Αυτή την φορά οι White Lies διάλεξαν το Roundhouse για την καθιερωμένη λονδρέζικη συναυλία τον Δεκέμβριο μετά από κυκλοφορία δίσκου, ένα χώρο αρκετά πιο ταιριαστό για το συγκρότημα από το Wembley Arena (η "Ritual" επιλογή τους). Πριν όμως από τους Λονδρέζους εμφανίστηκε η Frankie Rose, η οποία υπήρξε αρχικό μέλος των Crystal Stilts και Dum Dum Girls, και το 2013 κυκλοφόρησε το τρίτο της άλμπουμ. Την Νεοϋορκέζα την έμαθα φέτος όταν άκουσα το πολύ καλό περσινό new wave/ dark pop δίσκο της "Interstellar" (Slumberland Records), με το προ λίγων μηνών "Herein Wild" (Fat Possum) να ακολουθεί ακριβώς τα ίδια μουσικά βήματα. Η αλήθεια είναι ότι η ντροπαλή Rose, η οποία βρισκόνταν στο σκοτάδι επί σκηνής (και έφτασε στο σημείο μέχρι και να ζητήσει να της "ρίξουν" κανα φωτάκι), ήταν απρόσμενα εντυπωσιακή, μιας και ζωντανά τα κομμάτια της είχαν μια άλλη δυναμική χαρίζοντας ένα πολύ καλό συναυλιακό αποτέλεσμα και τραβώντας την προσοχή του, όχι και πολύ κόσμου, για κάτι παραπάνω από τριάντα λεπτά.

Είναι εκπληκτικό το πώς μέσα σε πολύ λίγα λεπτά ένας ούτε καν μισοάδειος χώρος γέμισε ασφυκτικά, μιας και η συναυλία ήταν sold-out. Μπορεί οι White Lies να κυκλοφόρησαν φέτος το απολαυστικό "Big TV", αλλά πάντα είμαι επιφυλακτικός ως προς τις live επιδόσεις τους. Στο καινούριο υλικό φανερώνουν ότι θέλουν ακόμα δουλειά, αφού σε κομμάτια όπως το "First Time Caller" δεν καταφέρνουν να εκμεταλλευτούν τις αλλαγές των δυναμικών, με αποτέλεσμα η ζωντανή εκδοχή να υπολείπεται αρκετά της στούντιο. Επιπρόσθετα το συγκρότημα που σε σημεία λοξοκοιτάζει προς The Killers μεριά, έχει ένα τραγουδιστή, που παρόλο που μπορεί να είναι φωνάρα, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο ενός αντίστοιχου frontman όσο και να προσπαθεί, αλλά δεν του ταιριάζει κιόλας.

Φυσικά με τους White Lies να παίζουν εντός έδρας, το κοινό μόνο αυτά δεν έδειχνε να σκέφτεται, μιας και δεν σταμάτησε να χορεύει ή να συμμετέχει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Στα κομμάτια από τους δυο πρώτους τους δίσκους, "To Lose My Life" και "Ritual", δημιούργησαν μια καταπληκτική ατμόσφαιρα, με αποκορύφωμα τον χαμό στο "Unfinished Business", με τα "A Place To Hide", "Streetlights", "E.S.T." και "Death" να ακολουθούν, ενώ στο "The Power & Τhe Glory" αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι σε κάποιο disco/80s pop party. Στο τελευταίο βοήθησε και η διασκευή τους στο "I Would Die 4 U" του Prince, τραγούδι που συμπεριλήφθηκε στο τελευταίο τους EP "Small TV". 

Από το "Big TV" ξεχώρισα live τα "Mother Tongue" και "Goldmine", με το πρώτο να είναι το μόνο από τα νέα κομμάτια που φάνηκε να ανεβαίνει επίπεδο ζωντανά. Για το τέλος φύλαξαν το ομώνυμο τραγούδι του φετινού τους δίσκου, το οποίο βρήκε μεγάλη ανταπόκριση, ενώ τα μπαλόνια που έπεφταν από την οροφή στο "Bigger Than Us" δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό κλείσιμο.

Setlist: