Συχνά ο χρόνος που περνάει μεταξύ της κατάρτισης μιας λίστας και της στιγμής που θα μετανοιώσεις για κάποιες επιλογές, είναι τόσο μικρός που δεν είναι καν μετρήσιμος. Φέτος δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω κάποια αλλαγή στη λίστα μου. Ιδίως τα πρώτα δέκα αυτής, τα είχα ξεχώρισα λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και μόνο για τις τρεις πρώτες θέσεις αμφιταλαντεύτηκα λίγο. Όμως ήταν το ντεμπούτο των The Love Coffin που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και για αυτό θα ακολουθήσει και μια συνέντευξη με το συγκρότημα σε λίγο καιρό. Φυσικά η κατάταξη σε αυτή τη λίστα μικρή σημασία έχει. Το σημαντικό είναι ότι το 2018 βρήκα δέκα άλμπουμ που άκουσα μανιωδώς και η πραγματική τους θέση θα φανεί με τον καιρό.

No.10 A Place To Bury Strangers - Pinned (Dead Oceans): Το "Pinned" είναι μια πιο ολοκληρωμένη και ανανεωμένη πρόταση από το "Transfixiation", που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για αυτό το μοναδικό noise rock σχήμα, ενώ παράλληλα προσφέρει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Pinned", εδώ.

Ακούστε: "Never Coming Back", "There’s Only One Of Us"

No.09 John Maus - Addendum (Ribbon Music): Αν το "Addendum" ήταν το δεύτερο μέρος του "Screen Memories", θα μιλούσαμε για έναν φανταστικό διπλό δίσκο. Αλλά και ως ξεχωριστή κυκλοφορία στέκεται εξαιρετικά, απλώς ίσως όχι στον βαθμό αυτών που διαδέχτηκε.  Άλλωστε ο John Maus αποτελεί μια κατηγορία μόνος του και είναι πάντα συναρπαστική κάθε είσοδος στον ξεχωριστό κόσμο του. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Addendum", εδώ.

Ακούστε: "Episode", "Running Man"

No.08 Shame - Songs Of Praise (Dead Oceans): Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι ικανή για να σας πείσει να τσεκάρετε ένα άλμπουμ, τότε το "Songs Of Praise" είναι για εσάς, ενώ προσφέρει πολλά παραπάνω. Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά, αλλά για την ώρα το ντεμπούτο των Shame αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ. 

Ακούστε: "One Rizla", "Concrete"

No.07 Editors - Violence (Play It Again Sam): Το "Violence" μπορεί να μην φέρνει τόσα νέα στοιχεία και να ακούγεται σαν μια συνέχεια του "In Dream", αλλά αν το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό, όπως είναι αυτό στο μεγαλύτερο μέρος του, με αφήνει κάτι παραπάνω από ικανοποιημένο. Θα περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά τους για να διαπιστώσω, αν οι Editors με το άλμπουμ αυτό έκλεισαν έναν κύκλο ή έκαναν απλώς ένα ακόμα βήμα προς τη νέα τους μουσική κατεύθυνση. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Violence", εδώ.

Ακούστε: "Hallelujah (So Low)", "Cold"

No.06 Interpol - Marauder (Matador Records): Αντί να τους πιάσει νοσταλγία από την επετειακή περιοδεία τους για το "Turn On The Bright Lights" ή από το βιβλίο "Meet Me In The Bathroom" της Lizzy Goldman, το σχήμα συνεχίζει να κοιτάει μπροστά και καταφέρνει να είναι από τα λίγα που έχουν επιβιώσει από τη μουσική σκηνή της πόλης στις αρχές των 00s και πάντα να παραμένει επίκαιρο με ένα άλμπουμ που σε προκαλεί για περισσότερες ακροάσεις. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Marauder", εδώ.

Ακούστε: "The Rover", "If You Really Love Nothing"

No.05 IDLES – Joy As An Act Of Resistance (Partisan Records): Από το ωμό "Colossus" και το σαρκαστικό "Never Fight A Man With A Perm", μέχρι το λυτρωτικό κλείσιμο του "Rottweiler", το συγκρότημα καταφέρνει να έχει τον ακροατή καθηλωμένο για τα 40 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και λειτουργεί ακριβώς όπως υποδηλώνει ο τίτλος του, αποδεικνύοντας γιατί η εποχή μας χρειάζεται μπάντες σαν τους IDLES. Διαβάστε περισσότερα για το "Joy As An Act Of Resistance", εδώ.

Ακούστε: "Danny Nedelko", "Samaritans"

No.04 The Soft Moon - Criminal (Sacred Bones): Ο νέος δίσκος των αγαπημένων μου The Soft Moon μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά ως εισαγωγή για κάποιον που δεν είναι γνώριμος με τον μαγικό κόσμο του σχήματος και μπορεί να μην φανερώνει αντίστοιχα σημάδια εξέλιξης όπως οι προηγούμενες δουλειές τους, όμως οι καλές στιγμές του είναι απλά κορυφαίες. Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Criminal", εδώ.

Ακούστε: "The Pain", "Like A Father"

No.03 Holy Esque - Television/Sweet (Beyond the Frequency): Διατηρώντας αρκετά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία τους, όπως τα ιδιαίτερα φωνητικά, οι Holy Esque μας παραδίδουν ένα αρκετά πιο σκοτεινό αποτέλεσμα με πολύ έντονη θεατρικότητα. Ανεξάρτητα πάντως αν μιλάμε για έναν σκοτεινό indie rock δίσκο ή έναν darkwave δίσκο για indie ακροατήρια, το "Television/Sweet" αποτελεί μια καταπληκτική δεύτερη δουλειά. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Television/Sweet", εδώ.

Ακούστε: "I Am The Truth", "Modern Tones"

No.02 Whispering Sons - Image (Play It Again Sam): Οι Whispering Sons είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις με μια σειρά από εξαιρετικά singles. Το ντεμπούτο τους φέρνει στο μυαλό κλασσικά σχήματα όπως οι Sad Lovers & Giants και οι Joy Division, με μια μοντέρνα άποψη που το αποτρέπει από το να ακούγεται σαν άλλη μια 80s κόπια. Το "Image" είναι ένα απολαυστικό άκουσμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και αναμφίβολα αποτελεί τον κορυφαίο darkwave δίσκο της χρονιάς.

Ακούστε: "Alone", "Waste"

No.01 The Love Coffin - Cloudlands (Bad Afro Records): Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τη εναλλακτική μουσική της δεκαετίας του 90, αλλά λατρεύει τη σκοτεινή περίοδο των 80s, το "Cloudlands" αποτελεί ένα απαραίτητο άκουσμα. Μετά από συνεχόμενες ακροάσεις από τα τέλη Σεπτεμβρίου που κυκλοφόρησε το άλμπουμ, θεωρώ ότι οι The Love Coffin δεν μας έδωσαν μόνο το καλύτερο ντεμπούτο του 2018, αλλά και τον δίσκο της χρονιάς. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Cloudlands", εδώ.

Ακούστε: "Pure", "Take Good Care Of Me"

Διαβάστε επίσης:

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 Νο.11 - 20

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 Νο.21 - 30

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 Νο.31 - 40

Οι Shame κυκλοφόρησαν το "Songs Of Praise" στις 12 Ιανουαρίου από την Dead Oceans, που αποτέλεσε ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς. Μπορείτε να διαβάσετε το album review εδώ. Το νέο τους βίντεο για το κομμάτι "Dust on Trial", έρχεται μετά από αυτά για τα "Lampoon", "One Rizla" και "Concrete". 

Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι ικανή για να σας πείσει να τσεκάρετε ένα άλμπουμ, τότε το "Songs Of Praise" είναι για εσάς, ενώ προσφέρει πολλά παραπάνω. Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά, αλλά για την ώρα το ντεμπούτο των Shame αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Songs Of Praise", εδώ. 

Ακούστε: "One Rizla", "Concrete"

No.09: John Maus - Addendum (Ribbon Music)

No.10: A Place To Bury Strangers - Pinned (Dead Oceans)

No.11: Anna Calvi - Hunter (Domino)

No.12: Shiny Darkly - Bronze (Crunchy Frog Recordings)

No.13: ACTORS - It Will Come To You (Artoffact Records)

No.14: Iceage - Beyondless (Matador Records)

No.15: Preoccupations - New Material (Jagjaguwar)

No.16: Spiritual Front - Amour Braque (Prophecy Productions)

No.17: Black Rebel Motorcycle Club - Wrong Creatures (Vagrant Records)

No.18: The Joy Formidable - Aaarth (Hassle Records)

No.19: Chastity - Death Lust (Captured Tracks)

No.20: Ceremony ‎– East Coast (Candy Booking)

Το "Pinned" είναι μια πιο ολοκληρωμένη και ανανεωμένη πρόταση από το "Transfixiation", που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για αυτό το μοναδικό noise rock σχήμα, ενώ παράλληλα προσφέρει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη δισκοκριτική του "Pinned", εδώ.

Ακούστε: "Never Coming Back", "There’s Only One Of Us"

No.11: Anna Calvi - Hunter (Domino)

No.12: Shiny Darkly - Bronze (Crunchy Frog Recordings)

No.13: ACTORS - It Will Come To You (Artoffact Records)

No.14: Iceage - Beyondless (Matador Records)

No.15: Preoccupations - New Material (Jagjaguwar)

No.16: Spiritual Front - Amour Braque (Prophecy Productions)

No.17: Black Rebel Motorcycle Club - Wrong Creatures (Vagrant Records)

No.18: The Joy Formidable - Aaarth (Hassle Records)

No.19: Chastity - Death Lust (Captured Tracks)

No.20: Ceremony ‎– East Coast (Candy Booking)

Τον Απρίλιο που μας πέρασε οι A Place To Bury Strangers παρουσίασαν τη νέα τους δουλειά από την Dead Oceans. Μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του "Pinned", εδώ. Το βίντεο για το νέο τους single με τίτλο "Execution", αποτελεί το τέταρτο από το φετινό άλμπουμ τους, μετά από αυτά για τα κομμάτια "Never Coming Back", "There’s Only One of Us" και "Frustrated Operator". Επίσης οι A Place To Bury Strangers θα κυκλοφορήσουν στις 5 Οκτωβρίου το "Re-Pinned", μια remix έκδοση του "Pinned" που θα αποτελείται από remixes των Slowdive, Trentemøller, No Age, METZ, Eric Copeland, Roly Porter, Davy Drones και TBO.

Με τη μισή χρονιά να έχει ήδη συμπληρωθεί, αναμφίβολα μπορεί να πει κανείς ότι το 2018 μας έχει προσφέρει αρκετές σημαντικές κυκλοφορίες, αλλά και μεγάλη ποικιλία. Ιδίως για τους φίλους τους πιο θορυβώδες ήχου πρόκειται για ένα εξαιρετικό μισό, με πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες από τους Nine Inch Nails, The Soft Moon, A Place To Bury Strangers αλλά και από τους Ceremony που επέστρεψαν δισκογραφικά μετά από πέντε χρόνια. Σίγουρα είναι συναρπαστικό να βλέπεις πως διαμορφώνεται μουσικά μια χρονιά. Είχαμε κυκλοφορίες που δίχασαν, όπως το νέο άλμπουμ των Arctic Monkeys (που μου φάνηκε τουλάχιστον μέτριο), αλλά και πολλούς αξιόλογους πρώτους δίσκους. Δέκα από τις δουλειές που ξεχώρισα μέχρι τώρα είναι (με σειρά ανάλογα με την ημερομηνία κυκλοφορίας): 

01. Shame - Songs Of Praise (12 Ιανουαρίου, Dead Oceans)

02. Black Rebel Motorcycle Club - Wrong Creatures (12 Ιανουαρίου, Vagrant Records)

03. The Soft Moon - Criminal (2 Φεβρουαρίου, Sacred Bones)

04. Chiller - Chiller (2 Φεβρουαρίου, Rockstar Records)

05. Editors - Violence (9 Μαρτίου, PIAS)

06. A Place To Bury Strangers - Pinned (13 Απριλίου, Dead Oceans)

07. Iceage - Beyondless (4 Μαΐου, Matador Records)

08. Ceremony - East Coast (19 Μαΐου, self released)

09. Johnny Marr - Call The Comet (15 Ιουνίου, New Voodoo Records)

10. Chastity - Death Lust (13 Ιουλίου, Captured Tracks)

Για εδώ και πάνω από μια δεκαετία (και το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2007), οι A Place To Bury Strangers αποτελούν μια από τις μεγάλες μουσικές μου αδυναμίες. Μετά από τρία καταπληκτικά άλμπουμ, ο τέταρτος δίσκος τους δεν με ενθουσίασε. Το "Transfixiation" (album review), που σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, είδε τη μπάντα να επαναλαμβάνεται χωρίς να μπορεί να προσφέρει κάτι περισσότερο ή νέο στην μέχρι τότε δισκογραφική πορεία της. Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν και πολύ ηχητικά, για αυτό ήμουν αρκετά επιφυλακτικός με τη νέα δουλειά των Νεοΰορκέζων. 

Από το προηγούμενο άλμπουμ τους, υπήρξαν κάποιες αλλαγές για την μπάντα. Η μουσική τους στέγη - Death by Audio - έκλεισε, αλλά η μεγαλύτερη, θετική, αλλαγή ήταν η προσθήκη της ντράμερ Lia Simone Braswell. Τα φωνητικά της Braswell κυριαρχούν στο "Pinned" και η εκτεταμένη χρήση αυτών, αποτελούν τη μεγαλύτερη αλλαγή του νέου δίσκου. Δένουν εκπληκτικά με αυτά του Oliver Ackermann και πραγματικά απογειώνουν τα κομμάτια. Φυσικά τα βασικά στοιχεία αναφοράς, που εντοπίζονται στους The Jesus And Mary Chain μέχρι τους Nine Inch Nails, είναι εδώ. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι προσφέρουν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους.

Σε αυτά ανήκει το εναρκτήριο "Never Coming Back" που φανερώνει τις κλασσικές The Mary Chain αναφορές του γκρουπ, με τα επίπεδα θορύβου να ανεβαίνουν σταδιακά, ενώ στο ίδιο ύφος συνεχίζει και το "Execution". Το ατμοσφαιρικό "There’s Only One Of Us" αποτελεί τη κορυφαία στιγμή του "Pinned", το οποίο κατευθείαν μπήκε στα κορυφαία μου κομμάτια από τους A Place To Bury Strangers. Τα "Situations Changes" και "Frustrated Operator" φανερώνουν τις New Order και Joy Division επιρροές τους αντίστοιχα, περασμένα φυσικά από το μουσικό φίλτρο του γκρουπ. Μπορεί τα υπόλοιπα κομμάτια να βρίσκονται σε αρκετά αξιόλογο επίπεδο, αλλά αναμφίβολα δεν είναι τόσο αξιομνημόνευτα όσο αυτά που ανάφερα παραπάνω. Σίγουρα όμως το "Pinned" είναι μια πιο ολοκληρωμένη και ανανεωμένη πρόταση από το "Transfixiation", που αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για αυτό το μοναδικό noise rock σχήμα.

Βαθμολογία: 7,5 / 10

Στις 13 Απριλίου οι A Place To Bury Strangers κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Pinned". Από τα πρώτα δείγματα από το πέμπτο άλμπουμ, ήταν φανερό ότι μιλάμε για μια δυναμική επιστροφή. Το "Frustrated Operator" αποτελεί το τρίτο και πιο πρόσφατο single από τη νέα τους δουλειά, μετά από τα καταπληκτικά πρώτα singles, "Never Coming Back" και "There’s Only One of Us". Δείτε το νέο βίντεο των A Place To Bury Strangers για το "Frustrated Operator":

Ο βρετανικός τύπος ψάχνει μονίμως το επόμενο μεγάλο όνομα και σε πολλές περιπτώσεις το δημιουργεί, χτίζοντας πολλές προσδοκίες γύρω από κάποια μπάντα που στο μεγαλύτερο ποσοστό έρχονται να διαψευσθούν από την πρώτη κιόλας δισκογραφική προσπάθεια του γκρουπ. Οι Shame είναι μια μπάντα με ένα υπερβολικό θόρυβο γύρω από το όνομα της, που για την ώρα καταφέρνει να τον δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό. 

Ο ήχος των Λονδρέζων βρίσκεται κάπου μεταξύ των Wire, The Clash και αναπόφευκτα και πολύ αναμενόμενα των The Fall, με τους οποίους τους συγκρίνουν πιο συχνά. Σίγουρα σε αυτό παίζει ρόλο το στιχουργικό κομμάτι, αλλά είναι κυρίως τα φωνητικά του Charlie Steen που φέρνουν στο μυαλό τον μεγάλο Mark E. Smith. Αν και μόνο η αναφορά του ονόματος των The Fall είναι η ικανή να σας πείσει, τότε το "Songs Of Praise" που κυκλοφόρησε στις 12 Ιανουαρίου από την Dead Oceans, είναι για εσάς αφού προσφέρει πολλά παραπάνω. 

Το "Dust on Trial" που ανοίγει τον δίσκο φέρνει στο μυαλό τους The Birthday Party (όπως άλλωστε και το "Tasteless"), πριν ακολουθήσει η punk επίθεση του "Concrete" με τις Gang Of Four αναφορές. Σε άλλα κομμάτια φανερώνουν τις πιο ποπ ευαισθησίες τους, με καλύτερο παράδειγμα το "One Rizla". Το "Donk" "βρωμάει" Fat White Family, ενώ το "Lampoon" θα μπορούσε άνετα να προέρχεται από άλμπουμ των Slaves. Κομμάτια όπως το "Lick" θα έκαναν τον Smith περήφανο, ενώ δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο εξαιρετικό "Gold Hole" που θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας των The Fall με τους Oasis.

Σίγουρα το ωμό post-punk θέμα τους δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε μουσικά αλλά ούτε θεματικά. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις συγκροτημάτων με υπερβολικά αξιόλογους πρώτους δίσκους, όπως αυτοί των Savages, Eagulls, Autobahn, Holograms και Sextile για να αναφέρω μερικά, που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό δεν κατάφεραν να πλησιάσουν τη μαγεία του ντεμπούτο τους. Για την ώρα όμως, το "Songs Of Praise" αποτελεί μια εξαιρετική δισκογραφική αρχή.

Βαθμολογία: 7,5 / 10

Πριν από ένα μήνα περίπου, οι A Place To Bury Strangers ανακοίνωσαν το νέο τους άλμπουμ. Στις 13 Απριλίου θα κυκλοφορήσει από την Dead Oceans, το πολυαναμενόμενο "Pinned". Μαζί με την ανακοίνωση του δίσκου, το νεοϋορκέζικο σχήμα έκανε γνωστό και το κομμάτι "Never Coming Back". Το "There’s Only One of Us" είναι το δεύτερο κομμάτι που κάνουν οι διαθέσιμο οι A Place To Bury Strangers από το "Pinned", το οποίο συνοδεύεται από ένα νέο βίντεο σε σκηνοθεσία της Elizabeth Skadden.

Δισκογραφικά το 2018 έχει μπει αρκετά δυναμικά. Ήδη τις πρώτες ημέρες του χρόνου είχαμε τη νέα δισκογραφική προσπάθεια των Black Rebel Motorcycle Club, όπως και το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο από το νέο βρετανικό συγκρότημα των Shame. Στις αρχές του μήνα επανήλθαν δισκογραφικά οι The Soft Moon με το "Criminal", όπως και οι Franz Ferdinand με το "Always Ascending". Όμως είναι πάρα πολλές οι δουλειές που έρχονται τους επόμενους, χωρίς να υπολογίζω αυτές που δεν είναι επιβεβαιωμένες ή ανακοινωμένες, όπως αυτές των My Bloody Valentine, Interpol, Arctic Monkeys, Tool (εδώ γελάμε) και πολλών ακόμα. Οι δέκα όμως επερχόμενοι δίσκοι που έχω ξεχωρίσει για το επόμενο τρίμηνο είναι (κατάταξη βάση ημερομηνία κυκλοφορίας):

01. Editors - Violence (9 Μαρτίου, Play It Again Sam)

02. Jack White - Boarding House Reach (22 Μαρτίου, Third Man Records)

03. Preoccupations - New Material (23 Μαρτίου, Jagjaguwar)

04. Broken Records - What We Might Know (30 Μαρτίου)

05. John Maus - Addendum (10 Απριλίου, Ribbon Music)

06. A Place To Bury Strangers - Pinned (13 Απριλίου, Dead Oceans)

07. A Perfect Circle - Eat The Elephant (20 Απριλίου, BMG)

08. God Is An Astronaut - Epitaph (27 Απριλίου, Napalm Records)

09. The Exploding Boy - Alarms! (18 Μαΐου, Drakkar Entertainment)

10. Echo & the Bunnymen The Stars, The Oceans & The Moon ((18 Μαΐου, BMG)

Στις 13 Απριλίου θα κυκλοφορήσει, από την Dead Oceans, ο νέος δίσκος των A Place To Bury Strangers με τίτλο "Pinned". Αυτός έρχεται τρία χρόνια μετά το "Transfixiation", μια από τις δουλειές που ξεχώρισα το 2015. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μου για το τέταρτο άλμπουμ των Νεοϋορκέζων θορυβοποιών, εδώ. Μάλιστα πέρσι κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο και ο Dion Lunadon (ο μπασίστας του σχήματος). Επίσης οι A Place To Bury Strangers έκαναν γνωστό και το πρώτο τους single από το επερχόμενο άλμπουμ, το οποίο ονομάζεται "Never Coming Back" και μπορείτε να το ακούσετε στο επίσημο βίντεο που ακολουθεί.

Pinned - Tracklist:

1. Never Coming Back

2. Execution

3. There’s Only One Of Us

4. Situations Changes

5. Too Tough To Kill

6. Frustrated Operator

7. Look Me In The Eye

8. Was It Electric

9. I Know I’ve Done Bad Things

10. Act Your Age

11. Attitude

12. Keep Moving On

Μια από τις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν τον πρώτο μήνα του 2018, αναμφίβολα ήταν το ντεμπούτο των Shame. Το post-punk σχήμα, που θεωρείται μια από τις κορυφαίες ανερχόμενες μπάντες, έκανε διαθέσιμο το "Songs Of Praise" στις 12 Ιανουαρίου από την Dead Oceans. Το "One Rizla" αποτελεί το τελευταίο βίντεο του σχήματος από το Λονδίνο, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:

Οι Slowdive κυκλοφόρησαν φέτος νέα δισκογραφική δουλειά μετά από 22 χρόνια. Μπορείτε να διαβάσετε για το εξαιρετικό ομώνυμο άλμπουμ τους, εδώ. Η περιοδεία τους για αυτό, τους έφερε και από την Ελλάδα για μια συναυλία στην Αθήνα στις αρχές Σεπτεμβρίου. Το "Don't Know Why" αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του "Slowdive" και πλέον συνοδεύεται και από επίσημο βίντεο που μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω:

Το 2017 έχει συνδεθεί μέχρι τώρα με την δισκογραφική επιστροφή, μετά από πολλά χρόνια, μεγάλων ονομάτων, όπως οι The Jesus And Mary Chain, Slowdive, Ride και πολλών ακόμα. Η γενικότερη πολιτική κατάσταση, αλλά και οι πρόσφατες εκλογές σε Αγγλία και Αμερική, αρχίζει να μας χαρίζει όλο και περισσότερες μπάντες με σαφώς πιο πολιτικοποιημένο ύφος. Το μουσικό σκηνικό συνεχώς αλλάζει, με όλο και πιο πολλά "διαφορετικά" συγκροτήματα να βρίσκουν απήχηση σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Η ηχητική ποικιλία είναι μεγάλη (να ξεφύγουμε λίγο από την ψυχεδέλεια), ενώ η Αυστραλία συνεχίζει να μας προσφέρει αξιόλογες μπάντες από οποιοδήποτε είδος. Οι δισκογραφικές δουλειές που ξεχώρισα μέσα στη φετινή χρονιά μέχρι αυτή τη στιγμή είναι πολλές, όπως αυτές των Modern English, Sonic Jesus, Algiers, Idles, Wire, Me And That Man και πολλών ακόμα συγκροτημάτων (στις οποίες θα αναφερθώ συνολικά στο τέλος της χρονιάς), όμως δέκα από τις κορυφαίες τις οποίες παρουσίασα σε αυτό το blog, είναι (κατάταξη βάση ημερομηνίας κυκλοφορίας):

01. She Pleasures Herself ‎– Fetish (4 Ιανουαρίου, Manic Depression)

02. Drab Majesty - The Demonstration (20 Ιανουαρίου, Dais Records)

03. Priests - Nothing Feels Natural (27 Ιανουαρίου, Sister Polygon)

04. Fufanu ‎- Sports (3 Φεβρουαρίου, One Little Indian)

05. POW! - Crack An Egg (10 Φεβρουαρίου, Castle Face)

06. Methyl Ethel - Everything Is Forgotten (3 Μαρτίου, 4AD)

07. Depeche Mode - Spirit (17 Μαρτίου, Columbia)

07. The Jesus & Mary Chain - Damage And Joy (24 Μαρτίου, Warner)

08. Future Islands - The Far Field (7 Απριλίου, 4AD)

10. Slowdive - Slowdive (5 Μαΐου, Dead Oceans)

Πλέον όλα τα ιστορικά συγκροτήματα που χαρακτήρισαν την shoegaze σκηνή έχουν επιστρέψει, έστω και μετά από μεγάλη δισκογραφική απουσία. Η αρχή έγινε πριν από τέσσερα χρόνια με τους My Bloody Valentine και το πολύ καλό "m b v", που ήρθε σαν συνέχεια του "Loveless" του 1991. Φέτος είχαμε και τη νέα δουλειά των The Jesus And Mary Chain μετά από 19 χρόνια, με το καταπληκτικό "Damage And Joy". Είκοσι ένα χρόνια είχαν να κυκλοφορήσουν άλμπουμ και οι Ride και θα το κάνουν φέτος τον Ιούνιο με το "Weather Diaries". Ένα χρόνο περισσότερο απείχαν από τα δισκογραφικά δρώμενα οι Slowdive, με το φετινό τους άλμπουμ να είναι το πρώτο που δεν κυκλοφορεί από την ιστορική Creation Records (τελευταία κυκλοφορία της οποίας αποτέλεσε το soundtrack του ντοκιμαντέρ για την Creation, "Upside Down", το 2011 μετά το "XTRMNTR" των Primal Scream το 2000), αλλά από την Dead Oceans.

Μπορεί να μην υπήρξα φανατικός φίλος του γκρουπ, αλλά το "Souvlaki" του 1993 αλλά και το "Pygmalion" που το ακολούθησε δυο χρόνια μετά, είναι δυο πολύ αξιόλογοι dream pop/ shoegaze δίσκοι που "επισκέπτομαι" αρκετά συχνά. Το πρώτο δείγμα από το νέο άλμπουμ των Slowdive, που μας ήρθε με το κομμάτι "Star Roving", ήταν απλά εξαιρετικό. Ο υπόλοιπος δίσκος ήρθε απλά να επιβεβαιώσει ότι το σχήμα επέστρεψε με μια δουλειά αντάξια της ιστορίας του και του ονόματός του. Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται η τραγουδοποιΐα του Neil Halstead, ενώ τα φωνητικά της Rachel Goswell μαγεύουν και πάλι. Η αρχή γίνεται με το ονειρικό "Slomo", ένα ιδανικό κομμάτι για να βυθίσει τον ακροατή μέσα στο "Slowdive". Τα "Don't Know Why", που συνεχίζει με φόρα από τους πιο rock ρυθμούς του "Star Roving", και "No Longer Making Time", με τα πλούσια ηχητικά επίπεδα, ξεχωρίζουν, ενώ το  "Sugar For The Pill" είναι αναμφίβολα υποψήφιο για κομμάτι της χρονιάς. Μπορεί τα οκτώ κομμάτια που απαρτίζουν το άλμπουμ να είναι σχετικά λίγα, αλλά λίγα υστερούν σε αυτό. Το σημαντικό όμως είναι ότι οι Slowdive δείχνουν να μην στηρίζονται στη μουσική κληρονομιά των προηγούμενων δουλειών τους, αλλά να χαράζουν έναν συναρπαστικό νέο δρόμο.

Βαθμολογία: 8 / 10

Οι The Jesus And Mary Chain κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ πριν από λίγες μέρες, μετά από δέκα εννιά χρόνια. Οι Ride επιστρέφουν και αυτοί φέτος με το "Weather Diaries" (16 Ιουνίου), μετά από είκοσι ένα χρόνια. Η δισκογραφική απουσία των Slowdive υπήρξε ακόμα μεγαλύτερη, αφού το "Pygmalion" κυκλοφόρησε πριν από είκοσι δυο χρόνια. Το ιστορικό shoegaze σχήμα από το Reading ανακοίνωσε ότι το νέο του ομώνυμο άλμπουμ θα είναι διαθέσιμο στις 5 Μαΐου από την Dead Oceans. Επίσης οι Slowdive έκαναν γνωστό και ένα ακόμα νέο κομμάτι μετά το εξαιρετικό "Star Roving", το οποίο ονομάζεται "Sugar For The Pill" και μπορείτε να το ακούσετε στο παρακάτω επίσημο βίντεο:

Είναι γνωστό ότι οι Slowdive δουλεύουν πάνω σε νέο υλικό το οποίο και πρόκειται να το παρουσιάσουν κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά που διανύουμε από την Dead Oceans. Το τελευταίο άλμπουμ του ιστορικού dream pop/ shoegaze συγκροτήματος μας ήρθε με τον δίσκο "Pygmalion" του 1995. Οπότε γίνεται εύκολα κατανοητός ο ενθουσιασμός που έχει σκορπίσει η επιστροφή τους μετά από 22 χρόνια, ιδίως όταν αυτή συνοδεύεται με ένα τόσο καλό νέο κομμάτι όπως το "Star Roving". Να θυμίσω ότι η τραγουδίστρια του σχήματος, Rachel Goswell, συμμετείχε πέρσι στο πολύ αξιόλογο ντεμπούτο των Minor Victories.

No.29 Male Gaze - Gale Maze (Castle Face Records): Αποτελούμενη από πρώην μέλη των The Mayyors, Blasted Canyons και The Mall, οι Male Gaze είναι μια νέα μπάντα που ανακατεύει 80's post-punk, psych & noise rock στοιχεία, προσφέροντας ένα ντεμπούτο που σε κερδίζει όλο και περισσότερο με κάθε ακρόαση. 

Ακούστε: "Cliffs Of Madness", "The Shining Path"

No.28 Public Service Broadcasting - The Race For Space (Test Card Recordings): Το λονδρέζικο δίδυμο των PSB είχε δείξει τα ηλεκτρονικά funk rock διαπιστευτήριά του από το "Inform-Educate-Entertain" του 2013, αλλά  ο δεύτερος δίσκος του προσφέρει τις πιο εθιστικές συνθέσεις του.

Ακούστε: "Gagarin", "Go!"

No.27 Cold Showers - Matter Of Choice (Dais Records): Η επιρροή των New Order είναι ιδιαίτερα εμφανής στο δεύτερο άλμπουμ των Cold Showers, οι οποίοι συνεχίζουν την πορεία τους στο να παγιωθούν ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες coldwave μπάντες.

Ακούστε: "Only Human", "Plantlife"

No.26 Foals - What Went Down (Warner): Οι Foals έχοντας φτάσει αισίως στον τέταρτο δίσκο τους, συνεχίζουν να παρουσιάζουν εξαιρετικές indie rock δουλειές όπως μας έχουν συνηθίσει, με ένα μεγάλο μουσικό φάσμα που ικανοποιεί από τις πιο ψυχεδελικές μέχρι τις πιο χορευτικές διαθέσεις.

Ακούστε: "Mountain At My Gates", "What Went Down"

No.25 Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger (Fuzz Club Records): Οι Ιταλοί τολμούν να κυκλοφορήσουν για πρώτη δουλειά ένα διπλό cd - τετραπλό βινύλιο - και δικαιώνονται, παρουσιάζοντας μια μίξη A Place To Bury Strangers, The Brian Jonestown Massacre και Swans σε ένα αρκετά πειραγμένο "μαύρο" πλαίσιο. Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την γνώμη μου για το ντεμπούτο των Sonic Jesus εδώ.

Ακούστε: "My Lunacy", "Telegraph"

No.24 Drenge – Undertow (Infectious Records): Καλύπτοντας ένα ευρύ μουσικό πεδίο με αναφορές από The Stooges και The White Stripes μέχρι Queens Of The Stone Age, τα αδέρφια Loveless εξελίσσονται, βελτιώνονται και προσφέρουν ένα από τα καλύτερα ροκ άλμπουμ του 2015.

Ακούστε: "The Woods", "We Can Do What We Want"

No.23 Static Daydream – Static Daydream (Saint Marie Records): Το δίδυμο των Static Daydream, που αποτελείται από την Jamie Casey και τον Paul Baker - γνωστό από τους Skywave και τους θορυβοποιούς Ceremony, προσφέρει ένα άλμπουμ που σε μεταφέρει στα 90s και τις καλύτερες στιγμές των The Jesus & Mary Chain και My Bloody Valentine. Άνετα ο καλύτερος καθαρά shoegaze δίσκος της χρονιάς.

Ακούστε: "More Than Today", "Run Into The Night"

No.22 Algiers – Algiers (Matador Records): Οι Algiers βάζουν gospel, punk, industrial στοιχεία στην post-punk φόρμα του ντεμπούτο τους με εκπληκτικά αποτελέσματα, το οποίο ισορροπεί μεταξύ μουσικής και δυναμικών στίχων και αν κυμαίνονταν στα ίδια συνθετικά επίπεδα όλα τα κομμάτια, θα βρίσκονταν πολύ πιο κοντά στη κορυφή της λίστας. 

Ακούστε: "And When You Fall", "Irony. Utility. Pretext."

No.21 zZz - Juggernaut (Excelsior Recordings): Το ολλανδικό δίδυμο των Björn Ottenheim και Daan Schinkel αποτέλεσαν για μένα μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς που μας πέρασε, μιας και το τρίτο άλμπουμ των zZz, με τις electro, krautrock, garage και post-punk ρίζες, είναι απλά απολαυστικό.

Ακούστε: "When I Come Home", "Juggernaut"

Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015 Νο.01 - 10