Ήμουν αρκετά περίεργος να δω πόσο κόσμο θα μάζευε η συναυλία των Swans, ιδίως μετά τον περσινό δίσκο "The Seer", ο οποίος αποθεώθηκε από τα διεθνή αλλά και ελληνικά sites, blogs και γενικότερα μουσικά μέσα. Πράγματι ο κόσμος ανταποκρίθηκε γεμίζοντας το Fuzz Club από πολύ νωρίς, γεγονός που είναι η καλύτερη απόδειξη για κάθε συγκρότημα. Την συναυλία άνοιξε το ένα μέλος από το ντουέτο των Moa Bones, ίσως σε ένα από τα πιο άκυρα support που έχω παρακολουθήσει. Δεν ήταν ότι το ακουστικό σετ που παρουσίασε, αποτελούμενο από δικά του κομμάτια και διασκευές, δεν ήταν συμπαθητικό, απλώς όχι ότι θα περίμενε κανείς σε μια τέτοια συναυλία. Λίγο πριν τις 11 βγήκε στη σκηνή ο Michael Gira και η παρέα του, παρουσιάζοντας για περίπου δυο ώρες μια ηχητική υπερπαραγωγή. Και κάπως έτσι το αντιμετώπισε και το κοινό, σαν να βλέπει μια κινηματογραφική παραγωγή μένοντας αποσβολωμένο, και εκτός λίγων εξαιρέσεων κάπως "αμήχανο". Φυσικά τους Swans δεν τους ένοιαξε ποτέ να γράψουν "χιτάκια" για συναυλιακά singalong, αλλά η δύσκολη μουσική τους προκαλεί τον ακροατή. Και δεν είναι μόνο το "The Seer" που γνώρισε τέτοια αποδοχή (από το οποίο προέρχονταν τα κομμάτια που παρουσίασε το γκρουπ συν κάποια ακυκλοφόρητα), για μένα όχι ο καλύτερος αλλά σίγουρα ένα από τους πιο αξιόλογους δίσκους του 2012, αλλά η μπάντα έχει στην φαρέτρα της 12 πολύ καλά άλμπουμ. 

Ο ακούραστος Gira αλώνιζε πάνω στην σκηνή σαν αλαφιασμένος μαέστρος που με κάθε κίνηση του έδινε το σύνθημα για έναν ηχητικό πανικό. Μάλλον έναν από τους πιο ξεχωριστούς πανικούς που είχα την τύχη να ακούσω live. Απίστευτη ενέργεια, tribal ρυθμοί, απροσπέλαστα μουσικά τείχη και τόσο εκκωφαντική ένταση που προκαλούσε το ηχητικό σύστημα χώρου και τα αυτιά των θεατών. Το σετ τους δεν είχε πολλές διακοπές ούτε πολλά λόγια, σαν να μην ήθελαν να ξεφύγει κανείς από το ξεχωριστό τριπάκι που μας είχαν βάλει, και χωρίς encore αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι με τόση ηρεμία σε τέλεια αντίθεση με ότι είχε προηγηθεί...