Το Ejekt Festival φρόντισε να γιορτάσει τα δέκα χρόνια παρουσίας του φέρνοντας τρία συγκροτήματα που γνωρίζει καλά ο κόσμος και που είχαν ξαναβρεθεί στην ίδια διοργάνωση με επιτυχία, εξασφαλίζοντας ότι θα υπάρχει ανταπόκριση και από τις δυο μεριές για αυτή τη γιορτή. Την αρχή έκαναν οι White Lies, ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα του προγράμματος, με τον ήλιο και γενικότερα τη ζέστη να μην φαντάζει σύμμαχός τους. Με νωπό ακόμα το καταπληκτικό περσινό τους άλμπουμ "Big TV", η μπάντα ξεσήκωσε το κοινό για την μια περίπου ώρα που βρέθηκε στη σκηνή. Όπως έχω αναφέρει δεν θεωρώ τους White Lies σαν ένα γκρουπ που μπορεί να δώσει πάντα το κάτι παραπάνω live, με τον Harry McVeigh να επιδίδεται κυρίως σε παλαμάκια, επαναλαμβάνοντας σχεδόν πάντα τα ίδια σχόλια. 

Παρόλα αυτά στο Ejekt ήταν απολαυστικοί, οι μόνοι που μου έβγαλαν ότι χαίρονταν που συμμετείχαν στο φεστιβάλ, και πέρα από τα γνωστά κομμάτια τους, κυρίως της πρώτης τους δουλειάς, απέδωσαν τα τραγούδια τους του νέου τους δίσκου πολύ ανώτερα σε σχέση με την εμφάνισή τους τον Δεκέμβριο στο Λονδίνο. Σαφώς ήταν η καλύτερη φορά, από τις τέσσερις, που τους έχω παρακολουθήσει και θεωρώ ότι αποτέλεσαν το καλύτερο live του φετινού Ejekt. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, και ίσως μπορεί να μου λύσουν την απορία αυτοί που ασχολούνται με τον χώρο και "ξέρουν" καλύτερα, είναι πως κανείς δεν έχει φέρει τη μπάντα εκτός κάποιου φεστιβάλ, αφού είναι προφανές ότι δεν θα ήταν εκεί, να καβουρδιστεί στις 18:00, ούτε το 1/4 του κόσμου αν δεν ήταν οι White Lies.

Οι Editors αποτελούν άνετα μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού, οπότε το έργο τους είναι πάντα λίγο πιο εύκολο, με τον Tom Snith, που αν και βγήκε στη σκηνή σαν τον Justin, εκτός από φωνάρα να είναι και πολύ καλός frontman. Η αρχή της εμφάνισής τους βρήκε τη μπάντα λίγο μουδιασμένη (ακόμα οι κλασσικές ξεχαρβαλωμένες κινήσεις του Smith ήταν πιο μαζεμένες), και σε αυτό ίσως έπαιξε ρόλο και ένα πρόβλημα που αντιμετώπισαν με το μπάσο (γενικά ο ήχος του ήταν λίγο μπουκωμένος, θέμα που αντιμετώπισαν σε κάποιο βαθμό και οι White Lies). Από το "Formaldehyde" όμως άρχισαν να ανεβαίνουν, και μας έδωσαν άλλη μια ξεχωριστή συναυλιακή εμπειρία. Καλύτερες στιγμές του σετ τους θα χαρακτήριζα τα "Honesty", "Eat Raw Meat = Blood Drool" και "Smokers Outside The Hospital Doors". Γενικά περίμενα ότι θα παρουσίαζαν λιγότερα κομμάτια από το "The Weight Of Your Love", αλλά πάλι καλά διάλεξαν τα πιο υποφερτά αν εξαιρέσει κανείς το "A Ton Of Love", που μάλλον δεν το έχουν πάρει ακόμα απόφαση ότι δεν ακούγεται.  Ας έπαιζαν τουλάχιστον και το "The Sting"...

Η ώρα πλησίαζε 22:30 και είχε έρθει για τους headliners της βραδιάς, τους Kasabian. Όταν πριν λίγες μέρες έγραφα την άποψή μου για το τραγικό πρόσφατο άλμπουμ τους "48:13", τελείωνα με την φράση ότι σίγουρα ότι δεν θα έχουν ξεχάσει πως να δίνουν καταπληκτικά live. Μάλλον θα πρέπει να το αναθεωρήσω και αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι πρόσφεραν μια κακή συναυλία, αλλά μου φάνηκε πέρα για πέρα επαγγελματική, με αρκετά πιο παλιά κομμάτια αποτυχημένα πειραγμένα. Μπορεί να ήταν μόλις η τρίτη φορά που τους έβλεπα, αλλά δεν έχω ξαναδεί τον Tom Meighan τόσο άνευρο, αλλά και τον σαφώς πιο ενεργητικό εδώ Sergio Pizzorno τόσο τυπικό. Ίσως είχαν το μυαλό τους στο Glastonbury που ακολουθούσε λίγες μέρες μετά. Εντύπωση μου προκάλεσαν τα μόλις τέσσερα κομμάτια που διάλεξαν από τον τελευταίο τους δίσκο, με το "Bumblebeee", με το οποίο άνοιξαν, να ξεχωρίζει και live, ενώ τα υπόλοιπα ήταν σαν να πέρασαν και να μην ακούμπησαν, αν κρίνω και από τη χλιαρή αποδοχή. Το σετ τους μου θύμισε αρκετά το αντίστοιχο για τη περιοδεία του "Velociraptor!", με την προσθήκη των νέων κομματιών. Όμως όπως είναι αυτονόητο κάποια από τα καλύτερα κομμάτια τους, και στανταράκια για live όπως τα "Underdog", "Fire", "Club Foot" και "L.S.F.", δημιούργησαν τον αναμενόμενο χαμό. Δύσκολα κάποιος φίλος της μπάντας δεν θα περάσει καλά σε μια συναυλία της, απλώς μου έλειψε αυτή η χαβαλετζίδικη μεριά και η γενικότερη διάθεση από τη μεριά των Kasabian.