Οκτωβρίου 2025

Pick Of The Month - Οκτώβριος 2025: WARFIELD - Black Halloween

EP Οκτωβρίου 31, 2025

Share |

Οι The Twilight Sad επέστρεψαν με νέο single

News Οκτωβρίου 30, 2025

Share |

Οι Limp Bizkit για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Concert Οκτωβρίου 30, 2025

Share |

Οι The Cure επιστρέφουν στην Ελλάδα

Concert Οκτωβρίου 29, 2025

Έπειτα από επτά χρόνια απουσίας, οι The Cure επιστρέφουν στην Αθήνα για μία και μοναδική εμφάνιση, την Τετάρτη 15 Ιουλίου 2026, στο ΟΑΚΑ, στο πλαίσιο της πολυαναμενόμενης ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Το θρυλικό συγκρότημα, που έχει χαρίσει μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της σύγχρονης μουσικής, θα είναι επικεφαλής του EJEKT Festival 2026, προσφέροντας ένα live-εμπειρία διάρκειας πάνω από δύο ώρες. Η τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα, στο EJEKT 2019, συγκέντρωσε 30.000 θεατές (σύμφωνα με στοιχεία της διοργάνωσης) και έμεινε αξέχαστη στους φίλους του συγκροτήματος. Αυτή τη φορά, οι The Cure επιστρέφουν με μια setlist που θα καλύπτει ολόκληρη την πορεία τους, από τα σκοτεινά διαμάντια των πρώτων χρόνων έως τα διαχρονικά τους classics. Το κοινό θα έχει επίσης την ευκαιρία να ακούσει για πρώτη φορά ζωντανά το υλικό του Songs Of A Lost World, αλλά και, όπως όλα δείχνουν, νέα τραγούδια από το επερχόμενο άλμπουμ που ο Robert Smith έχει δηλώσει πως βρίσκεται στην τελική του φάση. Περισσότερες πληροφορίες για το EJEKT Festival 2026 και τα συγκροτήματα που θα συμπληρώσουν το line-up αναμένεται να ανακοινωθούν σύντομα. Το μόνο σίγουρο είναι πως η επιστροφή των The Cure θα είναι ένα από τα μουσικά γεγονότα της χρονιάς.

Share |

Κερδίστε ένα εισιτήριο για τη συναυλία των Solar Fake

News Οκτωβρίου 26, 2025

Share |

Τα πρώτα ονόματα του Release Athens Festival 2026

David Byrne Οκτωβρίου 24, 2025

Το Release Athens Festival και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους, φέρνοντας στο ελληνικό κοινό δύο εμβληματικά ονόματα της σύγχρονης μουσικής, που έχουν καθορίσει τον ήχο και την αισθητική των τελευταίων δεκαετιών. Η επιτυχημένη συνεργασία των δύο φορέων, η οποία ξεκίνησε το 2023, συνεχίζεται δυναμικά και το 2026 — μια χρονιά με ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς σηματοδοτεί τα 10 χρόνια του Release Athens Festival και τα 30 χρόνια δράσης του ΙΣΝ. Το φεστιβάλ προετοιμάζει δύο βραδιές γεμάτες μουσική και εντυπωσιακό θέαμα.

Την Κυριακή 21 Ιουνίου, ο σπουδαίος David Byrne θα εμφανιστεί στο Ξέφωτο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), παρουσιάζοντας ένα μοναδικό show στο πλαίσιο της περιοδείας Who Is the Sky, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει τα εμβληματικά τραγούδια των Talking Heads αλλά και σταθμούς από τη σόλο πορεία του.

Λίγες ημέρες αργότερα, την Πέμπτη 25 Ιουνίου, οι Gorillaz, το πρωτοποριακό μουσικό project του Damon Albarn, έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η εμφάνισή τους στην Πλατεία Νερού υπόσχεται μια εκρηκτική, πολυδιάστατη οπτικοακουστική εμπειρία, όπως μόνο εκείνοι γνωρίζουν να προσφέρουν. Μάλιστα η συγκεκριμένη συναυλία είναι ήδη sold-out, πράγμα εντελώς απρόσμενο κατά την γνώμη μου.

Το τρίτο όνομα που ανακοίνωσε το Release Athens 2026 είναι ο Moby ο οποίος αναμένεται να εμφανιστεί την Τετάρτη 1η Ιουλίου, στην Πλατεία Νερού. Ο Αμερικανός superstar, μία από τις πιο εμβληματικές και δημοφιλείς μορφές της ηλεκτρονικής μουσικής – και όχι μόνο – επιστρέφει δυναμικά στις περιοδείες και στη διεθνή σκηνή, παρουσιάζοντας ένα εντυπωσιακό show γεμάτο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της πολυετούς καριέρας του.

Share |

Συνέντευξη με τους Seadrake

Interview Οκτωβρίου 14, 2025

Το ηλεκτρονικό μουσικό σχήμα των Seadrake, με έδρα ανάμεσα στο Βερολίνο και τη Στοκχόλμη, έχει χαράξει τη δική του πορεία στην ευρωπαϊκή synthpop σκηνή — και όχι μόνο. Με ήχους που κινούνται από το μελαγχολικό μέχρι το εκρηκτικό, οι Rickard Gunnarsson (Statemachine, Lowe) και Mathias Thürk (ex-Minerve) χτίζουν έναν κόσμο γεμάτο παλμό, ένταση και συναίσθημα. Λίγο πριν την εμφάνισή τους στην Αθήνα, μαζί με τους Solar Fake, οι Seadrake μιλούν για τη μουσική τους ταυτότητα, τη δημιουργική ένταση ανάμεσα σε Βερολίνο και Στοκχόλμη, και για το γιατί η φυσική μορφή της μουσικής παραμένει αναντικατάστατη.

Πώς θα περιγράφατε τη μουσική ταυτότητα των Seadrake σε κάποιον που δεν σας έχει ξανακούσει;

Mathias: Οι Seadrake υπήρξαν ανέκαθεν – και παραμένουν – ένα μουσικό συλλογικό σχήμα χτισμένο γύρω από τον Rickard κι εμένα. Μαζί με άλλους καλλιτέχνες, όπως τον Dorian E στο παρελθόν ή πιο πρόσφατα τον Sir Boyfriend, εξερευνούμε τη δική μας εκδοχή της ηλεκτρονικής pop μουσικής. Στην πορεία αντλούμε επιρροές από rock, dance, techno και synthpop, συνθέτοντας όλα αυτά σε έναν ήχο που έχει γίνει πια ο μοναδικός ήχος των Seadrake.

Rickard: Οι Seadrake, για μένα, πάντα έμοιαζαν με κίνηση· σαν μια νυχτερινή διαδρομή μέσα σε μια πόλη που είναι ακόμη μισοκοιμισμένη. Είναι ηλεκτρονική pop με παλμούς, σκιές και θόρυβο. Αναμειγνύουμε τη μελαγχολία με την ενέργεια, το συναίσθημα με την ένταση. Μπορείς να χορέψεις, αλλά πάντα υπάρχει κάτι από κάτω — μια σπίθα, μια ρωγμή, μια αίσθηση που μένει όταν τα φώτα σβήσουν.

Οι Seadrake είναι ένα ηλεκτρονικό μουσικό συλλογικό με βάση το Βερολίνο και τη Στοκχόλμη. Πώς επηρεάζουν αυτές οι δύο πόλεις τον ήχο και τη δημιουργικότητά σας;

Mathias: Ειλικρινά, δεν είναι πάντα εύκολο να κρατάμε τη σύνδεση, αφού τόσο ο Rickard όσο κι εγώ ασχολούμαστε και με άλλα πρότζεκτ. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως ο τόπος που ζούμε και το περιβάλλον μας μάς επηρεάζουν έμμεσα – και αυτό μάλλον συνέβαλε στο να αποκτήσουν οι πιο πρόσφατες κυκλοφορίες μας πιο ηλεκτρονικό χαρακτήρα, με μια δόση techno. Ίσως να έχει παίξει ρόλο και το ότι μετακόμισα στο Βερολίνο.

Rickard: Το Βερολίνο είναι η πόλη που δεν σε αφήνει ποτέ να πας νωρίς για ύπνο. Μπορεί να μπεις σε ένα club το βράδυ και να βγεις το μεσημέρι της επόμενης μέρας γεμάτος έμπνευση. Αυτή η ενέργεια βρίσκει τον δρόμο της στη μουσική μας – στις άγριες συνθεσάιζερ γραμμές, στις απρόβλεπτες γωνίες. Η Στοκχόλμη, από την άλλη, είναι καθαρή, οργανωμένη, αποτελεσματική. Μας βοηθά να τελειώνουμε τα κομμάτια αντί να χανόμαστε σε ατελείωτα πειραματικά jams. Αν ήμασταν μόνο «Βερολίνο», θα είχαμε απλώς έναν σκληρό δίσκο γεμάτο υπέροχα, ανολοκλήρωτα demos. Αν ήμασταν μόνο «Στοκχόλμη», θα ακούγαμε υπερβολικά ευγενικοί. Η ένταση ανάμεσα στις δύο πόλεις είναι ό,τι κρατά τους Seadrake ζωντανούς.

Και οι δύο έχετε δυνατό μουσικό υπόβαθρο – εσύ, Mathias, από τους Minerve, κι εσύ, Rickard, από τους Statemachine και Lowe. Πώς διαμόρφωσαν αυτές οι εμπειρίες την ταυτότητα των Seadrake;

Mathias: Όλα ξεκίνησαν από κάποιες κοινές εμφανίσεις των Lowe και Minerve – έτσι γνωριστήκαμε με τον Rickard. Αργότερα, εκείνος έκανε και το γραφιστικό σχεδιασμό για τις τελευταίες κυκλοφορίες των Minerve, οπότε ήταν λογικό να αναλάβει και το εικαστικό και οπτικό κομμάτι των Seadrake. Εγώ ήδη συνεργαζόμουν με διάφορους καλλιτέχνες και παραγωγούς, ενώ ο Rickard είχε χτίσει ένα ισχυρό διεθνές δίκτυο μέσω των Lowe. Επιπλέον, είχαμε ήδη κάποια εμπειρία στη συγγραφή και ηχογράφηση τραγουδιών μαζί στο στούντιο. Όλα αυτά μας βοήθησαν να απογειώσουμε τους Seadrake πολύ γρήγορα.

Rickard: Παίζοντας με τους Statemachine και Lowe έμαθα ότι η μουσική είναι 50% τραγούδια και 50% επιβίωση. Μαθαίνεις να κερδίζεις την προσοχή του κοινού ακόμα κι αν ο ήχος στη σκηνή είναι χάλια. Μαθαίνεις να γράφεις τραγούδια που λειτουργούν ακόμα και σε ένα γεμάτο, ιδρωμένο club μετά τα μεσάνυχτα, όταν η μηχανή καπνού έχει μόλις χαλάσει. Οι Seadrake βασίζονται σε αυτήν ακριβώς την ιδέα – τραγούδια φτιαγμένα για να αντέχουν. Και οι δύο φέραμε τα δυνατά στοιχεία των προηγούμενων σχημάτων μας – τα πιασάρικα ρεφρέν, την ενέργεια της σκηνής – αλλά αφήσαμε πίσω τους κανόνες που δεν μας εξυπηρετούσαν πια.

Τα “Asche” και “The Fever” (με τον Dorian E) σας έφεραν αναγνώριση πέρα από τη synthpop σκηνή. Τι άλλαξε περισσότερο μετά από εκείνη την επιτυχία;

Mathias: Αυτά τα κομμάτια σηματοδότησαν πραγματικά ένα νέο κεφάλαιο για εμάς. Με το “The Fever” θέλαμε να δείξουμε μια διαφορετική πλευρά των Seadrake — πιο συναισθηματική, πιο κινηματογραφική — και η συνεργασία με τον Dorian E ήταν η ιδανική ευκαιρία. Το “Asche” συνέχισε αυτό το μομέντουμ και μας βοήθησε να φτάσουμε σε ένα ευρύτερο κοινό, πέρα από τη synthpop σκηνή. Το μεγαλύτερο μάθημα που πήραμε ήταν το πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η συνεργασία και πόση ελευθερία κρύβεται στο να μην περιορίζεσαι σε ένα συγκεκριμένο ήχο ή σκηνή. Για εμάς, η τέχνη πρέπει πάντα να εξελίσσεται και να προκαλεί — τόσο τον καλλιτέχνη όσο και τον ακροατή.

Rickard: Αυτά τα τραγούδια μας άλλαξαν το παιχνίδι. Ξαφνικά βρεθήκαμε σε playlists δίπλα σε καλλιτέχνες που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί. Και αυτό ένιωθε σαν ελευθερία. Σταματήσαμε να σκεφτόμαστε τις «ταμπέλες» και ακολουθήσαμε ό,τι μας φαινόταν αληθινό. Το “The Fever” και το “Asche” μας θύμισαν γιατί κάνουμε μουσική: για το συναίσθημα, τη σύνδεση και την ειλικρίνεια. Και στις ζωντανές εμφανίσεις, αυτή η ενέργεια ήταν απτή – το κοινό άρχισε να κινείται διαφορετικά, κι εμείς μαζί του.

Όταν γράφετε νέα μουσική, τι έρχεται πρώτο — οι στίχοι, η μελωδία ή η ατμόσφαιρα;

Mathias: Συνήθως είναι ο ρυθμός, μια γραμμή μπάσου και το groove που προκύπτει απ’ αυτόν τον συνδυασμό. Από εκεί αρχίζω να πειραματίζομαι με διαθέσεις, και όταν το demo αποκτήσει μια συναρπαστική αύρα, τότε είναι η στιγμή που το μοιράζομαι με τον Rickard.

Rickard: Για μένα, όλα ξεκινούν από ένα συναίσθημα — κάτι που στην αρχή δεν μπορώ καν να το εκφράσω με λόγια. Η μουσική ήταν πάντα θεραπευτική για μένα. Όταν είμαι πεσμένος, είναι φυσικό να κάθομαι στο πιάνο και να παίζω. Μόλις η διάθεση βρεθεί, η μελωδία γράφεται σχεδόν μόνη της και οι στίχοι μπαίνουν τελευταίοι — σαν να περίμεναν απ’ έξω την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσουν την πόρτα.

Το ντεμπούτο άλμπουμ σας έφτασε στο #1 σε ευρωπαϊκά charts και σας έφερε σε μεγάλα φεστιβάλ. Ποιο ήταν το πιο πολύτιμο μάθημα εκείνης της περιόδου;

Mathias: Το άλμπουμ μας τα πήγε πολύ καλά σε όλη την Ευρώπη, εμφανίστηκε σε charts όπως τα German Alternative Charts και το iTunes. Αυτή η έκθεση μάς έδωσε την ευκαιρία να παίξουμε σε μεγάλα φεστιβάλ και να συνοδεύσουμε γνωστότερα acts. Κοιτάζοντας πίσω, το πιο σημαντικό μάθημα ήταν πόσο αναγκαίο είναι να είσαι οργανωμένος και να προσφέρεις επαγγελματικές, καλά προετοιμασμένες εμφανίσεις. Αυτή η συνέπεια έκανε τους διοργανωτές και τις άλλες μπάντες να μας πάρουν στα σοβαρά – κάτι ουσιαστικό αν θέλεις να διατηρήσεις τη δυναμική και να συνεχίσεις να παίρνεις προσκλήσεις.

Rickard: Αυτού του είδους η επιτυχία είναι φανταστική, αλλά δεν σημαίνει ότι μπορείς να χαλαρώσεις — σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψεις ακόμα πιο σκληρά, γιατί τώρα σε παρακολουθούν. Πρέπει να αποδίδεις κάθε βράδυ, χωρίς δικαιολογίες. Αυτή η πίεση μπορεί να είναι αγχωτική, αλλά σε κρατά σε εγρήγορση. Και μάθαμε να αγαπάμε το χάος των περιοδειών. Νομίζεις ότι η μουσική είναι απλώς να γράφεις τραγούδια και να δίνεις συναυλίες, αλλά το μισό είναι αεροδρόμια, χαλασμένα καλώδια και παράξενες τροφές. Όταν μάθεις να το αγκαλιάζεις, τότε αρχίζεις να διασκεδάζεις πραγματικά.

Πόσο σημαντικά είναι τα remixes για τους Seadrake και πώς επιλέγετε τους συνεργάτες σας;

Mathias: Μεγάλωσα στα ’80s, όταν τα remixes άρχισαν να γίνονται μεγάλη υπόθεση. Σίγουρα είχαν κι έναν προωθητικό χαρακτήρα, αλλά ήταν και ένας διασκεδαστικός τρόπος να δείξεις μια διαφορετική πλευρά ενός τραγουδιού. Πάντα μου άρεσε αυτή η ποικιλία, και κάποιες φορές το remix ήταν ακόμη καλύτερο από το original. Αυτή η αγάπη για τα remixes έχει μείνει μαζί μου, και γι’ αυτό θέλουμε να δίνουμε στους fans διαφορετικές εκδοχές των κομματιών μας. Τις επιλογές τις κάνουμε πάντα μαζί με τον Rickard, βασισμένοι σε ό,τι μας ελκύει μουσικά.

Rickard: Ένα remix είναι σαν να δίνεις το τραγούδι σου σε έναν φίλο και να του λες: «Σπάστο, γύρνα το ανάποδα, κάν’ το δικό σου». Ένα καλό remix μπορεί να μετατρέψει μια μελαγχολική μπαλάντα σε club banger – ή και το αντίστροφο. Συνήθως επιλέγουμε καλλιτέχνες που θαυμάζουμε, ανθρώπους που μπορούν να μας εκπλήξουν. Αν ένα remix ακούγεται σαν το original με λίγο διαφορετικά drums, δεν μας ενδιαφέρει. Θέλουμε να φέρνει νέα προσωπικότητα στο τραγούδι.

Πόσο σημαντική είναι για εσάς η φυσική μορφή των κυκλοφοριών σας;

Mathias: Από την εποχή της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, πάντα ένιωθα κάτι ιδιαίτερο στο να κρατάς στα χέρια σου μια ειδική έκδοση ενός άλμπουμ, ίσως με bonus tracks ή ένα επιπλέον DVD. Με τις limited εκδόσεις μας θέλουμε να δώσουμε στους ανθρώπους αυτήν την ίδια ξεχωριστή αίσθηση — και φυσικά, να τους ανταμείψουμε που αγοράζουν τη μουσική μας.

Rickard: Οι φυσικές κυκλοφορίες είναι τεράστιας σημασίας – τουλάχιστον για μένα. Ο Mathias κι εγώ μεγαλώσαμε αποταμιεύοντας για να αγοράσουμε δίσκους, διαβάζοντας τα credits, μελετώντας το artwork. Θέλουμε να κρατήσουμε αυτήν την κουλτούρα ζωντανή. Το streaming είναι βολικό, αλλά και αναλώσιμο. Μια φυσική έκδοση είναι δέσμευση — και σύνδεση. Μας έχουν πει fans ότι κορνίζαραν τα εξώφυλλά μας· αυτή η σχέση δεν υπάρχει στο streaming.

Τον Νοέμβριο θα εμφανιστείτε στην Αθήνα μαζί με τους Solar Fake. Τι να περιμένουν οι fans;

Mathias: Αυτή τη στιγμή, ο Rickard βάζει τις τελευταίες πινελιές σε δύο νέα κομμάτια, και ελπίζουμε να τα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Ο Sir Boyfriend θα είναι επίσης μαζί μας στη σκηνή. Κρατήστε τα δάχτυλα σταυρωμένα να πάνε όλα καλά!

Rickard: Νομίζω θα είναι μια εμπειρία ολόκληρου του σώματος — δυνατά synths, ιδρωμένη ενέργεια, και ίσως μερικά λάθη. Είμαστε άνθρωποι, άλλωστε. Ίσως και κάποιο χαλασμένο μηχάνημα στο τέλος της βραδιάς· τότε ξέρεις ότι ήταν καλό show.

Πώς βλέπετε τη σύνδεση ανάμεσα στους Seadrake και τους Solar Fake;

Mathias: Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στους Solar Fake και τη διοίκησή τους που μας έδωσαν την ευκαιρία να τους συνοδεύσουμε δύο φορές στις περιοδείες τους. Οι fans των Solar Fake είναι εξαιρετικά πιστοί και μας έχουν αγκαλιάσει με πολλή αγάπη. Επιπλέον, με τον André Feller (των Solar Fake) συμμετέχουμε μαζί και στο industrial συγκρότημα Crushing State, κάτι που μας συνδέει ακόμη περισσότερο. Αυτή η φιλία και η συνεργασία μεταφέρεται φυσικά και στον ενθουσιασμό των fans.

Rickard: Και οι δύο μπάντες τρέφονται από το δράμα – με την καλή έννοια. Οι fans μας αγαπούν τη μουσική που είναι έντονη, συναισθηματική, ίσως και κάπως καθαρτική. Και αγαπούν τον χορό – ακόμη κι εκείνοι οι goth τύποι που προσποιούνται πως δεν το κάνουν. Τους έχουμε δει! Αυτή θα είναι η πρώτη εμφάνιση των Seadrake στην Αθήνα, αλλά εγώ έχω παίξει εκεί με τους Lowe και ο Sir Boyfriend έχει εμφανιστεί επίσης solo. Το ελληνικό κοινό έχει μια φωτιά — δεν ακούει απλώς τη μουσική, τη νιώθει και τη ζει. Ανυπομονούμε να φέρουμε τους Seadrake μέσα σε αυτήν την ενέργεια.

Share |

Live Review: Tribulation w/ The Black Capes @ Temple Athens, 03.10.2025

Live Reviews Οκτωβρίου 12, 2025

Οι Tribulation είναι μια μπάντα που συμπλήρωσε φέτος είκοσι χρόνια παρουσίας με μια σταθερά ανοδική δισκογραφική πορεία. Άρχισα να τους παρακολουθώ από το άλμπουμ "The Children of the Night" του 2015, αλλά το επόμενο που ήρθε τρία χρόνια μετά, με το "Down Below", ήταν αυτό μου τράβηξε την προσοχή. Λόγω μουσικών γούστων όμως τα δυο τελευταία τους άλμπουμ είναι αυτά που μου μίλησαν περισσότερο, με το "Sub Rosa In Æternum" να το θεωρώ το καλύτερό τους. Με νέο άλμπουμ λοιπόν στις αποσκευές τους ήταν η καλύτερη αφορμή για μια επίσκεψη και από τα μέρη μας.

Το πρόγραμμα της βραδιάς άνοιξαν οι The Black Capes, με ένα set τεχνικά άρτιο, με κορυφαία σκηνική παρουσία και διάρκειας περίπου 40 λεπτών. Βασικά τι να πω για αυτή τη μπάντα; Όπου και να τους έχω παρακολουθήσει έχουν άριστο ήχο, φοβερή διάθεση και η απόδοσή τους είναι σταθερά εκπληκτική. Οι Capes δεν χρειάζονται υπερβολές, ούτε εντυπωσιακά σκηνικά. Έχουν έναν εξαιρετικό frontman, που "μιλάει" κατευθείαν στο κοινό, είναι τρομερά δεμένη μπάντα και κυρίως έχουν τα κομμάτια για να το υποστηρίξουν. Με μεγάλη χαρά άκουσα τα δυο νέα τους κομμάτια, τα "Lament XI" και "Unwell-Being", τα οποία λειτουργούν εξαιρετικά και ζωντανά (ήρεμα ρωτάω πού ήταν το "Apathy" στο σετ;) όπως και για άλλη μια φορά την απολαυστική διασκευή τους στο "Cities in Dust" των Siouxsie and the Banshees.

Οι Tribulation ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 22:15, ξεκινώντας με το "The Unrelenting Choir" και το "Tainted Skies", δύο κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο που λειτούργησαν ως καλό ζέσταμα για το κοινό που είχε αρχίσει να γεμίζει το χώρο του Temple. Από νωρίς έγινε σαφές ότι η μπάντα λειτουργεί με απόλυτη συνέπεια στον ήχο της, χωρίς διαφοροποιήσεις από τη στούντιο παραγωγή. Το drumming του Oscar Leander είχε ακρίβεια και σταθερότητα, δίνοντας τη βάση πάνω στην οποία το υπόλοιπο σύνολο κινήθηκε με ασφάλεια. Τα "Nightbound", "Hamartia", "Suspiria de profundis" και "Rånda" ανέδειξαν τη συνοχή της μπάντας. Ο Andersson απέδωσε τις φωνητικές γραμμές με σταθερότητα και χωρίς ίχνος κόπωσης, διατηρώντας συνεχή επαφή με τον κόσμο. Το "Ultra Silvam" λειτούργησε ως αναφορά στα πρώτα χρόνια της μπάντας, αποδιδόμενο με την ταχύτητα και την επιθετικότητα που το χαρακτηρίζει. Ακολούθησε μια ενότητα που βασίστηκε περισσότερο στο ύφος των τελευταίων δίσκων, με τα "The Lament", "Melancholia" και "In Remembrance" να αναδεικνύουν τον τρόπο που οι Tribulation ενσωματώνουν πιο καθαρές μελωδίες στο συνολικό τους πλαίσιο, πριν έρθουν τρία συνεχόμενα κομμάτια από το "Sub Rosa In Æternum", τα "Hungry Waters", "Saturn Coming Down" και "Murder in Red". Το “The Motherhood of God” και το “Strange Gateways Beckon” ολοκλήρωσαν το σετ με τον καλύτερο τρόπο.

Αν είχα ένα παράπονο αυτό θα ήταν ότι σε μια εμφάνιση με συνολική διάρκεια που ξεπέρασε τα 95 λεπτά, θα περίμενα να ακούσω περισσότερα κομμάτια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ του συγκροτήματος ή και από το προηγούμενο (από το οποίο έπαιξαν μόλις ένα!). Μπορεί φυσικά αυτό να οφείλεται και στην ανταπόκριση που έλαβαν αυτές οι δουλειές, μιας και εδώ υπήρξε μια σαφώς διακριτική υποδοχή στα νέα κομμάτια σε σχέση με το παλαιότερο υλικό. Ο ήχος στο Temple ήταν σε γενικές γραμμές ικανοποιητικός. Το κοινό γέμισε σχεδόν τον χώρο και έδειξε ότι χάρηκε τα μέγιστα τη συναυλία των Σουηδών. Οι Tribulation παρέδωσαν μια πολύ τίμια εμφάνιση χωρίς θεατρικά στοιχεία και σκηνικές υπερβολές, με απόλυτη εστίαση στην εκτέλεση, και τα κατάφεραν περίφημα. Μια συναυλία που στηρίχθηκε αποκλειστικά στη δύναμη του υλικού τους, το οποίο θεωρώ ότι βελτιώνεται δίσκο με τον δίσκο και περιμένω να δω ποιο θα είναι το επόμενο μουσικό τους βήμα.

Share |

Live Review: Septicflesh @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 26.09.2025

Live Reviews Οκτωβρίου 08, 2025

Η εμφάνιση των Septicflesh στο Ηρώδειο δεν ήταν μια "απλή συναυλία”, αλλά συνιστά ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην πορεία τους — όχι μόνο για τη σπανιότητα με την οποία ένα extreme metal συγκρότημα καταφέρνει να εμφανιστεί σε αυτόν τον ιστορικό χώρο, αλλά και για τη δυνατότητα να αποδώσει τη μουσική του στην πληρότητα που απαιτεί. Το Ηρώδειο, με την ιστορική του φόρμουλα και την ακουστική του φυσική διάταξη, απαιτεί από τον κάθε ήχο να δουλέψει σε πολύ υψηλά στάνταρ και δεν επιτρέπει λάθη, καθώς ο παραμικρός ήχος που δεν έχει θέση ακούγεται. Οι συνθέσεις των Septicflesh είναι σχεδιασμένες για συμφωνικό περιβάλλον, επομένως ο χώρος αποτέλεσε ένα κατάλληλο “εργαστήριο” για να μεταφερθεί στο ακέραιο ο συμφωνικός τους ήχος, χωρίς περιορισμούς.

Το setlist είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να λειτουργεί σαν πλήρες πορτρέτο της μπάντας των τελευταίων δυο δεκαετιών και κινήθηκε με σωστή ισορροπία (αν και θα ήθελα να ακούσω κανένα κομμάτι από το A Fallen Temple). Από το εναρκτήριο “Portrait of a Headless Man”, που λειτούργησε ως καθαρή δήλωση πρόθεσης, μέχρι το “Dark Art” που έκλεισε τη βραδιά, η ροή ήταν σταθερή και μελετημένη. Στα “The Vampire from Nazareth” και “We, the Gods”, η σύμπραξη ορχήστρας, χορωδίας και μπάντας ακούστηκε σφιχτή — χωρίς θολούρα, με προσοχή στην ένταση των εγχόρδων και στη δυναμική των χορωδιακών θεμάτων.

Το “Neuromancer” και το “Enemy of Truth” έδειξαν το πόσο μεγάλη είναι η συνοχή του σχήματος και ότι η ορχήστρα δεν λειτουργούσε διακοσμητικά αλλά ως θεμέλιο της σύνθεσης. Σε μια εμφάνιση που ήταν ολόκληρη ένα highlight θα ξεχώριζα το A Desert Throne από την πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά τους. Το encore με τα “Anubis” και “Dark Art” ήταν αναμενόμενο, αλλά απολύτως λειτουργικό. Και τα δύο κομμάτια αποδόθηκαν με ακρίβεια, χωρίς να χαθεί η ενέργεια στο τελείωμα. Το “Anubis” είχε την πιο έντονη αντίδραση από το κοινό, ενώ το “Dark Art” έκλεισε ιδανικά τη συναυλία.

Η ηχητική διαχείριση του Ηρωδείου αξίζει ξεχωριστή αναφορά. Οι φυσικές αντανακλάσεις του χώρου βοήθησαν τα συμφωνικά μέρη να απλωθούν, χωρίς μπουκώματα και με εντυπωσιακή καθαρότητα — κάτι σπάνιο για ανοικτό χώρο τέτοιου μεγέθους. Ο ήχος δεν ήταν υπερβολικά δυνατός, κάτι που επέτρεψε στις λεπτομέρειες να αναδειχθούν.

Η συνολική μίξη είχε ισορροπία ανάμεσα σε metal όγκο και συμφωνική διαφάνεια — ένα αποτέλεσμα που δύσκολα πετυχαίνεται χωρίς άρτιο τεχνικό συντονισμό. Το κοινό αντιμετώπισε τη συναυλία με τον σωστό τρόπο. Σε κομμάτια όπως το “Prometheus” και το “Anubis” η ανταπόκριση ήταν εμφανής, αλλά στα πιο σύνθετα μέρη επικράτησε σιωπή — κάτι που δείχνει κατανόηση και σεβασμό στο είδος της μουσικής που παιζόταν. Συγκινητική θα μπορούσα να πω ήταν επίσης και η παιδική χορωδία που πρόσθεσε στην όλη εμπειρία, με τα παιδιά να φαίνεται να χαίρονται με τη συμμετοχή τους σε αυτό το μεγάλο συμβάν.

Συνολικά, η εμφάνιση των Septicflesh στο Ηρώδειο ήταν ένα δείγμα ωριμότητας και τεχνικής αρτιότητας. Δεν επεδίωξε τον εύκολο εντυπωσιασμό, ούτε έδειξε ανασφάλεια. Το αποτέλεσμα ήταν μια συναυλία ακριβής, μελετημένη και ηχητικά πλήρης, όπου κάθε στοιχείο —από τη μίξη έως το timing της εκτέλεσης— λειτούργησε όπως έπρεπε. Για μια μπάντα που χρόνια τώρα μεταφέρει τον συμφωνικό ήχο στο death metal, η συγκεκριμένη βραδιά στο Ηρώδειο δεν ήταν απλώς “επιβράβευση”. Ήταν επιβεβαίωση ότι το υλικό τους μπορεί να σταθεί, να γεμίσει και να αποδοθεί χωρίς εκπτώσεις σε έναν από τους πιο απαιτητικούς χώρους.

Share |