Δεν μπορώ να πω πως είμαι από τους τακτικούς θεατές του Release Athens Festival, καθώς όλα αυτά τα χρόνια που διεξάγεται έχω πάει, λόγω απόστασης από Αθήνα, ελάχιστες φορές. Το σίγουρο όμως είναι ότι το σετ που παρακολούθησα στις 9 Ιουνίου ήταν το καλύτερο από όσα είχε τύχει να παρευρεθώ. Και αυτό οφειλόταν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό στα ονόματα που συμμετείχαν και λιγότερο σε διοργανωτικά ή/και τεχνικά θέματα του φεστιβάλ. 

Να γίνω πιο σαφής: Τα τέσσερα σχήματα που εμφανίστηκαν ήταν το λιγότερο αξιοπρεπή και δεν υπήρξαν τα "παρατράγουδα" προηγούμενων ετών, με μεγαλύτερο εκείνο των Bauhaus, όπου ο εκνευρισμένος από τον ήχο των μόνιτορ Πίτερ Μέρφυ διέκοψε βίαια την εμφάνιση του γκρουπ αποχωρώντας, αφήνοντας τους υπόλοιπους μουσικούς να κλείσουν άρον άρον το ούτε 45λεπτο πρόγραμμα. Ούτε είχαμε απογοητεύσεις σαν αυτή των, λίγο κουρασμένων, Echo & the Bunnymen, ή της γερασμένης πια Σούζι των Banshees, που έτυχε και σε κακή μέρα με λαρυγγίτιδα, με αποτέλεσμα φωνή να μη βγαίνει (παρόλα αυτά απολαύσαμε τη θεϊκή της, όπως πάντα, εμφάνιση στη σκηνή!).

Πάμε όμως στα πρόσφατα. Το σετ ξεκίνησαν οι δικοί μας Overjoyed, λίγο μετά τις 6 υποθέτω. Το γκρουπ δεν το είχα ξανακούσει, κι επειδή έφθασα Πλατεία Νερού γύρω στις 7 παρά (από ταξίδι ερχόμενος...) πρόλαβα τα τελευταία μόλις κομμάτια τους. Παρόλα αυτά μπορώ να πω πως ότι άκουσα ήταν ενδιαφέρον και με δεμένο ήχο. Εδώ να σημειώσω και την "αδικία" που γίνεται συνήθως στα line-up των φεστιβάλ, καθώς τα εγχώρια γκρουπ βγαίνουν πρώτα, μες τη ζέστη (που αυτή την Κυριακή ήταν αφόρητη) και το δυνατό ήλιο, και με πολύ μικρή προσέλευση ακόμη (ο κόσμος συνήθως μαζεύεται μετά τις επτά-επτάμιση), με αποτέλεσμα να μην έχουν την ευκαιρία να ακουστούν σε μεγαλύτερο κοινό. 

Τη σκυτάλη, λίγο μετά τις 7, πήραν οι Καναδοί (από το Τορόντο) Danko Jones, οι οποίοι παίρνουν το όνομά τους από τον μπροστάρη του γκρουπ. Δεν είχα ποτέ ενδιαφερθεί για το σχήμα, το γνώριζα μόνο σαν όνομα. Ομολογώ ήταν μια αξιοπρεπής παρουσία (με τον "αρχηγό" Ντάνκο να μας υπενθυμίζει κάθε 10 λεπτά το όνομά του!), που ενώ στην αρχή μου κέντρισε κάπως το ενδιαφέρον, δεν κατάφερε ωστόσο να το διατηρήσει για αρκετή ώρα, ανυπομονώντας για το επόμενο, τρίτο στη σειρά, σχήμα να κάνει την εμφάνισή του.

Η ανυπομονησία μου αποδείχτηκε σωστή, μόλις ανέβηκαν στη σκηνή της Πλατείας Νερού, λίγο πριν τις 9, οι Βρετανοί The Subways. Με τις πρώτες νότες του σετ τους κατάφεραν, νομίζω, να μαγέψουν και να παρασύρουν το κοινό που, εννιά το βράδυ, είχε ήδη αυξηθεί σε πολλαπλάσιο αριθμό, σχεδόν γεμίζοντας το χώρο, σε αντίθεση με το διάσπαρτο κόσμο που υπήρχε στα πρώτα δύο γκρουπ. Γεμάτοι ενέργεια, έδωσαν κατευθείαν παλμό στην πλατεία. Βασικό πρόσωπο που κυριάρχησε στη σκηνή υπήρξε αναμφίβολα ο Μπίλι Λαν, μπροστάρης του σχήματος και χαρισματική φυσιογνωμία. Ήταν πολύ ενθουσιώδης σε όλη τη διάρκεια του σετ τους, όργωσε τη σκηνή και ερμήνευσε εξαιρετικά όλα τα κομμάτια που ακούστηκαν. Φανερά συγκινημένος, έλεγε και ξανάλεγε το πόσο τυχερός αισθανόταν που συμμετείχε στο ίδιο φεστιβάλ με τους Offspring, ενώ έκανε κι ένα δώρο στο κοινό που, προς το τέλος του σετ τους, είχε ήδη γεμίσει την πλατεία ασφυκτικά, κάνοντας μια υπέροχη "βουτιά" (stage diving) πάνω στους θεατές των πρώτων σειρών! Και φυσικά φινάλε έκαναν με το highlight τους "Rock & Roll Queen".

Δέκα και μισή η Πλατεία Νερού ήταν πλέον ασφυκτικά γεμάτη και, παρόλο που ο ήλιος είχε φύγει εδώ και σχεδόν δύο ώρες, ο ιδρώτας εξακολουθούσε να τρέχει ποτάμια, λόγω του συνωστισμού πλέον, για να γίνει ακόμη περισσότερος στην επόμενη ώρα. Στις λίγες βραδιές του Release στις οποίες έχω βρεθεί τα τελευταία χρόνια, δεν είχα ξαναδεί περισσότερο κόσμο στο χώρο αυτό! Το μεγάλο όνομα της πρώτης μέρας του Release, οι Offspring, βρίσκονταν πλέον πάνω στη σκηνή και ξεκίνησαν το σετ τους με "γκολ από τα αποδυτήρια", καθώς μπήκαν δυναμικά με το "Come out and play". Ο κόσμος ξεσηκώθηκε με τις πρώτες νότες, και συνέχισε στον ίδιο ρυθμό μέχρι και το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς. Είχαμε ήδη λουστεί στον ιδρώτα και όχι μόνο καθώς, όσοι ήμασταν σχετικά μπροστά, δεχόμασταν συχνά δροσερά ντους μπύρας από τους πιο πίσω! Το τι ακολούθησε την επόμενη ώρα απλά δεν περιγράφεται. Όλη η πλατεία με ένα παλμό δε σταμάτησε να χορεύει αλλά και να "σπρώχνεται", οι Offspring μας βομβάρδισαν ανελέητα με το ένα χιτ μετά το άλλο, με μια κορυφαία διασκευή από Ramones στο "Blitzkrieg Bop", αλλά κι ένα απόσπασμα του κλασικού "In The Hall Of The Mountain King" του Grieg (!), με μια ενέργεια που ποτέ δεν είχα δει σε φεστιβάλ. Ακούστηκαν όλα τα μεγάλα τραγούδια που έκαναν το γκρουπ κορυφαίο όλα αυτά τα χρόνια. Όλη η ενέργεια του κοινού, αλλά και του συγκροτήματος, βγήκε φυσικά στο σούπερ σπιντάτο "Bad Habit" όπου τα "σπρωξίματα" (mosh pits) ήταν άνευ προηγουμένου (στην αριστερή πλευρά κάποια στιγμή η κατάσταση ξέφυγε, με δυνατά χτυπήματα, όπου υπήρξε νομίζω και μικροτραυματισμός (!). Ο κόσμος όμως ενθουσιάστηκε εξίσου και με τα πιο "αργά" “Gotta Get Away” και κυρίως “Why Don't You Get a Job?”. Άλλη μια έκρηξη του κοινού ήρθε φυσικά με το “Pretty Fly (for a White Guy)”, λίγο πριν το τέλος του κανονικού σετ, όπως και με το “Self Esteem”, δεύτερο και τελευταίο κομμάτι του encore. 

Για το πρωταγωνιστικό δίδυμο τώρα τι να πω; Παρότι στα κοντινά πλάνα από τις δύο γιγαντοοθόνες της σκηνής οι ηλικίες του τραγουδιστή Ντέξτερ Χόλαντ και του κιθαρίστα Νουντλς δεν μπορούσαν να καλοκρυφτούν (60άρηδες πια και οι δύο), η ενέργεια που έβγαζαν ήταν τόση, που με δυσκολία τους έλεγες σαραντάρηδες, αλλά και όλο το γκρουπ ακούστηκε φοβερά δεμένο! Και φυσικά η φωνή του Χόλαντ, που ακούστηκε σχεδόν όπως παλιά, είχε μια απίστευτη δυναμική και δεν σου άφηνε περιθώρια να σκεφτείς ότι το συγκρότημα αυτό είναι ήδη 40 ετών (υπάρχει από το 1984)! Τα μπαλόνια, ο χαρτοπόλεμος και τα υπόλοιπα εφέ που συνόδεψαν κάποια τραγούδια, νομίζω ότι ήταν μέσα στο γιορταστικό, πανηγυρικό κλίμα που δημιούργησαν εκείνο το βράδυ οι Offspring! Μόνο παράπονο της εμφάνισης ήταν η μόλις ωριαία διάρκεια, γιατί η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε να τους απολαύσουμε για μία ώρα ακόμη.

Το είπα στην αρχή, θα το ξαναπώ και κλείνοντας αυτή τη σύντομη ανασκόπηση: από όσες βραδιές του φεστιβάλ έχω παρακολουθήσει, η βραδιά της 9ης Ιουνίου 2024 ήταν σίγουρα η καλύτερη. Το φετινό Release μπήκε δυνατά! Πάμε για συνέχεια!

Ανταπόκριση: stamOS B (από το blog Ο Καλός Γιός)