Το πρώτο Release Athens Festival ολοκληρώθηκε την προηγούμενη Δευτέρα με άλλο ένα ενδιαφέρον line-up, πολύ καλή οργάνωση, αποδεικνύοντας ότι ήρθε για να μείνει. Οι περισσότερες μπάντες που εμφανίστηκαν στη σκηνή του είναι αρκετά αγαπημένες στο ελληνικό κοινό, οπότε ως ένα σημείο ήταν λίγο αναμενόμενη η επιτυχία του. Προσωπικά θα προτιμούσα το ισοζύγιο σιγουράκια - κάτι πιο φρέσκο, να έγερνε ως προς το δεύτερο, αλλά όπως έχει φανεί και από το Plissken αυτό είναι αρκετά πιο ριψοκίνδυνο εμπορικά. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν η προσέλευση συνολικά ήταν η επιθυμητή, αλλά σίγουρα οι περίπου επτά χιλιάδες που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού για τη τέταρτη και τελευταία μέρα του Release επωφελήθηκαν σε μεγάλο ποσοστό από τις διάφορες προσφορές που είχε ανακοινώσει το φεστιβάλ για τη συγκεκριμένη μέρα. Φυσιολογικά ο μεγαλύτερος πόλος έλξης για το live αυτό αποτέλεσαν οι Sigur Rós και όπως αποδείχτηκε όχι άδικα.

Η πρώτη μπάντα που παρακολούθησα στη σκηνή του Release ήταν οι DIIV, που ήταν άλλωστε και ο βασικός λόγος που βρέθηκα εκεί την περασμένη Δευτέρα. Οι Νεοϋορκέζοι που ανακατεύουν shoegaze pop με διάφορες 90s alt rock επιρροές, μας έχουν προσφέρει δυο εξαιρετικούς δίσκους. Ο τελευταίος με τίτλο "Is The Is Are" κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες και το album review του μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Στη σκηνή ήταν απλά απολαυστικοί, με πολύ καλό ήχο, φουλ ενέργεια και αναπόφευκτα τον Zachary Cole Smith να τραβάει τα βλέμματα, την ίδια στιγμή που το video wall πίσω του έδειχνε διάφορα behind the scenes κλιπ του γκρουπ, μέσα στα οποία και η κοπέλα του, η γνωστή Sky Ferreira. Φυσικά οι περισσότεροι στο κοινό (στην καλύτερη) ήξεραν μόνο το "Doused", το οποίο εννοείται έπαιξαν τελευταίο. Θεωρώ όμως ότι οι DIIV κατάφεραν να αποδείξουν ότι δεν έχουν μόνο ένα κομμάτι, με το νέο υλικό να αναδεικνύεται ζωντανά και highlights τα "Under the Sun", "Dopamine" και "Mire (Grant's Song)".

Σειρά είχαν οι The Black Angels που μας επισκέπτονται για δεύτερη συνεχή χρονιά (και τρίτη συνολικά) μετά από το live τους στο Rockwave. Η εμφάνισή τους μου φάνηκε αρκετά πανομοιότυπη με την περσινή, που πέρα από τα πολύ ωραία hip visuals όμως, δεν μπορώ να καταλάβω τι δίνουν παραπάνω ζωντανά σε σχέση με το στουντιακό τους αποτέλεσμα. Όπως έχω ξαναγράψει, φανατικός οπαδός της μπάντας δεν είμαι, αλλά πλέον έχοντας μια καλύτερη άποψη για το live των Τεξανών, σε μεγάλο ποσοστό η εμφάνισή τους μου φάνηκε απλά βαρετή. Το πρώτο μέρος της προηγούμενης πρότασης ισχύει και για τους Sigur Rós, αλλά εδώ τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά συναυλιακά. Θεωρητικά μπορεί το ατμοσφαιρικό post-rock τους να μην φαντάζει ιδανικό για live, αλλά οι Ισλανδοί απέδειξαν ακριβώς το αντίθετο. Λίγο μετά τις 10:30 βγήκαν στη σκηνή με το νέο τους κομμάτι, το "Óveður", και για λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα παρέδωσαν ένα φαντασμαγορικό σόου. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και το καταπληκτικό οπτικό μέρος που σίγουρα συνέβαλε στο να δώσει το κάτι παραπάνω. Δυστυχώς η βροχή που άρχισε να πέφτει από το τρίτο κομμάτι και μετά, μπορεί να είναι απόλυτα ταιριαστή με το μελαγχολικό ύφος της μπάντας που μπορεί εύκολα να παρασύρει κάποιον με το συναισθηματικά φορτισμένο live της, αλλά δεν αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο για να παρακολουθήσει κανείς οποιαδήποτε συναυλία. Οι Sigur Rós μας άφησαν κλασσικά με το δωδεκάλεπτο σχεδόν "Popplagið" (που αποτελεί το encore τους), κλείνοντας ιδανικά τη τελευταία μέρα του νέου φεστιβάλ. Και του χρόνου...