To φετινό line-up του Ejekt Festival παρουσίαζε αρκετό ενδιαφέρον. Με δυο νέες και αρκετά πολυσυζυτημένες μπάντες, αλλά και δυο ονόματα τόσο αγαπητά στο ελληνικό κοινό, δύσκολα κάτι δεν θα μπορούσε να πάει καλά (ή σχεδόν τίποτα). Το φετινό Ejekt θα μείνει στη μνήμη πέρα από τις εξαιρετικές εμφανίσεις όλων των συγκροτημάτων και από την ξαφνική καταιγίδα που κινδύνεψε να τα χαλάσει όλα. Αρχικά οι Protomartyr είχαν τον άχαρο ρόλο της μπάντας που έπρεπε να βγει στις έξι το απόγευμα.

Κάποιος θα έπρεπε να προτείνει στα συγκροτήματα που εμφανίζονται τέτοιες ώρες στα ελληνικά φεστιβάλ μια πιο ενδεδειγμένη στυλιστική επιλογή. Ο Joe Casey, τραγουδιστής των Protomartyr, που εμφανίστηκε στη σκηνή με κουστούμι και μια μια μπύρα (όχι εννοείται την ίδια) στο χέρι σε όλη τη διάρκεια του live τους, έδειχνε στα πρόθυρα ηλίασης ή εγκεφαλικού. Ευτυχώς αυτό δεν έδειξε να επηρεάζει την ερμηνεία του. Μπορεί η σκηνική παρουσία του γκρουπ από το Ντιτρόιτ να μην ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, όμως η εμφάνιση των Protomartyr ήταν κάτι παραπάνω από τίμια. Με τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους στις αποσκευές τους, το περσινό "Relatives In Descent" - που ήταν μέσα στα κορυφαία της χρονιάς, παρουσίασαν ένα πολύ καλό σετλιστ, από το οποίο ξεχώρισα τα επίσης περσινά "A Private Understanding" και "My Children", αποδίδοντας όλα τα κομμάτια τους με αρκετά μεγάλη ακρίβεια.

Οι Wolf Alice έχοντας κυκλοφορήσει πέρσι το δεύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, ανέβηκαν στη σκηνή του Ejekt ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα από τη σύγχρονη βρετανική μουσική σκηνή. Την γνώμη μου για τη μπάντα την έχω εκφράσει αρκετές φορές. Σίγουρα αν ζούσαμε στα 90s θα μου προκαλούσαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά την θεωρώ ως ένα από τα πιο overhyped γκρουπ της εποχής μας. Ζωντανά έβγαλαν πολύ πάθος και με περίσσια διάθεση, πραγματοποίησαν μια αρκετά καλή εμφάνιση με τις κορυφαίες στιγμές τους να εντοπίζονται στα "Yuk Foo", "Moaning Lisa Smile" και φυσικά στο "Giant Peach". Αναμφίβολα η τραγουδίστρια Ellie Rowsell συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα για πολλούς και ποικίλους λόγους. Η ανταπόκριση του κοινού υπήρξε ιδιαιτέρως θερμή και κάτι μου λέει ότι θα τους δούμε να επιστρέφουν σύντομα στη χώρα μας.

Και ενώ όλος ο κόσμος περίμενε να βγουν στη σκηνή οι Editors, ο ουρανός άνοιξε και αυτό που ακολούθησε δεν ήταν κάποια μπόρα αλλά πραγματική καταιγίδα. Η σκέψη για ακύρωση της εμφάνισης των Editors, αλλά ακόμα και του Nick Cave, πέρασε πολύ φυσιολογικά από το μυαλό σε αρκετό κόσμο (για αυτό είχαμε και ένα μικρό μέρος να αποχωρεί). Τελικά με το μεγαλύτερο μέρος του Ejekt εντελώς βρεγμένο, ήρθε η ανακοίνωση ότι το πρόγραμμα θα συνεχιστεί κανονικά. Μετά από τις απαραίτητες προετοιμασίες, οι Editors βγήκαν στη σκηνή με πάνω από μια ώρα καθυστέρηση. Με ένα μάλλον κουτσουρεμένο σετλιστ, το συγκρότημα από το Μπέρμιγχαμ, φάνηκε αρχικά κάπως να βιάζεται (και έτσι δικαιολογούνται και κάποια λαθάκια). Δεν έχω να πω και πολλά για την εμφάνισή τους, αφού οι Editors αποτελούν μια συναυλιακή εγγύηση και το απέδειξαν για άλλη μια φορά. Ο Tom Smith είναι σπουδαίος frontman και ανεξάρτητα αν σου αρέσει η μουσική της μπάντας του, καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις. Έπαιξαν κάποια από τα πιο γνωστά κομμάτια τους, αλλά και τρία από τον νέο, φετινό, τους δίσκο με τίτλο "Violence". Το εναρκτήριο "Hallelujah (So Low)" μπορεί άνετα να μετατραπεί σε συναυλιακό αγαπημένο, το ""Violence" απέκτησε άλλη ζωή ζωντανά, ενώ το "Magazine" έκλεισε ιδανικά την εμφάνισή τους.

Η στιγμή που οι περισσότεροι περίμεναν είχε φτάσει και λίγο μετά τις 12 εμφανίστηκε στη σκηνή ο Nick Cave με τους κακούς σπόρους του. Οτιδήποτε άλλο είχε συμβεί μέχρι τότε απλά ξεχάστηκε και για δυο ώρες παρακολουθήσαμε ένα μαγικό σόου (αποτελούμενο από 16 κομμάτια). Ο Cave ήταν σε μεγάλα κέφια, δεν σταμάτησε να αλωνίζει τη σκηνή και να χορεύει σαν εικοσάχρονος. Η ικανότητα που έχει, να δείχνει τόσο στον δικό του κόσμο αλλά την ίδια στιγμή και σε τόσο άμεση επαφή με τον κόσμο, είναι απλά μοναδική. Η συναυλιακή απόδοση της μπάντας του ήταν πιο δυνατή, βρώμικη και φασαριόζικη, όπως δηλαδή θα άρμοζε σε μια τέτοια περίσταση. Εννοείται δεν έλειψαν αγαπημένα κομμάτια όπως τα "Do You Love Me?", "Loverman", "Red Right Hand", "Into My Arms", "The Weeping Song" και "Stagger Lee", ενώ η ζωντανή εκτέλεση του "Jubilee Street" με τη δυναμική κλιμάκωση σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει με το φανταστικό "Push the Sky Away" και να μιλάγαμε για μια τέλεια εμφάνιση, αλλά ξαναβγήκαν για να μας αποτελειώσουν με τα "The Mercy Seat" και "Rings of Saturn". Το τελευταίο, μαζί με τα "Girl in Amber", "Jesus Alone" και "Magneto" είναι τα κομμάτια που παρουσίασαν από το τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο "Skeleton Tree" (album review). O Nick Cave αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αγάπες του ελληνικού κοινού και υπάρχει πολύ καλός λόγος για αυτό...

Φωτογραφίες: Gordon Haswell (gordonhaswell.com)