Ήταν το 2011 όταν ο John Maus κυκλοφορούσε το "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves", που ως και σήμερα παραμένει η κορυφαία δισκογραφική στιγμή του. Τότε ήταν που μας επισκέφτηκε και για πρώτη φορά στην Ελλάδα (στο Six D.O.G.S. αν θυμάμαι καλά). Δυστυχώς σε εκείνο το live δεν μπόρεσα να παρευρεθώ και από τότε παρέμεινε ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά μου απωθημένα. Φυσικά ο Maus συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους (αν και όχι πολύ συχνά) και να πραγματοποιεί και κάποιες σκόρπιες εμφανίσεις, κυρίως όμως στην Αμερική. Την προηγούμενη Πέμπτη όμως ήρθε η ώρα  που θα τον έβλεπα επιτέλους ζωντανά και η ανυπομονησία μου μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Άλλωστε το άλμπουμ που ανέφερα στην αρχή, το θεωρώ το κορυφαίο άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και συνολικά είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες των τελευταίων 15 χρόνων.

Τη συγκεκριμένη εμφάνιση ανέλαβε να ανοίξει το ελληνικό synth pop σχήμα των Dramachine. Oι επιρροές τους είναι εμφανείς αλλά ο ήχος τους είναι μοντέρνος, άλλοτε πιο ηλεκτρονικός και άλλοτε πιο κιθαριστικός, τα κομμάτια τους απλά αλλά στο πνεύμα της εποχής και αυτό φάνηκε και στην ανταπόκριση που είχαν, ιδίως από το νεότερο ακροατήριο που βρέθηκε στο Temple. Το συγκρότημα δεν το γνώριζα πριν την ανακοίνωση της συναυλίας, αλλά έχει κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του, με τίτλο Συγκινησιακή Πανούκλα, το 2021. Γενικότερα όμως εμφανίστηκαν άνετοι και με περίσσεια διάθεση και αυτό πέρασε και στον κόσμο.

Είχε όμως έρθει η στιγμή που όλοι περίμεναν και λίγο μετά τις δέκα ο John Maus εμφανίζεται φουριόζος στην σκηνή σαν να τον κυνηγάνε. Πέρα από τις δισκογραφικές του δουλειές, ο Maus είναι γνωστός και από τις ζωντανές του εμφανίσεις. Άλλοι κριτικάρουν το live του και το χαρακτηρίζουν ως ένα καραόκε σόου και άλλοι το αποθεώνουν. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική, πέρα από τα φωνητικά, είναι όλη προηχογραφημένη και στη σκηνή υπάρχει μόνο το λάπτοπ του. Όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Δεν θα πω για τα παθιασμένα φωνητικά του γιατί δεν είναι αυτό που κάνουν την εμφάνισή του τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη, αλλά η γενικότερη σκηνική του παρουσία. Αυτή είναι σαν μια μίξη αερόβιας γυμναστικής, κοπάνημα σε μέταλ συναυλία και τρέξιμο της Φοίβης (από τη τηλεοπτική σειρά Φιλαράκια).  Το ζει στο μέγιστο βαθμό και αυτό που βγάζει είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Από το πρώτο κομμάτι και για περίπου μία ώρα δεν σταματάει λεπτό. Τραγουδάει, χορεύει, κοπανιέται, τρέχει, ουρλιάζει και όλο αυτό από την μία σε αφήνει ευχάριστα αμήχανο από το πόσο έντονο είναι και από την άλλη σε παρασέρνει. Θα πρόσθετα και φοβισμένο γιατί όταν έριχνε το νερό στη σκηνή για να το μαζέψει μετά με το χέρι του και να δροσιστεί, σκεφτόσουν ότι το πέσιμο ή η ηλεκτροπληξία δεν είναι τόσο μακριά. Γενικότερα δεν έχω δει πολλούς καλλιτέχνες που να μπαίνουν σε τέτοια φάση και να νοιώθεις ότι δεν βρίσκονται ακριβώς εκεί την ώρα της συναυλίας. Ίσως το πιο κοντινό να είναι τα βίντεο που έχω δει από ζωντανές εμφανίσεις του Ian Curtis των Joy Division. 

Για να μιλήσω όμως λίγο και για το σετλιστ που παρουσίασε. Έχοντας χάσει το σόου του δεκατρία χρόνια πριν, με χαρά μου είδα ή μάλλον άκουσα να βασίζει το σετ του στο άλμπουμ του 2011, "We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves" (που ήταν το καλύτερο εκείνης της χρονιάς για αυτό το blog). Από εκεί έπαιξε επτά κομμάτια , τρία από το "Songs" και το "Screen Memories" (το κορυφαίο άλμπουμ του 2017) και δύο από το "Love Is Real". Συνολικά το σετ περιελάβανε 19 κομμάτια, με τελευταίο το "Believer". Σε μια τέλεια εμφάνιση αν έπρεπε να βρω τις κορυφαίες στιγμές, αυτές θα έλεγα ήρθαν στα  "Keep Pushing On", "Cop Killer" και "Just Wait Til Next Year". Μάλιστα παρουσίασε και τρία νέα κομμάτια, κάνοντας όλους να ελπίζουν ότι θα ακούσουμε κάποιο νέο δίσκο σύντομα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι για την ανταπόκριση του κόσμου που γέμισε το Temple (“αναγκάζοντας» τη διοργάνωση να ανακοινώσει και δεύτερη μέρα) πέρα από το γεγονός ότι με χαρά διαπίστωσα ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αρκετά μικρότερος σε σχέση με ό,τι περίμενα. Θα έγραφα «περίμενε μέχρι την επόμενη χρονιά» μήπως τον ξαναδούμε, αλλά ξέρω πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο. Ελπίζω απλώς να έχω την ευκαιρία να ξαναδώ στην ζωή μου αυτόν το τόσο ιδιαίτερο καλλιτέχνη.