Συνήθως αναφέρομαι σε άλμπουμ που καταφέρνουν να με εντυπωσιάσουν ή έστω να τραβήξουν αρκετά το ενδιαφέρον μου, ενώ σπάνια θα γράψω αρνητικά για κάποια δουλειά μόνο για να υπάρχει κάτι. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις που αφορούν αγαπημένες μπάντες που οι νέες τους δισκογραφικές προσπάθειες, με απογοήτευσαν ή απλά δεν μου είπαν και πολλά πράγματα. Στην παραπάνω κατηγορία, ανήκει ο νέος δίσκος των Arcade Fire. Το συγκρότημα από τον Καναδά κατάφερε με τους δυο πρώτους δίσκους του να θεωρείται ένα από τα κορυφαία indie rock σχήματα των 00s, ενώ με το εξαιρετικό "The Suburbs" κατάφεραν να διευρύνουν ακόμα το κοινό τους, γνωρίζοντας εμπορική και καλλιτεχνική καταξίωση. Με αυτές τις δουλειές κέρδισαν κοινό και κριτικούς, αλλά και αρκετούς μουσικούς με πιο τρανταχτό παράδειγμα τον David Bowie. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ο τελευταίος δέχτηκε να συμμετέχει στο ομώνυμο κομμάτι του τέταρτου άλμπουμ τους με τίτλο "Reflektor".

Το "Reflektor" μπορεί να αποτέλεσε μια αρκετά αξιόλογη συλλογή κομματιών, αλλά η πιο ηλεκτρονική προσέγγισή του δίχασε (ένα μικρό έστω) μέρος του κοινού τους. Οπότε ήμουν αρκετά περίεργος να δω, αν θα ακολουθούσαν αυτή την κατεύθυνση, και πως θα την αποδώσουν, ή θα γύριζαν σε πιο γνώριμα εδάφη. Τελικά αποφάσισαν να ακολουθήσουν την πρώτη επιλογή, όμως το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει. Όντας πλέον ένα αρκετά mainstream σχήμα, δεν μπόρεσα να αποφύγω κάποιες αναφορές στο νέο τους άλμπουμ. Διάβασα κάποια πολύ θετικά σχόλια, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις υπήρξε αρκετό θάψιμο. Για μένα το "Everything Now" αποτελεί πολύ πιο ανησυχητική περίπτωση, μιας και στο μεγαλύτερο μέρος του, μου φάνηκε πολύ, μα πάρα πολύ, μέτριο και αυτό είναι κάτι που το θεωρώ πολύ χειρότερο.

Το σίγουρο είναι ότι αν οι παραγωγοί του δεύτερου μέρους του Mamma Mia ξεμείνουν από κομμάτια, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τουλάχιστον τα "Everything Now" και "Put Your Money On Me" που ακούγονται ως συμπαθητικές ABBA διασκευές. Αλλά συνολικά ο δίσκος έχει πιο disco λογική, όπως φανερώνεται και στο αδιάφορο single "Electric Blue" με την Régine Chassange στα φωνητικά. Οι καλύτερες στιγμές του "Everything Now" συνοψίζονται στο synth pop του "Creature Comfort", στο πανκίζον "Infinite Content" και στο "We Don’t Deserve Love" με την πολύ όμορφη κλιμάκωση. Φυσικά περιλαμβάνονται και τα δυο χειρότερα κομμάτια της καριέρας των Arcade Fire. Αυτά είναι το "Signs Of Life", στο οποίο μάλλον ο Win Butler ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να ραπάρει (όχι δεν μπορεί) και το reggae "Chemistry", που νομίζω ότι θα προσπαθεί να το ξεχάσει κάθε φίλος της μπάντας. Στιχουργικά οι Arcade Fire τα "βάζουν" με τον καταναλωτισμό, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη μουσική βιομηχανία, με έναν αρκετά πρόχειρο τρόπο που δεν μπορεί να υποστηριχτεί από το μουσικό αποτέλεσμα. Μπορεί να υπάρχουν στο άλμπουμ σκόρπιες καλές ιδέες, αλλά δυστυχώς το "Everything Now" είναι ένα άλμπουμ χωρίς ψυχή και γι' αυτό θα ξεχαστεί αρκετά σύντομα.

Βαθμολογία: 5 / 10