Τέταρτο άλμπουμ για τους Yeah Yeah Yeahs, και μετά από δυο καταπληκτικές garage/ indie rock δισκογραφικές προσπάθειες και ένα disco rock διαμαντάκι υπήρχε αρκετή ανυπομονησία για το τι άλλο μπορεί να παρουσιάσει αυτό το τρελό Νεοϋορκέζικο τρίο. Στο "Mosquito" το γκρουπ συνδυάζει λίγο από όλα, από τη μια κρατάει όλα τα στοιχεία που φανέρωσαν στους προηγούμενους δίσκους τους, αλλά και από την άλλη αφήνουν χώρο για πειραματισμό. Άλλωστε η Karen O, πέρα από την φήμη της πολύ καλής frontman που την ακολουθεί είναι και μια από τις πιο ιδιαίτερες φωνές στην σύγχρονη μουσική σκηνή, και από τους λίγους/ες που μπορεί να τραγουδήσει για κουνούπια ή εξωγήινους και να το κάνει να ακούγεται ενδιαφέρον. Αν ξεπεράσει κανείς το τραγικό εξώφυλλο, που αν ήθελε απλώς να προκαλέσει εντυπώσεις το καταφέρνει, το άλμπουμ αποτελείται από έντεκα συνθέσεις που παρέχουν μεγάλη ποικιλία. Αυτό φανερώνεται από το ατμοσφαιρικό "Subway", το ονειρικό "Always", στο disco rap του "Buried Alive" (με τον Kool Keith ως Dr. Octagon και σε παραγωγή του James Murphy των LCD Soundsystem) έως και το μπαλαντοειδές κλείσιμο του "Wedding Song". Μπορεί τα "Despair", "Area 52" και το ομώνυμο να φανερώνουν τα καλύτερα γνωστά στοιχεία της μπάντας, αλλά στην διαφορετικότητα κρύβονται οι πιο ιδιαίτερες στιγμές του "Mosquito", στο εξαιρετικό gospel-ικό "Sacriledge", στον dub προσανατολισμό του "Under the Earth", ή το minimal "Slave" με την κιθαριστική υπογραφή του Nick Zinner. Είναι πολύ πιθανό ότι το "Mosquito" θα προκαλέσει αντιδιαμετρικές αντιδράσεις, και μπορεί να μην είναι καλύτερο από τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά σίγουρα αποτελεί μια πολυδιάστατη δουλειά που παγιώνει την θέση των Yeah Yeah Yeahs ως μια από τις πιο απρόβλεπτες και συνάμα συναρπαστικές μπάντες.

Βαθμολογία: 7,5 / 10