Ο Ellery James Roberts υπήρξε ο ηγέτης των Wu Lyf, το ντεμπούτο των οποίων με τίτλο "Go Tell Fire To The Mountain" αποτέλεσε μια από τις καλύτερες δουλειές του 2011. Ο δίσκος αυτός με κέρδιζε όλο και περισσότερο με το χρόνο, μιας και τον επισκέπτομαι αρκετά συχνά μέχρι σήμερα. Δυστυχώς όμως η πορεία του σχήματος από το Μάντσεστερ ήταν αρκετά μικρή, μιας και στο τέλος της επόμενης χρονιάς ανακοίνωσε την διάλυσή του. Στα τέλη του 2014 ο Roberts έκανε γνωστό το νέο σχήμα μαζί με την Ebony Hoorn, τους LUH (αρχικά για το Lost Under Heaven). Από τότε περίμενα την πρώτη δουλειά του συγκροτήματος όσο λίγες αυτά τα χρόνια. Φυσικά οι υψηλές προσδοκίες μπορούν να καταρριφθούν πολύ εύκολα, αλλά αραιά το δίδυμο έκανε διαθέσιμα δείγματα της δουλειάς του που φανέρωναν ότι κινούνται σε καλό δρόμο και παράλληλα μεγάλωναν την ανυπομονησία μου. 

Τελικά πριν λίγο καιρό οι LUH κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους από την Mute, το οποίο ονομάζεται "Spiritual Songs For Lovers To Sing" και κατάφερε από την πρώτη ακρόαση να δικαιολογήσει το κόλλημα μου με το έργο του Roberts. Το στοιχείο της γλυκιάς "κακοφωνίας" των Wu Lyf είναι φανερό και εδώ, ηχητικά όμως το αποτέλεσμα είναι πιο εξελιγμένο με περισσότερο βάθος και ποικιλία. Αξίζει να αναφερθεί η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή από τον Bobby Krlic, ή αλλιώς The Haxan Cloak. 

Η αρχή στο άλμπουμ γίνεται με τρία κομμάτια που είχαν γίνει γνωστά από πριν. Η ορχηστρική δομή του εναρκτήριου "I & I" το καθιστά μια ιδανική εισαγωγή στο κόσμο των LUH, με το "Unites", που ήταν το πρώτο κομμάτι που είχαμε ακούσει από το νέο σχήμα, να συνδυάζει και την πιο ωμή πλευρά του. Το "Beneath The Concrete" είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει και τραβάει αμέσως την προσοχή με τον tribal ρυθμό του, φέρνοντας τον ήχο του παλιού του σχήματος σε έναν πιο σύγχρονο ηλεκτρονικό με μια δόση ακόμα και από Cold Cave. Οι τόνοι πέφτουν στα δυο επόμενα κομμάτια. Στο πανέμορφο "Future Blues" η Ebony Hoorn παραδίδει μια πολύ γλυκιά ερμηνεία, ενώ στο "Someday Come" φαίνεται, μετά το "I & I", πόσο ταιριάζουν οι φωνές τους. Τις στιγμές αυτές το δίδυμο διαπρέπει μιας και φαίνεται το δέσιμο του, με αποκορύφωμα το "Loyalty". 

Από την άλλη το "$oro" στηρίζεται σε auto-tune φωνητικά αποτελώντας ένα άμεσο synthpop τραγούδι με RnB πινελιές που καταλήγει σε ένα industrial ξέσπασμα λευκού θορύβου - μίξη που καταδεικνύει τις αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν επιτυχημένα τους LUH. Σε έναν δίσκο γεμάτο highlights δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο εκπληκτικό "Lost Under Heaven", ένα επιθετικό κομμάτι που δανείζεται στοιχεία από My Bloody Valentine και The Smashing Pumkins και τα προσαρμόζει ανάλογα. Εξίσου εξαιρετικό είναι και το "Lament" που έρχεται λίγο πριν το τέλος, αλλά αυτό το ξέραμε ήδη από το καλοκαίρι του 2013 όταν ο Ellery James Roberts το είχε παρουσιάσει ως "Kerou's Lament" σαν σόλο καλλιτέχνης. Ελπίζω το νέο του project να ήρθε για να μείνει γιατί δείχνει ότι έχει μέλλον, ενώ και η ρομαντική του προσέγγισή είναι αναγκαία. Ακόμα και να μην συμβεί αυτό όμως, είμαι σίγουρος ότι δεν θα χαθεί. Δίσκος της χρονιάς;

Βαθμολογία: 8,5 / 10