Αναμφίβολα η πολιτική κατάσταση στην Αγγλία του Brexit, έχει "βοηθήσει" στο να παρουσιαστούν αρκετά νέα ενδιαφέροντα punk σχήματα. Ένα από αυτά είναι και οι IDLES από το Μπρίστολ, που τον Μάρτιο που μας πέρασε κυκλοφόρησαν το άκρως πολιτικοποιημένο ντεμπούτο τους με τίτλο "Brutalism" από την Balley Records. Το έντονο post-punk του "Mother" αποτελεί ίσως την καλύτερη στιγμή του νέου άλμπουμ των IDLES, το οποίο συνοδεύεται από ένα εξίσου έντονο βίντεο που μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:

Η πορεία των Oasis  θα μπορούσε να είχε προέλθει από κάποιο χολιγουντιανό κινηματογραφικό σενάριο μιας και περιελάμβανε τα πάντα, μεγάλες επιτυχίες και Νο.1 άλμπουμ, απογοητεύσεις και ιστορικές διαμάχες. Άλλωστε ήταν όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν το πρόσφατο ντοκιμαντέρ "Supersonic" τόσο καλό. Τα αδέρφια Gallagher, ο τραγουδιστής Liam και ο βασικός συνθέτης Noel, βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής από την αρχή, αποτελώντας την κινητήριο δύναμη του γκρουπ. Η παρακμάζουσα σχέση των αδερφών, ήταν όμως αυτή που έφερε και το τέλος του σχήματος το 2009. 

Οι Oasis κατάφεραν με μόλις δυο δίσκους να θεωρούνται μια από τις κορυφαίες μπάντες στον κόσμο και αδιαμφισβήτητα η πιο επιτυχημένη στην Αγγλία κατά τη δεκαετία του 90. Επίσης χαρακτήρισαν και ταυτίστηκαν όσο λίγες μπάντες με τον britpop ήχο. 

Προσωπικά αγαπημένο και αξεπέραστο για τα δεδομένα του γκρουπ, θεωρώ το ντεμπούτο τους με τίτλο "Definitely Maybe" του 1994, αλλά ήταν με το "(What's the Story) Morning Glory?", που ακολούθησε ένα χρόνο μετά, που γνώρισαν τεράστια εμπορική καταξίωση. Αυτή ήταν και η καλύτερη περίοδός τους, αφού ακόμα και τα b-sides τους από τότε θα μπορούσαν να γεμίσουν άλλους δυο αξιόλογους δίσκους. 

Ακολούθησε το αρκετά υποτιμημένο, ακόμα και από τους ίδιους, "Be Here Now" το 1997, αλλά και άλλα τέσσερα άλμπουμ, που παρά τις όποιες πολύ καλές στιγμές τους, δεν κατάφεραν να πιάσουν τα επίπεδα των πρώτων τους δουλειών. Είχαν προλάβει όμως να γράψουν ιστορία και όπως άλλωστε λένε και οι ίδιοι, τα κομμάτια τους gonna live forever...

10. Morning Glory ((What's the Story) Morning Glory?, 1995)

09. Little By Little (Heathen Chemistry, 2002)

08. Acquiesce (Some Might Say single, 1995)

07. The Importance Of Being Idle (Don't Believe the Truth, 2005)

06. Don’t Look Back In Anger ((What's the Story) Morning Glory?, 1995)

05. Live Forever (Definitely Maybe, 1994)

04. Cigarettes & Alcohol (Definitely Maybe, 1994)

03. The Masterplan (Wonderwall single, 1995)

02. Supersonic (Definitely Maybe, 1994)

01. D'You Know What I Mean? (Be Here Now, 1997)

Blur, a band so fast you cant even read their name properly....except you can, there it is, right there on their shirts, their records and countless interviews that have invaded our lives over the last 25 years. 

Accused of everything from bandwagon jumping (there's no other way), to inspiring a nation of tired, backward looking musicians (britpop), to the rising birthrate of a hipster filled Camden Town, (im looking at you Graham), they have never been away......except for those 12 years when they did indeed......go away. 

So here are 10 of the best things that can happen when you lock a Tory cheesemaker, a Labour lawmaker, a low fi riff maker and a Damon Albarn into a studio together and then throw away the key for 20 odd years.

10. End of the Century (Parklife): "There's ants in the carpet, dirty little monsters". If you get the opening line right then nobody cares about the rest of the song, and therefore, this is a classic.

09. Sing (Leisure): Leisure was a rubbish record desperately hanging on to the coat tails of a long departed Madchester but this is nice, dreamy piano and pretty vocals that goes on for far too long.

08. To the End (Parklife): A pretty song off a cheap, shallow and ultimately forgettable album. "It looks like we might have made it", did the record finish? yes we did, good, can we put the orange album on now?

07. Caramel (13): This is miles away from the bouncy, banal days of britpop and is all the more glorious for it.

06. This Is a Low (Parklife): The ultimate Blur song, a tour around the UK with a trademark rousing earworm of a chorus, "The queen has gone round the bend and jumped off Lands End". That would have been an interesting video.

05. Ong Ong (The Magic Whip): Its Blur and so you need a la la la la song and i got it down to For Tomorrow or Ong Ong. The latter has a man dressed as an ice cream and the former has an artsy black and white video of the band in London so it is clearly an easy choice. Not to mention that it is by far the better song. The Magic Whip was an inspired comeback and this song captures the moment perfectly.

04. Out of Time (Think Tank): People don't much like this record but I do, its sonically much more interesting than Parklife and this is the crowning moment. A beautiful acoustic driven piece of introspective story telling. Wonderful.

03. There Are Too Many of Us (the Magic Whip): Well they aren't wrong.

02. The Universal (The Great Escape): Whether its the Clockwork Orange video or the glorious crescendo it gives us for a concert finale, this bleak glimpse of the not so distant media led future is quite prophetic and utterly gorgeous.

01. Beetlebum (Blur): Of course its Beetlebum, why would the greatest Blur song ever not be Beetlebum? from the bouncing delay on the opening acoustic riff to the noisy pavement like angular guitar solo to see the song out, this song is majestic pop. Britpop a thing of the past, the band is finally looking across the pond for inspiration rather than the sad plodding bore of Cool Britannia. 1997, a glorious year in music when we could all finally admit to liking Blur.

Words by Gordon Haswell

Το δεύτερο άλμπουμ των Mode Moderne, το Interpol-ικό "Occult Delight", αποτέλεσε μια από τις δισκογραφικές δουλειές που ξεχώρισα το 2014. Οι Καναδοί επέστρεψαν πριν από λίγο καιρό με νέο κομμάτι, το οποίο ονομάζεται "Yours Truly" και μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω. Μάλιστα έκαναν γνωστό ότι θα παρουσιάζουν ένα νέο κομμάτι κάθε μήνα μέχρι το τέλος του 2017.

Το psych pop συγκρότημα των La Femme θα βρεθεί και πάλι στην Αθήνα για μια συναυλία το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017 στην Τεχνόπολη. Η εμφάνιση αυτή έρχεται σε λιγότερο από ένα χρόνο από το τελευταίο τους live στα μέρη μας για λογαριασμό του περσινού χειμερινού Plisskën Festival. Το δεύτερο άλμπουμ των Γάλλων, με τίτλο "Mystere", κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε από την Play It Again Sam.

Δεν γίνεται να γράψει κάποιος για τους Future Islands και να μην αναφερθεί στην εξαιρετική εμφάνισή τους στην εκπομπή The Late Show With David Letterman πριν από τρία χρόνια. Πριν από αυτήν είχαν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ που είχαν περάσει στα ψιλά γράμματα. Όμως ήταν εκείνη η εκτέλεση του "Seasons (Waiting on You)" στη συγκεκριμένη τηλεοπτική εκπομπή που έστρεψε τόσο μεγάλη προβολή πάνω τους. Επίσης με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να προσεγγίσουν και πολύ περισσότερο κόσμο στα live τους, που αποτελούν το μεγάλο ατού των Future Islands, χάρη κυρίως στην εκπληκτική απόδοση του frontman τους, Samuel T Herring. Άλλωστε αυτό είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε και από κοντά, όταν το συγκρότημα βρέθηκε στη χώρα μας τον Οκτώβριο του 2014.

Το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "The Far Field" δεν ξεφεύγει από τον γνωστό synth pop ύφος του σχήματος. Οι ηχητικές αλλαγές και εκπλήξεις είναι ελάχιστες, μιας και ο δίσκος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Singles", μια από τις καλύτερες δουλειές του 2014. Προφανώς οι Future Islands είχαν στο μυαλό τους να εκμεταλλευτούν τη μεγαλύτερη προσοχή που απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια, ώστε να παρουσιάσουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα. Ευτυχώς για αυτούς έχουν τα κομμάτια για να το υποστηρίξουν. Για παράδειγμα το "Cave" είναι, αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον ισάξιο με το πιο εμπορικό τους single - το "Seasons". Αλλά από την αρχή καταφέρνουν να κερδίσουν τον ακροατή με τις τόσο γλυκές και κολλητικές μελωδίες των "Aladdin" και "Time On Her Side". Το πρώτο single από τον δίσκο, το "Ran", είναι ένα κλασσικό Future Islands "χιτάκι" που θεωρώ ότι θα τους συντροφεύει καιρό, όπως άλλωστε και το "North Star" με το "τροπικό" ρυθμό του, ενώ στο "Ancient Water" φανερώνουν πολύ επιτυχημένα τις New Order επιρροές τους.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του "The Far Field", όπως και των προηγούμενων κυκλοφοριών του γκρουπ, δεν είναι τόσο ότι μπορεί να χαρακτηριστεί ηχητικά προβλέψιμο, όσο ότι αποτελείται από κάποια απολαυστικά κομμάτια αλλά και από κάποια γεμίσματα, που όμως είναι μάλλον λιγότερα από κάθε άλλη φορά. Αν οι Future Islands καταφέρουν στο μέλλον να παραδώσουν ένα καλύτερο σύνολο αλλά και να εισάγουν λίγη έστω από τη μαγεία των ζωντανών τους εμφανίσεων στο στούντιο, θα μιλάμε για κάτι μοναδικό.

Βαθμολογία: 7,5 / 10

Το "Nyctophilian", το τρίτο άλμπουμ των Then Comes Silence, αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες δουλειές του 2015 για το blog αυτό. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την άποψή μου για τον δίσκο εδώ. Δυο χρόνια μετά οι Σουηδοί, με νέο συμβόλαιο από την Nuclear Blast, είναι έτοιμοι να επιστρέψουν δισκογραφικά και η αρχή γίνεται με το νέο κομμάτι "The Dead Cry For No One", για το οποίο γύρισαν ένα βίντεο που μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:

Μπορεί να συνεχίζεται η εμφάνιση όλο και περισσότερων νέων post-punk συγκροτημάτων, αλλά η δισκογραφική Funeral Party Records ξέρει να ξεχωρίζει μερικές αρκετά ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, όπως έχει αποδείξει με τους Night Sins, Soft Kill, Draa και πολλούς ακόμα. Οι Fearing είναι μια νέα μπάντα από την Καλιφόρνια, με τα μέλη της να έχουν πάρει μέρος σε διάφορα τοπικά hardcore punk γκρουπ πριν καταλήξουν σε έναν darkwave, post-punk ήχο, με τα εντυπωσιακά φωνητικά του James Rogers να δεσπόζουν. Ο ίδιος περιγράφει τη μουσική του σχήματος ως μια μίξη των Asylum Party και Sisters Of Mercy με μια δόση από Nick Cave. Το πρώτο τους live πραγματοποιήθηκε φέτος τον Μάρτιο και από τότε έχουν δώσει αρκετές συναυλίες, μερικές δίπλα σε ονόματα όπως οι Kontravoid και οι Cursed Graves. Οι Fearing κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο EP τους, με τίτλο "A Life Of None", χθες από την Funeral Party, με το πρώτο τους βίντεο για το κομμάτι "Another Night" να προέρχεται από αυτό.

Οι Sighs αποτελούν το προσωπικό γκρουπ του Joel Echeverria από το Μαϊάμι, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στο ρόστερ της Captured Tracks. Το indie/ dream pop του σχήματος είναι πολύ πιθανό να βρει ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση από φίλους συγκροτημάτων όπως οι Craft Spells και οι Beach Fossils. Το πρώτο single των Sighs με τίτλο "Temptation / Don't Drown" παρουσιάστηκε πέρσι τον Οκτώβριο, ενώ πλέον είναι διαθέσιμο το νέο τους κομμάτι το οποίο ονομάζεται "On Top" και μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί:

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτο δίσκου τους, από την ελληνική Fabrika Records, και οι M!R!M επιστρέφουν με νέα δουλειά. Το σχήμα του Ιταλού Jack Milwaukee (ή αλλιώς Iacopo Bertelli) παρουσίασε πέρσι το διπλό single "Matilde/ Velvet Dress". Στις 10 Ιουνίου 2017 οι M!R!M θα κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ της καριέρας, το οποίο θα ονομάζεται "Iuvenis" (που σημαίνει νέος άντρας) και θα είναι διαθέσιμο από την γαλλική Manic Depression Records. Το πρώτο single από τον επερχόμενο δίσκο αποτελεί το κομμάτι "At Night", το οποίο μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί:

Οι Underpass είναι μια post-punk μπάντα από το Σαν Ντιέγκο που έχει στο ενεργητικό της δυο ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές. Η τελευταία με τίτλο "Red Reflection" κυκλοφόρησε πέρσι από την No Sun Recordings. Το καλιφορνέζικο σχήμα πίνει νερό στο όνομα του Robert Smith και των The Cure και όσοι αναζητούν κάτι νέο σε αυτόν τον ήχο σίγουρα θα βρεθούν στο στοιχείο τους. Στο ίδιο ύφος συνεχίζει και το νέο τους single, το "Your Silence", που μπορείτε να ακούσετε παρακάτω:

Μετά το "Munki" του 1998 και τη διάλυση της μπάντας ένα χρόνο μετά, οι ελπίδες για νέο άλμπουμ από τους The Jesus And Mary Chain αναζωπυρώθηκαν το 2007 όταν το σχήμα επανενώθηκε για κάποιες ζωντανές εμφανίσεις. Έτσι φτάσαμε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν ο Jim Reid ανακοίνωσε την κυκλοφορία του έβδομου άλμπουμ των The Mary Chain. Οπότε μου δίνει ιδιαίτερη χαρά η ευκαιρία να γράψω για τη νέα δουλειά μιας μπάντας που υπήρξε μια από τις επιδραστικότερες των τελευταίων δεκαετιών και μεγάλης προσωπικής αδυναμίας. Φυσικά δεν πρόκειται ακριβώς για νέο δίσκο, μιας και τα περισσότερα κομμάτια προέρχονται από παλιά demos, προσωπικές δουλειές ή διαφορετικές εκδοχές με άλλα σχήματα.

Την άποψή μου για το νέο άλμπουμ των The Jesus And Mary Chain θα την ξεκινήσω κάπως ανάποδα, με τα βασικά συμπεράσματα για αυτό. Μπορεί στο δίσκο να φανερώνονται, πολύ φυσιολογικά, στοιχεία από όλο το δισκογραφικό παρελθόν της μπάντας, τουλάχιστον από το "Automatic" και μετά, αλλά στην ουσία συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν με το άλμπουμ του 1998. Η συνολική αίσθηση που αφήνει το "Damage And Joy" είναι ότι πρόκειται καθαρά για το "Munki" μέρος δεύτερο. Φυσικά αυτό δεν μειώνει την απόλαυση ακρόασης του δίσκου, όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό. Άλλωστε πάντα θεωρούσα το "Munki" αρκετά υποτιμημένο, αλλά και μια καταπληκτική κυκλοφορία. Οπότε όποιος δεν περιμένει από τους αδερφούς Reid να ξανανακαλύψουν το τροχό, το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον δεν θα απογοητευτεί.

Στιχουργικά η μπάντα κινείται στο γνωστό απολαυστικό ύφος της. Στο "Facing Up to the Facts" ο Jim Reid εξομολογείται "I hate my brother and he hates me, that's the way it's supposed to be", ενώ στο ολοκαίνουριο "Simian Split" προκαλούν δηλώνοντας "I killed Kurt Cobain, I put the shot right through his brain, and his wife gave me the job 'cause I'm a big, fat, lying slob". Μπορεί η συνοχή να μην αποτελεί το μεγαλύτερο ατού του "Damage And Joy", αλλά αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από εξαιρετικά κομμάτια. Επίσης τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν και για την πολύ καλή παραγωγή του Youth. Το νέο "Always Sad" αλλά και τo "Songs For A Secret", αποτελούν δυο πολύ όμορφα ντουέτα του Jim Reid με την Bernadette Denning, με το δεύτερο κυρίως να ξυπνάει "Sometimes Always" μνήμες (το ντουέτο δηλαδή με την Hope Sandoval από το "Stoned And Dethroned"). Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Amputation" καταφέρνουν να σε κερδίσουν, ενώ το γνωστό από το 2008 και το soundtrack του Heroes "All Things Pass", είναι το ίδιο εθιστικό όσα χρόνια και να περάσουν. Κάποιες από τις κορυφαίες μου στιγμές στο άλμπουμ είναι τα "War on Peace", που μου έφερε στο μυαλό το "De Luxe" των Lush σε πιο αργή εκτέλεση πριν έρθει το τελικό ξέσπασμα, το πιασάρικο "Mood Rider", αλλά και το "The Two Of Us" στο οποίο συμμετέχει η Isobel Campbell. Συνολικά όμως το "Damage And Joy" είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ που συνεχίζει και εμπλουτίζει τη μουσική κληρονομιά των The Jesus And Mary Chain.

Βαθμολογία: 8,5 / 10

Οι Draa μας έρχονται από την Αριζόνα και αποτελούν μια νέα indie πρόταση που μας συστήθηκαν το 2015 με το ομώνυμο ντεμπούτο EP τους. Μπορεί η βάση τους να βρίσκεται στο Φοίνιξ, αλλά ο ήχος τους είναι καλά ριζωμένος στη indie pop και shoegaze βρετανική σκηνή των 80s και 90s. Το νέο τους single "Even In My Dreams (All My Life)" με b-side το "Only Love", που κυκλοφόρησε στις 10 Μαρτίου από την Funeral Party Records, φανερώνει την μεγάλη αγάπη των Draa για μπάντες όπως οι The Smiths, The Ocean Blue και Ride. Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.

Bandcamp / Soundcloud

Το garage punk συγκρότημα των Naomi Punk κατάφερε να κάνει αίσθηση το 2012, με τον δεύτερο δίσκο του "The Feeling". Το τρίτο άλμπουμ του, το "Television Man" (το album review του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ), ήταν και πάλι μέσα στις καλύτερες δουλειές του 2014. Τρία χρόνια μετά οι Naomi Punk επιστρέφουν με νέα δουλειά και πάλι από την Captured Tracks, η οποία θα ονομάζεται "Yellow" και θα είναι διαθέσιμη στις 4 Αυγούστου. Το σχήμα από την Ουάσινγκτον έκανε γνωστά δυο νέα κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ, τα "Tiger Pipe" και "Chains", τα οποία μπορείτε να τα ακούσετε παρακάτω:

Είναι γνωστό ότι οι Wovenhand έχουν φανατικό κοινό στη χώρα μας, οπότε κάθε εμφάνισή τους εδώ αποτελεί ένα ξεχωριστό μουσικό γεγονός. Ακόμα περισσότερο που αυτή η περιοδεία τους πραγματοποιείται για την προώθηση ενός από τα καλύτερα άλμπουμ του 2016. Πριν όμως από τους Wovenhand, εμφανίστηκε η Emma Ruth Rundle που αναγκάστηκε να παίξει καθήμενη καθ' όλη τη διάρκεια του live της λόγω κάποιου ατυχήματος που είχε πρόσφατα. Η τραγουδοποιός, με τρία άλμπουμ στο ενεργητικό της, παρουσίασε ένα ακουστικό σετ με κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες μελωδίες, που όμως δεν κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κοινού.

Οι Wovenhand ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz Live Music Club στις 10:20 με το "Hiss" και για μιάμιση ώρα παρέδωσαν ένα απίστευτα δυναμικό και επιβλητικό live. Ο David Eugene Edwards συνηθίζει να προσαρμόζει τις εμφανίσεις του ανάλογα και με τους μουσικούς που τον συνοδεύουν. Οπότε με metal μουσικούς ήταν αναμενόμενο να απολαύσουμε μια πολύ δυνατή συναυλία. Πολύ φυσιολογικά το σετ τους στηρίχτηκε στα δυο τελευταία, πιο σκληρά, άλμπουμ τους, το "Refractory Obdurate" του 2014 και το εξαιρετικό περσινό "Star Treatment". Αν δεν κάνω λάθος τα μόνα κομμάτια που δεν προήλθαν από αυτά, ήταν το "Sinking Hands" και το "King O King". Προσωπικά ανήκω στη (πολύ μικρή φαντάζομαι) κατηγορία που θεωρούν τους δυο τελευταίους δίσκους τους, τους κορυφαίους της καριέρας των Wovenhand, οπότε το μόνο που μου έλειψε από το σετ τους ήταν το κορυφαίο μου κομμάτι για το 2016, το "Go Ye Light". Όσοι όμως περίμεναν να ακούσουν μια μεγαλύτερη ποικιλία κομματιών από τις προηγούμενες δουλειές τους, σίγουρα απογοητεύτηκαν. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι έδωσαν μια απίστευτη συναυλία, με κορυφαίες στιγμές τα "The Hired Hand", "Corsicana Clip" και "Low Twelve". Ο Edwards είναι ένας χαρισματικός frontman με την ιδιαίτερη ικανότητα να μαγνητίζει το κοινό και να το παρασέρνει στον ιδιαίτερο κόσμο της μπάντας του. Μια ασύλληπτα μυσταγωγική εμπειρία που τελείωσε, όπως άρχισε, κάτω από ινδιάνικους ήχους...

Οι Muse έχουν μιλήσει εδώ και καιρό για το νέο υλικό που έχουν έτοιμο και πιο συγκεκριμένα για τρία νέα κομμάτια. Το πρώτο από αυτά ονομάζεται "Dig Down" και μπορείτε να το ακούσετε στο επίσημο βίντεο του κομματιού, σε σκηνοθεσία του Lance Drake, που ακολουθεί. Το τελευταίο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Muse ήταν το "Drones" του 2015, για την προώθηση του οποίου πέρασαν και από την Ελλάδα και το Ejekt Festival.

Το "The Race For Space", το δεύτερο άλμπουμ των Public Service Broadcasting, πολύ φυσιολογικά βρέθηκε μέσα στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του 2015. Φέτος τον Μάρτιο το σχήμα επέστρεψε με νέο κομμάτι, το "Progress", στο οποίο συμμετέχει η Tracyanne Campbell των Camera Obscura. Οι Public Service Broadcasting ανακοίνωσαν χθες τον τρίτο δίσκο τους, ο οποίος ονομάζεται "Every Valley" και θα κυκλοφορήσει στις 7 Ιουλίου από την Play It Again Sam. Στο νέο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης ο James Dean Bradfield των Manic Street Preachers, η Lisa Jên Brown και οι Haiku Salut. Την συνεργασία των Public Service Broadcasting με το βρετανικό ορχηστρικό post-rock σχήμα μπορείτε να την ακούσετε παρακάτω, όπως και να δείτε το tracklist του "Every Valley".

01.Every Valley

02.The Pit

03.People Will Always Need Coal

04.Progress [ft. Tracyanne Campbell]

05.Go To The Road

06.All Out

07.Turn No More [ft. James Dean Bradfield]

08.They Gave Me A Lamp [ft. Haiku Salut]

09.You + Me [ft. Lisa Jen Brown]

10.Mother Of The Village

11.Take Me Home

Λίγα άλμπουμ με ενθουσίασαν μέσα στο 2015 όσο το "A Thousand Hands" των Sextile, το οποίο βρέθηκε ένα βήμα από την κορυφή με τους αγαπημένους μου δίσκους εκείνης της χρονιάς. Το Καλιφορνέζικο post-punk σχήμα επιστρέφει φέτος με νέα δουλειά, η οποία ονομάζεται "Albeit Living" - τίτλος "δανεισμένος" από το ομότιτλο κομμάτι των Circle X - και θα είναι διαθέσιμη στις 14 Ιουλίου από την Felte Records. Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε το "One Of These", το πρώτο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο που συνεχίζει στους γνωστούς καταιγιστικούς ρυθμούς του γκρουπ.  

Το post-punk συγκρότημα των She Pleasures Herself κυκλοφόρησε στις αρχές της φετινής χρονιάς τον ντεμπούτο δίσκο του. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το "Fetish" εδώ. Οι Πορτογάλοι όμως δεν σταμάτησαν εκεί, αφού ετοιμάζουν το δεύτερο άλμπουμ τους με το πρώτο single, με τίτλο "Visions", να είναι ήδη διαθέσιμο. Επίσης οι She Pleasures Herself παρουσίασαν και μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή στο "Heroes" του David Bowie. Δείτε το σχετικό βίντεο για το τελευταίο, όπως και για το "Visions", παρακάτω:

Ο Chris Cornell έφυγε από την ζωή σε ηλικία 52 χρονών, χθες το βράδυ στο Ντιτρόιτ. Το τραγικό αυτό συμβάν συνέβη λίγες ώρες μετά τη τελευταία του συναυλία με τους Soundgarden στο ίδιο μέρος. Αν και δεν υπάρχουν ακόμα περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον θάνατό του, η αστυνομία του Ντιτρόιτ εξετάζει το ενδεχόμενο να πρόκειται για αυτοκτονία. Ο Chris Cornell υπήρξε ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές της γενιάς του, αφήνοντας πίσω του εξαιρετικά σημαντικό έργο με τους Soundgarden, Temple Of The Dog και Audioslave.

Πριν δυο ημέρες οι The Jesus And Mary Chain βρέθηκαν στην τηλεοπτική εκπομπή του CBS "The Late Show" του Stephen Colbert. Εκεί παρουσίασαν το "The Two Of Us" παρέα με την Sky Ferreira. Το κομμάτι αυτό προέρχεται από το πρόσφατο άλμπουμ των αδερφών Reid με τίτλο "Damage And Joy", που κυκλοφόρησε στις 24 Μαρτίου. Μπορείτε να δείτε την εμφάνιση των The Jesus And Mary Chain με την Sky Ferreira στο βίντεο που ακολουθεί:

Οι Twin Graves είναι μια νέα μπάντα από το Blackpool που αποτελείται από τους Jeremy Aris Polychronopoulos και Zarah Lawless. Ο ήχος τους είναι σαφώς επηρεασμένος από την post-punk σκηνή της δεκαετίας του 80, από την πιο goth μέχρι την πιο pop έκφρασή της. Μετά το πολύ ενδιαφέρον και αρκετά σκοτεινό ντεμπούτο EP του σχήματος - το "Walk In Circles" που αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία EP του 2014 για αυτό το blog - ακολούθησαν κάποια ακόμα αξιόλογα singles. Φέτος οι Twin Graves επανέρχονται με νέο EP που ονομάζεται "Exiled" και φανερώνει ακόμα μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία, ενώ υπεύθυνος για την παραγωγή του είναι ο Matt Peel (γνωστός από τις δουλειές του με τους Eagulls και Bad Breeding).

Bandcamp / Soundcloud

Μετά το άλμπουμ "Days Of Abandon" του 2014, αλλά και το πολύ καλό EP "Hell" ένα χρόνο μετά, οι The Pains Of Being Pure At Heart επιστρέφουν φέτος με νέο δίσκο, ο οποίος ονομάζεται "The Echo Of Pleasure" και θα είναι διαθέσιμος στις 15 Σεπτεμβρίου από την Painbow, την δική τους δισκογραφική εταιρεία. Μαζί με την είδηση του τέταρτου άλμπουμ του, το σχήμα του Kip Berman έκανε γνωστό και ένα νέο κομμάτι με τίτλο "Anymore", που μπορείτε να ακούσετε στη συνέχεια:

Tracklist:

01. My Only

02. Anymore

03. The Garret

04. When I Dance With you

05. The Echo of Pleasure

06. Falling Apart So Slow

07. So True

08. The Cure for Death

09. Stay

Οι Beach Fossils έκαναν γνωστό άλλο ένα κομμάτι, με τίτλο "Social Jetlag", από το επερχόμενο άλμπουμ τους. Το "Somersault", που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το "Clash The Truth", θα κυκλοφορήσει στις 2 Ιουνίου από την Bayonet Records. Το "Social Jetlag", που αποτελεί το τέταρτο κομμάτι από τον νέο δίσκο μετά τα "This Year", "Saint Ivy" και "Down The Line", μπορείτε να το ακούσετε παρακάτω: 

Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε νέα και ανερχόμενα συγκροτήματα, όπως είναι αυτό των Drab Majesty. Το post-punk/ coldwave σχήμα του Deb Demure παρουσίασε το ντεμπούτο του το 2015 και φέτος κυκλοφόρησε το ακόμα καλύτερο "The Demonstration". Οι Drab Majesty εμφανίστηκαν μια μέρα μετά την προγραμματισμένη, καθυστέρηση που είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή του support σχήματος και έτσι την θέση των The Rattler Proxy πήρε ο Vercetti Technicolor. To καλόγουστο synthwave του, στη λογική των Perturbator, Confrontational και άλλων αντίστοιχων retro ηλεκτρονικών σχημάτων, σίγουρα αποτέλεσε ένα ευχάριστο ζέσταμα και είναι ιδανικό για οποιοδήποτε αντίστοιχο dancefloor, αλλά δεν πρόσφερε και πολλά ζωντανά. Για την εμφάνιση των Drab Majesty δεν νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά πράγματα για να πει κανείς. Για όσο έπαιξαν ήταν πολύ καλοί, αλλά υπερβολικά σύντομοι. Το σετ τους, που αν δεν κάνω λάθος αποτελούνταν από εφτά κομμάτια μέσα στα οποία και τα εξαιρετικά "Cold Souls", "The Foyer" και "Too Soon To Tell", διήρκεσε περίπου πενήντα λεπτά, που αν αφαιρέσει κανείς την ενδιάμεση μουσική, μένει πολύ λιγότερος καθαρός χρόνος. Αρχικά σκέφτηκα ότι μπορεί να απογοητεύτηκαν από τον λιγοστό κόσμο, αλλά αφού το έψαξα διαπίστωσα ότι αυτός είναι ο μέσος χρόνος διάρκειας των συναυλιών τους. Είναι κρίμα γιατί οι Drab Majesty έχουν το υλικό, με δυο καλά άλμπουμ στο ενεργητικό τους, να προσφέρουν πολύ περισσότερα από αυτό που είδαμε την Κυριακή που μας πέρασε.

Οι The National ανακοίνωσαν τη δισκογραφική επιστροφή τους, τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό "Trouble Will Find Me". To "Sleep Well Beast", όπως θα ονομάζεται το νέο άλμπουμ, θα κυκλοφορήσει στις 8 Σεπτεμβρίου από την 4AD Records, την παραγωγή του οποίου ανέλαβε ο Aaron Dessner με την βοήθεια των Bryce Dessner και Matt Berninger. Μάλιστα στον δίσκο περιλαμβάνεται και το "Day I Die", ένα κομμάτι που είχαν παρουσιάσει στις περσινές ζωντανές τους εμφανίσεις. Ακολουθεί το tracklist του "Sleep Well Beast" αλλά και το πρώτο single από αυτό, που είναι το κομμάτι "The System Only Dreams in Total Darkness".

01. Nobody Else Will Be There

02. Day I Die

03. Walk It Back

04. The System Only Dreams in Total Darkness

05. Born to Beg

06. Turtleneck

07. Empire Line

08. I’ll Still Destroy You

09. Guilty Party

10. Carin at the Liquor Store

11. Dark Side of the Gym

12. Sleep Well Beast

Οι Circa Waves θα βρεθούν στην χώρα μας για μια ζωντανή εμφάνιση στα πλαίσια του φετινού Ejekt Festival, δίπλα στους The Killers και τους The Kills. Το συγκρότημα από το Λίβερπουλ έχει στο ενεργητικό του δυο άλμπουμ, με το δεύτερο, με τίτλο "Different Creatures", να έχει κυκλοφορήσει φέτος τον Μάρτιο. Το Σάββατο 24 Ιουνίου το φεστιβάλ θα ξεκινήσει με το ελληνικό σχήμα των Deaf Radio, που θα μας παρουσιάσει το περσινό ντεμπούτο του με τίτλο "Alarm". Έτσι μετά τη δεύτερη ημέρα του Ejekt Festival, συμπληρώθηκε και η πρώτη μέρα του φεστιβάλ.

Οι She Pleasures Herself ‎είναι μια αρκετά νέα post-punk μπάντα από την Λισσαβόνα, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι έδωσαν το πρώτο τους live τον Μάρτιο που μας πέρασε. Φυσικά δυο από τα μέλη τους, οι David Wolf και Nuno Francisco, με την προηγούμενη μπάντα τους, τους Uni_form, είχαν κυκλοφορήσει δυο πολύ αξιόλογα άλμπουμ σε Interpol ύφος. Το γκρουπ συμπληρώνεται από τον τραγουδιστή Nuno Varudo των Persona Project/ The Paper Road. Μπορεί να έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους, μιας και έγινε διαθέσιμο στις αρχές του φετινού Ιανουαρίου από την Manic Depression, αλλά αφορμή για τη συγκεκριμένη ανάρτηση αποτέλεσε το νέο της επικείμενης εμφάνισης του γκρουπ στην Ελλάδα (21 Οκτωβρίου στο Death Disco) στο πλευρό του ιστορικού gothic rock συγκροτήματος των Clan Of Xymox. 

Ηχητικά η περίπτωση τους είναι σχετικά απλή, μιας και φέρνουν στο μυαλό, ακόμα και στο όνομα, πολύ έντονα τους She Wants Revenge με μια πιο Sisters προσέγγιση στα φωνητικά. Οπότε πολύ φυσιολογικά οι Joy Division, Bauhaus και Depeche Mode αναφορές είναι κοινές και για τις δυο μπάντες. Αυτό είναι το μουσικό θέμα που διακατέχει ολόκληρο το "Fetish", που καταφέρνει να διατηρεί το ίδιο επίπεδο και στα σαράντα τέσσερα λεπτά που διαρκεί, αφού λίγα κομμάτια υστερούν. Αν έπρεπε όμως να αναφερθώ σε κάποια, θα ξεχώριζα το "Dance With Her", που είναι το δικό τους "Tear You Apart", τα κολλητικά "Touch" και "Ghost", όπως και την πιο σκοτεινή στιγμή τους που έρχεται με το "Oceans Of Pleasure". Επίσης ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στους She Pleasures Herself, για την επιλογή τους να διασκευάσουν το "I Can´t Live In A Livingroom" του 80s post-punk συγκροτήματος των Βέλγων Red Zebra. Όσοι έχουν αδυναμία στους She Wants Revenge, όπως εγώ, και νοιώθουν μια έλλειψη μετά το τελευταίο άλμπουμ αυτών, το καταπληκτικό "Valleyheart" του 2011, έρχεται το "Fetish" να καλύψει αυτό το κενό. Οπότε η βαθμολογία που ακολουθεί απευθύνεται κυρίως στην παραπάνω κατηγορία και όσους αναζητούν μια σύγχρονη post-punk revival κυκλοφορία στο συγκεκριμένο ύφος.

Βαθμολογία: 8 / 10

Την εμφάνιση των Zeal & Ardor στην χώρα μας την περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία, μιας και ήθελα να ακούσω πως θα αποδοθεί το εντυπωσιακό περσινό ντεμπούτο τους ζωντανά. Το συγκεκριμένο live πραγματοποιήθηκε σε ένα χώρο που δεν είχα ξαναβρεθεί, ο οποίος είχε έναν αρκετά ικανοποιητικό ήχο. Η αρχή έγινε με δυο ελληνικά σχήματα. Το συγκρότημα των Cyanna Mercury είχα την ευκαιρία να το παρακολουθήσω στη συναυλία των Editors, αλλά, χωρίς να έχουν και ιδιαίτερα καλό ήχο, δεν μπορώ να πω ότι με είχε κερδίσει. Την Παρασκευή όμως που μας πέρασε, σε ένα γενικότερο live που τους ταίριαζε πολύ περισσότερο, είδα μια πολύ καλή και δεμένη μπάντα. Το γκρουπ έχει μερικά εντυπωσιακά ορχηστρικά μέρη, με μεγάλη ποικιλία και αν προσέξουν κάποια μακροσκελή σημεία που μπορούν να κουράσουν, είμαι σίγουρος ότι θα ακούσουμε πολύ καλύτερα πράγματα στο μέλλον. 

Το σχήμα των :Skull & Dawn:, που αποτελεί τη συνέχεια του neofolk συγκροτήματος των Defile Des Ames, ήθελα πολύ να το δω ιδίως μετά το live δίπλα στην Chelsea Wolfe. Άλλωστε το ντεμπούτο τους αποτέλεσε ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πέρσι για αυτό το blog. Οι :Skull & Dawn: ήταν εξαιρετικοί, παρουσιάζοντας υλικό τόσο από το "Zombie Horses", όσο και από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους. Τα νέα κομμάτια, που συνεχίζουν στο γνώριμο dark americana ύφος της μπάντας, έδειξαν να κερδίζουν τον κόσμο και αναμένω να τα ακούσω σύντομα και σε στουντιακή έκδοση. Τέλος έκλεισαν το σετ τους με το φανταστικό "Edward", ένα κομμάτι που όπως είπαν οι ίδιοι είχαν να παίξουν είκοσι χρόνια ζωντανά και μάλλον πρέπει να το εντάξουν πιο συχνά στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Με το πρόγραμμα να έχει καθυστερήσει σημαντικά, οι Zeal & Ardor ανέβηκαν στη σκηνή του Ίλιον Plus στις 00:30, με μιάμιση ώρα δηλαδή καθυστέρηση. Φυσικά αυτό ξεχάστηκε σχετικά γρήγορα, μιας και από τις πρώτες νότες του "Sacrileguim I" και στη συνέχεια του "In Ashes" μας καθήλωσαν. Η μίξη blues, gospel και black metal μπορεί να δείχνει περίεργη στο χαρτί, όμως, όπως απέδειξε και το περσινό ντεμπούτο τους, λειτουργεί με καταπληκτικά αποτελέσματα, τόσο στο στούντιο αλλά και ακόμα περισσότερο ζωντανά. Η εμφάνισή της μπάντας χαρακτηρίστηκε από ογκώδη ήχο και πολύ ενέργεια. Τα διπλά φωνητικά του Manuel Gagneux είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά, ενώ και τα δεύτερα φωνητικά των άλλων μελών βοήθησαν σημαντικά στο όλο αποτέλεσμα. Αν και όλο το σετ τους αποτελείται σχετικά αποκλειστικά από highlights, θα ξεχώριζα τα προσωπικά αγαπημένα "Children's Summon" και "Come On Down", ενώ έκλεισαν πολύ φυσιολογικά με το εθιστικό "χιτάκι" τους "Devil Is Fine". Συνολικά ένα φανταστικό live από τους Zeal & Ardor που θεωρώ ότι κέρδισε τον περισσότερο κόσμο που βρέθηκε σε αυτό.

Το "Spirit" αποτελεί αισίως το δέκατο τέταρτο άλμπουμ των Depeche Mode και είναι λίγα τα πράγματα που μπορούν να γραφτούν ή να ειπωθούν ακόμα για ένα από τα σημαντικότερα και πιο επιδραστικά σχήματα των τριών τελευταίων δεκαετιών. Μέχρι και το τέλος των 90s κυκλοφορούσαν τον έναν καταπληκτικό δίσκο μετά τον άλλον. Μετά το "Exciter", που δεν μπορούσε με τίποτα να συγκριθεί με τα άλμπουμ που διαδέχτηκε, με εξέπληξε πολύ ευχάριστα το εντυπωσιακά αξιόλογο "Playing The Angel" του 2005. Ακολούθησε η χειρότερη δουλειά της καριέρας τους, το "Sounds Of The Universe" του 2009, αλλά και το αρκετά μέτριο για τα επίπεδά τους "Delta Machine" πριν από τέσσερα χρόνια (μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το τελευταίο εδώ).

Μπορεί οι Depeche Mode να έχουν φανατικό κοινό αλλά, όπως είχα παρατηρήσει, το ενδιαφέρον για νέο υλικό από το σχήμα είχε ατονήσει. Αυτό το έργο είχε κυρίως να επιτελέσει το "Spirit" και το καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Ανεξάρτητα από το αν η επιστροφή τους σε ένα πολιτκοποιημένο άλμπουμ αποτελεί ένα διαφημιστικό κόλπο ή όχι, είναι κάτι που μπορούν να παρουσιάσουν με επιτυχία, όπως άλλωστε έχουν αποδείξει και στο παρελθόν. Το σημαντικό πάντα είναι το νόημα, το πως αυτό εκφράζεται και πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Οπότε εύλογη ήταν η επιλογή του "Where’s The Revolution" ως πρώτο single, με τον Gahan να αναρωτιέται "Where's the revolution, come on people you're letting me down". Μουσικά πάντως το κομμάτι δεν είναι από τις δυνατές στιγμές του "Spirit", μιας και μοιάζει σαν ένα έμεινε από τις ηχογραφήσεις του "Delta Machine". Σε αυτές συγκαταλέγεται το επιθετικό "Scum", το πιο χορευτικό "You Move", αλλά και το "So Much Love" που μας ταξιδεύει πίσω σε "Ultra" εποχές. Το εναρκτήριο "Going Backwards" μπορεί να αναρωτιέται για το μέλλον, αλλά σίγουρα μας γυρίζει στις καλύτερες μέρες του γκρουπ και θα αποτελέσει ιδανικό ξεκίνημα για την επικείμενη περιοδεία των Depeche Mode, η οποία ως συνήθως θα περάσει και από την Ελλάδα. Το κλείσιμο του "Spirit" έρχεται με το "No More (This Is the Last Time)", ένα τυπικό depeche και παράλληλα τόσο κολλητικό κομμάτι, και το "Fail" που αποτελεί μια υπέροχη μπαλάντα του Gore που τραγουδάει ο ίδιος. Για την ώρα το "Spirit" αρκεί αλλά ελπίζω σε τέσσερα χρόνια να επιστρέψουν με κάτι ακόμα καλύτερο.

Βαθμολογία: 7 / 10

Οι Depeche Mode ξεκίνησαν πριν από δυο μέρες την παγκόσμια περιοδεία τους για την προώθηση του νέου τους άλμπουμ με τίτλο "Spirit". Ο πρώτος σταθμός της Global Spirit Tour αποτέλεσε η Στοκχόλμη, όπου το σετ τους περιελάμβανε και μια διασκευή στο "Heroes" του David Bowie, που μπορείτε να ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί:

Η προγραμματισμένη συναυλία των Drab Majesty για σήμερα το βράδυ στην Αθήνα, αναβάλλεται τελικά για αύριο, Κυριακή 7 Μαΐου. Όπως αναφέρει η ανακοίνωση της διοργανώτριας εταιρείας η αλλαγή αυτή οφείλεται σε πρόβλημα με την εισερχόμενη πτήση του συγκροτήματος. Επίσης λόγω της νέας ημερομηνίας αλλάζει και το support act και έτσι την θέση των The Rattler Proxy, που λόγω υποχρεώσεων δεν μπορούν να συμμετάσχουν, θα εμφανιστεί ο Vercetti Technicolor. Μέχρι αύριο λοιπόν...

H Smoke The Fuzz κατάφερε να διοργανώσει ένα πολύ ενδιαφέρον διήμερο φέρνοντας underground μπάντες, με φανατικό κοινό όμως στη χώρα μας. Ιδίως η Chelsea Wolfe, που εμφανίστηκε τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, αποτελεί απωθημένο πολλών φίλων του σκοτεινού, και όχι μόνο, ήχου. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό από τους δίσκους της, αναμένονταν ένα άκρως ατμοσφαιρικό live που θα προκαλούσε ακόμα περισσότερο από τις δουλειές της. Και αυτό το κατάφερε σε εξαιρετικό βαθμό. Επίσης επιβεβαιώθηκαν οι προσδοκίες μου όσο αφορά τα φωνητικά της Wolfe, μιας και περίμενα μια διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τις κυκλοφορίες της που αρκετές φορές είναι λίγο πιο χαμηλά στη μίξη.

Πράγματι στη συναυλία η καταπληκτική φωνή της δέσποζε στο χώρο, τονίζοντας τις συνθέσεις της οι οποίες απέκτησαν άλλη δυναμική ζωντανά βασιζόμενες σε έναν πολύ γεμάτο και καλό ήχο. Αν και το live δεν υστέρησε σχεδόν σε καμία στιγμή, θα ξεχώριζα το εναρκτήριο "Feral Love", το μαγικό "Iron Moon", το κλείσιμο του βασικού σετ με το "Pale On Pale", αλλά κυρίως την καταπληκτική απόδοση του "We Hit A Wall". Το σετ της στηρίχτηκε κυρίως στα δυο τελευταία της άλμπουμ, στο προσωπικά αγαπημένο μου "Pain Is Beauty" του 2013 και ακόμα περισσότερο στο σαφώς πιο αναγνωρισμένο "Abyss" του 2015. Επίσης είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και δυο νέα κομμάτια, τα "The Culling" και "Static Hum", που μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Συνολικά παρακολουθήσαμε μια απολαυστική εμφάνιση από την Chelsea Wolfe, αντάξια της φήμης των live της, που μπορεί να μην διήρκεσε πολύ, περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο, αλλά χωρίς πολλά λόγια και φτηνούς εντυπωσιασμούς αποτελεί πρότυπο συναυλίας για τον ατμοσφαιρικό ήχο. Μακάρι να μας ξανάρθει... 

Φωτογραφίες - Gordon Haswell

Οι Circassian  είναι ένα τετραμελές μουσικό σχήμα από την Αθήνα που ξεκίνησαν τη δράση τους το 2009. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομώνυμο EP το 2011, από το οποίο το κομμάτι "Rashidun Caliphate Surf" επιλέχθηκε για τη συλλογή "Miss Fortune Was A Hen House Manager" με ελληνικά συγκροτήματα (1000Mods, Universe 217 κ.α.). Μετά από κάποιες συναυλίες και supporting acts σε ονόματα όπως οι My Sleeping Karma και οι Jeniferever, κυκλοφόρησαν το 2012 σε συνεργασία με την Spinalonga Records το δεύτερο EP τους με τίτλο Procrastinational, από το οποίο το κομμάτι "Eastern Patterns" επιλέχθηκε στο "Music Alliance Pact" του Οκτωβρίου 2012. Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο τους full length άλμπουμ με τίτλο "Hantse Guashe" από την Chaotic Synergy Records και την Spinalonga Records, το οποίο απέσπασε καλές κριτικές και αναφορές όπως αυτή στο CMJ (CollegeMusic Journal) στην Αμερική. Αποτέλεσαν το supporting act στις συναυλίες των  Elephant Stone, The Cosmic Dead και Gevende. Το 2017 επιστρέφουν στη δισκογραφία με το νέο τους EP – "Quadrivium" - που μόλις κυκλοφόρησαν σε ψηφιακή μορφή και είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει και σε φυσική μορφή το φθινόπωρο του 2017. Τέλος κυκλοφόρησαν και το video clip για το κομμάτι "Proper Motion" σε συνεργασία με το Out.There.Studios.

Το ντεμπούτο άλμπουμ των Gold Class με τίτλο "It's You", ήταν ένα από τα καλύτερα που άκουσα μέσα στο 2015. Οι Αυστραλοί επέστρεψαν τον περσινό Σεπτέμβριο με το κομμάτι "Kids On Fire", ενώ μόλις χθες έκαναν γνωστό άλλο ένα νέο κομμάτι, το οποίο είναι ακόμα πιο απολαυστικό και ονομάζεται "Twist In The Dark". Αυτό θα περιέχεται στον δεύτερο δίσκο των Gold Class, σε παραγωγή του Gareth Liddiard των The Drones, που αναμένεται μέσα στη χρονιά και θα κυκλοφορήσει από την Felte Records.

Ένας μήνας ακριβώς έχει μείνει για την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Beach Fossils, ο οποίος θα είναι ο πρώτος που θα γίνει διαθέσιμος από την δική τους δισκογραφική εταιρεία - Bayonet Records. Τα "This Year" και "Saint Ivy" είναι τα κομμάτια που έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα από το "Somersault". Το "Down the Line" αποτελεί το τρίτο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ του shoegaze σχήματος και μπορείτε να δείτε στη συνέχεια το βίντεο που το συνοδεύει. Να θυμίσω ότι οι Beach Fossils παρουσίασαν άλλο ένα νέο κομμάτι με τίτλο "Silver Tongue", αποκλειστικά για το project "Our First 100 Days".