H Smoke The Fuzz κατάφερε να διοργανώσει ένα πολύ ενδιαφέρον διήμερο φέρνοντας underground μπάντες, με φανατικό κοινό όμως στη χώρα μας. Ιδίως η Chelsea Wolfe, που εμφανίστηκε τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, αποτελεί απωθημένο πολλών φίλων του σκοτεινού, και όχι μόνο, ήχου. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό από τους δίσκους της, αναμένονταν ένα άκρως ατμοσφαιρικό live που θα προκαλούσε ακόμα περισσότερο από τις δουλειές της. Και αυτό το κατάφερε σε εξαιρετικό βαθμό. Επίσης επιβεβαιώθηκαν οι προσδοκίες μου όσο αφορά τα φωνητικά της Wolfe, μιας και περίμενα μια διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τις κυκλοφορίες της που αρκετές φορές είναι λίγο πιο χαμηλά στη μίξη.

Πράγματι στη συναυλία η καταπληκτική φωνή της δέσποζε στο χώρο, τονίζοντας τις συνθέσεις της οι οποίες απέκτησαν άλλη δυναμική ζωντανά βασιζόμενες σε έναν πολύ γεμάτο και καλό ήχο. Αν και το live δεν υστέρησε σχεδόν σε καμία στιγμή, θα ξεχώριζα το εναρκτήριο "Feral Love", το μαγικό "Iron Moon", το κλείσιμο του βασικού σετ με το "Pale On Pale", αλλά κυρίως την καταπληκτική απόδοση του "We Hit A Wall". Το σετ της στηρίχτηκε κυρίως στα δυο τελευταία της άλμπουμ, στο προσωπικά αγαπημένο μου "Pain Is Beauty" του 2013 και ακόμα περισσότερο στο σαφώς πιο αναγνωρισμένο "Abyss" του 2015. Επίσης είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και δυο νέα κομμάτια, τα "The Culling" και "Static Hum", που μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Συνολικά παρακολουθήσαμε μια απολαυστική εμφάνιση από την Chelsea Wolfe, αντάξια της φήμης των live της, που μπορεί να μην διήρκεσε πολύ, περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο, αλλά χωρίς πολλά λόγια και φτηνούς εντυπωσιασμούς αποτελεί πρότυπο συναυλίας για τον ατμοσφαιρικό ήχο. Μακάρι να μας ξανάρθει... 

Φωτογραφίες - Gordon Haswell