Συχνά ο χρόνος που περνάει μεταξύ της κατάρτισης μιας λίστας και της στιγμής που θα μετανοιώσεις για κάποιες επιλογές, είναι τόσο μικρός που δεν είναι καν μετρήσιμος. Φέτος δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω κάποια αλλαγή στη λίστα μου. Ιδίως τα πρώτα δέκα αυτής, τα είχα ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και μόνο για τις τρεις πρώτες θέσεις αμφιταλαντεύτηκα λίγο. Όμως ήταν το ντεμπούτο των The Love Coffin που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και για αυτό θα ακολουθήσει και μια συνέντευξη με το συγκρότημα σε λίγο καιρό. Φυσικά η κατάταξη σε αυτή τη λίστα μικρή σημασία έχει. Το σημαντικό είναι ότι το 2018 βρήκα δέκα άλμπουμ που άκουσα μανιωδώς και η πραγματική τους θέση θα φανεί με τον καιρό.
No.10 A Place To Bury Strangers - Pinned (Dead Oceans): Το "Pinned" είναι μια πιο ολοκληρωμένη και ανανεωμένη πρόταση από το "Transfixiation", που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για αυτό το μοναδικό noise rock σχήμα, ενώ παράλληλα προσφέρει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Pinned", εδώ.
Ακούστε: "Never Coming Back", "There’s Only One Of Us"
No.09 John Maus - Addendum (Ribbon Music): Αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε. Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Addendum", εδώ.
Ακούστε: "Episode", "Running Man"
No.08 Shame - Songs Of Praise (Dead Oceans): Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι ικανή για να σας πείσει να τσεκάρετε ένα άλμπουμ, τότε το "Songs Of Praise" είναι για εσάς, ενώ προσφέρει πολλά παραπάνω. Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά, αλλά για την ώρα το ντεμπούτο των Shame αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ.
No.07 Editors - Violence (Play It Again Sam): Το "Violence" μπορεί να μην φέρνει τόσα νέα στοιχεία και να ακούγεται σαν μια συνέχεια του "In Dream", αλλά αν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό, όπως είναι αυτό στο μεγαλύτερο μέρος του, με αφήνει κάτι παραπάνω από ικανοποιημένο. Θα περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά τους για να διαπιστώσω, αν οι Editors με το άλμπουμ αυτό έκλεισαν έναν κύκλο ή έκαναν απλώς ένα ακόμα βήμα προς τη νέα τους μουσική κατεύθυνση. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Violence", εδώ.
Ακούστε: "Hallelujah (So Low)", "Cold"
No.06 Interpol - Marauder (Matador Records): Αντί να τους πιάσει νοσταλγία από την επετειακή περιοδεία τους για το "Turn On The Bright Lights" ή από το βιβλίο "Meet Me In The Bathroom" της Lizzy Goldman, το σχήμα συνεχίζει να κοιτάει μπροστά και καταφέρνει να είναι από τα λίγα που έχουν επιβιώσει από τη μουσική σκηνή της πόλης στις αρχές των 00s και πάντα να παραμένει επίκαιρο με ένα άλμπουμ που σε προκαλεί για περισσότερες ακροάσεις. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Marauder", εδώ.
Ακούστε: "The Rover", "If You Really Love Nothing"
No.05 IDLES – Joy As An Act Of Resistance (Partisan Records): Από το ωμό "Colossus" και το σαρκαστικό "Never Fight A Man With A Perm", μέχρι το λυτρωτικό κλείσιμο του "Rottweiler", το συγκρότημα καταφέρνει να έχει τον ακροατή καθηλωμένο για τα 40 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και λειτουργεί ακριβώς όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, αποδεικνύοντας γιατί η εποχή μας χρειάζεται μπάντες σαν τους IDLES. Διαβάστε περισσότερα για το "Joy As An Act Of Resistance", εδώ.
Ακούστε: "Danny Nedelko", "Samaritans"
No.04 The Soft Moon - Criminal (Sacred Bones): Ο νέος δίσκος των αγαπημένων μου The Soft Moon μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά ως εισαγωγή για κάποιον που δεν είναι γνώριμος με τον μαγικό κόσμο του σχήματος και μπορεί να μην φανερώνει αντίστοιχα σημάδια εξέλιξης όπως οι προηγούμενες δουλειές τους, όμως οι καλές στιγμές του είναι απλά κορυφαίες. Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Criminal", εδώ.
Ακούστε: "The Pain", "Like A Father"
No.03 Holy Esque - Television/Sweet (Beyond the Frequency): Διατηρώντας αρκετά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία τους, όπως τα ιδιαίτερα φωνητικά, οι Holy Esque μας παραδίδουν ένα αρκετά πιο σκοτεινό αποτέλεσμα με πολύ έντονη θεατρικότητα. Ανεξάρτητα πάντως αν μιλάμε για έναν σκοτεινό indie rock δίσκο ή έναν darkwave δίσκο για indie ακροατήρια, το "Television/Sweet" αποτελεί μια καταπληκτική δεύτερη δουλειά. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Television/Sweet", εδώ.
Ακούστε: "I Am The Truth", "Modern Tones"
No.02 Whispering Sons - Image (Play It Again Sam): Οι Whispering Sons είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις με μια σειρά από εξαιρετικά singles. Το ντεμπούτο τους φέρνει στο μυαλό κλασσικά σχήματα όπως οι Sad Lovers & Giants και οι Joy Division, με μια μοντέρνα άποψη που το αποτρέπει από το να ακούγεται σαν άλλη μια 80s κόπια. Το "Image" είναι ένα απολαυστικό άκουσμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και αναμφίβολα αποτελεί τον κορυφαίο darkwave δίσκο της χρονιάς.
No.01 The Love Coffin - Cloudlands (Bad Afro Records): Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τη εναλλακτική μουσική της δεκαετίας του 90, αλλά λατρεύει τη σκοτεινή περίοδο των 80s, το "Cloudlands" αποτελεί ένα απαραίτητο άκουσμα. Μετά από συνεχόμενες ακροάσεις από τα τέλη Σεπτεμβρίου που κυκλοφόρησε το άλμπουμ, θεωρώ ότι οι The Love Coffin δεν μας έδωσαν μόνο το καλύτερο ντεμπούτο του 2018, αλλά και τον δίσκο της χρονιάς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Cloudlands", εδώ.
Ακούστε: "Pure", "Take Good Care Of Me"
Διαβάστε επίσης:
.jpg)
