Ήταν 2008 όταν οι Madrugada μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ τους ανακοίνωναν τη διάλυσή τους (είχε προηγηθεί ο θάνατος του κιθαρίστα του σχήματος Robert Buras). Δέκα χρόνια μετά και πιο συγκεκριμένα στις 15 Ιουνίου, ήρθε η επανένωσή τους για να γιορτάσουν τα είκοσι χρόνια από τη κυκλοφορία του ντεμπούτο τους. Η Industrial Silence περιοδεία θα περάσει και από την Ελλάδα την Κυριακή 7 Απριλίου 2019 στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου στην Αθήνα.
Το "Believe It" αποτέλεσε το δεύτερο κομμάτι που έκαναν γνωστό πριν από ένα μήνα οι White Lies, από τον επερχόμενο δίσκο τους. Είχε προηγηθεί το κομμάτι "Time To Give" τον Σεπτέμβριο, όταν ανακοίνωσαν το πέμπτο τους άλμπουμ. Τώρα οι White Lies παρουσίασαν το νέο τους βίντεο για το κομμάτι "Believe It", το το οποίο γυρίστηκε στη Τιχουάνα από τον Μεξικανό σκηνοθέτη David Pablos. Το "FIVE" θα κυκλοφορήσει την 1η Φεβρουαρίου 2019 από την PIAS Recordings.
Τους Δανούς The Love Coffin τους γνώρισα μέσα από το EP "Buffalo Thunder", που κυκλοφόρησε το 2016 από τη Third Coming Records. Από το ξεκίνημά τους είχαν χτίσει όνομα στη τοπική σκηνή της χώρας, παρά τις αρχικά ελάχιστες ζωντανές εμφανίσεις τους, με το single "Sheets of Ice" να ανακηρύσσετε από το δανέζικο Noisey το κορυφαίο κομμάτι του 2015.
Στον ήχο τους θα εντοπίσει κανείς, σίγουρα κάποιες αναφορές από τη post-punk, shoegaze και darkwave σκηνή των 80s, δοσμένα όμως από μια πιο 90s alternative rock οπτική. Τα στοιχεία από μπάντες όπως οι Gun Club, The Jesus And Mary Chain, Killing Joke είναι εύκολα ανιχνεύσιμα, αλλά οι δυο βασικές κολόνες του μουσικού οικοδομήματος των The Love Coffin, είναι οι The Cure και οι The Smashing Pumpkins. Από ένα πρώτο επιφανειακό άκουσμα, ο τραγουδιστής του σχήματος, Jonatan K. Magnussen, φαντάζει ως το νόθο παιδί του Billy Corgan. Αλλά η ερμηνεία του μας δίνει πολλά περισσότερα, μιας και είναι πιο πολύπλευρη, σκοτεινή, θεατρική και αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά της μπάντας.
Ένα από τα σημεία που ξεχώρισα στο σχήμα από την Κοπεγχάγη είναι η αμεσότητα που σου βγάζει, όπως και το γεγονός ότι μπορεί τη μια στιγμή να σε κάνει να φαντάζεσαι ότι ακούς ένα κομμάτι του σε κάποιο μικρό συναυλιακό χώρο και την επόμενη ότι βρίσκεσαι σε κάποια αρένα και τραγουδάς με το υπόλοιπο κοινό. Αλλά στη σύνθεση των κομματιών και μελωδιών είναι το σημείο που υπερέχουν οι The Love Coffin. Το ντεμπούτο τους αποτελείται από 9 εξαιρετικά κομμάτια, που πραγματικά αξίζουν να ακουστούν περισσότερο. Ίσως θα μου έλειπε το μπάσο να είναι λίγο πιο μπροστά, αλλά και γενικότερα η παραγωγή δεν βοηθάει στο να αναδείξει την διαφορετικότητα του κάθε κομματιού.
Τα περισσότερα κομμάτια ξεκινούν με μια βασική μελωδία σε ακουστική κιθάρα και με βάση αυτή χτίζεται το υπόλοιπο, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό και από το dark rock εναρκτήριο κομμάτι "Sense Of Indifference". Υπάρχουν αναφορές ακόμα και σε Marilyn Manson εποχής "Mechanical Animals", όπως φαίνεται στο "See Me When I Crawl", ή ακόμα και στον Nick Cave του "Let Love In" στο "Life Is Beautiful". Αυτά όμως ξεχωρίζουν περισσότερο είναι τα "Pure" και "Save It All', που είναι κατασκευασμένα, σε ένα δικό μου ιδανικό σκοτεινό σύμπαν, για τεράστια singalongs.
Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τη εναλλακτική μουσική της δεκαετίας του 90 (με μια μεγαλύτερη αδυναμία στους Pumpkins), αλλά λατρεύει τη σκοτεινή περίοδο των 80s, το "Cloudlands" αποτελεί ένα απαραίτητο άκουσμα. Μπορεί να είναι ο αρχικό δίμηνος ενθουσιασμός, μιας και ο δίσκος κυκλοφόρησε τέλη Σεπτεμβρίου, αλλά μετά από συνεχόμενες ακροάσεις αυτό το διάστημα και επειδή με καλύπτει πλήρως η παραπάνω πρόταση, θεωρώ ότι οι The Love Coffin δεν μας έδωσαν μόνο το καλύτερο ντεμπούτο του 2018, αλλά και τον δίσκο της χρονιάς.
Βαθμολογία: 8,5 /10
Μπορεί ούτε φέτος να είχαμε νέα δουλειά από τους Tool, αλλά ο Maynard James Keenan παρουσίασε στις 20 Απριλίου με τους A Perfect Circle το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Eat The Elephant". Για τη φετινή Record Store Day Black Friday το σχήμα κυκλοφορεί ένα νέο 7", σε περιορισμένα αντίτυπα, το οποίο αποτελείται από τo κομμάτι "So Long, And Thanks For All The Fish" και μια διασκευή στο "Dog Eat Dog" των AC/DC. Ακούστε τα και τα δυο στα βίντεο που ακολουθούν:
Οι Smashing Pumpkins κυκλοφόρησαν την Παρασκευή που μας πέρασε το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun". Είχαν προηγηθεί τα εξαιρετικά singles "Solara" και "Silvery Sometimes (Ghosts)". To "Knights of Malta" αποτελεί το εναρκτήριο κομμάτι του νέου δίσκου των επανενωμένων Pumpkins, το οποίο μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω:
Μπορεί ο συγκεκριμένος δίσκος να κυκλοφόρησε στην αρχή της χρονιάς, αλλά όσο πλησιάζουμε στο τέλος αυτής και αρχίζω την μουσική ανασκόπηση του 2018, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια για το φετινό πόνημα του John Maus. O τελευταίος άλλωστε αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες από το 2006 που μας συστήθηκε δισκογραφικά. Μάλιστα την προηγούμενη χρονιά μας παρουσίασε άλλη μια καταπληκτική κυκλοφορία, η οποία αποτέλεσε την κορυφαία του 2017 για το POEt'S SOUND. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Screen Memories", εδώ. Το φετινό άλμπουμ του, αρχικά αποτέλεσε μέρος ενός box-set, το οποίο περιελάμβανε ολόκληρη τη δισκογραφία του John Maus (για την οποία μπορείτε να διαβάσετε το σχεικό αφιέρωμα εδώ) σε βινύλιο, πριν γίνει διαθέσιμο αργότερα και σαν ξεχωριστή κυκλοφορία.
Μπορεί σαν πρώτη εντύπωση το "Addendum" να φαντάζει μια βιαστική κίνηση, αλλά ο Maus δεν μας έχει συνηθίσει να κυκλοφορεί υλικό χωρίς λόγο. Το αντίθετο μάλιστα, μιας και πάντα διατηρεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα μεταξύ των δίσκων του, μέσα στο οποίο εξαφανίζεται εντελώς. Και από το πρώτο κομμάτι κιόλας, το "Outer Space", φαίνεται ότι δεν μιλάμε για ότι περίσσεψε από την προηγούμενη δουλειά του. Το πιο σκοτεινό "Dumpster Baby", που ακροβατεί μεταξύ του κωμικού και του στοιχειωτικού, το "Episode", που αποτελεί μάλλον την κορυφαία στιγμή της κυκλοφορίας, αλλά και το "Drinking Song" ανταγωνίζονται τις καλύτερες στιγμές του "Screen Memories" ή ακόμα και του "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves". Μπορεί ολόκληρο το άλμπουμ να μην βρίσκεται στα ίδια υψηλά επίπεδα, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία του. Τα δυο κομμάτια που κλείνουν τον δίσκο που γράφτηκαν το μακρινό 2003, τα "1987" και "I Want to Live", μας ταξιδεύουν πίσω στις δυο πρώτες δουλειές του Maus.
Συνολικά αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε. Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του.
Βαθμολογία : 7,5 / 10
Μετά την ανακοίνωση των Disturbed, που θα βρεθούν στη χώρα μας την Κυριακή 30 Ιουνίου 2019, το Release Athens Festival μας επιφύλασσε μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη. Ο θρυλικός Iggy Pop επιστρέφει στην Ελλάδα για μια εμφάνιση το Σάββατο 8 Ιουνίου 2019 στην Πλατεία Νερού. Η εμφάνιση αυτή λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Iggy έχει δηλώσει ότι θέλει να περιορίσει τις ζωντανές του εμφανίσεις. Να θυμίσω ότι το τελευταίο άλμπουμ του "νονού του punk" ήταν το πολύ καλό "Post Pop Depression", το οποίο κυκλοφόρησε πριν από δυο χρόνια και αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία του 2016.
Το Release Athens Festival ανακοίνωσε το πρώτο του μεγάλο όνομα για το καλοκαίρι του 2019. Οι Disturbed θα βρεθούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την Κυριακή 30 Ιουνίου στο Κλειστό Φαλήρου (Ταε Κβον Ντο). Οι Disturbed εμφανίστηκαν δισκογραφικά το 2000 με το εξαιρετικό ντεμπούτο "The Sickness" και με τις επόμενες κυκλοφορίες κατάφεραν να εδραιωθούν ως ένα από τα κορυφαία nu metal συγκροτήματα. Από τα δυνατά τους σημεία είναι φυσικά, τα καταπληκτικά φωνητικά του David Draiman, ο οποίος αποτέλεσε έναν από τους τραγουδιστές που ξεχώρισαν από το συγκεκριμένο είδος. Με εκατομμύρια πωλήσεις στο ενεργητικό τους, οι Αμερικανοί θα μας επισκεφτούν για να μας παρουσιάσουν κομμάτια - κλασσικά χιτάκια όπως τα "Down With The Sickness", "Stupify", "Indestructible", "Inside The Fire", "The Sound Of Silence" και πολλά περισσότερα. Αναμφίβολα θα τους περιμένουν πολλές περισσότερες από ten thousand fists...
Οι Sonic Jesus ήταν μια από τις αποκαλύψεις των δυο πρώτων συλλογών "Reverb Conspiracy" και πλέον αποτελούν ένα από τα δυνατά χαρτιά της Fuzz Club Records. Μετά το split single με τους The Black Angels, κυκλοφόρησαν το 2015 το ντεμπούτο τους με τίτλο "Neither Virtue Nor Anger", που αποτέλεσε ένα πολύ καλό psych rock άλμπουμ. Μάλιστα o Sonic Boom των Spacemen 3 έκανε ένα remix στο κομμάτι "Locomotives" από τον δίσκο. Στο βιογραφικό τους μετρούν επίσης μια συνεργασία με τον Damo Suzuki των Can, αλλά και ζωντανές εμφανίσεις με τους The Jesus & Mary Chain, Psychic TV, Brian Jonestown Massacre και Sleaford Mods.
Η δισκογραφική επιστροφή τους ήρθε δυο χρόνια μετά με το εξαιρετικό "Grace" και πάλι από τη Fuzz Club Records. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική της δεύτερης προσπάθειάς τους, εδώ. Με το άλμπουμ αυτό πραγματοποίησαν μια αρκετά μεγάλη ηχητική στροφή, προς έναν πιο post-punk ήχο. Η κίνηση αυτή έδειξε να τους ταιριάζει απόλυτα και αποτέλεσαν ένα από τα κορυφαία μου άλμπουμ για το 2017. Μάλιστα τον Δεκέμβριο που μας πέρασε, παρουσίασαν και ένα νέο διπλό single με τίτλο "Dead Man/ Transpose".
Το "Memories" αποτελεί τη νέα κυκλοφορία των Ιταλών, η οποία έρχεται από τη δισκογραφική εταιρία του ηγέτη τους Tiziano Veronese, τη Sonic Jesus Records. Το πως θα προσεγγίσει κανείς τον δίσκο αυτό, δεν έχει μεγάλη σημασία αφού το αποτέλεσμα αποζημιώνει τον ακροατή. Σαν μια ξεχωριστή κυκλοφορία συγκεντρώνει πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, που σίγουρα αξίζει να ακουστούν. Στην ουσία όμως το "Memories" αποτελεί μια συλλογή από σπάνια κομμάτια και b-sides του σχήματος, από το 2010 μέχρι το 2015. Πάντα είναι μαγικό να μπορείς να παρακολουθήσεις τη μουσική εξέλιξη μιας μπάντας. Οι Sonic Jesus ξέφυγαν από τον καθαρά psych ήχο του πρώτου τους άλμπουμ, για να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που τους έφερε πιο κοντά σε συγκροτήματα όπως οι Interpol και οι White Lies. Αυτό ακριβώς αποτυπώνει και ο δίσκος αυτός. Φυσικά μας επιφυλάσσει και κάποιες εκπλήξεις όπως γίνεται με τις electro clash αναφορές του "The Klas", ενώ γίνονται και φανερές οι επιρροές του Veronese ως καλλιτέχνη. Συνολικά όμως λειτουργεί ιδανικά ως το καλύτερο ορεκτικό μέχρι το επόμενο δισκογραφικό βήμα των Sonic Jesus.
Βαθμολογία: 8 / 10
Μετά τη διάλυση τους το 1998, πολύ λίγοι θα περίμεναν τη δισκογραφική επιστροφή των Swervedriver δεκαεπτά χρόνια μετά. Έτσι το πέμπτο άλμπουμ της καριέρας τους, με τίτλο "I Wasn’t Born To Lose You", κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2015. Τώρα το shoegaze συγκρότημα επέστρεψε με νέο single, το οποίο ονομάζεται "Drone Lover" και αποτελεί προπομπός του νέου τους άλμπουμ. O δίσκος με τίτλο "Future Ruins" θα κυκλοφορήσει στις 25 Ιανουαρίου από τη Rock Action Records. Δείτε παρακάτω το βίντεο του νέου κομματιού των Swervedriver:
Η αρχή έγινε τον Ιούλιο, όταν οι The Twilight Sad παρουσίασαν το νέο single "I/m Not Here [missing face]". Η συνέχεια ήρθε τον Σεπτέμβριο, όταν ανακοίνωσαν το νέο τους άλμπουμ και αποκάλυψαν το εκπληκτικό κομμάτι "Videograms". Τώρα οι Σκωτσέζοι έκαναν γνωστό το νέο τους single, με τίτλο "VTr", από το "IT WON/T BE LIKE THIS ALL THE TIME", το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί.
Την Παρασκευή που μας πέρασε οι Muse κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Simulation Theory". Από αυτό το σχήμα είχε παρουσιάσει επίσημα βίντεο για τα κομμάτια "Dig Down", "Thought Contagion", "Something Human", "The Dark Side" και "Pressure". Τώρα οι Muse αποκάλυψαν άλλα δυο νέα βίντεο για τα κομμάτια "Blockades" και "Algorithm". Δείτε τα παρακάτω:
Το 1998 αποτέλεσε μια εξαιρετική χρονιά για πολλά είδη, ενώ και οι δυο άκρες του Ατλαντικού συνέχισαν να μας παρέχουν το ένα φανταστικό άλμπουμ μετά το άλλο. Στην Αμερική είναι η χρονιά των Offspring, με το τραγικό single "Pretty Fly (for a White Guy)" και το άλμπουμ "Americana" (πάλι καλά ο δίσκος είχε μερικά αξιόλογα κομμάτια) να γνωρίζουν τεράστια εμπορική επιτυχία. Ήταν επίσης η χρονιά που οι Queens Of The Stone Age και οι System Of A Down μας συστήνονται με τους ομώνυμους ντεμπούτο δίσκους τους. Το industrial rock/ nu metal είδος έχει ήδη γνωρίσει επιτυχία, με κυκλοφορίες όπως αυτές των Marilyn Manson, Stabbing Westward, Rob Zombie και των Orgy - η διασκευή των οποίων στο "Blue Monday" των New Order εξακολουθεί να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της playlist σε όλα τα ροκόμπαρα του κόσμου. Αξίζει επίσης να αναφέρω, δουλειές που δεν μου χώρεσαν στην παρακάτω λίστα, όπως αυτές των Beastie Boys, REM, Sonic Youth, Fugazi, Bad Religion, Hole και Garbage με το single "Push It"να παίζει κυριολεκτικά παντού.
If you tolerate this your children will be next - αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κάθε πέντε λεπτά που άκουγα το single των Manic Street Preachers από το μετριότατο άλμπουμ τους "This Is My Truth Tell Me Yours". Από τις αγγλικές κυκλοφορίες θα ξεχώριζα τη συλλογή με b-sides των Oasis, από την καλύτερη εποχή τους με μερικά κορυφαία κομμάτια όπως το "Acquiesce", το υπερβολικά υποτιμημένο νέο άλμπουμ των The Jesus And Mary Chain, την εξαιρετική δεύτερη δουλειά των Placebo, αλλά και πολλές ακόμα φανταστικές δουλειές, πέρα από αυτές της κορυφαίας δεκάδας, από τους New Model Army, PJ Harvey, The Divine Comedy, Saint Etienne και Puressence.
Επίσης είχαμε και δυο punk δίσκους σταθμούς να μας έρχονται από την Σκανδιναβία, το "The Shape of Punk to Come" των Σουηδών Refused και το "Apocalypse Dudes" των Νορβηγών Turbonegro. Τέλος το 1998 ήταν μια μεγάλη χρόνια και για τον ατμοσφαιρικό metal ήχο, μιας και είχαμε καταπληκτικές δισκογραφικές προσπάθειες από τους Theatre Of Tragedy, τους Moonspell, με τον πιο goth, και αγαπημένο μου, δίσκο της καριέρας τους - το "Sin Pecado", τους Anathema με το αξεπέραστο "Alternative 4", όπως επίσης και από τους Katatonia, The Gathering, Within Temptation και Nightwish.
Στις δυο πρώτες θέσεις της παρακάτω λίστας, είναι δυο άλμπουμ που θα μπορούσαν άνετα να μοιράζονται την κορυφή. Οι Pearl Jam έκλεισαν την δεκαετία με άλλη μια μοναδική κυκλοφορία. Μετά από το "No Code" που δίχασε κοινό και κριτικούς, το γκρουπ επανήλθε με μια δουλειά που θύμισε τις παλιότερες μέρες του και περιείχε κάποια κομμάτια που αγαπήθηκαν όσο λίγα. Οι Smashing Pumpkins είχαν σαφώς πιο δύσκολο έργο. Μετά από την απίστευτη εμπορική επιτυχία του "Mellon Collie and the Infinite Sadness", ακολούθησε το "Adore", με έναν πιο ηλεκτρονικό και σκοτεινό ήχο, που αποτελεί για μένα άλλη μια από τις αγαπημένες μου δισκογραφικές στιγμές της δεκαετίας του 90. Συνολικά όμως, η κορυφαία μου όμως δεκάδα για το 1998 είναι:
10. Monster Magnet - Powertrip (A&M)
09. Korn - Follow The Leader (Epic)
08. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea (Domino)
07. Belle And Sebastian - The Boy With The Arab Strap (Jeepster)
06. Theatre Of Tragedy - Aegis (Massacre Records)
05. Placebo - Without You I'm Nothing (Virgin Records)
04. The Jesus and Mary Chain - Munki (Sub Pop)
03. Marilyn Manson - Mechanical Animals (Interscope)
02. Pearl Jam - Yield (Epic)
10. The Smashing Pumpkins - Adore (Virgin Records)
Διαβάστε επίσης:
Οι The Good, The Bad & The Queen, το supergroup του Damon Albarn μαζί με τους Paul Simonon των The Clash, Simon Tong των Τhe Verve και τον ντράμερ Tony Allen, κυκλοφόρησαν το 2007 τον ομώνυμο δίσκο τους. Ο Albarn ξαναμάζεψε την ίδια παρέα και έντεκα χρόνια μετά και πιο συγκεκριμένα στις 16 Νοεμβρίου, θα κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους από την δική τους δισκογραφική - Studio 13. Την παραγωγή του "Merrie Land", όπως θα ονομάζεται ο επερχόμενος δίσκος, ανέλαβε ο συνεργάτης του David Bowie, Tony Visconti, μαζί με την μπάντα. Παρακάτω μπορείτε να δείτε το tracklist του "Merrie Land", αλλά και να ακούσετε το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου όπως και το "Gun To The Head".
Merrie Land Tracklist:
01. Merrie Land
02. Gun to the Head
03. Nineteen Seventeen
04. The Great Fire
05. Lady Boston
06. Drifters & Trawlers
07. The Truce of Twilight
08. Ribbons
09. The Last Man to Leave
10. The Poison Tree
Οι Suede αποκάλυψαν το νέο τους βίντεο για το κομμάτι "Wastelands". Το κομμάτι περιέχεται στο διάδοχο άλμπουμ του "Night Thoughts" του 2016. Το "The Blue Hour" κυκλοφόρησε στις 21 Σεπτεμβρίου, σε παραγωγή του Alan Moulder, από την Warner. Το νέο τους βίντεο, που έρχεται μετά από αυτά για τα κομμάτια "Life Is Golden" και "The Invisibles", μπορείτε να το δείτε παρακάτω:
Από το 2011 και το ομώνυμο ντεμπούτο της, η Anna Calvi βρίσκεται διαρκώς σε ανοδική πορεία. Δυο χρόνια μετά το πρώτο της άλμπουμ, κυκλοφόρησε το επίσης εξαιρετικό "One Breath" που βρέθηκε σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Και οι δυο δίσκοι κατάφεραν να βρουν στη λίστα με τα υποψήφια άλμπουμ για τo Mercury Prize. Ο Brian Eno είχε δηλώσει για την Calvi ότι είναι ότι καλύτερο είχε ακούσει μετά την Patti Smith, ενώ από τους καλλιτέχνες που έχει συνεργαστεί ξεχωρίζει το όνομα του David Byrne. Δεν είναι παράλογο που πολύ την θεωρούν την Βρετανίδα St. Vincent, αν και προσωπικά μου αρέσει περισσότερο από την Αμερικανίδα.
Για το τρίτο της άλμπουμ, η Calvi εμφανίζεται πιο απελευθερωμένη στιχουργικά, ενώ και η μουσική της φανερώνει μια πιο "χαλαρή" διάθεση. Ως μια gay καλλιτέχνης πάντα μίλαγε για τις συμβάσεις και περιορισμούς των φύλων, αλλά εδώ εμφανίζεται πιο αποφασισμένη να αποτινάξει την οποιαδήποτε ταμπέλα μπορεί να χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο όσο αφορά τη σεξουαλικότητά του. Σε μια συνέντευξή της διάβαζα ότι παλιότερα προσπαθούσε να περάσει το μήνυμα της για τα δικαιώματα και την υπεράσπιση των διαφορετικών επιλογών του κάθε ατόμου που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν από τις υπάρχουσες ταμπέλες. Πλέον έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο και το νέο της άλμπουμ είναι το μουσικό μανιφέστο της για την ελευθερία αυτή και την αποτίναξη από οποιονδήποτε τέτοιο περιορισμό.
Μουσικά στο "Hunter" η Calvi εξακολουθεί να αντλεί επιρροές κλασσικά από Nick Cave και PJ Harvey, αν και με μεγαλύτερες δόσεις από σχήματα όπως οι Fever Ray και Perfume Genius, όπως είχε δηλώσει άλλωστε και η ίδια. Σε όλο τον δίσκο υπάρχει μια πιο κινηματογραφική διάθεση, με κλασσικό παράδειγμα το "Swimming Pool", που μπορεί να το εμπνεύστηκε από τους πίνακες του David Hockney, αλλά άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει το επόμενο James Bnd μουσικό θέμα. Το "Don't Beat the Girl Out of My Boy" καταφέρνει την ίδια στιγμή να ακούγεται πιο ωμό αλλά και μια από τις ποπ στιγμές της. To φανταστικό "As A Man" έχει μια David Bowie λογική, ενώ στο εντελώς PJ Harvey-ικό ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ βγάζει περισσότερο το άγχος του κυνηγημένου από αυτό του κυνηγού. Μπορεί το δεύτερο μισό του δίσκου να μην πλησιάζει τα επίπεδα του πρώτου, αλλά έχει την ίσως κορυφαία στιγμή του "Hunter" με το κομμάτι "Wish". Συνολικά όμως και με τον δίσκο αυτόν, η Anna Calvi φανερώνει ότι αποτελεί ένα ανήσυχο πνέυμα που θα συνεχίσει να μας απασχολεί με κάθε της κυκλοφορία.
Βαθμολογία: 7,5 / 10
Δεν είναι υπερβολή να πω ότι το 1988 δεν είναι η αγαπημένη που χρονιά από την δεκαετία του 80. Μετά από τόσο καταπληκτικές δουλειές από μπάντες όπως οι The Smiths, Depeche Mode, The Sisters Of Mercy, The Cure, New Order και πολλές ακόμα, το 1988 μου ήταν λίγο πιο "φτωχό" δισκογραφικά. Φυσικά το ότι δεν παρουσίασε κάτι νέο κάποιο από τα παραπάνω αγαπημένα μου σχήματα, δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε πολύ ιδιαίτερες και αξιόλογες κυκλοφορίες, μερικές από τις οποίες μνημονεύονται μέχρι σήμερα.
Μπορεί να μην είχαμε άλμπουμ από τους The Cure, αλλά οι Ολλανδοί Essence αναπλήρωσαν με τον καλύτερο τρόπο το κενό αυτό. Επίσης κυκλοφόρησαν κάποιες φανταστικές δουλειές από τον darkwave, post-punk, new wave χώρο όπως αυτές των Pink Turns Blue, Peter Murphy, Siouxsie & The Banshees, The Mission, For Against, The Church και πολλές ακόμα. Επίσης έξι μήνες μετά το τελευταίο άλμπουμ των The Smiths, ο Morrissey παρουσίασε την πρώτη προσωπική δισκογραφική προσπάθεια του, που ακόμα συγκαταλέγεται στα κορυφαία άλμπουμ του.
Το 1988 ήταν μια πολύ σημαντική χρόνια και για την αμερικανική alternative rock σκηνή. Τότε κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Pixies, το οποίο αποτέλεσε μια τις κυκλοφορίες - σταθμούς της 4AD, το πέμπτο άλμπουμ των Sonic Youth, που συμπεριλήφθηκε από τη National Recording Preservation Board στη λίστα της με τα ηχητικά μνημεία της Αμερικής που αξίζουν να διασωθούν, αλλά και πολλοί ακόμα καταπληκτικοί δίσκοι από γκρουπ όπως οι Dinosaur Jr, Jane's Addiction, Throwing Muses και πολλά ακόμα. Και φυσικά υπήρχε και ο Νικολάκης....
10. The Waterboys - Fisherman’s Blues (Chrysalis)
09. Morrissey - Viva Hate (HMV)
08. My Bloody Valentine - Isn't Anything (Creation Records)
07. The Essence - Ecstasy (Midnight Music)
06. Sonic Youth – Daydream Nation (Enigma Records)
05. Pixies - Surfer Rosa (4AD Records)
04. The House of Love - The House of Love (Creation Records)
03. R.E.M. - Green (Warner)
02. Fields of the Nephilim - The Nephilim (Beggars Banquet)
01. Nick Cave and the Bad Seeds - Tender Prey (Mute)
Διαβάστε επίσης:
Η αρχή για τους Sad Lovers & Giants έγινε πριν από λίγο καιρό, όταν και παρουσίασαν το νέο τους single με τίτλο "Paradise". Πλέον το νέο άλμπουμ με τίτλο "Mission Creep" του ιστορικού post-punk συγκροτήματος είναι διαθέσιμο ψηφιακά. Ο δίσκος αναμένεται να κυκλοφορήσει και σε cd και βινύλιο. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι το "Mission Creep" είναι στα ίδια επίπεδα με τις καλύτερες δουλειές τους. Οι Garce Allard, Tony McGuinness, Nigel Pollard, Ian Gibson και Will Hicks θα βρεθούν στις 2 Μαρτίου 2019 στην Αθήνα για μια συναυλία στο AN Club, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε το νέο υλικό και ζωντανά.
Ο Morrissey αποκάλυψε τη διασκευή του στο κλασσικό κομμάτι "Back On The Chain Gang" του 1982 των The Pretenders. Η διασκευή αυτή θα περιέχεται στην ειδική έκδοση του "Low In High School", άλμπουμ που αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία του 2017 για αυτό το blog, που θα επανακυκλοφορήσει σε διπλό βινύλιο στις 7 Δεκεμβρίου. Παρόλο που ο Moz έχει συμπεριλάβει αρκετές φορές το κομμάτι στις ζωντανές του εμφανίσεις, τώρα αποφάσισε να παρουσιάσει και ένα νέο βίντεο για τη διασκευή αυτή.
