Πολλοί χαρακτήρισαν το live των Muse, ως την συναυλία της χρονιάς. Ανεξάρτητα αν κάτι τέτοιο ισχύει ή όχι, το συγκρότημα σίγουρα απέδειξε γιατί θεωρείται ένα από τα κορυφαία arena rock γκρουπ στις μέρες μας. Στη συνολική συναυλιακή εμπειρία θετικό ρόλο έπαιξαν και τα πολύ αξιόλογα σχήματα που προηγήθηκαν. Η αρχή έγινε με τους Temples που ανέβηκαν στη σκηνή του Ejekt γύρω στις επτά. Η μπάντα είχε κυκλοφορήσει πριν από δυο χρόνια το ντεμπούτο της με τίτλο "Sun Structures", με το άλμπουμ να δανείζεται τα μέγιστα από τον 60s βρετανικό ποπ ήχο και να γνωρίζει αρκετά μεγάλη επιτυχία. Ζωντανά οι Temples εμφανίστηκαν αρκετά πιο "βρώμικοι", κάτι που ταίριαζε, και παρόλο που στο αρχικό μέρος του σετ τους δεν ακουγόταν ένα από τα πιο βασικά στοιχεία του ήχου τους, τα πλήκτρα, κατάφεραν να αφήσουν πολύ καλή εντύπωση και να προκαλέσουν όσους δεν τους ήξεραν να τους ψάξουν.

Από την άλλη οι UNKLE δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο James Lavelle έχει εμφανιστεί αρκετές φορές στην χώρα μας, με το σχήμα του να είναι ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό. Θεωρώ ότι οι UNKLE όπου και να παίξουν, σε ανοιχτό ή κλειστό χώρο και ανεξάρτητα τι τους ταιριάζει περισσότερο, θα είναι το ίδιο καλοί και ξεσηκωτικοί. Λίγο πριν αρχίσουν το μήνυμα στο videowall "All Arists Are Cowboys Or Indians" διαφήμιζε το νέο τους single. Με τα τέσσερα από τα πρώτα έξι κομμάτια να προέρχονται από το κορυφαίο άλμπουμ των UNKLE - "War Stories" του 2007 - η αρχή δεν θα μπορούσε να ήταν ιδανικότερη. Επίσης οι ερμηνείες των Liela Moss και Steven Young, που εναλλάσσονταν στα φωνητικά, ήταν εξαιρετικές. Μετά από λίγο παραπάνω από μια ώρα έκλεισαν το απολαυστικό, best-of, set τους με το "The Answer".

Είχε έρθει η ώρα όμως για τον βασικό λόγο που μαζεύτηκε 20.000 περίπου κόσμος στην Πλατεία Νερού. Μετά την εισαγωγή του "Drill Sergeant" οι Muse εμφανίστηκαν στη σκηνή του Ejekt και ξεσήκωσαν το κοινό με το "Psycho". Ακολούθησαν τα "Plug In Baby", "Hysteria", "Butterflies & Hurricanes" και "Bliss" που αποτέλεσαν το καλύτερο μέρος του σετ τους για μένα. Θεωρώ τους τρεις πρώτους δίσκους τους εξαιρετικές προσπάθειες, ενώ με το " Black Holes and Revelations" κατάφεραν να ικανοποιήσουν πολύ επιτυχημένα και τις εμπορικές προσδοκίες τους. Από εκεί πέρα όμως, αντάλλαξαν τη διαφορετικότητά τους με κάτι πιο κοινό αλλά πιο πομπώδες και θεαματικό ίσως, που θα τους έφερνε στο επίπεδο που βρίσκονται σήμερα. Ευτυχώς έπαιξαν λίγα κομμάτια από τα "The 2nd Law" (το "Madness" και το πολύ όμορφο ορχηστρικό "Isolated System") και "The Resistance" ("Uprising"), ενώ από το "Drones" που αναμενόμενα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα θα ξεχώριζα το "The Handler" που είναι και το καλύτερο κομμάτι του πρόσφατου δίσκου τους.



Μπορεί να μην έφεραν ολόκληρο το σόου τους, αλλά το θέαμα που παρουσίασαν ήταν αναμφίβολα εντυπωσιακό (καλό θα ήταν να ήταν απλά μεγαλύτερο σε διάρκεια). Φυσικά την ταλαιπωρία που ακολούθησε μετά το live, για την έξοδο από τον χώρο αλλά κυρίως από το πάρκινγκ, δεν την αξίζει κανένα συγκρότημα στον κόσμο. Όπως αποδείχτηκε αυτό ήταν επακόλουθο, μιας και ο χώρος είναι ακατάλληλος για τέτοιου μεγέθους συναυλίες. Τέτοια διοργανωτικά λάθη μπορούν να χαλάσουν οποιαδήποτε καλή εντύπωση. Τέλος πέρα από κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες ελπίζω τα λίγα μεγάλα φεστιβάλ στην Ελλάδα να αρχίσουν να δικαιολογούν το όνομα τους.

Η αναδρομή στις μουσικές των προηγούμενων δεκαετιών είναι κάτι που μου έχει γίνει συνήθεια τα τελευταία χρόνια. Η αρχή φέτος γίνεται από το 1986, μια χρονιά που η κυρίαρχη μουσική μόδα, το new wave, καλά κρατεί, ενώ η δεύτερη british invasion συνεχίζεται με τα βρετανικά συγκροτήματα να κυριαρχούν στα charts και στις δυο άκρες του Ατλαντικού. Δίσκοι ορόσημα κυκλοφορούν για πάρα πολλές σκηνές, από την pop μέχρι την metal. Ιδίως για τον "βαρύ" ήχο οι Iron Maiden, Metallica, Megadeth και Slayer παρουσιάζουν άλμπουμ - σταθμούς που μνημονεύονται μέχρι σήμερα. Αλλά αυτό που θα ξεχώριζα από τη συγκεκριμένη χρονιά θα ήταν το τρίτο και κορυφαίο άλμπουμ των The Smiths, που τον Ιούνιο που μας πέρασε συμπλήρωσε 30 χρόνια από την κυκλοφορία του. Το κορυφαίο όμως μουσικό νέο - "κουτσομπολιό" ανήκει, απροσδόκητα, στον Andrew Eldritch των The Sisters Of Mercy που πρόλαβε να καπαρώσει το όνομα Sisterhood για το νέο του άλμπουμ, αφήνοντας τους Wayne Hussey και Craig Adams να συνεχίσουν ως The Mission. Αξίζει επίσης να αναφέρω τα εξαιρετικά άλμπουμ των Talk Talk, REM, The Chameleons, Sonic Youth, PiL, Beastie Boys, New Model Army και των This Mortal Coil που δεν μου χώρεσαν στην παρακάτω λίστα, Τέλος το 1986 είναι η χρονιά που κυκλοφόρησε ο εθνικός μπασκετικός μας ύμνος, δηλαδή το "Final Countdown" των Europe...

10. Nick Cave & The Bad Seeds - Your Funeral… My Trial (Mute)

09. Clan of Xymox - Medusa (4AD Records)

01. The Smiths - The Queen Is Dead (Rough Trade)



Διαβάστε ακόμα:
Top 10: Τα καλύτερα άλμπουμ του 1984

Οι Biffy Clyro κυκλοφορούν αύριο 8 Ιουλίου το έβδομο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο "Ellipsis" από την 14th Floor Recordings. Το συγκρότημα από την Σκωτία έκανε γνωστό το "Flammable", άλλο ένα κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο του, μέσα από την ραδιοφωνική εκπομπή του Daniel P Carter, "Rockest Record", στο BBC Radio 1. Μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω: