Ο Yoann Lemoine κυκλοφόρησε πέρσι ως Woodkid το "The Golden Age", που για μένα αποτέλεσε τον κορυφαίο δίσκο του 2013. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε τον ενθουσιασμό μου όταν μετά από μερικούς μήνες ανακοινώθηκε ότι θα εμφανιστεί στην χώρα μας. Όντας επίσης το πρώτο όνομα που έγινε γνωστό για το φετινό Rockwave Festival πίστεψα ότι μπορεί να ετοιμάζουν κάτι καλό μετά από πολλά χρόνια. Δυστυχώς η ησυχία που ακολούθησε και η ανακοίνωση κάποιας Μποφίλιου και του Χαρούλη έβαλε ταφόπλακα στις ελπίδες μου και επιβεβαίωσε την παρακμή ενός άλλοτε μεγάλου φεστιβάλ. Τουλάχιστον οι Calexico, που ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα μιας και με έφταναν σε σημεία ανείπωτης υπνηλίας, live αποδείχτηκαν αρκετά πιο ενεργητικοί, ενθουσιάζοντας τους φίλους τους που είχαν μαζευτεί μπροστά στη σκηνή, ενώ εκτέλεσαν και δυο πολύ αξιόλογες διασκευές, στα "Love Will Tear Us Apart" των Joy Division (που το "πείραξαν" αρκετά) και "Bigmouth Strikes Again" των The Smiths.

Ο Woodkid εμφανίστηκε στην κύρια πλέον σκηνή του Rockwave (η οποία υπήρξε η μικρή άλλοτε) κατά τις έντεκα και για κάτι παραπάνω από μια ώρα μας ταξίδεψε με τρόπο ανάλογο της δισκογραφικής δουλειάς του. Σε αυτό βοήθησε και η πολυπληθής μπάντα του, μιας και υπήρχαν τρεις στα πνευστά, δυο σε τύμπανα και άλλοι δυο σε πλήκτρα (με τον έναν να γίνεται σε σημεία ο τρίτος στα κρουστά). Ζωντανά τα κομμάτια του "The Golden Age" απογειώνονταν ακόμα περισσότερο, γεγονός που δεν περίμενα. Ο μικρόσωμος Γάλλος, που δεν κάθισε δευτερόλεπτο στο ίδιο σημείο, μπορεί να έδιχνε άνετος στη σκηνή, αλλά μου φάνταζε περισσότερο σαν μικρό παιδί που τρέχει χαρούμενο με το νέο του παιχνίδι. Παρουσίασε σχεδόν όλα τα κομμάτια του ντεμπούτο του, αλλά και ένα νέο αρκετά χορευτικό, το οποίο, πέρα από το πολύ όμορφο video projection, δεν με κέρδισε και κυρίως δεν μου ταίριαζε με το υπόλοιπα κομμάτια. Το σετ έκλεισε με μια σχεδόν δωδεκάλεπτη εκτέλεση του "Run Boy Run", και παρόλο που η συνέχεια του τραγουδιού από μεριάς κόσμου είναι κλασσική στο τέλος των συναυλίων του, εδώ έδειχνε πραγματικά ξαφνιασμένος και χαρούμενος (δείτε το σχετικό βίντεο εδώ). Πάντως ήταν φανερό ότι ο Lemoine είχε μελετήσει τα πάντα, από τα βίντεο μέχρι τις θέσεις και το στήσιμο των μουσικών του, χαρίζοντας μας ένα απολαυστικό live, καταφέρνοντας να μαγέψει ένα μέρος του κοινού. Ο λιγοστός κόσμος που επισκέφτηκε το Terra Vibe (πρώτη φορά έχω καταφέρει να παρκάρω τόσο κοντά στην είσοδο) μου φάνηκε ότι δεν είχε βρεθεί εκεί για κάποιο από τα ονόματα που συμμετείχαν, αλλά μάλλον σαν απόδραση από την πόλη, μιας και πρόκειται για μια πολύ όμορφη τοποθεσία, και είναι κρίμα να χαραμίζεται ο χώρος, αλλά και το φεστιβάλ, με τέτοιο line-up.