Τι ζήσαμε πάλι αυτή την Τρίτη; Οι Parkway Drive δεν είναι ένα πυροτέχνημα ή μια μόδα που θα περάσει, αλλά ήρθαν για να μείνουν. Οι Αυστραλοί έχτισαν το όνομά τους βήμα βήμα, με κάθε δίσκο ξεχωριστά και με κάθε συναυλία. Πλέον το συγκρότημα έχει ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό "άλλη μια metalcore μπάντα" και πλέον μιλάμε για ένα σχήμα που απευθύνεται σε όλους τους φίλους του σκληρού ήχου και όχι μόνο. Αυτό το απέδειξαν και με το περσινό εξαιρετικό δίσκο τους με τίτλο "Darker Still" που τους άνοιξε δρόμους σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια. Δεν είμαι από εκείνους που τους παρακολουθούν από τις πρώτες μέρες τους, ούτε έχω παρακολουθήσει τη metalcore σκηνή ιδιαίτερα. Αρχικά μου τράβηξαν την προσοχή με το κομμάτι "Wild Eyes" από τον δίσκο "Atlas" του 2012, ενώ το πρώτο άλμπουμ που με κέρδισε ήταν το επόμενο, το "Ire" του 2015. Ανεξάρτητα όμως αν κάποιος προτιμάει τις αρχικές τους δουλειές ή τις πιο πρόσφατες, πρέπει να αναγνωρίσει ότι η εξέλιξή τους είναι τεράστια και ότι οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι ένα άλλο θέμα.

Αν και δεν πρόλαβα το live των Triptykon αρχικά, παρακολούθησα ένα σεβαστό μέρος αυτής. Ήταν εύκολα αντιληπτό ότι πολύς κόσμος είχε έρθει για αυτό το συγκρότημα μόνο (άντε και για αυτό που θα ακολουθούσε). Άλλωστε μια ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον Thomas Gabriel Fischer, πρώην ηγέτη των Celtic Frost, να παρουσιάζει κομμάτια από την προηγούμενη μπάντα του δεν θα μπορούσε να προσπεραστεί εύκολα από τους φίλους της μπάντας. Μέσα σε αυτούς δεν είμαι, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την επιρροή τους σε πολλά από τα συγκροτήματα που ακούω. Μπορεί να ήταν αρκετά αταίριαστοι με το υπόλοιπο line-up, αλλά με κέρδισαν με την εμφάνισή τους. Οι ίδιοι έδειξαν να το ευχαριστιούνται αλλά δεν συγκρίνεται με τον ενθουσιασμό του κοινού που τους παρακολούθησε.

Ακόμα περισσότεροι από όσους είχαν έρθει για τους Triptykon ήταν αυτοί που ήρθαν για την παρέα του Max Cavalera. Οι Soulfly ήρθαν να τα σαρώσουν όλα και φάνηκε να τα καταφέρνουν. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τέτοια, που πιστεύω ότι ακόμα και χάλια να έπαιζαν πάλι χαμός θα γινόταν. Είχαν ενέργεια, παλμό και έναν ήχο οδοστρωτήρα με τον Cavalera, αν και με αρκετά περιορισμένες κινήσεις, τέλειο ενορχηστρωτή του κοινoύ (περισσότερο τείνει να μοιάσει στον Jack Black - αν και με χειρότερα κοστούμια χαχαχα). Δεν χρειάζεται να περιγράψω τι έγινε σε κομμάτια όπως τα "Prophecy" και "Bleed" ή το "Refuse/Resist" των Sepultura, ενώ το κλείσιμο ήρθε ιδανικά με το "Jumpdafuckup". Όλα καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, όμως αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τη φυγή κάποιας μικρής μερίδας του κοινού μετά το τέλος του σετ των Soulfly. Αφού έχει πληρώσει εισιτήριο για όλες τις μπάντες τι έχει να χάσει κάποιος (πέρα από τον χρόνο του) από το να δει άλλη μια μπάντα που έχει ήδη πληρώσει ή έστω κάποια κομμάτια; Εκτός και αν πρόκειται για κάποια "τρου" δήλωση... Φυσικά μπορούν να παίζουν προσωπικοί ή επαγγελματικοί λόγοι ή απλώς να είναι θέμα επιλογών και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό, απλώς δεν μπορούσα να μην το σχολιάσω. Κρίμα πάντως γιατί αυτό που ακολούθησε ήταν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχω παρακολουθήσει στα μέρη μας.

Από που να ξεκινήσω αναφορικά με την εμφάνιση των Parkway Drive; Αρχικά θα πω ότι αποτελεί πλέον μια από τις κορυφαίες συναυλίες του σκληρού ήχου γενικότερα που έχω παρακολουθήσει, συγκρινόμενη, τουλάχιστον όσο αφορά τις πιο πρόσφατες, μόνο με την περσινή των Slipknot. Οι Αυστραλοί αποτελούν ένα από τα κορυφαία και πιο "καυτά" metal ονόματα παγκοσμίως και το βράδυ της Τρίτης απέδειξαν ότι είναι σε δαιμονιώδη φόρμα. Το σχήμα ήταν καταιγιστικό από τις πρώτες νότες του "Glitch" μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ο Winston McCall έχει στόφα μεγάλου frontman και αναμφίβολα η κορυφαία στιγμή του live (αν μπορώ να το πω αυτό μιας και είχε μόνο τέτοιες) ήταν όταν έγινε ένα με το κοινό και τραγούδησε ανάμεσά μας. 

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω άλλες, αυτές θα ήταν στα "Glitch", "Prey", "Carrion"... ναι τελικά το αφήνω γιατί θα γράψω όλο το σετλιστ. Μιλάμε για μια καταιγιστική εμφάνιση που θα πρέπει να τη ζήσει κανείς για να καταλάβει τι έγινε. Πριν την αρχή του "Wild Eyes", με το οποίο φυσικά έκλεισαν το λάιβ τους, ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να το τραγουδάει και μετά το τι έγινε δεν περιγράφεται. Δεν ξέρω αν το live των Parkway Drive είχε την μικρότερη προσέλευση στην Πλατεία Νερού μέχρι τώρα, όπως διάβασα κάπου, αλλά νιώθω πολύ τυχερός που το παρακολούθησα. Νομίζω θα τραγουδάμε για καιρό "Είναι τρελός, είναι τρελός ο Αυστραλός...". Απλά 10/10