Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ των The Soft Moon, με τίτλο "Zeros", αλλά δεν γινόταν να μην γράψω γι' αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο. Σίγουρα αυτή τη φορά ήμασταν προετοιμασμένοι, μιας και η μπάντα του Luis Vasquez δεν προκαλεί την ίδια ηχητική έκπληξη, όπως έκανε με το ομώνυμο ντεμπούτο της το 2010, αλλά με τον δίσκο αυτό προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Είχε μεσολαβήσει το 2011 το "Total Decay", το καλύτερο ΕΡ εκείνης της χρονιάς. Στον πρώτο δίσκο σε κολλάει η ηχητική επίθεση, αλλά εδώ ο Vasquez επικεντρώνεται στα κομμάτια. Και αποδεικνύεται ότι τα καταφέρνει ιδιαιτέρως καλά, μιας και κανένα κομμάτι του άλμπουμ δεν υπολείπεται, με το post-punkικό "Insides" να οδηγεί, και τα "Machines", "Die Life", "Want" και φυσικά το εφιαλτικό ομώνυμο να ακολουθούν. Τα κλειστοφοβικά τοπία της συγκεκριμένης κυκλοφορίας είναι από τα λίγα που εναρμονίζονται και αντικατοπτρίζουν μέρος της σημερινής εποχής και αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο ατού της συγκεκριμένης δουλειάς. Παρόλο που δεν τον θεωρώ εύκολο δίσκο, πιστεύω ότι απευθύνεται σε μεγάλη μερίδα του μουσικού κοινού, αφού μπορεί να βγάλει μια dance rock ή μια πιο old school industrial αίσθηση, ανάλογα με τον ακροατή. Οι αναφορές τους αρκετές, από Joy Division και The Cure μέχρι Suicide. Όσοι όμως μένουν μόνο στις επιρροές τους, μάλλον κοιτούν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Σε μια χρονιά που θεωρώ ότι υπήρξαν αρκετοί αξιόλογοι δίσκοι αλλά χωρίς κάποιος να είναι τόσο ξεχωριστός, το "Zeros", έστω και στο τέλος, έσωσε την χρονιά για μένα. Οπότε είναι φανερό με πόση ανυπομονησία περιμένω το επικείμενο live στην Αθήνα, μιας από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων χρόνων. 

Βαθμολογία : 9 / 10