Μεγάλη εμπειρία από live των Depeche Mode δεν έχω μιας και ήταν μόλις η δεύτερη φορά που βλέπω τους Βρετανούς μετά την εμφάνισή τους στον ίδιο χώρο το 2006 στα πλαίσια της Touring the Angel περιοδείας. Βασιζόμενος όμως σε αυτή τη μοναδική εμπειρία αλλά και σε αυτά που γράφονταν και γράφονται κατά καιρούς για τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας από το Essex, σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο. Και δεν συγκρίνω μόνο το setlist μιας και κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο αφού έχουν μεσολαβήσει οι δυο ίσως χειρότεροι δίσκοι για τα επίπεδα των Depeche Mode, το "Sounds of the Universe" που προσπαθούν να το ξεχάσουν μάλλον και οι ίδιοι (δεν έπαιξαν ούτε ένα κομμάτι από τον συγκεκριμένο δίσκο), αλλά και το φετινό πολύ μέτριο "Delta Machine" (διαβάστε το album review εδώ). Άλλωστε δεν θα ήταν ειλικρινές να μην προωθήσουν το νέο τους άλμπουμ (επτά συνολικά κομμάτια παρουσίασαν από το "Delta Machine"). Το κυρίαρχο όμως σημείο στο μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας ήταν η υποτονικότητα στην οποία συνέβαλε και ο όχι ιδιαίτερα καλός ήχος. Σε αυτό φυσικά παίζει ρόλο και ο κόσμος, αφού μεγάλη μερίδα είδε το συγκεκριμένο live σαν κοσμικό γεγονός τύπου Rolling Stones μόνο και μόνο για να αναφωνήσουν την επόμενη μέρα ότι ήταν και εκείνοι εκεί. Ότι ο χώρος είναι ακατάλληλος για τόσο μεγάλες συναυλίες, περίπου 30.000 κόσμο, είναι γνωστό. Αλλά και η κλασσική πλέον τραγική διοργάνωση της συγκεκριμένης εταιρίας επίσης γνωστή. Οπότε θεωρώ εντελώς άσκοπη οποιαδήποτε γκρίνια μιας και υπάρχει η ελευθερία της αποφυγής τέτοιας ταλαιπωρίας. Πάντα πάντως θα υπάρχει κάτι που θα εκπλήξει. Για μένα αυτή την φορά ήταν τα στενά των Θερμοπυλών που είχαν δημιουργηθεί στην έξοδο, με Λεωνίδα τους καντινιέρηδες με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ακόμα μεγαλύτερο αδιαχώρητο στην έξοδο απ' ότι στην είσοδο.


Φυσικά το live της κορυφαίας electropop μπάντας είχε και τις στιγμές της. Πέρα από την δεδομένα καλή σκηνική παρουσία του Gahan, τα τραγούδια του Gore, δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος σε κομμάτια όπως τα "Policy of Truth", "Personal Jesus", στο κλασσικό κλείσιμο του "Never Let Me Down Again" ή ακόμα και στο "A Pain That I'm Used To". Και εδώ όμως οι διαφορετικές εκδοχές σε πολλά κομμάτια που παρουσίασαν, μου φάνηκαν στη καλύτερη περίπτωση αδιάφορες. Τουλάχιστον με αποζημίωσαν μόνο και μόνο παίζοντας ένα από τα αγαπημένα μου dm κομμάτια, το "Black Celebration". Μπορώ να καταλάβω τον όποιο ενθουσιασμό κάποιου που δεν τους είχε ξαναδεί ή την λατρεία αυτών που τους ακολουθούν πιστά ανεξαρτήτως απόδοσης, αλλά προσωπικά αποκόμισα μια πολύ "χλιαρή" εμπειρία, που είναι κάτι που δεν περίμενα από ένα όνομα του μεγέθους των Depeche Mode και της live φήμης που τους ακολουθεί, χωρίς βέβαια αυτό να αλλοιώνει την άποψή μου γι' αυτό το μεγάλο συγκρότημα.