Μπορεί να έχουν περάσει πλέον αρκετοί μήνες μετά το χαμό του David Bowie και όπως είναι φυσιολογικό μια τέτοια είδηση δεν περνάει εύκολα στα χθεσινά νέα με τις όποιες προεκτάσεις μπορεί να έχει. Με χαρά είδα την μεγάλη αποδοχή που είχε το δισκογραφικό κύκνειο άσμα του The Thin White Duke (μπορείτε να διαβάσετε την γνώμη μου για το "★" εδώ) σχεδόν από την πλειοψηφία του μουσικού κόσμου. Αναμφίβολα το 2016 είναι μια αρκετά δύσκολη χρονιά, μιας και έχουν χαθεί αρκετές σημαντικές προσωπικότητες, γεγονός που έχει προκαλέσει πολλή συζήτηση - άρθρα γύρω από αυτό το θέμα. Ένα από τα θετικά που προέκυψαν από όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι δουλειές που προέρχονται από κάποιους βετεράνους της ροκ, ή και γενικότερα της μουσικής, λαμβάνουν πολύ μεγαλύτερη προσοχή. Φυσικά δεν είναι κάτι που απαραίτητα χρειάζονταν ο Iggy Pop αλλά σίγουρα μπορεί να βοήθησε. Και λέω μπορεί γιατί μόνο και μόνο η συμμετοχή του Josh Homme των Queens of the Stone Age (αλλά και του Matt Helders των Arctic Monkeys) στο νέο δίσκο του Iggy αποτελεί ένα αρκετά σημαντικό πόλο έλξης.

Όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει ο Iggy Pop, το "Post Pop Depression" όχι μόνο δεν απογοητεύει αλλά περιέχει μερικές από τις καλύτερες στιγμές του τα τελευταία χρόνια, γυρίζοντας παράλληλα τον χρόνο σαράντα χρόνια πίσω, θυμίζοντας τα αποτελέσματα της συνεργασίας του με το David Bowie. Οι πρώτοι στίχοι του άλμπουμ είναι "I’m gonna break into your heart,  I’m gonna crawl under your skin" και πραγματικό το εξαιρετικό εναρκτήριο κομμάτι "Break Into Your Heart", με την απλή μελωδία σε πιάνο, καταφέρνει ακριβώς αυτό. Το "Gardenia", ένα από τα κομμάτια που είχαν γίνει γνωστά πριν την κυκλοφορία του δίσκου, κινείται στο ίδιο τέμπο και ξεχωρίζει αποτελώντας μια από τις πιο ευθείς αναφορές στον Bowie. Αξίζει επίσης να αναφερθώ στο "American Valhalla", που σε μαγεύει με την υπνωτική μελωδία του, το "Sunday" που ακούγεται σαν μία πιο disco εκδοχή των Queens και το "Vulture" που "βγάζει" μια πιο Nick Cave αίσθηση. Κορυφαία στιγμή όμως αποτελεί το "In The Lobby", με το κολλητικό κιθαριστικό riff, που το έχω λιώσει από τότε που κυκλοφόρησε το "Post Pop Depression". Ο δίσκος κινείται σχεδόν αποκλειστικά σε mid-tempo ρυθμούς με σημεία να μοιάζουν να επαναλαμβάνονται, γεγονός που κρατάει τη συγκεκριμένη δουλειά από το να απογειωθεί, ενώ η σφραγίδα του πολυτάλαντου Homme παραείναι χαρακτηριστική. Φυσικά ο τελευταίος αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους που το "Post Pop Depression" δεν μοιάζει σαν πισωγύρισμα, παρέχοντας έναν απολαυστικό δισκογραφικό κλείσιμο αν όντως αποτελέσει το τελευταίο άλμπουμ του Iggy Pop.

Βαθμολογία: 7,5 / 10