Μια μέρα πριν τις βουλευτικές εκλογές μας επισκέφτηκαν οι Detachments, καταφέρνοντας να κρατήσουν την υπόσχεση τους για ένα απολαυστικό new wave/ electro πάρτι. Μετά από το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους που με είχε ενθουσιάσει το 2010, αλλά και την εμφάνισή τους τέσσερα χρόνια που δεν είχα καταφέρει να δω, δεν θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Την αρχή έκαναν οι Έλληνες Planet 314 που με το electro pop/ goth τους κατάφεραν να αποτελέσουν ένα αρκετά ταιριαστό support αλλά και ευχάριστο άνοιγμα για την συναυλία. Φάνηκε να το χαίρονται και οι ίδιοι, και αν καταφέρουν να ξεφύγουν από τις τόσο εμφανείς επιρροές τους, μπορεί να έχουμε κάτι αρκετά ενδιαφέρον στο μέλλον. Οι Βρετανοί βρέθηκαν στη σκηνή του Death Disco γύρω στις 11:30 για ένα δυναμικό σετ αποτελούμενο από κομμάτια από ότι έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα. Η μίξη των darkwave φωνητικών και των ηχητικών αναφορών στα μεγάλα synth pop συγκροτήματα των 80s είναι ιδιαίτερα ελκυστική, μιας και το δίδυμο έχεις τις συνθέσεις που το κάνουν να ξεχωρίζει στη συγκεκριμένη σκηνή. Όπως αποδείχτηκε, αυτές αποτυπώνονται πολύ καλά και ζωντανά, με τα "Holiday Romance", "You Never Knew Me" και "H.A.L." να αποτελούν μερικά από τα highlights της συναυλίας. Μπορεί η δισκογραφία τους να είναι περιορισμένη σε ένα άλμπουμ και αρκετές μίνι κυκλοφορίες, όμως έχουν άνετα τα τραγούδια για να γεμίσουν μια ώρα γεμάτη δυνατές στιγμές. Αυτό φάνηκε και από την ανταπόκριση του κοινού, που αν και λιγοστό φάνηκε ενημερωμένο και ανταποκρίθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του. Εξαιρετικό ήταν επίσης και το δείγμα από το "Lost Patrols Pt.1", μια συλλογή από ακυκλοφόρητο υλικό που έγινε διαθέσιμη την ημέρα της συναυλίας και όπως έχω συμπεράνει από μετέπειτα ακροάσεις είναι ιδιαιτέρως καλή. Αυτό είναι ένα άλμπουμ που όπως μου εξομολογήθηκε ο τραγουδιστής της μπάντας Bastien Marshal, ο οποίος μου φάνηκε αρκετά ενημερωμένος για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, έχει δώσει την ψυχή του. Φυσικά δεν σταματά να γράφει νέα κομμάτια, οπότε θα περιμένω όπως πάντα με ιδιαίτερη ανυπομονησία την νέα κυκλοφορία από τους Detachments.

Η επιλογή του Κυττάρου ως χώρου διεξαγωγής της συναυλίας των The Soft Moon μου φάνηκε αρχικά κάπως περίεργη. Ίσως ήταν το γεγονός ότι πριν δυο χρόνια είχαν καταφέρει σχεδόν να γεμίσουν το Gagarin, ενώ και πέρσι στο Plisskën συγκέντρωσαν ένα αρκετά μεγάλο πλήθος. Φυσικά η πρώτη λειτούργησε περισσότερο σαν γνωριμία με το ελληνικό κοινό, ενώ πέρσι φάνηκε ότι η μουσική του γκρουπ δεν ταιριάζει σε ένα φεστιβαλιακό μέρος με τον ήχο να υπολείπεται. Το ότι μιλάμε για την τρίτη εμφάνιση του σχήματος σε τρία χρόνια, όπως και ότι δεν σπρώχτηκε από τις κατάλληλες ατζέντες, είχε σαν αποτέλεσμα η προσέλευση να μην έχει καμιά σχέση με την αποπνικτικά sold-out συναυλία των Dubrovniks, αλλά το Κύτταρο ήταν τόσο γεμάτο όσο χρειάζεται για να ευχαριστηθεί κάποιος ένα live στο συγκεκριμένο χώρο. 

Την αρχή πάντως έκαναν οι Έλληνες Gioumourtzina ένα από τα πιο ταιριαστά support που έχω παρακολουθήσει τελευταία. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα ακούσει το γκρουπ νωρίτερα. αλλά σίγουρα θα τους έχω υπόψιν μου μιας και ήταν εξαιρετικοί. Το δίδυμο ξεδίπλωσε μέσα από μια πιο dark διάθεση τους electro πειραματισμούς του, με τα ebm beats τους να σε παρακινούν να κουνηθείς, σε ένα σετ με δυνατή ένταση που ενθουσίασε, χωρίς να κουράσει παρά τη μεγάλη διάρκεια για πρώτο σχήμα ενός live, και αποτέλεσε ιδανική εισαγωγή για τους The Soft Moon.

Ένας από τους βασικούς λόγους που μου κέντρισε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον η τρίτη εμφάνιση του Luis Vasquez και της παρέας του στην χώρας μας, ήταν το εξαιρετικό φετινό τους άλμπουμ "Deeper". Ο τρίτος δίσκος των The Soft Moon πέρα ότι αποτελεί εξέλιξη των δυο προηγούμενων δουλειών τους, προσφέρει και τα περισσότερα τραγουδιστά κομμάτια της καριέρας τους, ένα στοιχείο που δεν είχαν εισάγει σε τέτοιο βαθμό προηγουμένως. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν απογοήτευσε, αλλά με εντυπωσίασε σε τέτοιο βαθμό που αν ο δίσκος αποτελούνταν από τις ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών θα μίλαγα για μια τέλεια κυκλοφορία. Η αρχή έγινε εντυπωσιακά με ένα από τα νέα κομμάτια, το industrial-ικό "Black", αλλά ήταν τα "Try", "Far" και συνολικά τα κομμάτια που ακούστηκαν από το "Deeper" ("Wrong", "Being") που ξεχώρισαν ως τα highlights της βραδιάς.
Το σχήμα δεν σταμάτησε μόνο εκεί αφού και τα παλιά κομμάτια ακούγονταν πιο πλούσια, όπως στο αγαπημένο μου "Insides" που πραγματικά το απογείωσαν, ή το "Dead Love" και το "Sewer Sickness". Βασικά θα μπορούσα να αναφέρω ολόκληρο το setlist, μιας και δεν υπήρχε ούτε στιγμή που να υστέρησε. Συνολικά η διάρκεια ήταν σωστή αλλά και ο ήχος ήταν αρκετά καλός και παρόλο που το συγκρότημα αντιμετώπισε κάποια θεματάκια (δεύτερη συνεχόμενη συναυλία μετά τους Viet Cong με πρόβλημα με το μπάσο), αυτά δεν κατάφεραν να του κόψουν τον ρυθμό στο ελάχιστο, όπως μπορεί να ήταν και λίγο αναμενόμενο. Ο Vasquez έβγαλε τόση ενέργεια, πάθος, κέφι όπως δεν τον είχα ξαναδεί και έκλεισε αυτό το εκπληκτικό live, όπως πάντα άλλωστε, με το επιβλητικό "Want".

Σίγουρα δεν θα μπορούσε να ανοίξει καλύτερα η νέα συναυλιακή σεζόν, από την εμφάνιση των Viet Cong στην χώρας μας, ένα συγκρότημα που βρίσκεται στο ξεκίνημά του και παράλληλα αποτελεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα της φετινής χρονιάς. Σε αυτό βοήθησε τόσο το εξαιρετικό περσινό EP τους, όσο και το ομώνυμο ντεμπούτο τους από την Jagjaguwar (μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ) που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες δουλειές του πρώτου μισού του 2015. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν αντάξια. Εκεί φαίνεται πως μια αξιόλογη νέα μπάντα, με το κατάλληλο σπρώξιμο από τα "σωστά" διαδικτυακά και μη μέσα, μπορεί να καταφέρει να κάνει μια συναυλία sold out, έστω και αν μιλάμε για τον περιορισμένο χώρο του six dogs.

Οι Καναδοί βρέθηκαν στη σκηνή για λιγότερο από μια ώρα, διάρκεια που έχει καταντήσει εκνευριστικά συνηθισμένη σε τέτοια live. Άλλωστε το υλικό τους δεν τους επιτρέπει και πολλά περισσότερα. Οι Viet Cong βρίσκονταν στο τέλος της περιοδείας τους, με την κούραση να έχει επηρεάσει την μπάντα αλλά και τον ηχητικό εξοπλισμό, όπως ομολόγησε και ο τραγουδιστής Matt Flegel. Αυτός ήταν που είχε και το μεγαλύτερο θέμα με το μπάσο του, αναγκάζοντάς τον να σταματήσει το "Continental Shelf", το ίσως πιο γνωστό - εμπορικό κομμάτι τους, για να το ξαναπιάσουν λίγα λεπτά μετά. Συνολικά τα προβλήματα που αντιμετώπισαν με τον ήχο δεν άφησαν το συγκρότημα και επακόλουθα και το κοινό να πιάσει ρυθμό, συμβάλλοντας σε μια γενικότερη χλιαρή εμπειρία. Φυσικά υπήρξαν και στιγμές, όπως στα "Silhouettes", "March of Progress" και στο δεκάλεπτο "Death" που δικαιολόγησαν μέρος του ντόρου γύρω από το όνομα τους. Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα στα μέρη μας, σίγουρα κάτω από διαφορετικές συνθήκες, γιατί αποτελούν μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.

10. New Order - Waiting for the Sirens' Call (London Records)

09. Nine Inch Nails - With Teeth (Interscope)
08. Stellastar* - Harmonies For The Haunted (RCA)
07. Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better (Domino)
06. The White Stripes - Get Behind Me Satan (XL)
05. The Bravery - The Bravery (Island)
04. Bloc Party - Silent Alarm (Wichita)
02. Depeche Mode - Playing the Angel (Mute)
01. Editors - The Back Room (Kitchenware)