Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναφερθεί  στο εκπληκτικό σχήμα των The Soft Moon, μιας και τους θεωρώ ένα από τα κορυφαία dark σχήματα της δεκαετίας που διανύουμε. Από το 2010 και  το ομώνυμο ντεμπούτο τους μέχρι και σήμερα, παρουσιάζουν τη μια εξαιρετική δουλειά μετά την άλλη. Αξιοθαύμαστη είναι φυσικά είναι η εξέλιξη που έχει επιδείξει ο Luis Vasquez, με το κάθε άλμπουμ να προσθέτει όλο και κάτι παραπάνω στην αρχική μουσική ιδέα του. Με το "Deeper" του 2015 να αποτελεί τον δίσκο με τα περισσότερα φωνητικά, ήμουν αρκετά περίεργος να διαπιστώσω ποια κατεύθυνση θα ακολουθούσε για τη νέα του προσπάθεια. Η μεγαλύτερη αλλαγή που διαπιστώνει κανείς αρχικά, είναι ότι το "Criminal" είναι το πρώτο άλμπουμ που δεν κυκλοφορεί από τη Captured Tracks (εταιρεία που υπήρξε η δισκογραφική στέγη της μπάντας από το ξεκίνημά της), αλλά από τη Sacred Bones Records.

Για το νέο του αυτό ξεκίνημα, ο Vasquez αποφασίζει να παρουσιάσει μια δουλειά, η οποία συγκεντρώνει όλα τα κλασσικά ηχητικά χαρακτηριστικά του σχήματός του. Λειτουργεί λοιπόν σαν να προσπαθεί να ξανασυστήσει το γκρουπ μέσα από τη νέα του εταιρεία. Από το πρώτο single της καριέρας τους, o ήχος των The Soft Monn ακροβατούσε μεταξύ του darkwave/post-punk και industrial/noise μουσικού ιδιώματος. Στους τρεις πρώτους δίσκους το σκοτεινό στοιχείο ήταν αυτό κυριαρχούσε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Το "Criminal" αποτελεί με διαφορά ο industrial ή αλλιώς ο Nine Inch Nails δίσκος των The Soft Moon.
Αυτό είναι εμφανές από το πρώτο κιόλας single και εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το επιθετικό "Burn", και ακόμα περισσότερο στο "Choke", ένα κομμάτι για το οποίο θα ήταν περήφανος ο Trent Reznor. Το "Give Something" είναι μια κλασσική Soft Moon σύνθεση και πιο συγκεκριμένα αποτελεί το φετινό "Wasting". Για το επόμενο κομμάτι θα μπορούσα να πω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει μέσα στη χρόνια μέχρι τώρα και ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει ο Vasquez. To "The Pain", που μπορεί να σταθεί άνετα δίπλα στο "Insides", φέρνει στο μυαλό - για άλλη μια φορά - τους The Cure και τον Gary Numan. Από εκεί και πέρα συνεχίζεται η industrial προσέγγιση που αναφέρθηκα πιο πάνω (με βάση κυρίως τους Nine Inch Nails αλλά και αναφορές σε γκρουπ όπως οι Skinny Puppy), είτε με την ωμή δύναμη κομματιών όπως τα "It Kills" και "Born Into This", είτε με τα πιο ατμοσφαιρικά "ILL" και "Young".
Συνολικά το "Criminal" μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά ως εισαγωγή για κάποιον που δεν είναι γνώριμος με τον μαγικό κόσμο του σχήματος. Μπορεί ο δίσκος να μην φανερώνει αντίστοιχα σημάδια εξέλιξης όπως οι προηγούμενες δουλειές τους, όμως οι καλές στιγμές του είναι απλά κορυφαίες. Με αυτό το τρόπο ο Luis Vasquez συνεχίζει να χτίζει τη φήμη των The Soft Moon με ακόμα μια απολαυστική δουλειά.

Βαθμολογία: 8 / 10

Η συναυλία των  Kraftwerk στην Αθήνα δεν ήταν επιβεβλημένη μόνο για τους φίλους του σχήματος ή της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά για μεγάλη μερίδα του μουσικόφιλου κοινού. Για αυτό άλλωστε και η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη, με το live να βγαίνει sold-out λίγες ώρες πριν την έναρξή του. Μιλάμε για το πλέον πρωτοπόρο γκρουπ του ηλεκτρονικού ήχου, που "ανέθρεψε" γενιές συγκροτημάτων. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και ένα πολλά υποσχόμενο 3D σόου, οπότε οι προσδοκίες ήταν αρκετά μεγάλες.

Αφού προμηθευτήκαμε τα 3D γυαλιά στην είσοδο του χώρου, άφιξη στην αρένα του Tae Kwon Do με τους Ralf Hütter, Fritz Hilpert, Henning Schmitz και Falk Grieffenhagen να αποδεικνύονται Άγγλοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό και να ανεβαίνουν στη σκηνή ακριβώς στις 21:30. Για δυο ώρες μας χάρισαν πραγματικά ένα εντυπωσιακό θέαμα με 80s γραφικά, διαστημόπλοια πάνω από την Ακρόπολη, 3D σημεία (μιας και δεν ήταν όλο το live τρισδιάστατο), που συνολικά δικαίωσε τις προσδοκίες. Δυστυχώς αυτό που δεν δικαίωσε σε κανένα βαθμό τις υψηλές προσδοκίες ήταν ο ήχος. Μπορεί να ακούσαμε ένα πολύ καθαρό ήχο, αλλά η ένταση ήταν, τουλάχιστον στο σημείο που βρισκόμουν, υπερβολικά χαμηλά. Μπορούσα να ακούσω όποιον ήταν δίπλα μου πολύ άνετα και χωρίς καμία προσπάθεια. Κομμάτια όπως τα "Man-Machine", "The Model", "Trans Europe Express", φυσικά το "The Robots" και τόσα ακόμα, δεν είναι εύκολο να μην τα ευχαριστηθεί κανείς, αλλά η υποτονική ηχητική απόδοση, ιδίως για ένα τέτοιο live τέτοιου μεγέθους, μου στέρησε, σε μεγάλο βαθμό, το νόημα της ζωντανής εμφάνισης των Kraftwerk. Οι 7.000 που βρέθηκαν στον χώρο του Tae Kwon Do δεν πιστεύω να έχουν το παραμικρό παράπονο από το πλήρες σέτλιστ. Σκηνικά οι Γερμανοί ήταν αμίλητοι και σαν πραγματικά ρομποτάκια έπαιξαν στην εντέλεια το ρόλο τους, με τον Ralf Hütter να "σπάει" στο κλείσιμο της συναυλίας για να μας αποχαιρετήσει. Στο τέλος το μόνο που ήθελα, ήταν να γυρίσω σπίτι και να ακούσω τα μοναδικά κομμάτια των Kraftwerk στη σωστή ένταση...

Το συγκρότημα των Black Rebel Motorcycle Club αποτελεί μια από τις μουσικές μου αδυναμίες. Σίγουρα το ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα κακό δίσκο, παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό, ενώ δεν είναι λίγες φορές που με έχουν εκπλήξει ιδιαιτέρως θετικά, είτε με το αρκετά ακουστικό "Howl", είτε με το τέταρτο άλμπουμ τους - "Baby 81" του 2007 - που παραμένει μέχρι και σήμερα το αγαπημένο μου μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, του 2001. Αλλά και το "Beat The Devil's Tattoo" του 2010 αποτέλεσε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσθήκη στη δισκογραφική πορεία τους, ενώ το "Specter At The Feast" που ακολούθησε τρία χρόνια μετά, ήταν μια αρκετά τυποποιημένη και ασφαλής κυκλοφορία για τη μπάντα.

Τα πέντε χρόνια που πέρασαν από τη κυκλοφορία από το "Specter At The Feast" μέχρι το φετινό "Wrong Creatures" είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχει μεσολαβήσει μεταξύ δυο κυκλοφοριών των Black Rebel Motorcycle Club. Οπότε πολύ φυσιολογικά οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά μεγάλες. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που σίγουρα δεν απογοητεύει αλλά την ίδια στιγμή δεν φτάνει και τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος. Το "Wrong Creatures" συνεχίζει θεματικά από το άλμπουμ που προηγήθηκε, ενώ συνολικά πρόκειται για μια αρκετά πιο "ήρεμη" δουλειά σε σχέση με αυτές που προηγήθηκαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η μπάντα ξέχασε να γράφει εξαιρετικά και εθιστικά ροκ κομμάτια, όπως τα "Spook" και "King of Bones" που ανοίγουν ιδανικά τον δίσκο, αλλά και το καταπληκτικό πρώτο single "Little Thing Gone Wild". Από την άλλη τα "Ninth Configuration" και "Calling Them All Away" αντιπροσωπεύουν την πιο ψυχεδελική πλευρά του σχήματος. Τα μαύρα μοτίβα κυριαρχούν σε όλη τη διάρκεια του "Wrong Creatures", με τα πιο ατμοσφαιρικά "Haunt", "All Rise" και "Question of Faith" να είναι αυτά που ξεχωρίζουν περισσότερο.
Σίγουρα πρόκειται για άλλη μια καλή δουλειά από τους Black Rebel Motorcycle Club, που εκπληρώνει την ανάγκη των φίλων της μπάντας για νέο υλικό. Επίσης κάποια κομμάτια αναμφίβολα θα μας κρατήσουν συντροφιά για πολύ καιρό. Για το "Wrong Creatures" ως σύνολο όμως, δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Βαθμολογία: 7 / 10