Με την blogovision να κυριαρχεί στην ελληνική μπλογκόσφαιρα τον Δεκέμβριο, έμειναν πίσω κάποιες αναρτήσεις που είχα ετοιμάσει με αρχή αυτή για την συναυλία των Editors. Όπως έχω αναφέρει και άλλες φορές στο παρελθόν ο συγκεκριμένος χώρος - πρώην μπουζούκια είναι ιδανικός για συναυλίες, μιας και τις περισσότερες φορές που έχω βρεθεί εκεί έχει εξαιρετικό ήχο (με εξαίρεση την συναυλία των Monster Magnet). Οι Editors είναι γνωστό ότι έχουν φανατικό κοινό στην χώρα μας, οπότε πολύ φυσιολογικά δεν θα δυσκολεύονταν και πολύ να βγάλουν sold-out ένα τέτοιο live. Το ελληνικό support act το παρακολούθησα και παρατήρησα ότι είχε πολύ θετική υποδοχή, αλλά ήταν αταίριαστο και συνολικά δεν μου έβγαλε κάτι οπότε δεν θα αναφερθώ περισσότερο. Οι Editors από την άλλη είναι μια εξαιρετική live μπάντα που το αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία, ανεξάρτητα από πόσο αξιόλογη κυκλοφορία έχουν παρουσιάσει. Θυμάμαι ότι είχα πάει στο περσινό Ejekt Festival αρκετά ξενερωμένος να τους δω μετά το απογοητευτικό "The Weight Of Your Love", αλλά και πάλι κατάφεραν να με κερδίσουν.

Φυσικά φέτος οι Άγγλοι "έφεραν" στις αποσκευές τους και το πολύ καλό νέο τους άλμπουμ με τίτλο "In Dream", για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ, οπότε η εμφάνισή τους αναμένονταν με αρκετά μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα. Η αρχή έγινε με το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το "No Harm", ένα κομμάτι που φαίνεται ότι έχει αγαπηθεί αρκετά αλλά παραείναι χλιαρό για έναρξη συναυλίας. Ακολούθησε το "Sugar" και από το "Life Is a Fear" τα πράγματα ζεστάθηκαν για τα καλά με την συναυλία να κλιμακώνεται συνέχεια ως και το τέλος. Το συγκρότημα παρουσίασε αρκετά κομμάτια από τον φετινό του δίσκο, με τα "Forgiveness", "Life Is a Fear" και "Ocean of Night" να παρουσιάζονται αρκετά πιο δυναμικά και εμφανώς καλύτερα. Εννοείται παρουσίασαν και επιλεγμένα κομμάτια από την υπόλοιπη δισκογραφία τους με το κοινό να ανταποκρίνεται πλήρως σε κάθε κάλεσμα του Smith. Ιδίως στα "The Racing Rats", "A Ton of Love" και "Papillon" νόμιζες θα γκρεμιστεί το μέρος από τον χορό. Είναι πλέον κοινότυπο, αλλά σε όλο αυτό συμβάλλει τα μέγιστα ο Tom Smith που είναι ο απόλυτος σταρ όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Ιδανικό κλείσιμο δίσκου αλλά και συναυλίας με το "Marching Orders" και όλοι έφυγαν με ένα χαμόγελο αναγνωρίζοντας ότι η μπάντα ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτήσεις και ξέροντας ότι παρακολούθησαν μια από τις συναυλίες της χρονιάς.