Αρχικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κακές συναυλίες. Σίγουρα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, από τον ήχο, χώρο, τη διάθεση του εκάστοτε σχήματος αλλά κυρίως από τη δική μας. Θεωρώ ότι από κάθε συναυλία μπορείς να πάρεις πράγματα, εμπειρίες και αναμνήσεις. Την περσινή χρονιά υπήρξαν φανταστικές ζωντανές εμφανίσεις που ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μου και άλλες που με εξέπληξαν πολύ ευχάριστα. Όταν ένα από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα όλων των εποχών παίζει στα γενέθλια σου και με αυτό το τρόπο δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι παραπάνω. Ναι οι Cure ήρθαν και τα σάρωσαν όλα. Από την άλλη δεν περίμενα στο ελάχιστο κάτι όσο ιδιαίτερο όσο αυτό που μας παρουσίασε η Florence. Δεν μπορώ να πω ότι ανήκω στο φανατικό κοινό της Βρετανίδας, αλλά μου χάρισε μια από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες. Μετά από τέτοια εμφάνιση ίσως και να ανήκω...
Δεν θα μπορούσα επίσης να μην αναφερθώ και σε μια από τις κορυφαίες συναυλίες της ζωής μου. Φέτος είχα τη τύχη να παρευρεθώ στο φεστιβάλ της Φλωρεντίας για να παρακολουθήσω τους Smashing Pumpkins (απωθημένο ζωής) και τους Tool. Μπορείτε να διαβάσετε τι έγινε στο Firenze Rocks 2019, εδώ.
Στα άλμπουμ που ξεχώρισα περισσότερο μέσα στη χρονιά αναφέρθηκα σε παλαιότερη ανάρτηση. Σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνονται κάποια πολύ αξιόλογα που κυκλοφόρησαν μέσα στο μήνα, όπως αυτά των The Murder Capital, Ride και άλλα, όπως και κάποια που δεν τα έχω ακούσει όσο θα ήθελα. Όμως το επόμενο δίμηνο δείχνει ότι μπορεί να είναι ακόμα πιο συναρπαστικό δισκογραφικά. Μόνο και μόνο η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των Tool αρκεί για να τεκμηριώσει τον παραπάνω ισχυρισμό. Φυσικά δεν είναι μόνο το "Fear Inoculum", αλλά έχω εντοπίσει άλλες εννιά κυκλοφορίες που αξίζουν προσοχής:
01. New Model Army - From Here (23 Αυγούστου, earMUSIC)
02. City Calm Down - Television (23 Αυγούστου, I Oh You, Records)
03. Black Futures - Never Not Nothing (30 Αυγούστου, Music For Nations)
04. Tool - Fear Inoculum (30 Αυγούστου, RCA Records)
05. Iggy Pop - Free (6 Σεπτεμβρίου, Loma Vista Recordings)
06. Korn - The Nothing (13 Σεπτεμβρίου, Roadrunner Records)
07. Chelsea Wolfe - Birth of Violence (13 Σεπτεμβρίου, Sargent House)
08. 65daysofstatic - Replicr, 2019 (27 Σεπτεμβρίου, Superball Music)
09. DIIV - Deceiver (4 Οκτωβρίου, Captured Tracks)
10. Black Marble - Bigger Than Life (25 Οκτωβρίου, Sacred Bones)
Στις αρχές του προηγούμενου μήνα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον Iggy Pop ζωντανά στο Release Athens Festival. Στα μέσα του Ιουλίου ο Pop ανακοίνωσε το νέο του άλμπουμ, το οποίο θα ονομάζεται "Free" και θα κυκλοφορήσει στις 6 Σεπτεμβρίου από τη Loma Vista Recordings. Αυτό έρχεται τρία χρόνια μετά το πολύ αξιόλογο "Post Pop Depression". Πλέον είναι διαθέσιμο και το "James Bond", που αποτελεί το πρώτο single από τον επερχόμενο δίσκο, για το οποίο δήλωσε ότι διασκέδασε τόσο πολύ τραγουδώντας τους στίχους όσο σε κανένα άλλο κομμάτι. Ακούστε το παρακάτω:
Ο ερχομός ενός θρύλου όπως είναι ο Iggy Pop είναι από μόνο του ένα τεράστιο συναυλιακό γεγονός. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Iggy ότι σκέφτεται μάλιστα να σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις, έδωσε σίγουρα ένα επιπλέον κίνητρο, τουλάχιστον για όποιον δεν τον είχε παρακολουθήσει ξανά, ώστε να γεμίσει σε μεγάλο βαθμό ο χώρος της Πλατείας Νερού. Μαζί του βρέθηκε το νεανικό βρετανικό συγκρότημα των Shame, αλλά και οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, James.
Οι Shame κατάφεραν πέρσι με το ντεμπούτο τους να μαγέψουν κοινό και κριτικούς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ. Πολύ φυσιολογικά σε αυτό στηρίχτηκε και το σετ που παρουσίασαν, το οποίο περιελάμβανε και μερικά νέα κομμάτια. Παρόλο που εμφανίστηκαν στο Release Athens Festival σε μια "δύσκολη" ώρα, κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετό κόσμο μπροστά στη σκηνή. Ο ενθουσιασμός της μπάντας ήταν φανερός, με τον μπασίστα του γκρουπ να μην σταματάει να χοροπηδάει κατά τη διάρκεια ολόκληρου του σετ του. Ο τραγουδιστής, Charlie Steen, είναι αυτό που λέμε γεννημένος frontman, μιας και καταφέρνει να τραβάει τα βλέμματα πάνω του, ξεσηκώνοντας το κοινό, ενώ δεν παρέλειψε να κάνει και stage diving. Εννοείται έλαμψαν κομμάτια όπως τα "Dust on Trial" και "One Rizla", ενώ έκλεισαν πολύ επιτυχημένα με το "Gold Hole". Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν δεν είμαι και ιδιαίτερα μεγάλος φίλος των James. Τους έχω ξαναδεί και δυστυχώς μου είχαν περάσει αρκετά αδιάφοροι, οπότε δεν είμαι και ο καλύτερος κριτής για την εμφάνισή τους. Σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα παρακολουθήσει μου φάνηκαν σχετικά πιο ευχάριστοι. Σίγουρα χάρηκα με κάποια κομμάτια - "χιτάκια" τους, όπως τα "Come Home", "Getting Away With It (All Messed Up)" και "Sometimes", αλλά και με το κλείσιμο του live τους με το "Sit Down".
Μπορεί ο Iggy Pop να διανύει το 73ο χρόνο της ζωής του, αλλά επί σκηνής έχει τόση ενέργεια που θα ζήλευαν οι περισσότεροι εικοσάρηδες. Η εμπειρία του να τον βλέπεις ζωντανά είναι μοναδική, όπως άλλωστε και η ιδιαίτερη επικοινωνία που έχει με το κοινό και αυτό είναι κάτι που λίγοι που το έχουν καταφέρει στην καριέρα τους. Η φωνή του βρίσκεται σε απροσδόκητα καλά, σχετικά με την ηλικία του, έως εξαιρετικά καλά επίπεδα και υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή. Το σετ του νονού της πανκ ήταν ιδανικό μιας και περιελάμβανα αρκετά από τα κορυφαία του κομμάτια, τόσο από την προσωπική του καριέρα όσο από αυτή με τους The Stooges. Το τετράπτυχο "I Wanna Be Your Dog", "Gimme Danger", "The Passenger" και "Lust for Life", με τα οποία άνοιξε το live του, έβαλε τους πάντες στη σωστή διάθεση. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω περισσότερο κάποιες στιγμές από μια καταπληκτική εμφάνιση, μάλλον θα διάλεγα το αγαπημένο μου "T.V. Eye", όπως και τα "No Fun" και "I'm Sick of You". Εννοείται δεν έλειψαν οι διασκευές σε David Bowie ("The Jean Genie"), The Dee Jays ("Real Wild Child"), ενώ έκλεισε θριαμβευτικά το σετ του με το "Red Right Hand" του Nick Cave, το οποίο το έχει φέρει στα δικά του μέτρα. Το πραγματικό άγριο παιδί της μουσικής χάρισε σε όσους βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού, μια αξέχαστη ανάμνηση...
Μετά την ανακοίνωση των Disturbed, που θα βρεθούν στη χώρα μας την Κυριακή 30 Ιουνίου 2019, το Release Athens Festival μας επιφύλασσε μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη. Ο θρυλικός Iggy Pop επιστρέφει στην Ελλάδα για μια εμφάνιση το Σάββατο 8 Ιουνίου 2019 στην Πλατεία Νερού. Η εμφάνιση αυτή λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Iggy έχει δηλώσει ότι θέλει να περιορίσει τις ζωντανές του εμφανίσεις. Να θυμίσω ότι το τελευταίο άλμπουμ του "νονού του punk" ήταν το πολύ καλό "Post Pop Depression", το οποίο κυκλοφόρησε πριν από δυο χρόνια και αποτέλεσε ένα από τα κορυφαία του 2016.
Το "Good Time" είναι η νέα ταινία των αδερφών Safdie η οποία θα βγει στις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 11 Αυγούστου. Την ίδια ημέρα θα κυκλοφορήσει και το soundtrack του φιλμ, για το οποίο υπεύθυνος είναι ο Daniel Lopatin ή αλλιώς Oneohtrix Point Never όπως είναι πιο γνωστός. Αυτό θα περιλαμβάνει και τη συνεργασία του με τον Iggy Pop στο κομμάτι "The Pure And The Damned", που μπορείτε να ακούσετε παρακάτω. Μετά το περσινό άλμπουμ "Post Pop Depression", ο Iggy επανήλθε φέτος τον Μάρτιο, με το νέο του single "Asshole Blues".
Η δισκογραφική εταιρεία των Jacuzzi Boys, η Mag Mag, θα κυκλοφορήσει μια σειρά από flexi discs στις 21 Απριλίου. Μέσα σε αυτά θα είναι και το νέο single του Iggy Pop, ένα ακουστικό κομμάτι με τίτλο "Asshole Blues". Ο ίδιος ο Pop είπε για το κομμάτι: "I wrote a blues song about an asshole who’s out to get me. It’s full of negative energy. Listen at you own risk. It’s fun to play the blues". Αυτό είναι το πρώτο νέο υλικό του Iggy Pop μετά το πολύ καλό περσινό άλμπουμ "Post Pop Depression".
Οι New Order βρέθηκαν τον προηγούμενο μήνα στην Νέα Υόρκη για μια φιλανθρωπική εκδήλωση με αφορμή την επέτειο των τριάντα χρόνων της αμερικάνικης θιβετιανής οργάνωσης και τον εορτασμό των ογδοηκοστών γενεθλίων του Philip Glass. Στη σκηνή του Carnegie Hall βρέθηκε και ο Iggy Pop και μαζί έπαιξαν τo "She’s Lost Control" των Joy Division (κομμάτι που ζήτησε ο ίδιος ο Iggy) αλλά και το "Stray Dog" - συνεργασία που περιέχονταν στο τελευταίο άλμπουμ των New Order με τίτλο "Music Complete". Στον ίδιο χώρο πριν από τρία είχαν ξαναβρεθεί New Order και Iggy Pop και τότε είχαν παρουσιάσει τα "Love Will Tear Us Apart" και "Transmission". Δείτε τα σχετικά βίντεο παρακάτω:
Οι Metallica αυτή την περίοδο βρίσκονται σε περιοδεία για την προώθηση του περσινού τους άλμπουμ "Hardwired…To Self-Destruct". Στη πρόσφατη συναυλία τους στο Mexico City βρέθηκε μαζί τους στη σκηνή ο Iggy Pop, όπου και έπαιξαν το κλασσικό hit των The Stooges με τίτλο "TV Eye". Δείτε το σχετικό απόσπασμα:
Σήμερα βγήκε στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες η πολυαναμενόμενη συνέχεια του Trainspotting, με τους γνωστούς χαρακτήρες Renton (Ewan McGregor), Begbie (Robert Carlyle), Spud (Ewen Bremner) και Sick Boy (Jonny Lee Miller) να επιστρέφουν όπως άλλωστε και ο Danny Boyle που είναι υπεύθυνος άλλη μια φορά για την σκηνοθεσία. Η πρώτη ταινία του 1996 ξεχώρισε και για το εξαιρετικό soundtrack που περιελάμβανε κομμάτια από τους Iggy Pop, Blur, Primal Scream, New Order, Pulp και πολλούς ακόμα. Το νέο soundtrack της δεύτερης ταινίας περιλαμβάνει τα γνωστά "Slow Slippy" των Underworld και "Lust for Life" σε ένα νέο remix από τους The Prodigy αλλά και πολλά κλασσικά αλλά και πιο φρέσκα κομμάτια. Μπορείτε να δείτε το tracklist παρακάτω, όπως και να ακούσετε ολόκληρο το soundtrack του "Τ2 Trainspotting":
01 – Lust For Life (The Prodigy Remix) - Iggy Pop
02 – Shotgun Mouthwash – High Contrast
03 – Silk – Wolf Alice
04 – Get Up – Young Fathers
05 – Relax – Frankie Goes To Hollywood
06 – Eventually But – Underworld and Ewen Bremner
07 – Only God Knows – Young Fathers
08 – Dad’s Best Friend – The Rubberbandits
09 – Dreaming – Blondie
10 – Radio Ga Ga – Queen
11 – It’s Like That – RUN-DMC vs. Jason Nevins
12 – (White Man) in Hammersmith Palais – The Clash
13 – Rain or Shine – Young Fathers
14 – Whitest Boy on the Beach – Fat White Family
15 – Slow Slippy – Underworld
Η φετινή ψηφοφορία για το κορυφαίο άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε, ήταν στην ουσία ένας "αγώνας" τεσσάρων δισκογραφικών δουλειών, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν και στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα του 2016, και τελικά το αποτέλεσμα κρίθηκε από λίγους ψήφους. Το απολαυστικό "Skeleton Tree" των Nick Cave And The Bad Seeds είναι το άλμπουμ που αναδείξατε ως το καλύτερο για το 2016, το οποίο βρέθηκε στην πρώτη θέση με 28 ψήφους, σε σύνολο 106, και ποσοστό 26.42%. Τη δεύτερη θέση κατέλαβε το "Post Pop Depression" του Iggy Pop με 24 ψήφους και ποσοστό 22.64%, ενώ μια μόλις λιγότερη ψήφο πήρε το "A Moon Shaped Pool" των Radiohead (21.70%). Το μόνο που πλησίασε στα τρία προαναφερθέντα άλμπουμ, ήταν το "Blackstar" του David Bowie με 20 ψήφους και ποσοστό 18.87%. Από την άλλη, τις λιγότερες ψήφους από τις υπάρχουσες επιλογές πήρε το "Strange Little Birds" των Garbage με 2, ενώ από τα εκτός λίστας άλμπουμ δυο ψήφους συγκέντρωσε το ντεμπούτο των Lost Under Heaven και μία προτίμηση βρήκαν οι δίσκοι των Metallica, Danny Brown και The Coral. Αναλυτικά όμως τα δέκα κορυφαία άλμπουμ του 2016 όπως τα ψηφίσατε εσείς είναι:
--. Thee Oh Sees - A Weird Exits (Castle Face Records)
--. Tindersticks - The Waiting Room (City Slang)
--. Leonard Cohen - You Want It Darker (Columbia)
03. Radiohead - A Moon Shaped Pool (XL Recordings)
Σίγουρα είναι πάρα πολλά τα κομμάτια που αξίζουν αναφοράς κάθε χρονιά. Το 2016 όμως θα ήθελα να σταθώ σε δυο από αυτά. Το πρώτο είναι το "Lazarus", ένα κορυφαίο κομμάτι που προέρχεται από το περσινό δίσκο "★", με το οποίο David Bowie μας προετοίμασε σκηνοθετώντας μαεστρικά την "έξοδό" του. Το άλλο είναι το "Are You Lost In The World Like Me", που μπορεί να μην βρίσκεται στην κορυφή της παρακάτω λίστας, αλλά το βίντεο που συνοδεύει το κομμάτι αποτελεί ότι καλύτερο είδα μέσα στο 2016, μιας και αντικατοπτρίζει εξαιρετικά την παρακμή της εποχής μας. Αυτά αλλά και τα άλλα δέκα οχτώ κομμάτια που ξεχώρισα από την περσινή χρονιά είναι:
20. Banks & Steelz - Giant (Anything But Words)
19. Male Gaze - Bad Omens (King Leer)
15. Trentemøller - River In Me (Fixion)
14. New Model Army - Winter (Winter)
12. TAU - Mother (TAU TAU TAU)
10. Moby - Are You Lost In The World Like Me (These Systems Are Failing)
09. The Cult Of Dom Keller - Broken Arm Of God (Goodbye To The Light)
07. The Kills - Doing It To Death (Ash & Ice)
05. David Bowie - Lazarus (★)
Όταν πριν από πέντε χρόνια έγραφα για τις πιο ενδιαφέρουσες νέες μπάντες από το Μάντσεστερ, οι PINS ήταν μια από τις περιπτώσεις που είχα ξεχωρίσει. Από τότε το σχήμα έχει κυκλοφορήσει δυο ολοκληρωμένα άλμπουμ, το "Girls Like Us" του 2013 και το "Wild Nights" του 2015, και στις 24 Μαρτίου θα παρουσιάσει το νέο του EP με τίτλο "Bad Thing" από την Haus of Pins. Προπομπός της κυκλοφορίας αυτής αποτελεί το single/ video "Aggrophobe", στο οποίο συμμετέχει ο Iggy Pop. Ο τελευταίος κυκλοφόρησε μια από τις καλύτερες περσινές δουλειές με τον δίσκο "Post Pop Depression" (μπορείτε να διαβάσετε τη γνώμη μου για το άλμπουμ εδώ).
Το πιο αισιόδοξο μουσικό μήνυμα που προέκυψε από το 2016 είναι το γεγονός ότι οι συνολικές πωλήσεις άλμπουμ αυξήθηκαν σε σημαντικό βαθμό. Το μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό έπαιξε η αύξηση στις πωλήσεις βινυλίων σε Αγγλία, που οφείλεται κυρίως στον David Bowie, και Αμερική. Αλλά και οι πωλήσεις cd κρατήθηκαν σε καλά επίπεδα παρά μια σχετική μείωση, που ήταν όμως πολύ μικρότερη σε σχέση με αυτή των ψηφιακών πωλήσεων. Τα περισσότερα cd το 2016 πάντως, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, πούλησε το "225: The New Complete Edition" box set του Mozart!
No.20 David Bowie - ★ (Columbia): Σίγουρα ένα άλμπουμ (όπως το ★ αλλά και αυτά των Cave, Cohen) μπορεί εύκολα να αποθεωθεί όταν συνοδεύεται από τόσο τραγικά γεγονότα. Το τελευταίο όμως δισκογραφικό μνημείο του David Bowie αποδεικνύεται μια πολύ καλή δουλειά που βγάζει τον πιο πειραματικό χαρακτήρα του Βρετανού και καταφέρνει να ανταποκριθεί στο βάρος που το συντροφεύει. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την γνώμη μου για το τελευταίο άλμπουμ David Bowie εδώ.
No.19 Ritual Howls - Into Τhe Water (Felte): Η δεύτερη δουλειά των Ritual Howls αποτέλεσε μια από τις πιο θετικές δισκογραφικές εκπλήξεις του 2014 και άνετα μια από τις κορυφαίες darkwave κυκλοφορίες της χρονιάς (μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ). Το "Into Τhe Water" που παρουσίασε το σχήμα φέτος, και πάλι από την Felte Records, μπορεί να μην προσεγγίζει τα επίπεδα του "Turkish Leather", αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει εξαιρετικές στιγμές όπως αυτές εντοπίζονται στα κομμάτια "Nervous Hands", "Park Around The Corner" και "Going Upstate".
Ακούστε: "Going Upstate", "Park Around The Corner"
No.18 Anohni - Hopelessness (Rough Trade): Η Anohni (ή αλλιώς ο Antony Hegarty όπως ήταν γνωστός μέχρι πρότινος) αφήνει στην άκρη τις βαριές ατμόσφαιρες και την art rock μελαγχολία του δέσποζε στις δουλειές του προηγούμενου σχήματός της, για χάρη ενός πιο ηλεκτρονικού ήχου και σε στιγμές χορευτικού. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για ένα ευχάριστο ή χαρούμενο άλμπουμ, αλλά αρκετά σκληρό μιας και πραγματεύεται θέματα όπως η θρησκεία, η οικολογική καταστροφή, η διαφθορά στην πολιτική και οι παρικμάζουσες αξίες. Διαβάστε ολόκληρο το album review του "Hopelessness" εδώ.
No.17 Dead - Voices (Manic Depression): Μπορεί τελευταία να γίνονται γνωστά όλο και περισσότερα γαλλικά coldwave/ shoegaze συγκροτήματα, αλλά υπάρχει μια μακριά παράδοση από αξιόλογα darkwave γκρουπ από τη συγκεκριμένη χώρα. Πέρσι ήταν οι Future που το άλμπουμ τους "Horizons" αποτέλεσε μια από τις καλύτερες δουλειές του 2015. Φέτος έρχονται οι Dead, ένα σχήμα για το οποίο είχα αναφερθεί εδώ, να ξεχωρίσουν με τον δίσκο με τίτλο "Voices", από την Manic Depression, που φέρνει επιρροές από Suicide μέχρι New Order.
No.16 FEWS - Means (PIAS Recordings): Το "Means" αποτελεί το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο του σουηδικού post-punk συγκροτήματος των FEWS. Μάλιστα θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό αν αποτελούνταν από περισσότερα κομμάτια σαν τα εξαιρετικά τέσσερα που ανοίγουν τον δίσκο. Θα τον πρότεινα ιδιαίτερα στους φίλους του ήχου των DIIV, που δεν "χόρτασαν" με το φετινό άλμπουμ των Νεοϋορκέζων. Στο "Means" περιλαμβάνεται και το κομμάτι "Zlatan", που οι FEWS έγραψαν προς τιμήν του Σουηδού ποδοσφαιριστή Zlatan Ibrahimovich.
Ακούστε: "The Zoo", "100 Goosebumps"
No.15 Adult Books - Running From The Blows (Lolipop Records): Οι Καλιφορνέζοι Adult Books δείχνουν ότι έχουν επηρεαστεί τόσο από την indie/ post-punk σκηνή των 80s, όσο και από την punk της αντίστοιχης περιόδου. Το σημαντικότερο όπλο τους όμως, είναι ότι ξέρουν να σκαρώνουν κολλητικές ποπ μελωδίες. Η ανάμιξη surf rock και garage στοιχείων, όπως και ότι σε στιγμές ακούγονται σαν οι The Cure να διασκευάζουν Ramones, καθιστά το "Running From The Blows" ένα απόλυτα απολαυστικό αποτέλεσμα, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Ακούστε: "Suburban Girlfriend", "Casual Wrecks"
No.14 Soft Kill - Choke (Profound Lore Records): Οι Soft Kill βρίσκονται σε μια πολύ καλή φάση της καριέρας τους και αυτό αποδεικνύεται και με το νέο τους άλμπουμ. Το "Choke" που έρχεται μόλις ένα χρόνο μετά το εξαιρετικό "Heresy", συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε η τελευταία τους δουλειά και περιλαμβάνει και μια συμμετοχή από τον Mark Burgess των The Chameleons. Πάντως το καλύτερο κομμάτι από τον νέο δίσκο των Soft Kill είναι το "Whirl", που αποτέλεσε το b-side του φανταστικού περσινού single "Selfish Love".
No.13 White Lies - Friends (BMG): Μπορεί οι White Lies με το "Friends" να ήθελαν να στοχεύσουν σε μεγαλύτερα ακροατήρια, αλλά πραγματικά δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη δουλειά μπορεί να ακουστεί πέρα από τον κύκλο των πιστών φίλων τους. Δεν είναι ότι ο νέος δίσκος τους δεν αποτελείται από καλά κομμάτια, αλλά έχουν θαφτεί κάτω από έναν wannabe Killers ήχο και άλλοτε από μια αρκετά ξεπερασμένη 80s ποπ παραγωγή. Μπορείτε να διαβάσετε τη γνώμη μου για το "Friends" εδώ, όπως και για την πρόσφατη εμφάνιση της μπάντας στην Αθήνα εδώ.
Ακούστε: "Summer Didn't Change A Thing", "Take It Out On Me"
No.12 Iggy Pop - Post Pop Depression (Loma Vista Recordings): Ο Iggy Pop με το "Post Pop Depression" όχι μόνο δεν απογοητεύει, αφού περιέχει μερικές από τις καλύτερες στιγμές του τα τελευταία χρόνια, αλλά παρουσιάζει έναν απολαυστικό δισκογραφικό κλείσιμο αν όντως αυτό αποτελέσει το τελευταίο άλμπουμ του. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά το album review του "Post Pop Depression" εδώ.
No.11 Savages - Adore Life (Matador): Εκεί που πριν λίγα χρόνια πήραν τα κομμάτια του "Silence Yourself" και τα ανέδειξαν live, το "Adore Life" έγινε με γνώμονα τη ζωντανή τους εμφάνιση των Savages. Αφού είδαν ποια στοιχεία δουλεύουν live, έστησαν τα κομμάτια της νέας τους δουλειάς ώστε να εξυπηρετούν το σκοπό αυτό που αποτελεί το δυνατό τους χαρτί. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την ανάρτηση για το "Adore Life" εδώ.
Ακούστε: "The Answer", "Adore"
Διαβάστε επίσης:
Ο Iggy Pop με το "Post Pop Depression" όχι μόνο δεν απογοητεύει, αφού περιέχει μερικές από τις καλύτερες στιγμές του τα τελευταία χρόνια, αλλά παρουσιάζει έναν απολαυστικό δισκογραφικό κλείσιμο αν όντως αυτό αποτελέσει το τελευταίο άλμπουμ του. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά το album review του "Post Pop Depression" εδώ.
The story so far:
Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσω κάποιες λίγες περιπτώσεις, δεν ήταν πολλά τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2016 και με κέρδισαν μέχρι τώρα. Οι περισσότερες δισκογραφικές δουλειές κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου για μερικά κομμάτια, αλλά ελάχιστες για το συνολικό αποτέλεσμα που παρουσίασαν. Σίγουρα είναι νωρίς να βγάζω συμπεράσματα, ιδίως όταν την φετινή χρονιά αναμένονται άλμπουμ από μπάντες όπως οι Nick Cave And The Bad Seeds, White Lies, Preoccupations, Pixies και τόσες ακόμα. Προσπάθησα να ξεχωρίσω δέκα από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν το πρώτο μισό του έτους (μέχρι και τέλη Ιουνίου) και άκουσα περισσότερο, με την παρακάτω κατάταξη να προκύπτει βάση της ημερομηνίας κυκλοφορίας τους.
Το "American Valhalla" αποτελεί το τελευταίο βίντεο του Iggy Pop, μετά από αυτό για το "Sunday", από τον νέο του δίσκο με τίτλο "Post Pop Depression" που έγινε διαθέσιμος τον Μάρτιο. Ο σκηνοθέτης του βίντεο, ο Jamie-James Medina, δήλωσε ότι με το που άκουσε το κομμάτι σκέφτηκε τον αγώνα μποξ μεταξύ του Dick Tiger και του Gene Fullmer, ο οποίος προβάλλεται στο κλιπ σε ένα κουτί μπροστά από το μοντέλο Ruth Bell. Δείτε το παρακάτω:
Ο Iggy Pop κυκλοφόρησε φέτος το δισκογραφικό αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον Josh Homme των Queens of the Stone Age - το άλμπουμ "Post Pop Depression". Μπορείτε να διαβάσετε το album review της νέας δουλειάς του Iggy εδώ. Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισαν από τον νέο δίσκο είναι και το "Sunday", κομμάτι που συνοδεύεται πλέον από ένα βίντεο που δείχνει πως περνάνε μάλλον τις Κυριακές τους οι Pop και Homme.
Μπορεί να έχουν περάσει πλέον αρκετοί μήνες μετά το χαμό του David Bowie και όπως είναι φυσιολογικό μια τέτοια είδηση δεν περνάει εύκολα στα χθεσινά νέα με τις όποιες προεκτάσεις μπορεί να έχει. Με χαρά είδα την μεγάλη αποδοχή που είχε το δισκογραφικό κύκνειο άσμα του The Thin White Duke (μπορείτε να διαβάσετε την γνώμη μου για το "★" εδώ) σχεδόν από την πλειοψηφία του μουσικού κόσμου. Αναμφίβολα το 2016 είναι μια αρκετά δύσκολη χρονιά, μιας και έχουν χαθεί αρκετές σημαντικές προσωπικότητες, γεγονός που έχει προκαλέσει πολλή συζήτηση - άρθρα γύρω από αυτό το θέμα. Ένα από τα θετικά που προέκυψαν από όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι δουλειές που προέρχονται από κάποιους βετεράνους της ροκ, ή και γενικότερα της μουσικής, λαμβάνουν πολύ μεγαλύτερη προσοχή. Φυσικά δεν είναι κάτι που απαραίτητα χρειάζονταν ο Iggy Pop αλλά σίγουρα μπορεί να βοήθησε. Και λέω μπορεί γιατί μόνο και μόνο η συμμετοχή του Josh Homme των Queens of the Stone Age (αλλά και του Matt Helders των Arctic Monkeys) στο νέο δίσκο του Iggy αποτελεί ένα αρκετά σημαντικό πόλο έλξης.
Όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει ο Iggy Pop, το "Post Pop Depression" όχι μόνο δεν απογοητεύει αλλά περιέχει μερικές από τις καλύτερες στιγμές του τα τελευταία χρόνια, γυρίζοντας παράλληλα τον χρόνο σαράντα χρόνια πίσω, θυμίζοντας τα αποτελέσματα της συνεργασίας του με το David Bowie. Οι πρώτοι στίχοι του άλμπουμ είναι "I’m gonna break into your heart, I’m gonna crawl under your skin" και πραγματικό το εξαιρετικό εναρκτήριο κομμάτι "Break Into Your Heart", με την απλή μελωδία σε πιάνο, καταφέρνει ακριβώς αυτό. Το "Gardenia", ένα από τα κομμάτια που είχαν γίνει γνωστά πριν την κυκλοφορία του δίσκου, κινείται στο ίδιο τέμπο και ξεχωρίζει αποτελώντας μια από τις πιο ευθείς αναφορές στον Bowie. Αξίζει επίσης να αναφερθώ στο "American Valhalla", που σε μαγεύει με την υπνωτική μελωδία του, το "Sunday" που ακούγεται σαν μία πιο disco εκδοχή των Queens και το "Vulture" που "βγάζει" μια πιο Nick Cave αίσθηση. Κορυφαία στιγμή όμως αποτελεί το "In The Lobby", με το κολλητικό κιθαριστικό riff, που το έχω λιώσει από τότε που κυκλοφόρησε το "Post Pop Depression". Ο δίσκος κινείται σχεδόν αποκλειστικά σε mid-tempo ρυθμούς με σημεία να μοιάζουν να επαναλαμβάνονται, γεγονός που κρατάει τη συγκεκριμένη δουλειά από το να απογειωθεί, ενώ η σφραγίδα του πολυτάλαντου Homme παραείναι χαρακτηριστική. Φυσικά ο τελευταίος αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους που το "Post Pop Depression" δεν μοιάζει σαν πισωγύρισμα, παρέχοντας έναν απολαυστικό δισκογραφικό κλείσιμο αν όντως αποτελέσει το τελευταίο άλμπουμ του Iggy Pop.
Βαθμολογία: 7,5 / 10
.jpg)
