Το "Spirit" αποτελεί αισίως το δέκατο τέταρτο άλμπουμ των Depeche Mode και είναι λίγα τα πράγματα που μπορούν να γραφτούν ή να ειπωθούν ακόμα για ένα από τα σημαντικότερα και πιο επιδραστικά σχήματα των τριών τελευταίων δεκαετιών. Μέχρι και το τέλος των 90s κυκλοφορούσαν τον έναν καταπληκτικό δίσκο μετά τον άλλον. Μετά το "Exciter", που δεν μπορούσε με τίποτα να συγκριθεί με τα άλμπουμ που διαδέχτηκε, με εξέπληξε πολύ ευχάριστα το εντυπωσιακά αξιόλογο "Playing The Angel" του 2005. Ακολούθησε η χειρότερη δουλειά της καριέρας τους, το "Sounds Of The Universe" του 2009, αλλά και το αρκετά μέτριο για τα επίπεδά τους "Delta Machine" πριν από τέσσερα χρόνια (μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το τελευταίο εδώ).

Μπορεί οι Depeche Mode να έχουν φανατικό κοινό αλλά, όπως είχα παρατηρήσει, το ενδιαφέρον για νέο υλικό από το σχήμα είχε ατονήσει. Αυτό το έργο είχε κυρίως να επιτελέσει το "Spirit" και το καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Ανεξάρτητα από το αν η επιστροφή τους σε ένα πολιτκοποιημένο άλμπουμ αποτελεί ένα διαφημιστικό κόλπο ή όχι, είναι κάτι που μπορούν να παρουσιάσουν με επιτυχία, όπως άλλωστε έχουν αποδείξει και στο παρελθόν. Το σημαντικό πάντα είναι το νόημα, το πως αυτό εκφράζεται και πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Οπότε εύλογη ήταν η επιλογή του "Where’s The Revolution" ως πρώτο single, με τον Gahan να αναρωτιέται "Where's the revolution, come on people you're letting me down". Μουσικά πάντως το κομμάτι δεν είναι από τις δυνατές στιγμές του "Spirit", μιας και μοιάζει σαν ένα έμεινε από τις ηχογραφήσεις του "Delta Machine". Σε αυτές συγκαταλέγεται το επιθετικό "Scum", το πιο χορευτικό "You Move", αλλά και το "So Much Love" που μας ταξιδεύει πίσω σε "Ultra" εποχές. Το εναρκτήριο "Going Backwards" μπορεί να αναρωτιέται για το μέλλον, αλλά σίγουρα μας γυρίζει στις καλύτερες μέρες του γκρουπ και θα αποτελέσει ιδανικό ξεκίνημα για την επικείμενη περιοδεία των Depeche Mode, η οποία ως συνήθως θα περάσει και από την Ελλάδα. Το κλείσιμο του "Spirit" έρχεται με το "No More (This Is the Last Time)", ένα τυπικό depeche και παράλληλα τόσο κολλητικό κομμάτι, και το "Fail" που αποτελεί μια υπέροχη μπαλάντα του Gore που τραγουδάει ο ίδιος. Για την ώρα το "Spirit" αρκεί αλλά ελπίζω σε τέσσερα χρόνια να επιστρέψουν με κάτι ακόμα καλύτερο.

Βαθμολογία: 7 / 10