Η αλήθεια είναι ότι την απόφαση να παρακολουθήσω τους Echo & The Bunnymen, την έλαβα λίγη ώρα πριν από την επίσημη έναρξη του live και πάλι καλά, γιατί δεν το μετάνιωσα καθόλου. Στο Gagarin έφτασα λίγο πριν τις 10:00 οπότε το support group, που ήταν οι δικοί μας Rosebleed, το πρόλαβα στο τελευταίο κομμάτι. Από ό,τι κατάλαβα όμως από φίλους, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Οι Echo & The Bunnymen εμφανίστηκαν στην σκηνή γύρω στις 10:20 με το Going Up. Το ξεκίνημα ήταν μαγικό για μένα μιας και τα τρία από τα τέσσερα πρώτα κομμάτια ήταν από το ντεμπούτο τους, το Crocodiles, δίσκος που πιστεύω είναι και ο καλύτερός τους. Η φωνή του Ian McCulloch ακούγεται σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω της. Ο ίδιος σε μεγάλα κέφια, κάνοντας πλάκα με το γνωστό βρετανικό του χιούμορ και πετώντας τσιγάρα και πετσέτες στο κοινό. Το συγκρότημα φαίνεται δεμένο γεμάτο ενέργεια και διάθεση. Το αντίθετο δηλαδή, από το κοινό που στην καλύτερη θα το χαρακτήριζα χλιαρό. Αλλά, δεν θα μιλήσω για άλλη μια φορά για το ελληνικό συναυλιακό κοινό, μιας και το έχω κάνει τόσες φορές που ίσως γίνομαι κουραστικός. Άλλωστε, όποιος έχει την παραμικρή επαφή με συναυλίες στην χώρα μας καταλαβαίνει πολύ καλά τι θέλω να πώ. Το μεγαλύτερο μέρος του setlist της μπάντας ήταν αφιερωμένο στην πιο παραγωγική και αναμφίβολα πιο πετυχημένη περίοδο των Echo & The Bunnymen, δηλαδή από 1980 μέχρι το 1987, με την προσθήκη λίγων κομματιών από την μετέπειτα καριέρα τους. Το set τους ήταν χορταστικό αφού παρουσίασαν 20 κομμάτια, αφήνοντας πιστεύω όλους χαρούμενους με την επιλογή των τραγουδιών. Προσωπικά, με ταξίδεψαν και ούτε κατάλαβα πότε πέρασε ο χρόνος μέχρι τα encore (ναι βγήκαν δύο φορές). Η ήχος της μπάντας ήταν εξαιρετικά καλός, για να μην πω από τους καλύτερους που έχω ακούσει στον συγκεκριμένο χώρο. Οι Echo & The Bunnymen έκλεισαν με το Do It Clean και μας αποχαιρέτησαν παίζοντας την κεντρική μελωδία του She’s Lost Control των Joy Division.