Το 1983 είχαμε κάποια πάρα πολύ σημαντικά ντεμπούτα με κυριότερα αυτά των REM, Sonic Youth, Swans και φυσικά των Metallica. Ας ξεκινήσω όμως από το τελευταίο που πολλά χρόνια μετά ξεπετάγονται μπάντες που έχουν το "Kill 'Em All" ως σημείο αναφοράς. Μαζί με τους δίσκους των Slayer, Iron Maiden, Ozzy Osbourne και Motörhead συνέβαλαν ώστε το 1983 να θεωρείται μια ιστορική χρονιά για το metal. 

Επίσης υπάρχουν δυο μπάντες που κυκλοφορούν αντίστοιχους δίσκους που είναι αρκετά διαφορετικοί σε σχέση με αυτό που θα ακολουθήσει και θα χαράξει τη μουσική τους πορεία. Αυτοί είναι οι "With Sympathy" και "Into The Unknown" των Ministry και Bad Religion αντίστοιχα. Γενικότερα όμως από την Αμερική είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες και ποικίλες σε ήχους κυκλοφορίες με πιο αξιόλογες αναφοράς αυτές των Wipers, Minor Threat, Hüsker Dü, Ramones και Social Distortion.

Ιδιαίτερης σημασίας πρώτα άλμπουμ είχαμε και από την Αγγλία, με το ομώνυμο των Southern Death Cult να είναι και το μοναδικό, πριν αυτοί εξελιχθούν σε Death Cult και τελικά στους ευρέως γνωστούς The Cult. Επίσης πρέπει να αναφέρω και τα πολύ αξιόλογα των The Waterboys και The The. 

Αν και πρόκειται για E.P. (και γι' αυτό δεν συμπεριλαμβάνεται στην παρακάτω λίστα) η πιο αγαπημένη δουλειά από τη χρονιά είναι το "The Reptile House" E.P. των The Sisters Of Mercy που ήρθε μετά από μια σειρά από κορυφαία singles. Συνολικά όμως ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τον post-punk/ new wave ήχο Bauhaus, Sad Lovers And Giants, The Glove, Tears For Fears, Eurythmics, Killing Joke και Echo & The Bunnymen. Τέλος στροφή στον ήχο του, ακολουθώντας το πιο χορευτικό πνεύμα της εποχής, κάνει και ο David Bowie με το άλμπουμ "Let's Dance". H κορυφαία στιγμή της χρονιάς όμως ήταν το "Power, Corruption & Lies", ο δεύτερος δίσκος των New Order, με τον οποίο αρχίζουν να βάζουν τις βάσεις για το dance rock οικοδόμημά τους που θα μείνει στην ιστορία.

10. Xmal Deutschland - Fetisch (4AD Records)

09. Violent Femmes - Violent Femmes (Castle Recording Studios)

08. Sad Lovers And Giants - Feeding The Flame (Midnight Music)

07. Depeche Mode - Construction Time Again (Mute)

06. R.E.M. - Murmur (I.R.S. Records)

03. The Chameleons - Script Of The Bridge (Statik)

02. Bauhaus - Burning From The Inside (Beggars Banquet)

01. New Order - Power, Corruption & Lies (Factory Records)

Η αρχή της δεκαετίας των 00s βρήκε τις δισκογραφικές να έχουν απομυζήσει και εκμεταλλευτεί με οποιοδήποτε τρόπο οτιδήποτε έχει σχέση με τον grunge / alternative rock ήχο των 90ς. Δουλειές όπως αυτές των Creed, Puddle Of Mudd, The Calling, Staind, Alien Ant Farm βρίσκουν ανταπόκριση σε αναπάντεχα μεγάλο κοινό. Ο πάτος ή η εμπορική κορυφή, όπως το βλέπει κανείς, του τελευταίου φαινομένου ήταν η κυκλοφορία των Nickelback, με το κομμάτι "How You Remind Me" να γίνεται μια από τις μεγαλύτερες σούπες όλων των εποχών και να φτάνει ακόμα και στα μέρη μας και να αποκτά διασκευή από την Πρωτοψάλτη (αν και αυτό έγινε λίγα χρόνια μετά)!

Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και το nu-metal που συνεχίζει με τεράστια εμπορική δυναμική. Όπως συχνά λέγονταν και γράφονταν εκείνη την εποχή, κάθε nu metal μπάντα που σέβονταν τον εαυτό της έπρεπε να έχει ένα καραφλό μέλος και ένα με ράστα (και εννοείται όλοι με αλυσίδες στο πορτοφόλι). Αυτό ήταν ένα χιουμοριστικό σχόλιο για να δείξει πόσο τυποποιημένο είχε γίνει το είδος. Φυσικά υπήρχαν γενικά εκπρόσωποι του ήχου, όπως οι Korn, με αξιόλογες κυκλοφορίες, ενώ για κάθε POD, hed PE, Limp Bizkit υπήρχαν οι System Of A Down (το 2001 με το κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους), Deftones, Slipknot που παρουσίασαν δουλειές που άντεξαν στο χρόνο και ξέφυγαν από περιοριστικές ταμπέλες. Πιο συγκεκριμένα οι Slipknot με το "Iowa" κατάφεραν να αποτινάξουν μια και καλή τη nu metal ρετσινιά και να ανοίξουν τις πόρτες σε πολύ πιο metal ακροατήρια. Αν και καμία σχέση με το nu metal, στο ίδιο κοινό πραγματοποίησαν ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα και οι Tool με το "Lateralus". Αλλά και η punk-pop/rock μόδα καλά κρατεί με κυκλοφορίες όπως αυτές των Blink-182, Jimmy Eat World, Weezer, Sum 41, Thursday, No Doubt, Alkaline Trio και Rise Against να λαμβάνουν αρκετή προσοχή.

Πλέον όμως το όλο σκηνικό είχε γίνει τόσο mainstream, που όπως έγινε και με το grunge ή το punk παλιότερα, ήταν αναγκαία μια μουσική αντίδραση. Αυτή μας ήρθε από την Νέα Υόρκη με βασικούς εκφραστές τους The Strokes. To "Is This It" αποτέλεσε παγκόσμια επιτυχία και κατέφερε να στρέψει τη προσοχή του κοινού πάνω τους και από τη μια στιγμή στην άλλη να τους μετατρέψει σε μουσικά αλλά ακόμα και σε στυλιστικά είδωλα. Οι The Strokes φυσικά ήρθαν να προστεθούν στην αναβίωση του garage rock ήχου που είχε ξεκινήσει πριν από λίγα χρόνια από το Ντιτρόιτ με τους The White Stripes, οι οποίοι το 2001 κυκλοφορούν το φανταστικό "White Blood Cells". Την ίδια χρονιά στην Νέα Υόρκη εμφανίζονται και οι Yeah Yeah Yeahs με την μοναδική Karen O, στο Οχάιο οι The National (λίγο πριν ξεκινήσει η αναβιωτική post-punk τρέλα με τους Interpol) και στο Σαν Φρανσίσκο οι Black Rebel Motorcycle Club που στηριζόμενοι σε έναν garage ήχο όμως με Jesus and Mary Chain και Sonic Youth βάσεις, κυκλοφορούν ένα καταπληκτικό ντεμπούτο, το οποίο δεν αναγνωρίστηκε τότε όσο περίμενα. 

Όσο όμως αυτά συμβαίνουν στην Αμερική, η Αγγλία παρακολουθεί από απόσταση. Μπορεί να μην έχει να προτείνει ακόμα κάποια αντίστοιχη σκηνή με τη brit-pop των 90s, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε πολλές και αξιόλογες δουλειές από διαφορετικά είδη με πιο εξέχουσες αυτές των Muse (στη κορυφαία τους στιγμή), Depeche Mode, James, Radiohead, Gorillaz, Super Furry Animals, Mogwai, Manic Street Preachers, Pulp, The Charlatans, Electrelane, Ladytron, The Cult, The Chameleons, και Echo & The Bunnymen. Μπορεί οι καλύτερες μέρες τους να θεωρούνται ότι ήταν στα 80s, αλλά το "Get Ready" είναι μια από τις αγαπημένες μου δουλειές των New Order και αναμφίβολα ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους. Πάντως το "Crystal" ήταν το κομμάτι της χρονιάς (από το βίντεο του οποίου πήραν το όνομά τους οι The Killers). Λίγο πιο κάτω γεωγραφικά, οι Daft Punk, το γαλλικό δίδυμο των Guy-Manuel de Homem-Christo και  Thomas Bangalter, με το άλμπουμ "Discovery" εδραιώνουν τη θέση τους ως ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα της σύγχρονης χορευτικής μουσικής.

Τέλος τα αγαπημένα μου πιο σκοτεινά μονοπάτια εκπροσωπήθηκαν με εξαιρετικές κυκλοφορίες από τον ατμοσφαιρικό metal χώρο με πιο χαρακτηριστικές αυτές των Katatonia, Lacrimosa, Lacuna Coil, Anathema, My Dying Bride, After Forever, Tristania, ενώ οι Rammstein με το "Mutter" προσφέρουν την κορυφαία στιγμή της καριέρας τους μέχρι και σήμερα.

Η τέταρτη ημέρα του Release Athens Festival περιελάμβανε ίσως το πιο γεμάτο line-up από μεριάς ξένων ονομάτων. Η βρετανική απόβαση περιελάμβανε δυο ιστορικά σχήματα όπως οι New Order και ο Johnny Marr και πολύ φυσιολογικά συγκέντρωσε αρκετό κόσμο (ιδίως αν αναλογιστεί κανείς το πλήθος των συναυλιακών επιλογών μέσα στο μήνα). 

Η αρχή έγινε με το νεανικό συγκρότημα των Fontaines D.C., λίγους μήνες μετά την πρώτη τους επίσκεψη στην χώρα μας. Αν και τους θεωρώ ελαφρά υπερτιμημένους, αποτελούν σαφώς μια πολύ αξιόλογη νέα μουσική πρόταση. Το ντεμπούτο τους με τίτλο "Dogrel" έχει καταφέρει να συγκεντρώσει από καλές μέχρι διθυραμβικές κριτικές. Σε αυτό άλλωστε στήριξαν και το σετ τους και πράγματι κομμάτια όπως το "Big", αλλά και τα δυο που έκλεισαν την εμφάνισή τους, "Liberty Belle" και "Boys in the Better Land", βρήκαν ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση. Μετρημένα ενεργητικοί απέδωσαν συνολικά τα κομμάτια τους κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά, αλλά σε σύγκριση με τους Shame (ένα γκρουπ του ίδιου ύφους που είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη δεύτερη μέρα του Release Athens Festival), οι δεύτεροι ήταν σαφώς πιο εντυπωσιακοί ζωντανά.

Οι Morcheeba από την άλλοι είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στην χώρα μας και αποτέλεσαν μια ευχάριστη προσθήκη στο συγκεκριμένο line-up. Αν είναι ένα σαφώς πιο υποτονικοί, το live τους ταίριαξε ιδανικά με την ώρα που εμφανίστηκαν. Η γοητευτική τραγουδίστρια του σχήματος, Skye Edwards, εμφανίστηκε ευδιάθετη, μονίμως χαμογελαστή και ιδιαίτερα επικοινωνιακή, κάνοντας τα πάντα για να ξεσηκώσει το κοινό. Οι περισσότεροι που τους παρακολούθησαν χάρηκαν όλα τα κλασσικά κομμάτια τους, όπως τα "Blindfold" και "Let Me See", ενώ το "Rome Wasn’t Built In A Day" έκλεισε πολύ χορευτικά και ευφορικά το σετ τους. Στα συν και η πολύ επιτυχημένη διασκευή στο "Let's Dance" του David Bowie!

Σίγουρα μπορεί να μην μιλάμε για τους The Smiths, αλλά μόνο και μόνο η εμφάνιση του κιθαρίστα του σχήματος δημιούργησε αρκετά μεγάλη προσμονή. Ο Johnny Marr εμφανίστηκε ακριβώς την προκαθορισμένη ώρα με το "The Tracers" από τον πολύ αξιόλογο περσινό δίσκο του "Call The Comet". Όλοι περίμεναν να ακούσουν κομμάτια από Smiths και η αρχή έγινε με το "Bigmouth Strikes Again". Συνολικά έπαιξε πέντε κομμάτια, αλλά αν εξαιρέσεις τα αναμενόμενα "How Soon Is Now?" και "There Is a Light That Never Goes Out", ήταν το "Stop Me If You Think You've Heard This One Before" που αποτέλεσε μεγαλύτερη έκπληξη για μένα και μάλλον μαζί με το δεύτερο ίσως ήταν οι καλύτερες στιγμές του live του.


Ο Marr δεν είναι τραγουδιστής, και πολλοί μπορεί να φαντάζονταν τι ωραία θα ήταν με τον Morrissey στα φωνητικά, αλλά μόνο και μόνο να ακούς την κιθάρα του σε αυτά τα ιστορικά κομμάτια, σου προκαλεί ανατριχίλα. Από το προσωπικό του υλικό ξεχώρισε το χορευτικό "Easy Money" που ξεσήκωσε όλο τον κόσμο. Στις καλύτερες στιγμές επίσης, και τα δυο Electronic κομμάτια, με τον Bernard Sumner να εμφανίζεται στη σκηνή για να τραγουδήσει το "Get the Message". Τη διασκευή του στο "I Feel You" των Depeche Mode, παρά την καλή απόδοση, την βρήκα λίγο αχρείαστη. Συνολικά όμως ο Johnny Marr με μια άκρως δυναμική εμφάνιση, έκλεψε την παράσταση το βράδυ της Κυριακής.


Λίγο μετά τις έντεκα μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, που το live τους ψιθυρίζονταν εδώ και αρκετό καιρό, ανεβαίνει στη σκηνή του Release Athens Festival. Οι New Order έχουν μια τεράστια ποικιλία από κομμάτια που θα μπορούσαν άνετα να παρουσιάζουν ένα αρκετά διαφορετικό σετλιστ σε κάθε τους live και πάλι να αφήνουν τους περισσότερους ευχαριστημένους. Το σετ περιελάμβανε όλες τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους αλλά και τρία κομμάτια από το "Music Complete" του 2015, τα "Plastic", "Restless" και "Singularity". Μόνο και μόνο ότι έπαιξαν το κομμάτι έπος και αγαπημένο μου "The Perfect Kiss" θα ήμουν όπως και να έχει χαρούμενος. Φυσικά στο κομμάτι αυτό είναι  που σου λείπει η παρουσία του Peter Hook περισσότερο.


Όπως ήταν αναμενόμενο τα "True Faith" (αν και η διαφορετική ζωντανή εκδοχή που παρουσιάζουν "αφαιρεί" πολύ από το κομμάτι), "Temptation" και φυσικά "Blue Monday" έκαναν τους πάντες να χορέψουν. Έχουν περάσει εννιά χρόνια από τότε που τους είχα δει και είναι εμφανές ότι ο Bernard Sumner έχει πέσει αισθητά. Παρόλα αυτά παρουσιάζουν ένα πολύ άρτιο σόου, με τα βίντεο να είναι πραγματικά εξαιρετικά. Επίσης φέτος συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την κυκλοφορία του μνημειώδους "Unknown Pleasures" των Joy Division, οπότε αποφάσισαν να το τιμήσουν παίζοντας πέντε κομμάτια από το προηγούμενο συγκρότημά τους. Προσωπικά θα προτιμούσα να ακούσω πέντε New Order κομμάτια περισσότερο από αυτό, μιας και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η προσέγγιση - απόδοσή τους. Τουλάχιστον ο Hook βγάζει ένα πολύ μεγαλύτερο πάθος, που πλησιάζει λίγο παραπάνω το αυθεντικό. Όμως το "Love Will Tear Us Apart" δεν άφησε ούτε ένα παρευρισκόμενο ασυγκίνητο και έκλεισε ιδανικά άλλη μια πολύ όμορφη βραδιά για το Release Athens Festival.