Οι εμφανίσεις των Florence & The Machine στην Ελλάδα ήταν αδιαμφισβήτητα οι πιο πολυσυζητημένες της φετινής χρονιάς. Την αρχική συναυλία της στο Ηρώδειο, την ακολούθησαν άλλες δυο sold out, μια στο Γαλάτσι και άλλη μια στο Ηρώδειο, με τις οποίες ολοκλήρωσε και την High As Hope περιοδεία της. Άλλωστε η ίδια δήλωσε ότι και η μάνατζερ της, η οποία είναι Ελληνίδα, δεν θα την άφηνε να ξεφύγει με ένα live μόνο, μετά και το χαμό που έγινε για την πρώτη συναυλία, τα εισιτήρια της οποίας εξαντλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Για την Florence αυτές οι εμφανίσεις ήταν πολύ σημαντικές, κάτι που οφείλεται στα παιδικά της χρόνια και την αγάπη της στην ελληνική μυθολογία που αποτέλεσε για αυτήν μεγάλη έμπνευση σε όλη την καριέρα της. Η εξέλιξή της, τόσο σαν τραγουδοποιός αλλά και ως performer, είναι αρκετά μεγάλη. Ούτε η ίδια φαντάζονταν ότι όταν εμφανίζονταν μπροστά σε λιγοστά άτομα στο Synch Festival μεθυσμένη, όπως μας εξομολογήθηκε, θα ξαναέρχονταν στη χώρα μας μέσα σε τέτοιο ντελίριο ενθουσιασμού.

‎Τα πάντα στο συγκεκριμένο live ήταν προσεγμένα μέχρι και τη τελευταία λεπτομέρεια. Παρόλο που δεν είχα ξαναβρεθεί στο κλειστό του Γαλατσίου και δεν ήξερα τι να περιμένω, ο ήχος ήταν απίστευτος, το ίδιο και η μπάντα της που βοήθησε στα μέγιστα ώστε τα κομμάτια να ακούγονται πιο γεμάτα και πιο δυνατά, αναβαθμίζοντας την όλη εμπειρία. Ζωντανά η Florence Welch ήταν απλά συγκλονιστική. Οι κινήσεις ήταν σαν μια μίξη μιας προσεκτικά μελετημένης χορογραφίας και του ανέμελου χορού ενός μικρού παιδιού. Η φωνή της ήταν πραγματικά ασύλληπτη, πολύ ανώτερη από τις στούντιο εκτελέσεις. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν ότι η φωνή αυτή, έβγαινε την ίδια ώρα που εκτελούσε και όλα αυτά τα τρελά αέρινα χορευτικά της. Σπάνια έχω εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τη φωνητική απόδοση ενός καλλιτέχνη ζωντανά. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι το γενικότερο συναίσθημα που σου δημιουργούσε η εμφάνισή της ήταν τόσο αληθινό, σαν ένα κάλεσμα για να νοιώσεις ελεύθερος από οτιδήποτε άλλο για μιάμιση περίπου ώρα. 

Η μεταμόρφωσή της από τις πιο ήρεμες στιγμές της εμφάνισή της, στις πιο δυνατές, ήταν μοναδική. Σε μπαλάντες όπως το "June", με το οποίο άνοιξε τη συναυλία, το "Patricia", που αφιέρωσε στην Patti Smith και στην μάνατζέρ της Χάνα Γιαννούλις, ή το εκπληκτικό "Jenny of Oldstones", που αφιέρωσε στην Arya Stark από το Game Of Thrones, έδειχνε τόσο εύθραυστη, ενώ στα πιο χορευτικά κομμάτια της όπως τα "Hunger", "Ship to Wreck", "What Kind of Man", στο οποίο βρέθηκε πάνω στα κάγκελα, "χτυπιόταν" σαν να μην υπάρχει αύριο. Για τη συναυλία στο Γαλάτσι επιφύλαξε και μια έκπληξη, μιας και έπαιξε και το "You Got the Love", κομμάτι που έλειπε από το σετλιστ των άλλων δυο live στην Ελλάδα. Δεν έλειψαν επίσης και άλλες μεγάλες επιτυχίες της, όπως τα "Dog Days Are Over", στη μέση του οποίου προέτρεψε τον κόσμο να αγκαλιάσει τον διπλανό του, "Cosmic Love", "Queen of Peace" και φυσικά το "Shake It Out", με το οποίο μας αποχαιρέτησε. Το μόνο που θα ήθελα να ακούσω, είναι το αγαπημένο μου "What The Water Gave Me", αλλά δεν με πείραξε στο ελάχιστο έχοντας παρακολουθήσει μια τέτοια συναυλία. Αν έπρεπε να περιγράψω με μια λέξη μόνο το live της Florence, αυτή θα ήταν μαγική. Ελπίζω να κρατήσει την υπόσχεσή της και να την ξαναδούμε σύντομα στα μέρη μας...