Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή, ή έστω και στο μουσική σύμπαν,  που είναι πολύ δύσκολο να συμβούν, όπως για παράδειγμα η επανένωση των The Smiths έστω και χωρίς τον Andy Rourke πλέον. Υπάρχουν όμως κάποια άλλα, όπως η επανένωση των Oasis, που αν παιζόντουσαν στο στοίχημα θα είχαν κλειδώσει. Μπορεί μετά τη διάλυση της μπάντας τα αδέρφια Liam Gallagher και Noel Gallagher να είχαν ανταλλάξει βαριές κουβέντες αλλά ήταν σίγουρο ότι θα γίνει απλώς το άγνωστο ήταν το πότε. Μπορεί ο Liam να το είχε προσπαθήσει και νωρίτερα και ιδίως για τα τριάντα χρόνια του άλμπουμ "Definitely Maybe", αλλά πλέον είναι γεγονός και συνοδεύεται από μια περιοδεία  με τίτλο "OASIS LIVE 25", στην οποία ακούγεται ότι θα συμμετέχει και ο Bonehead, που μέχρι στιγμής έχει 17 ημερομηνίες σε venues από το Κάρντιφ, το Μάντσεστερ και το Λονδίνο, μέχρι το Εδιμβούργο και το Δουβλίνο και είναι προγραμματισμένη για το καλοκαίρι του 2025. Αυτό που σκέφτονται όλοι είναι αν θα καταφέρουν τα αδέρφια Gallagher να μην τσακωθούν μέχρι τότε, αν και πιστεύω ότι αυτό θα γίνει σίγουρα αφού όμως πρώτα έχουν βάλει πολλά εκατομμύρια στους λογαριασμούς τους.

Δεν είχαν περάσει ούτε δυο ολόκληρες μέρες από τη στιγμή που βρέθηκα στον ίδιο χώρο για την μεγαλειώδη εμφάνιση των Korn. Βασικά και μόνο την εμφάνιση των τελευταίων να είχα δει μαζί με το υπερθέαμα που παρουσίασαν οι Rammstein στο εσωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ θα ήμουν ευχαριστημένος, μιας και μιλάμε για δυο άψογες συναυλίες σε όλους τους τομείς. Δεν φανταζόμουν όμως ότι θα τριτώσει το... καλό με τους Bring Me The Horizon.

Για άλλη μια φορά το συγκρότημα που πέτυχα όταν έφτασα στο χώρο, ήταν αυτό πριν από τους headliners, δηλαδή τους Neck Deep. Έχοντας μικρή επαφή με το υλικό τους, δεν ήξερα τι να περιμένω ιδίως ως προς τη ζωντανή τους εμφάνιση. Το pop-punk τους ήταν ιδανικό για την ώρα εκείνη και για να σου ανεβάσει τη διάθεση. Οι αναφορές τους είναι φανερές, αλλά η παρουσίαση τους γίνεται με τρόπο που σε κάνει να νοιώθεις ότι ακούς κάτι φρέσκο. Οι Ουαλοί ήταν κάτι παραπάνω από ενεργητικοί και με πρωταγωνιστή τον Ben Barlow ξεσήκωσαν τον κόσμο που βρίσκονταν εκεί. Μάλιστα φάνηκε ότι είχαν το δικό τους κοινό και πολύ δικαίως. Η εμφάνισή τους με έπεισε να τους ψάξω περισσότερο.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα, που τηρήθηκε με ευλάβεια και τις δυο μέρες που βρέθηκα στο φεστιβάλ, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Bring Me The Horizon. Το συγκρότημα προσπαθεί την μιάμιση ώρα που θα βρεθεί κάποιος στο λάιβ τους να εισχωρήσει στο κόσμο του και το καταφέρνει πολύ καλά. Στις οθόνες εμφανίζονται βιντεάκια σαν να συμμετέχεις σε κάποιο video game, κάτι που θα συνεχιστεί και σε άλλα σημεία της εμφάνισής τους. Μετά από αυτή την εισαγωγή που λειτουργεί απρόσμενα θετικά, οι Bring Me The Horizon ανεβαίνουν στη σκηνή με το "DArkSide" και από το πρώτο κομμάτι, αν και πιο πρόσφατο, σε κερδίζουν. Ο ήχος, όπως και την πρώτη μέρα, είναι τρομερός και με σύμμαχο αυτόν και τόνους ενέργειας καταλαβαίνεις γιατί θεωρούνται ένα από τα κορυφαία σύγχρονα συγκροτήματα. Δεν ξέρεις αν παρακολουθείς κάποιο video clip, ή παίζεις κάποιο video game ή παρακολουθείς συναυλία. Προφανώς είναι το τελευταίο, αλλά η αίσθηση που σου δημιουργούν με τα εντυπωσιακά σκηνικά και βίντεο είναι μοναδική. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον frontman του γκρουπ, Oli Sykes, που σε κάποιες στιγμές μετατρέπει το λάιβ σε one man show. Πέρα από την απόδοσή του, είναι τόσο μεγάλη η διάθεση, ενέργεια, πώρωσή του που μαγνητίζει τα βλέμματα, ενώ το αφοπλιστικό χαμόγελό του σε κερδίζει.

Μπορεί οι Bring Me The Horizon να βρίσκονται μουσικά μακριά από τις πρώτες μέρες τους και να έχουν ακολουθήσει πολύ πιο mainstream μονοπάτια, αλλά μόνο εύκολο δεν είναι αυτό που έχουν καταφέρει. Επίσης καταλαβαίνεις πόσο καλά ακούγεται ο νέος δίσκος, "Post Human: Nex Gen", μιας και στα πρώτα έξι κομμάτια είχαμε ακούσει, πέρα από το εναρκτήριο και τα "AmEN!" και "Kool-Aid". Φυσικά και το "Post Human: Survival Horror" είχε τη τιμητική του μιας και εκπροσωπήθηκε από τέσσερα κομμάτια, στα οποία και στα τέσσερα έγινε χαμός. Από την άλλη ακούσαμε μόλις ένα κομμάτι από το "amo", την υπερχιτάρα "Mantra". Πολλοί σχολίασαν το γεγονός ότι δεν παίζουν καθόλου υλικό πριν από το "Sempiternal". Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσουν στο παλιότερο υλικό τους, αλλά για την ώρα αυτά τα κομμάτια θεωρούν ότι θα τους βοηθήσουν προς εκεί που θέλουν να πάνε και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Σε μια άψογη εμφάνιση αν έπρεπε να ψάξω για τις καλύτερες στιγμές, αυτές θα ήταν στο "Antivist" στο οποίο ανέβασαν στη σκηνή έναν οπαδό, τον Ηλία, για να τραγουδήσει μαζί τους και στο encore. Εκεί έπαιξαν ένα νέο κομμάτι, το "Lost", αλλά και δυο από το "That's the Spirit", τα φανταστικά "Doomed" και "Throne". Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο ιδανικό κλείσιμο από το ξεσηκωτικό "Throne", με τον κόσμο μέχρι πίσω να χοροπηδάει και να χορεύει, και μετά από μιάμιση περίπου ώρα μας άφησαν να παραμιλάμε. Το βιντεοπαιχνίδι τελείωσε και ανακοινώθηκε η απόφαση...Flawless victory!