο live τους.
Και πάλι στη Republic σκηνή πάλι για ένα από τα βασικά ονόματα που ήθελα να δω στο φετινό event, τους Austra. Το 2011 είχα κολλήσει άσχημα με το "Feel It Break", ενώ δυο χρόνια αργότερα το "Olympia" εκπλήρωσε την ανάγκη για νέο υλικό. Μπορεί η εμφάνιση της Katie Stelmanis να έφερνε περισσότερο σε Lady Gaga παρά σε τραγουδίστρια κάποιου dark electro σχήματος, αλλά με τα καταπληκτικά και παθιασμένα φωνητικά της κατάφερε να κερδίσει το κοινό. Στα συν και η πολύ ωραία διαφορετική εκδοχή στο "Lose It".
Στη κεντρική σκηνή οι Mudhoney πάλι αποδείκνυαν γιατί έχουν τόσο καλή συναυλιακή φήμη. Με απίστευτη ενέργεια και τον Mark Arm σε μεγάλη φόρμα, φωνητικά και σκηνικά, και παρότι δεν είχαν και ιδιαίτερα καλό ήχο, κατάφεραν να παρασύρουν το κοινό σε ένα grunge πάρτι με κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Η μεγάλη στιγμή της πρώτης ημέρας, και μάλλον όλου του διημέρου, ήταν αναμφίβολα η εμφάνιση των Savages. To post-punk σχήμα, που κυκλοφόρησε μια από τις κορυφαίες δουλειές του 2013 - το ντεμπούτο τους με τίτλο "Silence Yourself", το περίμεναν αρκετοί, και θεωρώ ότι ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες της διοργάνωσης που κατάφερε να φέρει τις κοπέλες. Η Jehnny Beth, τραγουδίστρια του γκρουπ, είναι μια χαρισματική frontwoman, καταφέρνοντας να περάσει το πάθος και την ορμή που είχε στον κόσμο. Έκανε ακόμα και stagediving, ενώ στο "Husbands" της κρατούσε τα πόδια το κοινό. Παρουσίασαν επίσης και μερικά νέα κομμάτια, τα οποία φαίνεται ότι θα συνεχίσουν τον δικαιολογημένο ντόρο γύρω από το όνομά τους. Απλά εκπληκτικές...
Το μεγάλο όνομα της πρώτης μέρας του Plisskën ήταν φυσικά οι The Horrors, που όμως αποτέλεσαν και τη μεγαλύτερη απογοήτευση του φεστιβάλ. Ξεκίνησαν με κάκιστο ήχο, που στην πορεία βελτιώθηκε, με τον Faris Badwan να έχει νεύρα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το χειρότερο είναι αυτό το πέρασε στον κόσμο, καταφέρνοντας να χάσουν μέσα σε τέσσερα - πέντε κομμάτια το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που τους παρακολουθούσε. Το σχήμα παρουσίασε live το "Who Can Say" και ήταν σαν να το έπαιζαν οι Foster The People ή κάποιο αντίστοιχα άθλιο γκρουπ. Μόνο στα δυο τελευταία κομμάτια βελτιώθηκε ελάχιστα η κατάσταση, στο "I See You" από το τελευταίο τους άλμπουμ "Luminous" και στο "Moving Further Away" από το "Skying", αλλά ήταν πλέον αργά. Κοινώς, απίστευτη φόλα. Αυτό αποτέλεσε και το κλείσιμο για μένα σε μια από τις πιο γεμάτες μέρες που έχει παρουσιάσει το φεστιβάλ.
Στις αρχές του μήνα ανακοινώθηκαν τα πρώτα ονόματα για το φετινό Plisskën, με αρκετά από αυτά να δημιουργούν δικαιολογημένα μεγάλο ενθουσιασμό. Πριν λίγες ώρες το line-up του φεστιβάλ ολοκληρώθηκε, και από τα νέα ονόματα ξεχώρισα κατευθείαν αυτό των Savages. Το γυναικείο post-punk συγκρότημα της Jehnny Beth κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον σύσσωμου του μουσικού κόσμου το 2013, με το καταπληκτικό ντεμπούτο του "Silence Yourself" (μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ). Δυο χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας, επιστρέφουν για το Plisskën και οι The Twilight Sad με το εξαιρετικό περσινό "Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave", ενώ και οι Austra που θα μας παρουσιάσουν τα δυο άλμπουμ τους, το υπέροχο ντεμπούτο τους "Feel It Break" του 2011 και το "Olympia" που ακολούθησε δυο χρόνια μετά, αποτελεί άλλη μια ευχάριστη έκπληξη από τη σημερινή ανακοίνωση. Στο φεστιβάλ θα εμφανιστούν επίσης και οι Perfume Genius, Metz και πολλοί ακόμα. Απλά ένα καταπληκτικό line-up έως τώρα, έγινε ακόμα καλύτερο.
Ένα χρόνο μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, "Olympia", οι Austra κυκλοφορούν ένα νέο ΕΡ με τίτλο "Habitat" αποτελούμενο από το ομότιτλο κομμάτι, που προϋπήρχε και το έχουν παρουσιάσει και ζωντανά αλλά όπως είχε δηλώσει η Katie Stelmanis δεν ταίριαζε στη προηγούμενη δουλειά της μπάντας αλλά ούτε στο εξαιρετικό ντεμπούτο της "Feel It Break", και τρία instrumental κομμάτια. Η τελευταία δήλωση μου κάνει εντύπωση μιας και το τραγούδι ακολουθεί την ίδια σκοτεινή χορευτική ποπ λογική, που έχουν ακολουθήσει οι Austra με τόση επιτυχία στις προηγούμενες δισκογραφικές τους προσπάθειες. Το "Habitat" που ακούγεται εδώ και ένα μήνα περίπου, μπορείτε να το τσεκάρετε παρακάτω:
Δεν τα πάω πολύ στο να αναλύω αν κάποια χρονιά ήταν καλή μουσικά ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι άκουσα τόσα πολλά αξιόλογα άλμπουμ μέσα στην χρονιά, που μου έκαναν αρκετά εύκολη την διαδικασία της κατάρτισης της λίστας μου, αλλά με δυσκόλεψαν αρκετά ως προς την κατάταξη, μιας και η τελευταία άλλαζε συνεχώς στο κεφάλι μου.
No.40 Gary Numan - Splinter (Songs From A Broken Mind) (Mortal Records): Ο Numan με τον εικοστό(!) δίσκο του αποδεικνύει ότι βρίσκεται στην καλύτερη φάση της σύγχρονης δισκογραφικής ιστορίας του.
Ακούστε: "Love Hurt Bleed"
No.39 Medicine - To The Happy Few (Captured Tracks): Δεν είναι οι My Bloody Valentine η μόνη shoegaze μπάντα που είχε τόσο μεγάλη δισκογραφική αποχή, αλλά και οι Medicine, που επιστρέφουν με ένα άλμπουμ αντάξιο του ονόματός τους. Μπορείτε να διαβάσετε το album review του "To The Happy Few" εδώ.
Ακούστε: "Daylight"
No.38 Frankie Rose - Herein Wild (Fat Possum): Ένα χρόνο μετά από το πολύ καλό "Interstellar", η Frankie Rose επέστρεψε με ένα εξίσου δυνατό άλμπουμ, ενώ κατάφερε να με κερδίσει και με την ζωντανή της εμφάνιση.
Ακούστε: "Street Of Dreams"
No.37 Queens Of The Stone Age - …Like Clockwork (Matador): O δίσκος αποτελεί ένα ευχάριστο άκουσμα με μεγαλύτερη ποικιλομορφία από τις προηγούμενες δουλειές τους, ενώ ταυτόχρονα καλύπτει το κενό για νέο υλικό από την μπάντα. Διαβάστε περισσότερα...
Ακούστε: "My God Is the Sun", "Fairweather Friends"
No.36 Nine Inch Nails - Hesitation Marks (Columbia Records): To "Hesitation Marks" συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα στοιχεία των δίσκων του Trent Reznor της περιόδου 2005 - 2008.
Ακούστε: "Came Back Haunted", "Copy of A"
No.35 Austra - Olympia (Paper Bag): Το "Olympia" αποτελεί έναν καλό δίσκο, που όμως, όπως συχνά συμβαίνει μετά από τόσο εντυπωσιακά πρώτα άλμπουμ, βρίσκεται στην σκιά του "Feel It Break". Μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ.
Ακούστε: "Home"
No.34 Pet Shop Boys - Electric (x2): Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι θα μου άρεσε τόσο, το νέο άλμπουμ των Pet Shop Boys, το οποίο και ζωντανά, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε στο περσινό Ejekt, ακούγεται φανταστικά.
No.33 Wax Idols – Discipline And Desire (Slumberland Records): Δυναμική δισκογραφική επιστροφή για το συγκρότημα των Wax Idols αποτελεί ο δεύτερος δίσκος τους, με σαφείς αναφορές στον 80s punk/ darkwave ήχο και κυρίως στην Siouxsie.
Ακούστε: "When It Happens"
No.32 Lust For Youth - Perfect View (Sacred Bones): Χωρίς να σηματοδοτεί κάποια σημαντική ηχητική αλλαγή από το πολύ αξιόλογο περσινό "Growing Seeds" και γενικά τις προηγούμενες δουλειές του, το "Perfect View" αποτελεί την πιο αξιόλογη συλλογή κομματιών που έχει παρουσιάσει ο Norrvide με τους Lust For Youth... Διαβάστε περισσότερα.
Ακούστε: "Kirsten", "Breaking Silence"
No.31 Heavenly Beat - Prominence (Captured Tracks): To ότι John Peña ξέρει να γράφει πολύ όμορφα pop κομμάτια είναι γνωστό από το πρώτο άλμπουμ των Heavenly Beat. Τώρα έρχεται και η δεύτερη προσπάθειά του, που ακούγεται αρκετά πιο προσωπική και σκοτεινή, να το επιβεβαιώσει.
Πέρα από κάποιες πολύ αξιόλογες επανακυκλοφορίες (όπως αυτή των Parquet Courts), το 2013 είχαμε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες σχεδόν-νέες δουλειές:
Clinic - Free Reign II (Domino): Ο καλύτερος μη-καινούριος δίσκος του 2013, με το καλύτερο μη-καινούριο κομμάτι, το "See Saw II". Στην ουσία αποτελεί το άλμπουμ "Free Reign" που κυκλοφόρησαν οι Clinic το 2012, ρεμιξαρισμένο από τον Daniel Lopatin (Oneohtrix Point Never). To αποτέλεσμα είναι πολύ ανώτερο από το αρχικό προϊόν.
Ακούστε: "See Saw II"
The Hunt - The Hunt Begins (Sacred Bones): Χαμένο post-punk διαμαντάκι από την Sacred Bones και το 2009, που ενώ προορίζονταν να αποτελέσει μια από τις πρώτες κυκλοφορίες της εταιρίας, τελικά το 2013 αποτέλεσε την εκατοστή της. Μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μου για το άλμπουμ των The Hunt εδώ.
Ακούστε: "Fifteen Minutes", "Mountains"
New Order - Lost Sirens (Rhino Entertainment): Tο "Lost Sirens" δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από το να θυμίζει σε σημεία γιατί αγαπάμε τους New Order, και να μας κάνει να περιμένουμε, έστω και χωρίς τραγικά υψηλές προσδοκίες, τον επόμενο δίσκο τους. Διαβάστε ολόκληρο το album review εδώ.
Ακούστε: "Hellbent", "I’ll Stay With You"
T.R.A.S.E. - T.R.A.S.E. (Finders Keepers): Οι T.R.A.S.E. (Tape Recorder And Synthesiser Ensemble) αποτελούν το μουσικό πείραμα του Andy Popplewell, με το ντεμπούτο του, που αποτελείται από πειραματικούς minimal wave ήχους, να βρίσκει δισκογραφική στέγη σχεδόν 30 χρόνια μετά την δημιουργία του.
Ακούστε: "Electronic Rock"
Δυο χρόνια έχουν περάσει από το "Feel It Break", και το κόλλημα μου με το καταπληκτικό ντεμπούτο των Austra καλά κρατεί. Η δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο "Olympia", που κυκλοφόρησε στις 18 Ιουνίου, βρίσκει την Katie Stelmanis και την παρέα της να ακολουθεί, ίσως με υπερβολική ευλάβεια, τα βήματα της προηγούμενης κυκλοφορίας της. Τα στοιχεία από το πρώτο τους άλμπουμ, όπως η ιδιαίτερη φωνή της Stelmanis -με τις αναφορές σε Zola Jesus να παραμένουν αν και σε μικρότερο βαθμό-, η θεατρικότητα, οι ηλεκτρονικές επιρροές από γκρουπ όπως οι The Knife και οι Fever Ray παραμένουν, με τις goth αποχρώσεις να δίνουν συχνά την θέση τους σε πιο χορευτικές διαθέσεις όπως φαίνεται και από το εναρκτήριο κομμάτι "What We Done?". Η live ηχογράφηση του δίσκου από μια ολοκληρωμένη μπάντα στόχευε σε ένα πιο άμεσο αποτέλεσμα και σε σημεία λειτουργεί ευεργετικά για το σχήμα. Η λιγότερο απομακρισμένη και πιο φωτεινή αισθητική αποτελούν ένα βήμα εξέλιξης για τους Austra, με το αποτέλεσμα όμως να δημιουργεί την αίσθηση της συνέχειας ή της επανάληψης της δουλειάς που παρουσίασαν δυο χρόνια πριν. Παρ' όλα αυτά, αδιάφορα κομμάτια στο άλμπουμ δεν υπάρχουν, με τα "Home" -που ήταν το πρώτο single και το οποίο περιλαμβάνει ίσως τους πιο προσωπικούς στίχους που έχει γράψει η Stelmanis-, "Painful Like" και "Annie (Oh Muse, You)" να αποτελούν τις προφανείς κορυφαίες του στιγμές. Το κακό είναι ότι όλες υπολείπονται των αντίστοιχων του ντεμπούτου των Austra. Το "Olympia" αποτελεί έναν καλό δίσκο, που όμως, όπως συχνά συμβαίνει μετά από τόσο εντυπωσιακά πρώτα άλμπουμ, βρίσκεται στην σκιά του "Feel It Break".
Βαθμολογία: 7 / 10
Νέα κομμάτια από Black Rebel Motorcycle Club, Austra, Milk Music, Parquet Courts και Merchandise
Austra Μαρτίου 13, 2013
Στις 19 Μαρτίου θα είναι διαθέσιμο το νέο άλμπουμ των Black Rebel Motorcycle Club με τίτλο "Specter At The Feast". Μετά από έξι βίντεο μικρού μήκους για την προώθηση του έβδομου δίσκου τους, το "Rival" είναι το τρίτο κομμάτι από αυτόν, το οποίο μπορείτε να ακούσετε στην επίσημη ιστοσελίδα του περιοδικού μόδας ELLE (ναι καλά διαβάσετε) εδώ.
Δυο χρόνια μετά από το εξαιρετικό ντεμπούτο δίσκο τους "Feel It Break" (διαβάστε το album review εδώ), και ένα από τους καλύτερους του 2011, οι Austra επανέρχονται φέτος το καλοκαίρι (18 Ιουνίου) με το δεύτερο άλμπουμ τους, με τίτλο "Olympia" από την Domino Records. Το "Home" είναι το πρώτο δείγμα από την νέα δουλειά της εξαμελής πλέον μπάντας, το οποίο μπορείτε να ακούσετε παρακάτω:
Το "Cruising With God" είναι το δεύτερο δυναμικό κομμάτι από το επερχόμενο νέο δίσκο των Milk Music "Cruise Your Illusion", μετά από το πολύ καλό πρώτο δείγμα "I’ve Got A Wild Feeling", και αφήνει ακόμα περισσότερες υποσχέσεις. Τσεκάρετέ το:
Οι Parquet Courts έχουν κυκλοφορήσει ένα, κατά γενική ομολογία, ένα πολύ αξιόλογο δεύτερο δίσκο, με τίτλο "Light Up Gold". Το "Smart Aleck Kid" είναι το b-side του νέου single, και καλύτερου κομματιού του άλμπουμ, "Borrowed Time". Ακούστε και τα 66 δευτερόλεπτα του "Smart Aleck Kid":
Οι Αμερικανοί Merchandise μάλλον προσπαθούν να "εκμεταλλευτούν" τον θόρυβο γύρω από το όνομά τους (το "Children Of Desire" ήταν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2012), και λίγο μετά από το περσινό δίσκο τους κυκλοφορούν τον Μάρτιο νέο ΕΡ με τίτλο "Totale Night". Το "Who Are You?" είναι το δεύτερο κομμάτι, μετά από το επίσης πολύ καλό "Anxiety's Door", από την νέα δουλειά της μπάντας.
To synthpop δίδυμο από τον Καναδά Trust (των Robert Alfons και της Maya Postepski που είναι γνωστή από τους Austra) κυκλοφόρησαν τον Φεβρουάριο τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο "TRST". Το τελευταίο τον ακούω σχεδόν 2 μήνες τώρα, και μπορώ να πω από την αρχή της κριτικής αυτής, ότι τον θεωρώ από τους καλύτερους δίσκους του 2012 μέχρι αυτή τη στιγμή(αν όχι τον καλύτερο).
Πλέον τα synths είναι της μόδας, και χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο, αλλά οι συγκεκριμένοι έχουν όρεξη για πειραματισμό και πρωτότυπες ιδέες. Έχω διαβάσει αρκετές φορές να τους παρομοιάζουν με τους Crystal Castles αλλά προσωπικά μου φέρνουν στο μυαλό, πολύ περισσότερο το άλλο συκρότημα της Postepski, τους Austra.
Το new wave/ electro goth τους , για να το θέσω όσο πιο γενικά γίνεται, περιέχει από dancefloor fillers μέχρι ταξιδιάρικες chillout στιγμές όπως τα "Bulbform" και "Candy Walls" αντίστοιχα, που ήταν και τα πρώτα single τους πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Δυσκολεύομαι να αφήσω κάποιο τραγούδι έξω από τα highlights του δίσκου, αφού από κομμάτι σε κομμάτι αλλάζουν διαθέσεις και ύφος, από το coldwave του "Shoom" στο old school ebm του "Chrissy E" και στο goth του "Sulk", χωρίς φυσικά να χάνουν την ομοιογένεια τους. Οι φίλοι του είδους απλά απολαύστε τον...

Το ότι είμαι list junkie είναι κάτι που πρέπει να το παραδεχτώ, οπότε δεν θα αρχίσω με κάτι από τα τετριμμένα για τις λίστες, περί της σύνταξης, της αντικειμενικότητας ή της γενικότερης ηθικής αυτών. Η αλήθεια είναι ότι με βασάνισε λίγο η κατάρτισή της φέτος, αφού Peter Murphy, και She Wants Revenge θεωρώ ότι κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους και από την άλλη o John Maus πρόσφερε έναν ήχο που μπορεί να φέρνει στο μυαλό 80s retro synth pop αλλά παράλληλα είναι ότι πιο αυθεντικό άκουσα μέσα στο 2011 τουλάχιστον. Γιαυτό και οι πρώτες τρεις θέσεις θα μπορούσαν να ήταν με οποιαδήποτε άλλη σειρά.
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2011:

1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves (με DIY νοοτροπία θα το χαρακτήριζα αριστούργημα από το πρώτο έως το τελευταίο κομμάτι)
2. She Wants Revenge – Valleyheart (προσωπικό κόλλημα από το 2006, έβγαλε φέτος το καλύτερο του άλμπουμ)
3. Peter Murphy – Ninth (αν όχι ο πιο αξιόλογος προσωπικός του δίσκος σίγουρα ο πιο Bauhaus του)
4. Cold Cave - Cherish The Light Years (όπως δηλώνει και ο τίτλος, η πιο "φωτεινή" κυκλοφορία τους που μου έφερε στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές της Factory)
5. Austra – Feel It Break(Ο καλύτερος dark electro-pop δίσκος που άκουσα φέτος)
6. Kasabian – Velociraptor! (Ότι ξεκίνησαν με το West Ryder… το συνεχίζουν εδώ. Οι Kasabian στην κορυφαία στιγμή της καριέρας τους)
7. Wu Lyf – Go Tell Fire To The Mountain (το πιο αξιόλογο ντεμπούτο από την Αγγλία φέτος)
8. White Lies – Ritual (Μπορεί να μην πλησίασε στα επίπεδα του πρώτου τους δίσκου, παρόλα αυτά είναι ένας αρκετά καλός δίσκος ιδίως για τη σκηνή που ανήκει)
9. Anna Calvi – Anna Calvi (Με λίγο από Nick Cave, λίγο από PJ Harvey η Calvi παρέδωσε ένα από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους)
10. The Black Keys – El Camino (Ένας σύγχρονος απολαυστικός rock'n'roll δίσκος χωρίς αδύναμες στιγμές)
Καλύτερος ελληνικός δίσκος για το 2011: Monovine – Cliché (Αν και ακούγοντας τον θα νομίζετε ότι κυκλοφόρησε στα 90s, είναι φετινός και με διαφορά ότι καλύτερο άκουσα από Ελλάδα)
Τα καλύτερα τραγούδια του 2011:

1. She Wants Revenge – Maybe She’s Right
2. Peter Murphy – The Prince & Old Lady Shade
3. The Horrors – Still Life
4. White Lies – Holy Ghost
5. John Maus - Keep Pushing On
6. Cold Cave – Confetti
7. Kasabian – Man Of Simple Pleasures
8. Wu Lyf – Dirt
9. S.C.U.M. - Whitechapel
10. Dum Dum Girls - There Is A Light That Never Goes Out
Καλύτερο videoclip: Kasabian - Re-Wired
Καλύτερη συναυλία: Interpol @ Entertainment Stage, Αθήνα 7 Ιουνίου 2011
Καλύτερη επανακυκλοφορία του 2011: The Jesus and Mary Chain - Psychocandy
Καλύτερες ταινίες του 2011: Neds, Submarine
Τα χειρότερα άλμπουμ του 2011:

1. KORN - The Path Of Totality (Απλά σκουπίδι)
2. Airborne Toxic Event - All At Once ( πιο βαρετό και από το θάνατο)
3. Mona – Mona (η σύμπτωση είναι ότι με τους ATE περιόδευαν μαζί)
4. Autokratz - Self Help For Beginners ( αν εξαιρέσει κανείς τις συμμετοχές των Peter Hook και Andrew Innes των Primal Scream, απαράδεκτο)
5. Red Hot Chilli Peppers – I’m With You (φυσιολογική εξέλιξη προς τα κάτω. Γιαυτό έρχονται άλλωστε και Ελλάδα)
6. Cults – Cults (γενικώς ακούστηκαν πολύ, προσωπικά μου ακούγονταν με το ζόρι)
7. Kaiser Chiefs – The Future Is Medieval (μια από τα ίδια)
8. Hard-Fi – Killer Sounds (τα ίδια με από πάνω)
9. Viva Brother – Famous First Words (αν έβγαιναν αρχές 90s στην χρυσή εποχή του Britpop μπορεί να πούλαγαν περισσότερο)
10. The Vaccines – What Did You Expect From The Vaccines? (overhyped με 2-3 καλούτσικα κομματάκια και τίποτα παραπάνω)

Από την αρχή δηλώνω ότι το “Feel It Break” είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους (αν όχι ο καλύτερος) που άκουσα μέσα στο 2011. Οι Austra αποτελούνται από την ηγετική φυσιογνωμία της Katie Stelmanis μαζί με την Maya Postepski (πρώην Galaxy) στα ντραμς και τον Dorian Wolf (πρώην Spiral Beach) στο μπάσο. Η μουσική των Austra χαρακτηρίζεται από τα electro/ coldwave synths και τα dark φωνητικά της Stelmanis. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι φέρνουν στα μυαλό συγκροτήματα όπως οι Bat For Lashes, Ladytron, Zola Jesus, The Knife και Fever Ray αλλά μέσα από ένα πιο goth/ industrial φίλτρο. Η ίδια η τραγουδίστρια δηλώνει ότι αυτός ο δίσκος είναι ότι πιο άμεσο έχει κάνει. Σε ερώτηση που της έγινε για το αν θεωρεί τον ήχο του συγκροτήματος σέξι εκείνη απάντησε αποστομωτικά ότι δεν χρειάζεται να ακούγεσαι σέξι όταν μπορείς να ακούγεσαι αισθησιακή. Και έχει απόλυτο δίκιο. Το “Feel It Break” είναι ένα dark-pop αριστούργημα, σαν να έχει βάλει κάποιος το electro pop ή το nu-rave στο darkwave καζάνι, και είναι ικανό να κάνει τους φίλους της Zola Jesus να σηκωθούν στο dancefloor. Η φωνή της Katie Stelmanis είναι τόσο σαγηνευτική. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το ΄Beat And The Pulse΄ (που θυμίζει λίγο Hercules & Love Affair), το δραματικό και θεατρικό ΄Darken Her Horse΄ και το χορευτικό ‘The Villain’. Αυτό που αποδεικνύουν οι Austra είναι ότι υπάρχει χαρά στη μελαγχολία.
Βαθμολογία : 8,5 / 10