Ο βρετανικός τύπος ψάχνει μονίμως το επόμενο μεγάλο όνομα και σε πολλές περιπτώσεις το δημιουργεί, χτίζοντας πολλές προσδοκίες γύρω από κάποια μπάντα που στο μεγαλύτερο ποσοστό έρχονται να διαψευσθούν από την πρώτη κιόλας δισκογραφική προσπάθεια του γκρουπ. Οι Shame είναι μια μπάντα με ένα υπερβολικό θόρυβο γύρω από το όνομα της, που για την ώρα καταφέρνει να τον δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό. 

Ο ήχος των Λονδρέζων βρίσκεται κάπου μεταξύ των Wire, The Clash και αναπόφευκτα και πολύ αναμενόμενα των The Fall, με τους οποίους τους συγκρίνουν πιο συχνά. Σίγουρα σε αυτό παίζει ρόλο το στιχουργικό κομμάτι, αλλά είναι κυρίως τα φωνητικά του Charlie Steen που φέρνουν στο μυαλό τον μεγάλο Mark E. Smith. Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι η ικανή να σας πείσει, τότε το "Songs Of Praise" που κυκλοφόρησε στις 12 Ιανουαρίου από την Dead Oceans, είναι για εσάς αφού προσφέρει πολλά παραπάνω. 

Το "Dust on Trial" που ανοίγει τον δίσκο φέρνει στο μυαλό τους The Birthday Party (όπως άλλωστε και το "Tasteless"), πριν ακολουθήσει η punk επίθεση του "Concrete" με τις Gang Of Four αναφορές. Σε άλλα κομμάτια φανερώνουν τις πιο ποπ ευαισθησίες τους, με καλύτερο παράδειγμα το "One Rizla". Το "Donk" "βρωμάει" Fat White Family, ενώ το "Lampoon" θα μπορούσε άνετα να προέρχεται από άλμπουμ των Slaves. Κομμάτια όπως το "Lick" θα έκαναν τον Smith περήφανο, ενώ δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο εξαιρετικό "Gold Hole" που θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας των The Fall με τους Oasis.

Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις συγκροτημάτων με υπερβολικά αξιόλογους πρώτους δίσκους, όπως αυτοί των Savages, Eagulls, Autobahn, Holograms και Sextile για να αναφέρω μερικά, που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό δεν κατάφεραν να πλησιάσουν τη μαγεία του ντεμπούτο τους. Για την ώρα όμως, το "Songs Of Praise" αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή.

Βαθμολογία: 7,5 / 10