Όλοι όσοι βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού μια εβδομάδα νωρίτερα και στην εμφάνιση - φιάσκο των Bauhaus ήθελαν να ξεχάσουν την πρώτη ημέρα του Release Athens Festival και τι καλύτερο για να γίνει αυτό από το να παρευρεθούν στην εμφάνιση των Nick Cave & The Bad Seeds, που κατά γενική ομολογία αποτελούν συναυλιακή εγγύηση. Η προηγούμενη Τετάρτη δεν αποτέλεσε εξαίρεση και ίσως "πήραμε" και κάτι παραπάνω. Σίγουρα τα ονόματα των Mogwai και Fontaines D.C. έδιναν ένα επιπλέον κίνητρο, αλλά κακά τα ψέματα σχεδόν όλοι, σε αντίθεση με την πρώτη μέρα, πήγαν για να παρακολουθήσουν τον Cave.

Αναμφίβολα οι Fontaines D.C. είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα νέα συγκροτήματα με την υποστήριξη μέσων όπως το Pitchfork αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του βρετανικού τύπου. Ζωντανά το σχήμα είχε βρεθεί στην Ελλάδα στον ίδιο χώρο και για την ίδια διοργάνωση τρία χρόνια πριν, σε μια εμφάνιση που χωρίς να είναι αδιάφορη δεν με κέρδισε κιόλας. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για τα δυο πρώτα τους άλμπουμ, ιδίως αν αναλογιστώ και τις πολύ πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες για εμένα από μπάντες όπως οι The Murder Capital, Shame κ.α. Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Skinty Fia", που κυκλοφόρησε φέτος, είναι σαφώς ανώτερο από ότι προηγήθηκε και μου κέντρισε αρκετά το ενδιαφέρον ώστε να θέλω να τους ξαναδώ ζωντανά. Η φετινή τους επίσκεψη κινήθηκε στα ίδια επίπεδα ενέργειας με την προηγούμενη, όμως τη μεγάλη διαφορά έκανε το νέο υλικό. Συνολικά έπαιξαν έξι κομμάτια από τον φετινό δίσκο τους, ενώ έκλεισαν με το "I Love You" που παίζει να είναι και το καλύτερο κομμάτι τους.

Οι Mogwai είναι μια μπάντα που έχει μεγάλο σεβασμό από το post-rock, και όχι μόνο, ακροατήριο και σε αυτό ρόλο έχουν παίξει και οι πολύ καλές ζωντανές τους εμφανίσεις. Χωρίς να είμαι ο πιο φανατικός φίλος τους, μπορώ να πω ότι όταν είχα την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω πριν από επτά χρόνια στο Plissken και ήταν ένα από τα καλύτερα live εκείνου του φεστιβάλ. Φέτος βάσισαν το σετ τους στο περσινό τους άλμπουμ, που ήταν το δέκατο της καριέρας τους. Δέκα ήταν και τα κομμάτια που παρουσίασαν, με τα μισά να προέρχονται από το "As The Love Continues". Για άλλη μια φορά ήταν απολαυστικοί ενώ θα ξεχώριζα το "I'm Jim Morrison, I'm Dead".

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό που παρακολουθήσαμε από τον Nick Cave και τους κακούς σπόρους του; Το ότι θα γινόμασταν μάρτυρες άλλης μιας εξαιρετικής συναυλίας από αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, αλλά η εμφάνισή του ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Αν το κλίμα ήταν φορτισμένο στο Ejekt Festival του 2018, μετά το θάνατο του γιού του Arthur, εδώ έφτασε σε άλλα επίπεδα έχοντας προηγηθεί και ο χαμός του μεγαλύτερου παιδιού του, Jethro Lazenby. Δεν υπάρχει ίσως πιο συγκινητική στιγμή από τον ίδιο να τραγουδάει το "O Children" και να το αφιερώνει στα παιδιά. Αυτό ήταν το ένα από τα τρία κομμάτια που έπαιξε από το άλμπουμ "Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus". Τα άλλα δυο ήταν τα "Get Ready for Love" και "There She Goes, My Beautiful World", με τα οποία άνοιξε τη συναυλία του με καταιγιστικό ρυθμό. Μετά το "Jubilee Street", που η ζωντανή εκτέλεσή του προκαλεί ρίγος και έχει αναδειχθεί σε συναυλιακό αγαπημένο, οι ρυθμοί έπεσαν με τα "Bright Horses", "Waiting for You" και "I Need You" (το μοναδικό από το "Skeleton Tree") μέσα σχεδόν σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Τα δυο πρώτα μαζί με το "Ghosteen Speaks", με το οποίο μας αποχαιρέτησε στο encore, αποτέλεσαν τα τρία κομμάτια που παρουσίασαν από το "Ghosteen" του 2019. Αναμενόμενα πάλι τα "Tupelo", "Red Right Hand" και "The Mercy Seat" ξεσήκωσαν τον κόσμο.

Θα ήθελα να πω ότι ξεχώρισα το αγαπημένο μου "From Her to Eternity" ή ότι το setlist της προηγούμενης εμφάνισής του μου άρεσε περισσότερο, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Σε ένα τόσο φορτισμένο κλίμα, με τον Αυστραλό να δείχνει την ίδια στιγμή επιβλητικός αλλά και την ίδια στιγμή απίστευτα εύθραυστος, όλο το σετ ήταν απλά ένα highlight. Η σύνδεση του Cave με τον κόσμο είναι πάντα πολύ έντονη, σαν να παίρνει ενέργεια από το κάθε άτομο που έρχεται σε επαφή και να την αποδίδει επί δέκα, αλλά αυτή την φορά έφτασε νέες κορυφές. Άξιος συνοδοιπόρος του Warren Ellis που φαίνεται ότι και ζωντανά αποτελεί το στήριγμά του, ενώ συνολικά όλη η μπάντα του ήταν εκτελεστικά τέλεια. Μάλιστα έκανε αναφορά ακόμα και στον Blixa Bargeld και στο πόσο του λείπει από τους Bad Seeds. Μια φανταστική συνολικά εμφάνιση που θα μνημονεύεται για καιρό.