Ο δεύτερος δίσκος των Eagulls ήταν για μένα μια από τις πιο αναμενόμενες δουλειές της φετινής χρονιάς. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο τους (album review), που ήταν ένα από τα άλμπουμ που ξεχώρισα περισσότερο το 2014. Από τον Φεβρουάριο, όταν και έκαναν γνωστό το πρώτο νέο κομμάτι, μέχρι και την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ, όλα τα δείγματα ήταν αρκετά πιο μελωδικά. Αρχικά σκέφτηκα ότι πρόκειται για τις πιο ήρεμες στιγμές της νέας τους δουλειάς, αλλά τελικά δεν ήταν έτσι. Το συγκρότημα από το Leeds στο "Ullages" (τίτλος που είναι αναγραμματισμός του Eagulls), βάζει ως επί το πλείστον στην άκρη το επιθετικό post-punk του, που κινούνταν στα χνάρια των Iceage, ρίχνοντας αρκετά τους τόνους. Φυσικά αυτό από μόνο του, μόνο κακό δεν είναι.

Τα πρώτα δυο κομμάτια του άλμπουμ, τα "Head Or Tails" και "Euphoria",  φέρνουν στο μυαλό το "Disintegration", ενώ το "My Life In Rewind" ξυπνάει "Pornography" μνήμες. Μέχρι τη μέση του δίσκου και το "Velvet" περήφανα παρουσιάζουν ένα τέλειο Cure κομμάτι. Το "Blume" θυμίζει λίγο The Horrors, ενώ από τον υπόλοιπο δίσκο θα ξεχώριζα τα "Skipping" - το βίντεο του οποίου μπορείτε να δείτε εδώ - και "Lemontrees". Βασικά κανένα κομμάτι του άλμπουμ δεν υστερεί, όμως αυτό που παρουσιάζουν οι Eagulls δεν είναι ακριβώς εξέλιξη. Μπορεί μουσικά οι Killing Joke, Xmal Deutschland αναφορές του πρώτου άλμπουμ να έχουν αντικατασταθεί από αυτές σε συγκροτήματα όπως οι The Smiths και Echo And The Bunnymen, αλλά το όνομα που έρχεται κατευθείαν στο μυαλό είναι άλλο. Εκεί είναι και το πρόβλημα του "Ullages" μιας και ακούγεται σαν ένα tribute album στους The Cure. Συνολικά πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη και αξιόλογη δεύτερη κυκλοφορία από τους Eagulls, που φανερώνει παράλληλα ότι μάλλον η μπάντα ψάχνει ακόμα να βρει την μουσική της ταυτότητα.

Βαθμολογία: 7 / 10