Μετά το φανταστικό "Apnea" του 2012 οι O. Children εξαφανίστηκαν και μόλις πέρσι ο τραγουδιστής του γκρουπ, Tobias O'Kandi, επέστρεψε με ένα νέο προσωπικό σχήμα με το απλό όνομα Okandi. Αφού παρουσίασε μερικά πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια, ήρθε η ώρα και για το πρώτο ΕΡ με τίτλο "Devil I Know". Ο ίδιος δήλωσε ότι το ομώνυμο κομμάτι του ΕΡ είναι εμπνευσμένο από τις μεγάλες μουσικές του αγάπες, όπως είναι οι Depeche Mode, Aphex Twin και Leonard Cohen. Στη κυκλοφορία αυτή θα περιλαμβάνεται και ένα remix στο κομμάτι από τους Tony Pettitt, μπασίστα των Fields Of The Nephilim, και Meg Pettitt, όπως και το κομμάτι "A Crown of Horns" που είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας με τον Brunon Lubas για το soundtrack του παιχνιδιού "Ritual: A Crown of Horns". O'Kandi επέλεξε το "Devil I Know" ΕΡ να κυκλοφορήσει ψηφιακά την World Goth Day, που έρχεται κάθε χρόνο στις 22 Μαΐου.
Παιδιά των Sisters Of Mercy, Bauhaus και Nick Cave & The Bad Seeds, οι O.Children μας παραδίδουν το 2010 με το ντεμπούτο τους ένα σύγχρονο post-punk διαμαντάκι. Ο δεύτερος δίσκος τους, με τίτλο "Apnea", που ακολούθησε ήταν σχεδόν το ίδιο εξαιρετικός, ενώ την ίδια χρονιά τους είδαμε ζωντανά και στην Αθήνα. Αυτό ήταν και το τελευταίο άλμπουμ τους και πλέον ο τραγουδιστής του σχήματος, Tobias O'Kandi, συνεχίζει μόνος του.
Ακούστε: "Ruins", "Dead Disco Dancer"
Οι O. Children κυκλοφόρησαν δυο φανταστικά άλμπουμ, με τελευταίο το "Apnea" του 2012. Το πιο πρόσφατο υλικό του συγκροτήματος αποτέλεσαν τα κομμάτια "Typical U" και "Science". Η μπάντα είχε περάσει και από τη χώρα μας το 2012, για μια εξαιρετική εμφάνιση στο Κύτταρο. Ο τραγουδιστής του σχήματος Tobias O'Kandi επανήλθε πριν λίγο καιρό με μια ανακοίνωση που ανέφερε το τέλος των O. Children, αλλά και την αρχή του νέου του προσωπικού project με τίτλο Okandi. Το πρώτο κομμάτι των Okandi είναι το "Blessed", το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.
Το "Typical U" αποτελεί το πρώτο νέο κομμάτι των O. Children μετά το εξαιρετικό "Apnea" (album review εδώ) και το 2012. Όπως έχει κάνει γνωστό το συγκρότημα, βρίσκεται από τον φετινό Μάιο σε διαδικασία ηχογράφησης του τρίτου του δίσκου, με το παραπάνω κομμάτι να αποτελεί μια από τις τέσσερις νέες ολοκληρωμένες συνθέσεις. Μάλλον οι O. Children δεν μπορούν να "κάτσουν" σε ένα σημείο όπως φανερώνει και η πιο ηλεκτρονική προσέγγιση του "Typical U" (και καλά κάνουν), αλλά η demo έκδοση του κομματιού παραμένει το ίδιο κολλητική με τις καλύτερες στιγμές της μπάντας.
Διαβάστε επίσης:
Rewind (νέα στήλη): 5 χρόνια POEt'S SOUND - Καλύτερα άλμπουμ 2008-2012
A Place To Bury Strangers Απριλίου 24, 2013
Το Rewind είναι η νέα στήλη του POEt'S SOUND που έρχεται με την συμπλήρωση πέντε χρόνων παρουσίας του συγκεκριμένου blog. Η στήλη αυτή θα είναι αφιερωμένη σε συγκροτήματα του μακρινού ή και πρόσφατου παρελθόντος, σημαντικές ή υποτιμημένες δισκογραφικές δουλειές, δισκογραφίες, επανακυκλοφορίες, προσωπικά top10 ή ό,τι άλλο σχετικό μου έρθει στο μυαλό (καταλάβατε το νόημα φαντάζομαι). Η πρώτη ανάρτηση της νέας αυτής στήλης είναι αφιερωμένη στα δέκα καλύτερα άλμπουμ που ξεχώρισα σε αυτή την πενταετία. Σίγουρα το 2011 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησαν οι περισσότερες δουλειές κοντά στα γούστα μου, με τις οποίες ακόμα να ξεκολλήσω, ενώ αντίθετα για το 2008 δυσκολεύομαι να βρω περισσότερες από μια, που θα χωρούσαν σε αυτή την λίστα. Πιο αναλυτικά όμως...
Καλύτερα άλμπουμ 2008 -2012:
1. White Lies - To Lose My Life (2009)
Απλά το καλύτερο ντεμπούτο που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, ο δεύτερος δίσκος "Ritual" δεν πλησίασε στα επίπεδα του ντεμπούτο τους (διαβάστε τα live reviews από τις εμφανίσεις της μπάντας το 2009 και 2010 στην χώρα μας, εδώ και εδώ).
2. John Maus - We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves (2011)
Ο καλύτερος δίσκος του 2011 είναι και ό,τι πιο ενδιαφέρον άκουσα αυτή την πενταετία. Στον τρίτο δίσκο του ο Maus τελειοποιεί την συνταγή, όπως την παρουσίασε στα προηγούμενα άλμπουμ του, "Songs" (2006) και "Love Is Real" (2007).
Μια από τις μεγαλύτερες μουσικές μου αδυναμίες, που με τον δίσκο αυτό, ο οποίος περιέχει το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν "Maybe She's Right", βρίσκεται στην καλλιτεχνική της κορυφή (διαβάστε το album review εδώ).
Σίγουρα μιλάει ακόμα ο ενθουσιασμός μου, μιας και το "Zeros" μετράει μόνο λίγους μήνες ζωής. Διαβάστε το album review εδώ, όπως και το άρθρο για την πρόσφατη συναυλία της μπάντας στην Αθήνα εδώ.
5. Peter Murphy - Ninth (2011)
Την τριάδα των δίσκων από το 2011 κλείνει ο Peter Murphy με το "Ninth", μια από τις καλύτερες δουλειές του frontman των Bauhaus από όλη την καριέρα του (διαβάστε το album review εδώ).
6. Interpol - Interpol (2010)
Θεωρώ ότι πρόκειται για έναν υποτιμημένο δίσκο, που μπορεί να σταθεί δίπλα στα προηγούμενα άλμπουμ της καλύτερης μπάντας των 00s (διαβάστε το album review εδώ και το review από το live του συγκροτήματος το 2011 εδώ).
7. O. Children - O. Children (2010)
Με αναφορές σε όλους τους σκοτεινούς "Μεγάλους Παλαιούς", το ομώνυμο των O. Children αποτέλεσε το καλύτερο ντεμπούτο άλμπουμ του 2010 ( η άποψή μου για την περσινή εμφάνιση του γκρουπ στο Κύτταρο εδώ).
8. Editors - In this Light and on this Evening (2009)
Οι Editors ακολουθούν πιο ηλεκτρονική κατεύθυνση και παραδίδουν τον τρίτο κατά σειρά αξιόλογο δίσκο, αν και χωρίς να είναι καλύτερος από τους προηγούμενους (ο τέταρτος δίσκος της μπάντας θα κυκλοφορήσει φέτος).
9. A Place To Bury Strangers - Exploding Head (2009)
Ο ηχητικός πόλεμος των A Place To Bury Strangers βρίσκει τις μελωδίες των "In Your Heart", "Keep Slipping Away", "Ego Death" σε ένα δίσκο ορόσημο στην νέα εκδοχή της shoegaze σκηνής. Διαβάστε για τις ζωντανές παραμορφώσεις της μπάντας στην Αθήνα εδώ.
10. Bauhaus - Go Away White (2008)
Η μοναδική κυκλοφορία από το 2008 είναι δισκογραφική επιστροφή, μετά από 25 χρόνια και το "Burning From The Inside", των Bauhaus, που αποτελεί ένα εξαιρετικό κλείσιμο για μια σπουδαία μπάντα, το οποίο όμως δεν συνίσταται για πρώτη επαφή ή και σε περιστασιακούς ακροατές του συγκροτήματος.
Πέρσι ήταν οι δίσκοι των John Maus, She Wants Revenge και Peter Murphy που πραγματικά έλιωσα και σημάδεψαν το 2011 για μένα, ενώ το 2010 αυτοί των Interpol, O. Children, αλλά και το ντεμπούτο των The Soft Moon. Δυο χρόνια μετά πάλι ο δίσκος των The Soft Moon έρχεται σε μια χρονιά, που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι παρόλο που είχε αρκετούς καλούς δίσκους, δεν υπήρξε κάποιος τόσο ξεχωριστός. Η αλήθεια είναι, ότι στα τέλη Νοεμβρίου δεν πίστευα να "γυρίσει" η κατάσταση, ούτε να υπάρξει κάποια αλλαγή στην λίστα με τα καλύτερα του 2012 που παρουσίασα στη blogovision, αλλά και στο Sonik #82, όμως μετά από δυο μήνες στο repeat στην επιλογή play all (αλλά και λόγω καθυστερημένης αρχικής ακρόασης), μόνο επιπόλαιη δεν μου φαίνεται πλέον η επιλογή του "Zeros".
Τα καλύτερα άλμπουμ του 2012:
1. The Soft Moon - Zeros : Από το ντεμπούτο τους το 2010 και το "Zeros", μεσολάβησε πέρσι το "Total Decay", το καλύτερο ΕΡ εκείνης της χρονιάς. Στον πρώτο δίσκο σε κολλάει η ηχητική επίθεση, αλλά εδώ ο Vasquez επικεντρώνεται στα κομμάτια. Και αποδεικνύεται ότι τα καταφέρνει ιδιαιτέρως καλά, μιας και κανένα κομμάτι του άλμπουμ δεν υπολείπεται, με το post-punkικό "Insides" να οδηγεί, και τα "Machines", "Die Life", "Want" και φυσικά το εφιαλτικό ομώνυμο να ακολουθούν. Διαβάστε ολόκληρο το album review του "Zeros" εδώ.
2. The Smashing Pumpkins - Oceania : Ο Billy Corgan βρίσκεται στην καλύτερη φάση του, πιθανώς μετά το "Adore", και πολύ απλά είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2012 (μπορείτε να διαβάσετε την άποψή μου για το "Oceania" εδώ).
3. Light Asylum - Light Asylum : Ένας electro-goth δίσκος, με μεγάλο ατού τις απίστευτες φωνητικές επιδόσεις της Shannon Funchess, και κομματάρες όπως τα "Heart Of Dust", "IPC", "Angel Tongue" και "Shallow Tears". Σίγουρα πρόκειται για ένα δυναμικό, σε στιγμές χορευτικό άλμπουμ, που πατάει γερά στα dark 80s, αλλά παρουσιάζει παράλληλα, μεγάλο ενδιαφέρον και στιχουργικά.
4. O. Children - Apnea : Οι O. Children θα μπορούσαν απλώς να επαναλάβουν για τον δεύτερο δίσκο τους, την συνταγή του προ διετίας καταπληκτικού ντεμπούτου τους, αλλά αντί γιαυτό προσπαθούν να εξελίσσουν τον ήχο τους, ενσωματώνοντας από britpop μέχρι stoner στοιχεία. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, ενώ όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πριν από περίπου ένα μήνα, είναι και μια το ίδιο καλή live μπάντα. Διαβάστε τι έγινε στην πρόσφατη εμφάνιση των O. Children στην Αθήνα εδώ, όπως και το album review του "Apnea" εδώ.
5. Trust - TRST : Πέρυσι η Maya Postepski συμμετείχε σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2011, το "Feel It Break" των Austra, και φέτος το ξαναπραγματοποιεί παρέα με τον Robert Alfons και το ντεμπούτο των Trust. Σκοτεινές μελωδίες, νεορομαντικές ατμόσφαιρες, πάντα με ηλεκτρονική διάθεση και ήχο πολύ κοντά σε αυτόν των Austra, αν και σαφώς πιο χορευτικός. Διαβάστε πιο αναλυτικά την άποψή μου για το άλμπουμ των Trust εδώ.
6. A Place To Bury Strangers - Worship : Το "Worship" έρχεται σαν συνέχεια του "Onwards To The Wall" (το καλύτερο ΕΡ που άκουσα φέτος), και βρίσκει τους A Place To Bury Strangers να μειώνουν λίγο τον θόρυβο προς χάριν πιο Curικών και γενικότερα νεοκυματικών μελωδιών, με το αποτέλεσμα όμως να μένει το ίδιο εντυπωσιακό όπως και στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Διαβάστε για την φετινή εμφάνιση των Νεοϋορκέζων θορυβοποιών στην χώρα μας εδώ, αλλά και το album review του "Worship" εδώ.
7. Holograms - Holograms : Μετά από την περσινή ηχητική επίθεση των Iceage, το ομώνυμο άλμπουμ των επίσης Σουηδών Holograms λειτουργεί σαν χρονοκάψουλα πίσω στα 80s και την post-punk σκηνή. Τα στοιχεία από μπάντες όπως οι Buzzcocks, οι Joy Division ή άλλα γκρουπ της Factory Records είναι εμφανή, παρουσιάζονται όμως με μια αρκετά φρέσκια οπτική. Η αλήθεια είναι ότι από αυτόν τον δίσκο και πάνω, όλα τα άλμπουμ θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιαδήποτε θέση και η κατάταξή μου βασίστηκε σε λεπτομέρειες.
8. The Twilight Sad - No One Can Ever Know : Οι The Twilight Sad υιοθετούν μια πιο ηλεκτρονική στάση για το τρίτο τους δίσκο, πιο κοντά σε αυτή των Editors του τελευταίου άλμπουμ, και θεωρώ ότι μας προσφέρουν την καλύτερη δουλειά τους ως τώρα. Οπότε με ιδιαίτερη χαρά άκουσα το νέο της ανακοίνωσης της συναυλίας τους στα μέρη μας. Διαβάστε το album review του "No One Can Ever Know" εδώ.
9. DIIV- Oshin : Ο δίσκος των DIIV είναι άλλη μια αξιόλογη κυκλοφορία που μας έρχεται από την Captured Tracks φέτος. Η μπάντα από το Brooklyn ενσωματώνει στον ήχο της, στοιχεία από το shoegaze ήχο των 90s και από τον wave των 80s, δημιουργώντας κάποια από τα πιο όμορφα κομμάτια που άκουσα μέσα στη χρονιά, όπως τα singles "Doused" και "How Long Have You Known".
10. Paul Banks - Banks : Δεύτερος προσωπικός δίσκος για τον Paul Banks, και ότι δεν κατάφερε με το "Julian Plenti…Is Skyscraper" του 2009, να ξεφύγει δηλαδή από την σκιά των Interpol, το πετυχαίνει με το "Banks". Σε ένα γεμάτο άλμπουμ ο Banks προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τον ήχο που τον έχουμε γνωρίσει, και ως ένα σημείο τα καταφέρνει, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν ακόμα και τα instrumental κομμάτια του.
POEt'S Best of 2012 Part.III: No.11 - 20
POEt'S Best of 2012 Part.II : No.21 - 30
POEt'S Best of 2012 Part.I : No.31 - 40
POEt'S Best of 2012 Part.II : No.21 - 30
POEt'S Best of 2012 Part.I : No.31 - 40
Τα καλύτερα τραγούδια του 2012:
1. The Soft Moon - Insides
2. DIIV - Doused
3. Arctic Monkeys - R U Mine?
4. The Smashing Pumpkins - The Celestials
5. O. Children - Red Like Fire
6. Light Asylum - IPC
7. Naomi Punk - Burned Body
8. The I.D. - Age Anti-Age
9. Savages – Flying To Berlin
10. The Maccabees - Forever I've Known
Καλύτερο ΕΡ του 2012: A Place To Bury Strangers - Onwards to the Wall
Καλύτερο live για το 2012: Kasabian 27 Ιουνίου 2012 (Δυστυχώς όχι όλο το Ejekt καθώς υπήρξε, και η πιο βαρετή πεθαίνεις, εμφάνιση των James. Διαβάστε τι έγινε στο φετινό Ejekt εδώ).
Τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ του 2012:
-. We Came From Waters - Unfamous Quotes (Διαβάστε την συνέντευξη των We Came From Waters στο POEt'S SOUND εδώ)
2. MechAnimal – MechAnimal
3. Liebe - Somewhere in time
4. Monsieur Minimal - Minimal to Maximal
5. Marsheaux - E-Bay Queen Is Dead
Τα πιο απογοητευτικά άλμπουμ του 2012:
1. Muse - The 2nd Law (Δεν νομίζω ότι προκαλεί μεγάλη έκπληξη αυτή η θέση. Διαβάστε το album review εδώ)
2. The Ting Tings – Sounds From Nowheresville (Απλά τραγικό)
3. Gossip – A Joyful Noise ( Η εμπορικές κατευθύνσεις της Beth Ditto δεν βγαίνουν σε καλό σε μια μπάντα που κυκλοφόρησε 2 πολύ καλούς δίσκους)
4. No Doubt – Push & Shove (Παίζει τα solo της Gwen να είναι καλύτερα)
5. The Cribs - In the Belly of the Brazen Bull (Ποτέ δεν κατάλαβα το ντόρο γύρω από το ονομά τους. US pop-punk της σειράς βρετανικής όμως καταγωγής)
6. The Enemy – Streets In The Sky ( Μια από τα ίδια)
7. Garbage – Not Your Kind of People (Δεν προσφέρει τίποτα νέο)
8. Maximo Park - The National Health (Δεν δικαιώνουν τις προσδοκίες που άφησαν οι πρώτες κυκλοφορίες τους)
8. The View - Cheeky For A Reason (Μια από τα ίδια)
10. Citizens! - Here We Are (Περίμενα περισσότερα από απλώς μια Franz Ferdinand κόπια και 1,2 καλές στιγμές)
Τα καλύτερα του 2011
Τα καλύτερα του 2010
Τα καλύτερα του 2009
5. Marsheaux - E-Bay Queen Is Dead
Τα πιο απογοητευτικά άλμπουμ του 2012:
1. Muse - The 2nd Law (Δεν νομίζω ότι προκαλεί μεγάλη έκπληξη αυτή η θέση. Διαβάστε το album review εδώ)
2. The Ting Tings – Sounds From Nowheresville (Απλά τραγικό)
3. Gossip – A Joyful Noise ( Η εμπορικές κατευθύνσεις της Beth Ditto δεν βγαίνουν σε καλό σε μια μπάντα που κυκλοφόρησε 2 πολύ καλούς δίσκους)
4. No Doubt – Push & Shove (Παίζει τα solo της Gwen να είναι καλύτερα)
5. The Cribs - In the Belly of the Brazen Bull (Ποτέ δεν κατάλαβα το ντόρο γύρω από το ονομά τους. US pop-punk της σειράς βρετανικής όμως καταγωγής)
6. The Enemy – Streets In The Sky ( Μια από τα ίδια)
7. Garbage – Not Your Kind of People (Δεν προσφέρει τίποτα νέο)
8. Maximo Park - The National Health (Δεν δικαιώνουν τις προσδοκίες που άφησαν οι πρώτες κυκλοφορίες τους)
8. The View - Cheeky For A Reason (Μια από τα ίδια)
10. Citizens! - Here We Are (Περίμενα περισσότερα από απλώς μια Franz Ferdinand κόπια και 1,2 καλές στιγμές)
Τα καλύτερα του 2011
Τα καλύτερα του 2010
Τα καλύτερα του 2009
Οι O. Children θα μπορούσαν απλώς να επαναλάβουν για τον δεύτερο δίσκο τους, την συνταγή του προ διετίας καταπληκτικού ντεμπούτου τους, αλλά αντί γιαυτό προσπαθούν να εξελίσσουν τον ήχο τους, ενσωματώνοντας από britpop μέχρι stoner στοιχεία. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, ενώ όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πριν από περίπου ένα μήνα, είναι και μια το ίδιο καλή live μπάντα. Διαβάστε τι έγινε στην πρόσφατη εμφάνιση των O. Children στην Αθήνα εδώ, όπως και το album review του "Apnea" εδώ.
Τα υπόλοιπα της λίστας:
No. 04 : Trust - Trst
No. 05 : A Place To Bury Strangers - Worship
No. 06 : Holograms - Holograms
No. 07 : The Twilight Sad - No One Can Ever Know
No. 08 : DIIV - Oshin
No. 09 : Paul Banks - Banks
No. 10 : The Soft Moon- Zeros
No. 11 : John Cale - Shifty Adventures In Nookie Wood
No. 12 : Ariel Pink's Haunted Graffiti – Mature Themes
No. 13 : I Like Trains - The Shallows
No. 14 : 2:54 - 2:54
No. 15 : Chairlift - Something
No. 16 : Twin Shadow - Confess
No. 17 : Exitmusic - Passage
No. 18 : The Maccabees - Given To The Wild
No. 19 : Jack White - Blunderbuss
No. 20 : Disappears - Pre Language
Το Σάββατο 10 Νοεμβρίου δεν θα μου μείνει μόνο για την εμφάνιση των O. Children στο Κύτταρο, αλλά ως μια γενικότερα πολύ ενδιαφέρουσα συναυλιακή βραδιά. Την αρχή έκαναν οι Αθηναίοι Vancouver, με ήχο που κυμαίνονταν από το post-punk και το new wave των 80s μέχρι πιο φασαριόζικα μονοπάτια, και το διάστημα που βρέθηκαν στην σκηνή άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις προωθώντας το πρώτο τους ΕΡ, με τίτλο "July’s Tape", το οποίο κυκλοφορεί σε μορφή κασέτας(!). Ακολούθησε το post-punk συγκρότημα των We Came From Waters από την Φλώρινα, στους οποίους είχα αναφερθεί πριν λίγο καιρό. Αυτό που με κέρδισε είναι η αίσθηση που σου δίνουν, τόσο στο πολύ αξιόλογο ντεμπούτο τους, όσο και στην εμφάνισή τους, ότι πραγματικά διασκεδάζουν αυτό που κάνουν, κερδίζοντας την προσοχή όσων βρίσκονταν στο χώρο. Θα ξεχώριζα τις live εκτελέσεις των "A Silence Like Poetry", του ομότιτλου κομματιού αλλά και του νέου ακυκλοφόρητου κομματιού της μπάντας. Δείτε ένα απόσπασμα από το τελευταίο:
Οι O. Children εμφανίστηκαν στην σκηνή λίγο μετά τις 11 και για λίγο παραπάνω από μια ώρα μας χάρισαν μια εξαιρετική εμφάνιση. Επέλεξαν να μην επικεντρωθούν στο νέο δίσκο (μπορείτε να διαβάσετε το review για το "Apnea" εδώ), αλλά μοίρασαν το setlist τους ανάμεσα στα δυο άλμπουμ τους, μην αφήνοντας κανέναν παραπονεμένο αφού έπαιξαν ακόμα και το hidden track "Lily’s Man" από το ντεμπούτο τους. Ζωντανά ήταν πολύ καλύτεροι από ότι περίμενα, με την φωνή του Tobi O’Kandi να δεσπόζει, δημιουργώντας μια πολύ έντονη εμπειρία με τα κομμάτια τους να αποκτούν άλλη δυναμική live, κάνοντας με να αναθεωρήσω ακόμα και για τραγούδια όπως το "Yours To You" από το "Apnea", του οποίου την στούντιο εκτέλεση θεωρούσα αδιάφορη.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω τις καλύτερες στιγμές από ένα πολύ δυνατό live, θα έλεγα ότι αυτές ήταν στο "Heels" αλλά και στο κλείσιμο με το "Radio Waves", ενώ αναμενόμενη και απόλυτα φυσιολογική ήταν η ενθουσιώδης ανταπόκριση του κοινού στα "Dead Disco Dancer" και φυσικά στο "Ruins". Κρίμα πάντως που δεν βρέθηκε περισσότερος κόσμος στο Κύτταρο, το οποίο δεν γέμισε, για να απολαύσει μια νέα μπάντα στην καλύτερη στιγμή της, μέχρι την επόμενη. Σε μια ολοκληρωμένη συναυλιακή πρόταση οι O. Children απέδειξαν γιατί θεωρούνται μια από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες της Βρετανίας, και είμαι σίγουρος ότι θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον.
Setlist:
Malo
Ezekiel's Son
PT Cruiser
Swim
Dead Disco Dancer
Heels
The Realest
Yours For You
I Know (You Love Me)
Fault Line
Chimera
Lily's Man
Holy Wood
Ruins
Encore:
Radio Waves
O. Children - Heels live @ Κύτταρο, Αθήνα 10 Νοεμβρίου 2012:
O. Children - Ruins live @ Κύτταρο, Αθήνα 10 Νοεμβρίου 2012:
Το Σάββατο 10 Νοεμβρίου, ένα από τα πιο φρέσκα Αγγλικά συγκροτήματα θα ανέβει στη σκηνή του Κύτταρο Live Club! Οι O. Children, με την επιβλητική φωνή και παρουσία του πανύψηλου μαύρου τραγουδιστή τους Tobias O'Kandi και τις έντονες αναφορές στο Post Punk των 80's, έχουν χαρακτηριστεί σαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα συγκροτήματα της Λονδρέζικης indie / new wave σκηνής. Μαζί τους, οι We Came From Waters και οι Vancouver.

Οι O. Children φέρνουν το doom pop τους στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στις 10 Νοεμβρίου 2012 στο Κύτταρο. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους, με τίτλο "Apnea", για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε την άποψη/ κριτική μου εδώ. Έχοντας αφομοιώσει πλέον τις dark επιρροές τους, ακούγονται φρέσκοι και αποτελούν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα βρετανικά σχήματα και δεν το λέω μόνο για τον post-punk κύκλο. Αναμένουμε περισσότερες πληροφορίες...
Δείτε το επίσημο βίντεο των O Children για το "Chimera":
Για να ακούσετε ολόκληρο το "Apnea" πατήστε εδώ.

Στα 2 χρόνια που πέρασαν από την κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου τους δίσκου (έναν από τους καλύτερους δίσκους εκείνης της χρονιάς) οι O. Children αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα, αλλά στις 28 Μαΐου μας παρέδωσαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο "Apnea". Στο δίσκο αυτό το συγκρότημα, χωρίς να εγκαταλείπει την goth αισθητική, ακολουθεί μια πιο "φωτεινή" προσέγγιση (και δεν εννοώ απαραιτήτως στιχουρικά), σε σχέση με τον προκάτοχο του και αυτό είναι εμφανές σε κομμάτια όπως το "Yours To You"(το οποίο μου φάνηκε το πιο αδιάφορο κομμάτι του άλμπουμ) και στο synth "H8 City", ενώ αντιθέτως αυτό λειτουργεί σε κομμάτια όπως το "I Know (You Love Me)" (απλά κομματάρα). Ευδιάκριτα singles όπως τα "Ruins" και "Dead Disco Dancer" δεν υπάρχουν ενώ, κυριαρχούν οι mid-tempo ταχύτητες, χωρίς κάποιο από τα δυο να είναι αρνητικό μιας και εδώ υπάρχουν κάποια από τα πιο ωραία κομμάτια που έγραψε η μπάντα, ενώ παράλληλα φανερώνει και διάθεση πειραματισμού, όπως φαίνεται στο garagιάδικο "PT Cruiser" και στο "Swim" με τις stoner πινελιές. Φυσικά, οι 80s post-punk επιρροές παραμένουν και αποκαλύπτονται από το πρώτο κομμάτι, στο ατμοσφαιρικό "Holy Wood". Ακολουθούν τα "The Realest" και "Red Like Fire" (από τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος), τα οποία και θεωρώ τα highlights του "Apnea". Γενικά, τα πρώτα τρία τα άκουσα αρκετές φορές στο repeat προτού προχωρήσω στο επόμενο κομμάτι. Το ίδιο έπαθα και με τα τρία τελευταία τραγούδια του άλμπουμ "Swim", "Solid Eyes" και "Chimera". Το συγκρότημα εδώ διαμορφώνει τον ήχο του ενώ, ακούγεται πιο ώριμο και σίγουρο, με αποτέλεσμα ο "δεύτερος δύσκολος δίσκος" να μην αποδεικνύεται και τόσο δύσκολος για τους O. Children.
Βαθμολογία : 8 / 10
Λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του "Apnea" (4 Ιουνίου), οι Ο. Children διέθεσαν ολόκληρο τον δεύτερο δίσκο προς ακρόαση μέσω της εταιρίας τους Deadly People σε live streaming. Το άλμπουμ καθυστέρησε αρκετά να ολοκληρωθεί λόγω κάποιων απρόβλεπτων προβλημάτων που αντιμετώπισε το συγκρότημα, αλλά έχοντας ακούσει το δίσκο 2 φορές (έστω και λίγο πρώιμα) μπορώ να πώ ότι άξιζε την αναμονή. Δεν μου κάνει εντύπωση ότι είναι αρκετά πιο σκοτεινό από το ντεμπούτο τους, ενώ έχουν ενσωματώσει και νέα στοιχεία στον ήχο τους. Ακούστε τον εδώ.
Στις 28 Μαΐου τελικά, κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των O Children με τίτλο "Apnea" από την Deadly People. Η λέξη apnea πέρα από την ελληνική προέλευση της, δηλώνει επίσης και την πάθηση της ανεξέλεγκτης αναστολής της αναπνοής, την οποία εκδήλωσε ο τραγουδιστής της μπάντας Tobi O’Kandi(από την οποία μάλλον προήλθε και το όνομα του δίσκου), και αποτέλεσε έναν από τους κύριους λόγους που καθυστέρησε η ολοκλήρωση του άλμπουμ(ο άλλος λόγος ήταν τα προβλήματα με την βίζα παραμονής του Tobi στην Βρετανία). Το συγκρότημα είχε κάνει διαθέσιμο τον Μάρτιο το πρώτο κομμάτι από τον δεύτερο δίσκο του, το οποίο μπορείτε να ακούσετε αλλά και να κατεβάσετε ελεύθερα εδώ. Το tracklist του "Apnea" είναι το εξής:
1. Holy Wood
2. The Realest
3. Red Like Fire
4. Oceanside
5. PT Cruiser
6. I Know (You Love Me)
7. Yours For You
8. H8 City
9. Swim
10. Solid Eyes
11. Chimera
Ακούστε το "Red Like Fire" από τον επερχόμενο δίσκο των O. Children παρακάτω:
Δυο χρόνια περιμέναμε νέα δουλειά από το δυναμικό post-punk συγκρότημα των O Children και επιτέλους έφτασε η ώρα. Το πρώτο δείγμα, από τον επερχόμενο δίσκο της μπάντας με τίτλο "Apnea", είναι το "PT Cruiser". Το κομμάτι το οποίο μου ακούγεται πολύ καλό, μπορείτε να το ακούσετε αλλά και να το κατεβάσετε ελεύθερα:
O Children - PT Cruiser:

Κόλλημα με τις λίστες δεδομένο. Ήρθε η αγαπημένη μου στιγμή που ο καθένας, ψαγμένος ακροατής ή μη, αξιολογεί τα καλύτερα και τα χειρότερα του 2010. Φέτος δεν θα πολυλογήσω περί της ηθικής όσο αφορά τις μουσικές λίστες αυτές απλώς παραθέτω τις προτιμήσεις μου παρακάτω:
Top 10 albums
1. The Soft Moon - The Soft Moon (Είμαι σίγουρος ότι ο συγκεκριμένος δίσκος θα μνημονεύεται για πολύ καιρό - Η darkwave αποκάλυψη της χρονιάς)
2. O Children - O Children (σ.σ. Καταπληκτικό ντεμπούτο από ένα συγκρότημα με επιρροές από όλους τους ¨σκοτεινούς¨ μεγάλους)
3. Interpol - Interpol (σ.σ. Απίστευτος δίσκος που ακόμα με κάθε άκουσμα ανακαλύπτεις κάτι νέο)
4. Arcade Fire - The Suburbs
5. Detachments - Detachments (σ.σ. Ίσως η πιο αξιόλογη προσπάθεια στη new wave revival σκηνή)
6. The National - High Violet
7. Blank Dogs - Land and Fixed
8. Veil Veil Vanish - Change In The Neon Light (μπορεί να θεωρηθεί του 2010 μιας και επίσημα κυκλοφόρησε στην Ευρώπη αυτή την χρονιά)
9. Motorama - Alps
10. Pretentious Moi? - Pretentious Moi? (σ.σ. ο καλύτερος gothic rock δίσκος μετά από πολύ καιρό)
Top 10 singles

1. O Children - Ruins
2. Interpol - Lights
3. Crystal Castles feat. Robert Smith - Not In Love
4. Arcade Fire - Ready To Start
5. Interpol - Summer Well
6. The Soft Moon - Dead Love
7. Detachments - Holiday Romance
8. John & Jehn - Time for the devil
9. Motorama - Alps
10. Arcade Fire - We used To Wait
Worst 10 albums

1. Kings Of Leon - Come Around Sundown(σ.σ. Με αυτόν τον δίσκο εξαφάνισαν εντελώς τις όποιες ελπίδες που είχαν αφήσει από τον πρώτο τους δίσκο για κάτι ελάχιστα καλύτερο)
2. The Drums (σ.σ. Κλασσική περίπτωση μπάντας που κάνει καριέρα με ένα κομμάτι. Για μουσική για διαφημίσεις καλοί είναι)
3. Darwin Deez - Darwin Deez
4. Gorillaz - Plastic Beach
5. Yeasayer - Odd Blood
6. Linkin Park - A Thousand Suns
7. Vampire Weekend - Contra
8. Robyn – Body Talk
9. Hot Chip - One Life Stand
10. MGMT - Congratulations (σ.σ. Όσες φορές και να τον ακούσεις παραμένει ένας κακός δίσκος)
Top 2010 Concert : Rammstein at Terra Vibe
Worst 2010 Concert : ROCKWAVE FESTIVAL DAY 2
Top 2010 Movie : Black Swan του Darren Aronofsky
Top 2010 Book : Juliet, Naked του Nick Hornby (σ.σ. Για την ακρίβεια είναι του 2009 αλλά μεταφρασμένο στην ελληνική αγορά έφτασε το 2010)

Οι darkwaveάδες Pink Turns Blue θα κυκλοφορήσουν στις 10 Σεπτεμβρίου το νέο τους άλμπουμ με όνομα 'Storm'. Ο δίσκος είναι συνέχεια από το single 'Storm Rider' που κυκλοφόρησε μέσα στο καλοκαίρι και περιείχε τα κομμάτια Storm Rider και Run from Me. Το tracklist του δίσκου είναι το ακόλουθο:

01 Fairy Said
02 Storm Rider
03 Run From Me
04 Angels Grow Wings
05 Barcelona
06 To The Core
07 Stars Collide
08 Ah Love
09 Kiss Of Death
10 True Moment
Μια γεύση μπορείτε να πάρετε από το κομμάτι Run From Me:

Οι Deine Lakaien κυκλοφορούν την πολυαναμενόμενη νέα δουλειά τους στις 17 Σεπτεμβρίου του 2010 από την Warner Music. Ο δίσκος ονομάζεται 'Indicator' και αν κρίνω από το single 'Gone' που επισήμως κυκλοφορεί στις 3 Σεπτεμβρίου θα είναι στα συνήθη υψηλά επίπεδα του συγκροτήματος. Το tracklist του δίσκου είναι το ακόλουθο:

1. One Night
2. Who`ll Save Your World
3. Gone
4. Immigrant
5. Blue Heart
6. Europe
7. Along Our Road
8. Withour Your Words
9. Six O'Clock
10. Go Away Bad Dreams
11. On Your Stage Again
12. The Old Man Is Dead
Δείτε το νέο βίντεο των Deine Lakaien για το single 'Gone':

Αν και λίγο καθυστερημένα θα ήθελα να σχολιάσω τον δίσκο που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό οι O.Children. Η μουσική τους στηρίζεται στον post punk ήχο με αρκετά στοιχεία shoegaze παλιότερης εποχής με σαφείς επιρροές από συγκροτήματα όπως οι Bauhaus, οι The Sisters Of Mercy, οι Joy Division και φυσικά ο Nick Cave από κομμάτι του οποίου άλλωστε πήραν και το όνομά τους. Έγιναν γνωστοί αρκετούς μήνες πριν με το single 'Dead Disco Dancer' και πλέον με το ομώνυμο δίσκο δείχνουν ότι ξεχωρίζουν σε σχέση με τους σύγχρονους τους και ότι θα ακουστούν αρκετά. Το tracklist του δίσκου είναι το ακόλουθο:

1. Malo
2. Dead Disco Dancer
3. Heels
4. Fault Line
5. Smile
6. Ezekiel's Son
7. Ruins
8. Radio Waves
9. Pray the Soul Away
10. Don't Dig
11. Lily's Man (Bonus Track)
Δείτε το βίντεο των O. Children για το Dead Disco Dancer: