Ο ερχομός των Arctic Monkeys στην χώρα μας ήταν ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά γεγονότα της φετινής χρονιάς μέχρι τώρα. Άλλωστε σπάνια μας επισκέπτονται συγκροτήματα με τόσο μεγάλη εμπορική επιτυχία στη κορυφή της καριέρας τους. Ακόμα πιο σπάνιο τα τελευταία χρόνια, είναι η τεράστια αναγνώριση μιας βρετανικής μπάντας και στην αμερικανική αγορά. Αυτό ακολούθως ερμηνεύτηκε με ένα πολύ ακριβό εισιτήριο, που όμως δεν έδειξε να πτοεί τον κόσμο που γέμισε, σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, τον χώρο του Terra Vibe. 

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρεθώ νωρίτερα από τους Alt-J στο χώρο του Rockwave και έτσι έχασα όλο το υπόλοιπο line-up. Ευτυχώς όμως οι Βρετανοί με αποζημίωσαν με το παραπάνω. Μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος φαν της μπάντας, αλλά οι τρεις δίσκοι μου είχαν τραβήξει την προσοχή σε σχέση με τα πολλά παρόμοια "μοδάτα" ηχητικά ακούσματα. Ζωντανά παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Τα σκηνικά τους, που αποτελούνταν από κάθετες φωτεινές στήλες, σίγουρα έδωσαν το κάτι παραπάνω στην εμφάνισή τους. Μπορεί οι περισσότεροι να περίμεναν τα πιο γνωστά κομμάτια τους, όπως τα "Deadcrush", "Left Hand Free" και "Breezeblocks" (με το οποίο έκλεισαν το σετ τους), αλλά ήταν άλλα κομμάτια, όπως τα "Matilda", "Dissolve Me" και φυσικά το "Taro", που έλαμψαν περισσότερο ζωντανά. Αναμφίβολα οι Alt-J με κέρδισαν, όπως και μεγάλο μέρος του κοινού, και περιμένω να τους ξαναδώ σε κλειστό χώρο που σίγουρα θα τους ταιριάζει καλύτερα.

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει και ακριβώς στις 10:30 ανεβαίνουν στη σκηνή οι Arctic Monkeys. Μετά από το νέο τους single "Four Out of Five", το σετ τους κύλησε ιδανικά, με τα "Do I Wanna Know?", "Brianstorm", "Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair","Crying Lightning", "The View From the Afternoon" και "Teddy Picker" να δημιουργούν ένα απολαυστικό κλίμα. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι με το νέο άλμπουμ, το οποίο, αν και όχι κακό, είναι βαρετό ή τουλάχιστον υποδεέστερο των καλύτερων στιγμών της μπάντας. Η επιλογή πιο ήρεμων κομματιών για να ταιριάξει με το φρέσκο υλικό τους, έριξε αρκετά τους ρυθμούς. 

Εκτελεστικά οι Arctic Monkeys ήταν σχεδόν άψογοι, με τα βλέμματα να πέφτουν, πολύ φυσιολογικά, στον τραγουδιστή τους. Αυτή τη φορά ο Alex Turner, ως ο frontman ενός από τα εμπορικότερα γκρουπ του πλανήτη, ήταν αρκετά πιο συγκρατημένος σε σχέση με την πιο χαλαρή προσέγγισή του στην ίδια σκηνή με τους The Last Shadow Puppets το 2016. Αυτό που μου έλειψε ήταν ότι δεν έβαλε, σχεδόν καθόλου, και τον κόσμο στο "παιχνίδι". Το κανονικό σετ τους το ολοκλήρωσαν με τα "I Bet You Look Good on the Dancefloor" και "R U Mine?", ενώ το encore με το εξαιρετικό "505", για το οποίο ανέβηκε στη σκηνή και ο Miles Kane. Τέτοιες συναυλίες καλό είναι να γίνονται, αν και όχι πολύ συχνά γιατί τινάζουν τον προϋπολογισμό στον αέρα...