Αν έφτιαχνα μια λίστα με τις λιγότερο γνωστές μπάντες που θα ήθελα να δω ζωντανά, τότε οι New Candys θα ήταν σίγουρα μέσα στις πέντε κορυφαίες. Οπότε το συγκεκριμένο live το περίμενα όσο λίγα. Οι Ιταλοί μας συστήθηκαν δισκογραφικά το 2012 με το ντεμπούτο "Stars Reach The Abyss", για να ακολουθήσει τρία χρόνια μετά το φανταστικό "New Candys As Medicine" (μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του εδώ), το οποίο αποτέλεσε έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2015. Το 2017 μας ήρθε και το τρίτο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο "Bleeding Magenta" και πλέον είχε έρθει η ώρα να τους δούμε και από τη χώρα μας.

Την βραδιά άνοιξαν οι Nellcôtes οι οποίοι μας ήρθαν από Κατερίνη και απ' ότι φάνηκαν έφεραν και αρκετό κόσμο μαζί τους. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με τη μουσική του γκρουπ, που συνδυάζει psych, garage και shoegaze στοιχεία σε ένα αρκετά θορυβώδες και δυνατό αποτέλεσμα. Η εμφάνισή τους μου έκανε κάτι παραπάνω από θετική εντύπωση, μιας και δεν υπήρχε σημείο που να υστέρησε ή να έκανε κοιλιά. Το σχήμα ήταν άψογο, παρουσιάστηκε ιδιαίτερα δεμένο και ιδίως ο δεύτερος κιθαρίστας (ναι αυτός με την κοτσίδα - σόρι δεν γνωρίζω ονόματα) ήταν εξαιρετικός. Σίγουρα θα τους έχω στα υπόψη μου και θα αναμένω τις επόμενες κυκλοφορίες τους. Οι Nellcôtes κυκλοφόρησαν φέτος τον Ιανουάριο το ντεμπούτο ομώνυμο EP τους.

Με μικρή καθυστέρηση εμφανίστηκαν στη σκηνή του Temple οι New Candys και μας έβαλαν από το πρώτο λεπτό στο κλίμα αφού προς μεγάλη μου έκπληξη βγήκαν με το καταπληκτικό "Dark Love" (το κομμάτι που θεωρώ το κορυφαίο από τη δισκογραφία τους). Όπως έχω ξαναγράψει οι Ιταλοί μου ακούγονται σαν μια psych έκδοση των The Jesus And Mary Chain, όμως έχουν πολλά περισσότερα επίπεδα στη μουσική τους και αυτό φάνηκε και ζωντανά. Οι New Candys ήταν απλά απολαυστικοί και έκαναν τον χρόνο να κυλήσει σαν νερό. Η εναλλαγή τους από τα πιο σκοτεινά μοτίβα στα πιο ψυχεδελικά είναι υποδειγματική και φαίνεται ότι το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο ένα προϊόν που ακολουθεί τη pysch μόδα των τελευταίων χρόνων. Ο ήχος είναι ακόμα πιο γεμάτος ζωντανά και μπορεί τα φωνητικά του Fernando Nuti να μην έχουν το πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλά κομμάτια τους, παραμένουν όμως ιδιαίτερα με έναν εντελώς εθιστικό χαρακτήρα. Εννοείται ακούσαμε κομμάτια από τη τελευταία τους δουλειά, από τα οποία ξεχώρισα τα "Excess" και "Tempera", κάτι που φαντάζομαι ήταν και αυτό που ανέμενε και το κοινό μιας και φάνηκε ότι οι περισσότεροι τους γνώρισαν από το "Bleeding Magenta". Στη τελική είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα εξαιρετικό live από μια μπάντα που πιστεύω ότι δεν έχει φτάσει στη κορυφή της και έχει πολλά ακόμα να δώσει.