Το δυναμικό της Fuzz Club Records είναι γεμάτο από αξιόλογα συγκροτήματα, αλλά τους Sonic Jesus τους είχα ξεχωρίσει πριν από δυο χρόνια με το άλμπουμ τους "Neither Virtue Nor Anger".  Άλλωστε είναι αρκετά τολμηρό για ένα νέο σχήμα, να κυκλοφορεί για ντεμπούτο έναν διπλό δίσκο. Αυτός ισορροπούσε εξαιρετικά μεταξύ των shoegaze/ noise και psych στοιχείων, κάπου ανάμεσα δηλαδή σε A Place To Bury Strangers και The Black Angels, αναμφίβολα όμως με post-punk βάσεις. Μπορεί το δεύτερο άλμπουμ των Ιταλών, με τίτλο "Grace", να κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες, αλλά το ακούω όλο και περισσότερο με τον καιρό, οπότε δεν θα μπορούσα παρά να γράψω μερικά λόγια για αυτό.

Το κλισέ για τον δεύτερο δύσκολο δίσκο προκύπτει πολύ φυσιολογικά, μιας και πολλές μπάντες βασανίζονται από το αν θα μπορέσουν να επαναλάβουν την όποια επιτυχία είχε το ντεμπούτο τους και το αν θα διατηρήσουν τον ήχο και στυλ τους, όπως επίσης και από τα πιο στενά περιθώρια χρόνου (που θέτουν οι δισκογραφικές εταιρείες), μιας και τα κομμάτια του πρώτου άλμπουμ τους μπορεί να τα δούλευαν αρκετά χρόνια. Προσωπικά θεωρώ την εξέλιξη και τον πειραματισμό τον καλύτερο δρόμο, σίγουρα όχι τον μοναδικό, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα. Οι Sonic Jesus φαίνεται ότι καταλαβαίνουν όλα τα παραπάνω και χωρίς να πέφτουν σε παγίδες μας προσφέρουν, έναν κάθε άλλο από δύσκολο, δεύτερο δίσκο.

Με το "Grace" το γκρουπ αφήνει στην άκρη της όποιες ψυχεδελικές ανησυχίες του, για έναν πιο καθαρά post-punk ήχο γεμάτο κολλητικές dark pop μελωδίες. Η συνολική αίσθηση που μου άφησε ολόκληρο το άλμπουμ, είναι ότι αυτό τους φέρνει πολύ πιο κοντά σε μπάντες όπως οι White Lies (ιδίως όσο αφορά τους ρυθμούς). Η απόδειξη για αυτό έρχεται με το εναρκτήριο "I'm In Grace", που όπως και τα "I Hope", "Modern Model" και κυρίως το αγαπημένο μου "No Way", είναι κομμάτια που άνετα θα ζήλευε το προαναφερθέν σχήμα ή οι Editors. Μπορεί να φαίνεται ότι στο μεγαλύτερο μέρος του "Grace" ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, όμως παράλληλα δοκιμάζουν νέα πράγματα. Για παράδειγμα το κομμάτι "Outdoor" θα μπορούσε να αποτελεί ένα πείραμα για το πως θα ακουγόντουσαν οι White Lies με kraut rock στοιχεία. Οι Sonic Jesus το επιχειρούν και πετυχαίνει. Γενικότερα ο συγκεκριμένος ήχος δείχνει ότι τους ταιριάζει και μακάρι να χτίσουν πάνω σε αυτόν. Τέλος αν τo "Paranoid Palace", από το ντεμπούτο τους του 2015, αποτέλεσε μια σύγχρονη ψυχεδελική απόδοση του "Atmosphere" των Joy Division, η φετινή έρχεται με το "Space Heels'" και είναι πολύ πιο κοντά ηχητικά.

Το μουσικό ταξίδι που έχουν διανύσει οι Ιταλοί είναι αρκετά μεγάλο, αποδεικνύοντας ότι δεν φοβούνται να πειραματιστούν, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε νέα μπάντα. Έτσι οι Sonic Jesus μας παραδίδουν ένα δισκογραφικό αποτέλεσμα πολύ ανώτερο του ντεμπούτο τους και μας αφήνουν να περιμένουμε για το πως θα κινηθούν στο μέλλον.

Βαθμολογία: 8 / 10