Μετά την πολύ πετυχημένη περσινή διοργάνωση, το Plisskën Festival επέστρεψε φέτος με ένα αρκετά πιο μεγάλο και γεμάτο line-up, αλλά και μερικά πολύ δυνατά ονόματα, κάτι ήταν ίσως το μοναδικό που έλειπε από πέρσι. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η κατανομή των ονομάτων ανάμεσα στις δυο μέρες ήταν κάπως ανομοιόμορφη, τουλάχιστον για τα συγκροτήματα που ήθελα να παρακολουθήσω, καθιστώντας την Παρασκευή μια αρκετά γεμάτη μέρα. Αν και ήθελα αρκετά να δω τους Metz, δυστυχώς έφτασα στον χώρο του Ελληνικού Κόσμου λίγο πριν ξεκινήσουν οι The Twilight Sad, οπότε δεν υπήρχε θέμα επιλογής. Οι Σκωτσέζοι κυκλοφόρησαν πέρσι το εξαιρετικό "Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave" (album review εδώ), και πολύ σωστά βάσισαν το σετ τους σε αυτό. Έχοντας δει το γκρουπ και πριν δυο χρόνια στο Kookoo, γνώριζα για την πολύ καλή σκηνική τους παρουσία - ιδίως του τραγουδιστή James Graham, και πραγματικά δεν με απογοήτευσαν. Μπορεί μια εξωτερική σκηνή να μην είναι η ιδανική για την μουσική των The Twilight Sad, αλλά η μπάντα κατάφερε να ξεχωρίσει και να μας χαρίσει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ.

Σειρά στο πρόγραμμα για μένα είχαν οι Iceage, που εμφανίστηκαν στην ίδια σκηνή με τους The Twilight Sad. Η μπάντα είναι δεμένη και πραγματοποίησε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, αλλά λείπει το πάθος που περιμένεις ιδίως από ένα punk σχήμα. Το σόου τους ήταν περισσότερο αποστειρωμένο και από χειρουργική αίθουσα, ενώ ο Elias Bender Rønnenfelt πολύ θα ήθελε να ήταν στους Birthday Party. Μπορεί να μην κατάφεραν να έχουν την ίδια θετική αποδοχή με το "Plowing Into The Field Of Love", το οποίο βρέθηκε στις προτιμήσεις μου για το 2014, αλλά ήταν τα κομμάτια από αυτό που ξεχώρισαν στο live τους.

Και πάλι στη Republic σκηνή πάλι για ένα από τα βασικά ονόματα που ήθελα να δω στο φετινό event, τους Austra. Το 2011 είχα κολλήσει άσχημα με το "Feel It Break", ενώ δυο χρόνια αργότερα το "Olympia" εκπλήρωσε την ανάγκη για νέο υλικό. Μπορεί η εμφάνιση της Katie Stelmanis να έφερνε περισσότερο σε Lady Gaga παρά σε τραγουδίστρια κάποιου dark electro σχήματος, αλλά με τα καταπληκτικά και παθιασμένα φωνητικά της κατάφερε να κερδίσει το κοινό. Στα συν και η πολύ ωραία διαφορετική εκδοχή στο "Lose It".

Στη κεντρική σκηνή οι Mudhoney πάλι αποδείκνυαν γιατί έχουν τόσο καλή συναυλιακή φήμη. Με απίστευτη ενέργεια και τον Mark Arm σε μεγάλη φόρμα, φωνητικά και σκηνικά, και παρότι δεν είχαν και ιδιαίτερα καλό ήχο, κατάφεραν να παρασύρουν το κοινό σε ένα grunge πάρτι με κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος. Η μεγάλη στιγμή της πρώτης ημέρας, και μάλλον όλου του διημέρου, ήταν αναμφίβολα η εμφάνιση των Savages. To post-punk σχήμα, που κυκλοφόρησε μια από τις κορυφαίες δουλειές του 2013 - το ντεμπούτο τους με τίτλο "Silence Yourself", το περίμεναν αρκετοί, και θεωρώ ότι ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες της διοργάνωσης που κατάφερε να φέρει τις κοπέλες. Η Jehnny Beth, τραγουδίστρια του γκρουπ, είναι μια χαρισματική frontwoman, καταφέρνοντας να περάσει το πάθος και την ορμή που είχε στον κόσμο. Έκανε ακόμα και stagediving, ενώ στο "Husbands" της κρατούσε τα πόδια το κοινό. Παρουσίασαν επίσης και μερικά νέα κομμάτια, τα οποία φαίνεται ότι θα συνεχίσουν τον δικαιολογημένο ντόρο γύρω από το όνομά τους. Απλά εκπληκτικές...

Το μεγάλο όνομα της πρώτης μέρας του Plisskën ήταν φυσικά οι The Horrors, που όμως αποτέλεσαν και τη μεγαλύτερη απογοήτευση του φεστιβάλ. Ξεκίνησαν με κάκιστο ήχο, που στην πορεία βελτιώθηκε, με τον Faris Badwan να έχει νεύρα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το χειρότερο είναι αυτό το πέρασε στον κόσμο, καταφέρνοντας να χάσουν μέσα σε τέσσερα - πέντε κομμάτια το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που τους παρακολουθούσε. Το σχήμα παρουσίασε live το "Who Can Say" και ήταν σαν να το έπαιζαν οι Foster The People ή κάποιο αντίστοιχα άθλιο γκρουπ. Μόνο στα δυο τελευταία κομμάτια βελτιώθηκε ελάχιστα η κατάσταση, στο "I See You" από το τελευταίο τους άλμπουμ "Luminous" και στο "Moving Further Away" από το "Skying", αλλά ήταν πλέον αργά. Κοινώς, απίστευτη φόλα. Αυτό αποτέλεσε και το κλείσιμο για μένα σε μια από τις πιο γεμάτες μέρες που έχει παρουσιάσει το φεστιβάλ.