Η φετινή μου αναδρομή ξεκινάει, όπως κάθε χρόνο, με ένα μουσικό ταξίδι τριάντα χρόνια πίσω. Το 1987 είχε τόσο μεγάλη και αξιόλογη δισκογραφική παραγωγή (κάτι που ισχύει σε μεγάλο ποσοστό για όλη τη δεκαετία του 80), που θα μπορούσα να παραθέσω είκοσι ή τριάντα άλμπουμ και πάλι κάποια εξαιρετικά να μείνουν έξω από την παρακάτω λίστα. Περισσότερο όμως το 1987 το έχω συνδέσει με τον δεύτερο δίσκο των The Sisters Of Mercy, με τον Andrew Eldritch να αποδεικνύει ότι μπορεί να τα καταφέρει εξίσου μοναδικά και χωρίς την βοήθεια των Wanyne Hussey και Craig Adams.
Αναμφίβολα ένα από τα συγκροτήματα που κυριαρχούν στα 80s είναι The Cure, οι οποίοι κυκλοφορούν τον έναν φανταστικό δίσκο μετά τον άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τους The Jesus And Mary Chain και Depeche Mode. Δυστυχώς όμως ήταν η χρονιά που οι  The Smiths κυκλοφόρησαν την τελευταία τους δουλειά, αλλά τουλάχιστον μας άφησαν με άλλη μια κορυφαία δισκογραφική στιγμή.
Αξίζει επίσης να αναφερθώ σε δυο συλλογές, το "Substance" των New Order, η οποία περιελάμβανε όλα τα singles που η μπάντα αρνιόταν να συμπεριλάβει στα κανονικά άλμπουμ της, που έγινε η πιο επιτυχημένη εμπορικά κυκλοφορία τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά και το "Through The Looking Glass", με διασκευές από Iggy Pop και Krafwerk μέχρι Billie Holiday και Dod Dylan, των Siouxsie And The Banshees. Όπως ανέφερα και στην αρχή της ανάρτησης, το 1987 παρουσιάστηκαν καταπληκτικά άλμπουμ, όπως αυτά των Anne Clark, Sad Lovers And Giants, Swans, Love And Rockets, Sonic Youth, The Psychedelic Furs, Jane's Addiction, Pulp, The Wedding Present, Wire, Primal Scream, Dinosaur Jr., Pixies, Public Image Ltd, Green River, The Sound και τόσων πολλών ακόμα, όμως τα κορυφαία μου δέκα είναι:

10. Dead Can Dance · Dead Can Dance (4D Records)

09. Play Dead - From the Promised Land (Clay)

08. Iron Maiden - Powerslave (ΕΜΙ)

07. Echo and The Bunnymen - Ocean Rain (Korova)

06. Metallica - Ride The Lightning (Megaforce Records)

05. Siouxsie and the Banshees - Hyæna (Polydor)

04. Nick Cave And The Bad Seeds - From Her to Eternity (Mute)

03. The Cure - The Top (Fiction)

02. Depeche Mode - Some Great Reward (Mute)

01. The Smiths - s/t (Rough Trade)

Η αλήθεια είναι ότι την απόφαση να παρακολουθήσω τους Echo & The Bunnymen, την έλαβα λίγη ώρα πριν από την επίσημη έναρξη του live και πάλι καλά, γιατί δεν το μετάνιωσα καθόλου. Στο Gagarin έφτασα λίγο πριν τις 10:00 οπότε το support group, που ήταν οι δικοί μας Rosebleed, το πρόλαβα στο τελευταίο κομμάτι. Από ό,τι κατάλαβα όμως από φίλους, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Οι Echo & The Bunnymen εμφανίστηκαν στην σκηνή γύρω στις 10:20 με το Going Up. Το ξεκίνημα ήταν μαγικό για μένα μιας και τα τρία από τα τέσσερα πρώτα κομμάτια ήταν από το ντεμπούτο τους, το Crocodiles, δίσκος που πιστεύω είναι και ο καλύτερός τους. Η φωνή του Ian McCulloch ακούγεται σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω της. Ο ίδιος σε μεγάλα κέφια, κάνοντας πλάκα με το γνωστό βρετανικό του χιούμορ και πετώντας τσιγάρα και πετσέτες στο κοινό. Το συγκρότημα φαίνεται δεμένο γεμάτο ενέργεια και διάθεση. Το αντίθετο δηλαδή, από το κοινό που στην καλύτερη θα το χαρακτήριζα χλιαρό. Αλλά, δεν θα μιλήσω για άλλη μια φορά για το ελληνικό συναυλιακό κοινό, μιας και το έχω κάνει τόσες φορές που ίσως γίνομαι κουραστικός. Άλλωστε, όποιος έχει την παραμικρή επαφή με συναυλίες στην χώρα μας καταλαβαίνει πολύ καλά τι θέλω να πώ. Το μεγαλύτερο μέρος του setlist της μπάντας ήταν αφιερωμένο στην πιο παραγωγική και αναμφίβολα πιο πετυχημένη περίοδο των Echo & The Bunnymen, δηλαδή από 1980 μέχρι το 1987, με την προσθήκη λίγων κομματιών από την μετέπειτα καριέρα τους. Το set τους ήταν χορταστικό αφού παρουσίασαν 20 κομμάτια, αφήνοντας πιστεύω όλους χαρούμενους με την επιλογή των τραγουδιών. Προσωπικά, με ταξίδεψαν και ούτε κατάλαβα πότε πέρασε ο χρόνος μέχρι τα encore (ναι βγήκαν δύο φορές). Η ήχος της μπάντας ήταν εξαιρετικά καλός, για να μην πω από τους καλύτερους που έχω ακούσει στον συγκεκριμένο χώρο. Οι Echo & The Bunnymen έκλεισαν με το Do It Clean και μας αποχαιρέτησαν παίζοντας την κεντρική μελωδία του She’s Lost Control των Joy Division.