Οι Korn ήταν πάντα η μπάντα που ξεχώριζα από το nu metal ιδίωμα  και υπήρχε περίοδος, όταν η σκηνή ήταν στα φόρτε της, που δεν περνούσε μέρα που να μην ακούσω δίσκο τους. Θεωρώ ότι ο τελευταίος «μεγάλος» δίσκος του συγκροτήματος ήταν το Take a Look in the Mirror του 2003. Έχουν περάσει είκοσι και χρόνια από τότε και το συγκρότημα συνέχισε να παρουσιάζει δισκογραφικές δουλειές που δεν συγκρίνονται με τους έξι πρώτους, αλλά είχαν και σκόρπιες καλές στιγμές (τα δυο τελευταία άλμπουμ όμως είναι ίσως τα καλύτερα των δυο αυτών δεκαετιών). Επίσης είναι μια άκρως ξεσηκωτική μπάντα όπως είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω το 2005 στην Θεσσαλονίκη και το Principal Club. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ή τουλάχιστον από τη στιγμή που έφτασα στο συναυλιακό χώρο.

Πρώτη φορά στο συγκεκριμένο χώρο για συναυλία και εντυπωσιάστηκα από το πόσο οργανωμένα ήταν όλα. Από τα πολλά σημεία για μάρκες, ποτά (που σήμαινε ότι είχε γενικά πολύ μικρές ουρές), φαγητό , χώρο σκιάς όλα φαίνονταν υποδειγματικά. Αν σε αυτά βάλεις και τον πολύ καλό ήχο που είχαν και τα δυο συγκροτήματα που παρακολούθησα τότε μπορώ να πω ότι η διοργάνωση φάνηκε άψογη. Στη χώρα μας γίνονται πολλά ευτράπελα (για να το πω ευγενικά) από όλους σχεδόν τους διοργανωτές, αλλά πιστεύω ότι όταν τα πράγματα είναι ομαλά κανείς δεν ασχολείται. Οπότε θα ήθελα να πω ένα μπράβο στο Ejekt Festival για το προϊόν που μας πρόσφερε φέτος.

Λίγη ώρα αφού έφτασα στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Spiritbox. Το σχήμα θεωρείται ένα από τα καλύτερα – ανερχόμενα του metalcore ήχου και το απόγευμα της Δευτέρας ήρθαν να το επιβεβαιώσουν. Αυτό που ξεχωρίζεις κατευθείαν είναι η απόδοση, φωνητικά και σκηνικά, της Courtney LaPlante. Είδαμε μια πολύ δεμένη μπάντα που φαίνεται να έχει φανατικό κοινό και στην χώρα μας. Μπορεί να έχουν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ μόλις (και 3 Eps αν δεν κάνω λάθος) αλλά έχουν τον αέρα πιο έμπειρης μπάντας και κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού κατά τη διάρκεια όλης της εμφάνισής τους.

Η στιγμή είχε φτάσει για τη συναυλιακή επιστροφή των Korn στην Ελλάδα. Η αρχή γίνεται με το "Rotting in Vain" και κατευθείαν καταλαβαίνεις  ότι θα έχουμε μια εξαιρετική βραδιά. Ίσως βοήθησαν και οι κομμάταρες "Here to Stay", "A.D.I.D.A.S." και" Clown" που έσκασαν απανωτά η μία μετά την άλλη που σε έβαλαν ακόμα πιο γρήγορα στο ρυθμό. Όταν μάλιστα παίζουν το "Blind" έκτο κομμάτι καταλαβαίνεις τι δισκογραφία έχουν. Βασικά μπορούν κατά τη γνώμη μου να παίξουν ολόκληρους τους πρώτους έξι δίσκους και το κοινό να μην χάσει το ενδιαφέρον του. Είναι τόσα τα χιτάκια που έχουν και αυτό το καταλαβαίνεις όταν παίζουν τα "Got the Life", "Falling Away From Me", "Coming Undone", "Somebody Someone" το ένα πίσω από το άλλο. Από κάτω φυσιολογικά χαμός, χοροπηδητό και τραγούδι. Σε αυτό βοηθάει και ο καταπληκτικός ήχος που έχουν. Κλείσιμο του βασικού σετ τους με το "Y'All Want a Single", μια από τις καλύτερες στιγμές της συναυλία, ενώ το κλείσιμο της εμφάνισής τους ήρθε με το "Did My Time" (που ήταν από τα λίγα που έλαβε μια πιο χλιαρή αποδοχή από ότι περίμενα) και φυσικά με το "Freak on a Leash" που δεν άφησε ούτε άνθρωπο χωρίς να χτυπιέται.

Ο Jonathan Davis βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα (αν και χρειάστηκε μια φορά οξυγόνο), όπως άλλωστε και όλη η μπάντα. Μάλιστα θυμήθηκε τη τελευταία φορά που βρέθηκε στην χώρα μας, σε ένα μικρό κλαμπ όπως είπε (μάλλον θυμόταν το Principal Club και είχε ξεχάσει το Terra Vibe) και δήλωσε εντυπωσιασμένος από τον κόσμο που είχε μαζευτεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τόσο κόσμο μιας και πρέπει να είχε κάτι λιγότερο από δεκαπέντε χιλιάδες. Ακόμα πιο θετική εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι το κοινό αποτελούνταν από όλες τις ηλικιακές ομάδες (και όχι μόνο από 35+ όπως στους Smashing Pumpkins πριν από λίγες ημέρες στο ΣΕΦ). Τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακά και σίγουρα πρόσθεσαν το κάτι παραπάνω στην όλη εμπειρία. Συνολικά δεν έχω να πω πολλά για μια τέλεια εμφάνιση σε όλα τα επίπεδα. Σε μια χρονιά που είχαμε πολλές και μεγάλες συναυλίες (είτε λόγω παραγωγής είτε λόγω ονομάτων), δεν ξέρω αν πρόκειται για τη εμφάνιση της χρονιάς αλλά αναμφίβολα για μια που θα θυμόμαστε και θα κουβεντιάζουμε για πολλά χρόνια ακόμα.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι Smashing Pumpkins ήταν το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθημένο. Τελικά κατάφερα να δω τον Billy Corgan και την παρέα του δίπλα στους Tool στο Firenze Rocks του 2019 σε μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Από τότε επέστρεψε στην μπάντα ο James Iha και συνέχισαν να κυκλοφορούν νέες δισκογραφικές δουλειές. Φυσικά και όταν ανακοινώθηκε η επίσκεψή τους στην χώρα μας έτρεξα να βγάλω εισιτήριο, μιας και πέρα από το ότι αποτελούν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, είναι και από τις λίγες που σημάδεψαν τόσο πολύ τα 90s.

Δυστυχώς τον Tom Morello δεν τον πρόλαβα σχεδόν καθόλου, λόγω εργασίας αλλά και λόγω απίστευτης κίνησης. Αν δεν είχε πάει κάποιος σχετικά νωρίς θα περίμενε υπερβολικά πολύ για να παρκάρει στον περιβάλλοντα χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και να σκάσει και ένα δεκάευρω και από πάνω. Προσπάθησα αυτό να μην μου χαλάσει τη διάθεση αφού είχα υψηλές προσδοκίες για αυτό το λάιβ. Από τα δυο κομμάτια που άκουσα από τον Morello δεν μπορώ να σχηματίσω άποψη, αλλά μου είπαν ότι ήταν αρκετά καλός και ότι είχε και αξιοπρεπέστατο ήχο.

Το τελευταίο δεν θα μπορούσα να το πω όταν ανέβηκαν στη σκηνή του ΣΕΦ οι Smashing Pumpkins. Τα πρώτα δυο κομμάτια πραγματικά δεν ακούγονταν και ιδίως στο "The Everlasting Gaze" με το οποίο άνοιξαν την εμφάνισή τους ήταν μάλλον ο χειρότερος που έχω ακούσει ποτέ ζωντανά (ναι χειρότερος και από αυτόν στους The Horrors πάλι στο Plissken Festival). Με την ώρα όμως έδειξαν τα προβλήματα να λύνονται (σε αντίθεση με τους The Horrors που προανέφερα που δεν βελτιώθηκε ποτέ) και για την υπόλοιπη συναυλία τα πράγματα κύλισαν σε αξιοπρεπή τουλάχιστον επίπεδα. Το καλύτερο στοιχείο σε όλο το λάιβ ήταν η απόδοση του Billy Corgan. Φωνητικά ήταν σε εξαιρετικά επίπεδα, ενώ η διάθεσή του παρέμεινε ανεβασμένη σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας τους. Και τι διάρκεια όμως; Το συγκρότημα έπαιξε για περίπου δύο ώρες, οι οποίες κύλισαν σαν νεράκι. Αν δεν ήταν και η απίστευτη ζέστη μέσα στο ΣΕΦ τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Το σετλιστ που παρουσίασαν ήταν σχετικά καλό. Οι περισσότεροι θα έφυγαν ευχαριστημένοι μιας και άκουσαν τα περισσότερα χιτάκια των Pumpkins. Από την μία καλά έκαναν και έπαιξαν πέντε ολόκληρα κομμάτια υποστηρίζοντας την πρόσφατη δουλειά τους. Από την άλλη το "ATUM: A Rock Opera in Three Acts" είναι ένα τριπλό άλμπουμ που έχει ελάχιστες ενδιαφέρουσες στιγμές. Εντάξει τα "Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun." και "Cyr" δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο σαν δίσκοι, αλλά ποτέ δεν περίμενα ο Billy να κυκλοφορήσει κάτι τόσο κακό όσο το "ATUM". Επίσης η διασκευή τους σε U2 και το "Zoo Station" δεν πρόσφερε πολλά πράγματα (και να πω ότι δεν έχουν τόσο πλούσια δισκογραφία;). Το γεγονός όμως ότι έπαιξαν έξι κομμάτια από το "Mellon Collie and the Infinite Sadness" και τέσσερα από το "Siamese Dream" αντιστάθμισε κάπως τα πράγματα. Προσωπικά χάρηκα απεριόριστα με το "Doomsday Clock" που ήθελα πάντα να το ακούσω ζωντανά (όπως αλλωστε και το "Tarantula" μιας και είχα λατρέψει και το "Zeitgeist") και πολύ φυσιολογικά με το "Ava Adore". Το κλείσιμο με τα "Cherub Rock" και "Zero" μας γύρισε αρκετές δεκαετίες πίσω, τότε που ήμασταν κολλημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση και το MTV και περιμέναμε να ξαναπαίξουν (κάτι που δεν έπαιρνε και πολλή ώρα – ιδίως το 1979 έπαιζε ακατάπαυστα).

Σκηνικά μάταια περίμενα να δω κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο στην Ιταλία. Όσο αφορά αυτό το τομέα θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια μπάντα που έπαιζε στο Gagarin μπροστά σε χίλια άτομα. Αλλά συμφωνώ ότι αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό. Η όλη όμως απόδοση της μπάντας κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα, προσφέροντάς μια άκρως απολαυστικά νοσταλγική εμπειρία. Και λέω νοσταλγική μιας και το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που βρέθηκε στο ΣΕΦ ήταν από σαράντα και πάνω. Το κοινό πάντως ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των κολοκύθων με το παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω τόσο κόσμο. Ίσως αν η συναυλία γινόταν σε εξωτερικό χώρο να είχε ακόμα περισσότερα. Θεωρώ ότι το ΣΕΦ είναι μια υπερβολικά κακή επιλογή συναυλιακού χώρου και ιδίως για καλοκαιρινή εκδήλωση, αφού οι συνθήκες εντός και εκτός του γηπέδου απέχουν τραγικά από το ιδανικό. Ελπίζω η επιλογή την επόμενη φορά να είναι καλύτερη και να μην χρειαστεί να περάσουν 27 χρόνια για να βρεθούν και πάλι οι Smashing Pumpkins στην Ελλάδα.

Reason Enough - Tracklist:

1. Reason Enough

2. Bored

3. Is It Better

4. Vision Of Me

5. Land Of The Rose

6. Every Day Of The Year

7. Lie To Me

8. Living On My Knees

9. Silhouettes

10. D-Gent