Ο ερχομός ενός θρύλου όπως είναι ο Iggy Pop είναι από μόνο του ένα τεράστιο συναυλιακό γεγονός. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Iggy ότι σκέφτεται μάλιστα να σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις, έδωσε σίγουρα ένα επιπλέον κίνητρο, τουλάχιστον για όποιον δεν τον είχε παρακολουθήσει ξανά, ώστε να γεμίσει σε μεγάλο βαθμό ο χώρος της Πλατείας Νερού. Μαζί του βρέθηκε το νεανικό βρετανικό συγκρότημα των Shame, αλλά και οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, James. 

Οι Shame κατάφεραν πέρσι με το ντεμπούτο τους να μαγέψουν κοινό και κριτικούς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ. Πολύ φυσιολογικά σε αυτό στηρίχτηκε και το σετ που παρουσίασαν, το οποίο περιελάμβανε και μερικά νέα κομμάτια. Παρόλο που εμφανίστηκαν στο Release Athens Festival σε μια "δύσκολη" ώρα, κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετό κόσμο μπροστά στη σκηνή. Ο ενθουσιασμός της μπάντας ήταν φανερός, με τον μπασίστα του γκρουπ να μην σταματάει να χοροπηδάει κατά τη διάρκεια ολόκληρου του σετ του. Ο τραγουδιστής, Charlie Steen, είναι αυτό που λέμε γεννημένος frontman, μιας και καταφέρνει να τραβάει τα βλέμματα πάνω του, ξεσηκώνοντας το κοινό, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει και stage diving. Εννοείται έλαμψαν κομμάτια όπως τα "Dust on Trial" και "One Rizla", ενώ έκλεισαν πολύ επιτυχημένα με το "Gold Hole". Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν δεν είμαι και ιδιαίτερα μεγάλος φίλος των James. Τους έχω ξαναδεί και δυστυχώς μου είχαν περάσει αρκετά αδιάφοροι, οπότε δεν είμαι και ο καλύτερος κριτής για την εμφάνισή τους. Σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα παρακολουθήσει μου φάνηκαν σχετικά πιο ευχάριστοι. Σίγουρα χάρηκα με κάποια κομμάτια - "χιτάκια" τους, όπως τα "Come Home", "Getting Away With It (All Messed Up)" και "Sometimes", αλλά και με το κλείσιμο του live τους με το "Sit Down".

Μπορεί ο Iggy Pop να διανύει το 73ο χρόνο της ζωής του, αλλά επί σκηνής έχει τόση ενέργεια που θα ζήλευαν οι περισσότεροι εικοσάρηδες. Η εμπειρία του να τον βλέπεις ζωντανά είναι μοναδική, όπως άλλωστε και η ιδιαίτερη επικοινωνία που έχει με το κοινό και αυτό είναι κάτι που λίγοι που το έχουν καταφέρει στην καριέρα τους. Η φωνή του βρίσκεται σε απροσδόκητα καλά, σχετικά με την ηλικία του, έως εξαιρετικά καλά επίπεδα και υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή. Το σετ του νονού της πανκ ήταν ιδανικό μιας και περιελάμβανα αρκετά από τα κορυφαία του κομμάτια, τόσο από την προσωπική του καριέρα όσο από αυτή με τους The Stooges. Το τετράπτυχο "I Wanna Be Your Dog", "Gimme Danger", "The Passenger" και "Lust for Life", με τα οποία άνοιξε το live του, έβαλε τους πάντες στη σωστή διάθεση. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω περισσότερο κάποιες στιγμές από μια καταπληκτική εμφάνιση, μάλλον θα διάλεγα το αγαπημένο μου "T.V. Eye", όπως και τα "No Fun" και "I'm Sick of You". Εννοείται δεν έλειψαν οι διασκευές σε David Bowie ("The Jean Genie"), The Dee Jays ("Real Wild Child"), ενώ έκλεισε θριαμβευτικά το σετ του με το "Red Right Hand" του Nick Cave, το οποίο το έχει φέρει στα δικά του μέτρα. Το πραγματικό άγριο παιδί της μουσικής χάρισε σε όσους βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού, μια αξέχαστη ανάμνηση...