Μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι Smashing Pumpkins ήταν το μεγαλύτερο συναυλιακό μου απωθημένο. Τελικά κατάφερα να δω τον Billy Corgan και την παρέα του δίπλα στους Tool στο Firenze Rocks του 2019 σε μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Από τότε επέστρεψε στην μπάντα ο James Iha και συνέχισαν να κυκλοφορούν νέες δισκογραφικές δουλειές. Φυσικά και όταν ανακοινώθηκε η επίσκεψή τους στην χώρα μας έτρεξα να βγάλω εισιτήριο, μιας και πέρα από το ότι αποτελούν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, είναι και από τις λίγες που σημάδεψαν τόσο πολύ τα 90s.

Δυστυχώς τον Tom Morello δεν τον πρόλαβα σχεδόν καθόλου, λόγω εργασίας αλλά και λόγω απίστευτης κίνησης. Αν δεν είχε πάει κάποιος σχετικά νωρίς θα περίμενε υπερβολικά πολύ για να παρκάρει στον περιβάλλοντα χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και να σκάσει και ένα δεκάευρω και από πάνω. Προσπάθησα αυτό να μην μου χαλάσει τη διάθεση αφού είχα υψηλές προσδοκίες για αυτό το λάιβ. Από τα δυο κομμάτια που άκουσα από τον Morello δεν μπορώ να σχηματίσω άποψη, αλλά μου είπαν ότι ήταν αρκετά καλός και ότι είχε και αξιοπρεπέστατο ήχο.

Το τελευταίο δεν θα μπορούσα να το πω όταν ανέβηκαν στη σκηνή του ΣΕΦ οι Smashing Pumpkins. Τα πρώτα δυο κομμάτια πραγματικά δεν ακούγονταν και ιδίως στο "The Everlasting Gaze" με το οποίο άνοιξαν την εμφάνισή τους ήταν μάλλον ο χειρότερος που έχω ακούσει ποτέ ζωντανά (ναι χειρότερος και από αυτόν στους The Horrors πάλι στο Plissken Festival). Με την ώρα όμως έδειξαν τα προβλήματα να λύνονται (σε αντίθεση με τους The Horrors που προανέφερα που δεν βελτιώθηκε ποτέ) και για την υπόλοιπη συναυλία τα πράγματα κύλισαν σε αξιοπρεπή τουλάχιστον επίπεδα. Το καλύτερο στοιχείο σε όλο το λάιβ ήταν η απόδοση του Billy Corgan. Φωνητικά ήταν σε εξαιρετικά επίπεδα, ενώ η διάθεσή του παρέμεινε ανεβασμένη σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας τους. Και τι διάρκεια όμως; Το συγκρότημα έπαιξε για περίπου δύο ώρες, οι οποίες κύλισαν σαν νεράκι. Αν δεν ήταν και η απίστευτη ζέστη μέσα στο ΣΕΦ τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Το σετλιστ που παρουσίασαν ήταν σχετικά καλό. Οι περισσότεροι θα έφυγαν ευχαριστημένοι μιας και άκουσαν τα περισσότερα χιτάκια των Pumpkins. Από την μία καλά έκαναν και έπαιξαν πέντε ολόκληρα κομμάτια υποστηρίζοντας την πρόσφατη δουλειά τους. Από την άλλη το "ATUM: A Rock Opera in Three Acts" είναι ένα τριπλό άλμπουμ που έχει ελάχιστες ενδιαφέρουσες στιγμές. Εντάξει τα "Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun." και "Cyr" δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο σαν δίσκοι, αλλά ποτέ δεν περίμενα ο Billy να κυκλοφορήσει κάτι τόσο κακό όσο το "ATUM". Επίσης η διασκευή τους σε U2 και το "Zoo Station" δεν πρόσφερε πολλά πράγματα (και να πω ότι δεν έχουν τόσο πλούσια δισκογραφία;). Το γεγονός όμως ότι έπαιξαν έξι κομμάτια από το "Mellon Collie and the Infinite Sadness" και τέσσερα από το "Siamese Dream" αντιστάθμισε κάπως τα πράγματα. Προσωπικά χάρηκα απεριόριστα με το "Doomsday Clock" που ήθελα πάντα να το ακούσω ζωντανά (όπως αλλωστε και το "Tarantula" μιας και είχα λατρέψει και το "Zeitgeist") και πολύ φυσιολογικά με το "Ava Adore". Το κλείσιμο με τα "Cherub Rock" και "Zero" μας γύρισε αρκετές δεκαετίες πίσω, τότε που ήμασταν κολλημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση και το MTV και περιμέναμε να ξαναπαίξουν (κάτι που δεν έπαιρνε και πολλή ώρα – ιδίως το 1979 έπαιζε ακατάπαυστα).

Σκηνικά μάταια περίμενα να δω κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο στην Ιταλία. Όσο αφορά αυτό το τομέα θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια μπάντα που έπαιζε στο Gagarin μπροστά σε χίλια άτομα. Αλλά συμφωνώ ότι αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό. Η όλη όμως απόδοση της μπάντας κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα, προσφέροντάς μια άκρως απολαυστικά νοσταλγική εμπειρία. Και λέω νοσταλγική μιας και το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου που βρέθηκε στο ΣΕΦ ήταν από σαράντα και πάνω. Το κοινό πάντως ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των κολοκύθων με το παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δω τόσο κόσμο. Ίσως αν η συναυλία γινόταν σε εξωτερικό χώρο να είχε ακόμα περισσότερα. Θεωρώ ότι το ΣΕΦ είναι μια υπερβολικά κακή επιλογή συναυλιακού χώρου και ιδίως για καλοκαιρινή εκδήλωση, αφού οι συνθήκες εντός και εκτός του γηπέδου απέχουν τραγικά από το ιδανικό. Ελπίζω η επιλογή την επόμενη φορά να είναι καλύτερη και να μην χρειαστεί να περάσουν 27 χρόνια για να βρεθούν και πάλι οι Smashing Pumpkins στην Ελλάδα.