Αν κάποιος έχει βρεθεί σε μια από τις τέσσερις προηγούμενες επισκέψεις των The Soft Moon στην Ελλάδα, γνωρίζει πόσο ξεχωριστά είναι τα live του σχήματος. Μπορεί να έχουν περάσει μόνο δυο χρόνια από τη τελευταία τους επίσκεψη, για λογαριασμό του Fraternity of Sound στο Fuzz Club, αλλά η ανυπομονησία μου δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Δεν γνωρίζω αν η δημοφιλία τους μειώνεται αλλά οι headline εμφανίσεις τους ξεκίνησαν σε ένα γεμάτο Gagarin το 2013, συνεχίστηκαν στο Κύτταρο το 2015 και τώρα κατέληξαν στο αρκετά μικρότερο Temple. Στα θετικά είναι ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι μια άριστη συναυλιακή σκηνή, με πολύ καλό ήχο (όσες φορές έχω βρεθεί εκεί), που σου χαρίζει μια πιο άμεση απόλαυση. Πέρα από προσωπική αδυναμία, οι The Soft Moon θεωρούνται πλέον σημείο αναφοράς και ένα από τα κορυφαία darkwave συγκροτήματα της δεκαετίας που διανύουμε. Από το 2010, όταν και πρωτοεμφανίστηκαν δισκογραφικά, έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις εκπληκτικούς δίσκους, με τελευταίο το "Criminal". Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη δισκοκριτική του περσινού άλμπουμ εδώ.

Την βραδιά άνοιξε το νέο σχήμα των Kalte Nacht, σε μια από τις πρώτες ζωντανές του εμφανίσεις. Μπορεί να παρουσιάζουν έναν κλασσικό synth / coldwave ήχο, όμως οι μελωδίες τους είναι κάτι παραπάνω από ελκυστικές. Σίγουρα αυτό που σίγουρα προσέχει κάποιος, είναι η πολύ όμορφη φωνή της Μυρτώς Στύλου, που τους κάνει να ξεχωρίζουν από αρκετά παρόμοια συγκροτήματα. Το δίδυμο, που συμπληρώνεται από τον Νίκο Κωνσταντινίδη, αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά το ντεμπούτο άλμπουμ του. Θα έχω το νου μου για τη καινούρια αυτή μπάντα, μιας και με κέρδισε σε μεγάλο βαθμό με την εμφάνιση της. 

Από την άλλη, για τον Jay Glass Dubs δεν έχω να πω πολλά. Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να σημειώνει επιτυχία και να έχει το κοινό του, αλλά αναμφίβολα δεν είμαι μέσα σε αυτό. Η εμφάνισή του, μου φάνηκε ένα μεγάλο, μονότονο και κουραστικό διάλειμμα που δεν ταίριαζε στο ύφος της βραδιάς. Ίσως σε ένα διαφορετικό περιβάλλον να έβρισκε πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό. 

Είχε έρθει η ώρα για τους The Soft Moon και λίγο πριν τις έντεκα βγαίνει στη σκηνή ο Luis Vasquez, όπως πάντα, με τόση ενέργεια που είναι αδύνατον να μην σε παρασύρει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το κλειστοφοβικό μουσικό σύμπαν που έχει δημιουργήσει εδώ και μια δεκαετία, λειτουργεί ακόμα πιο ιδανικά ζωντανά. Με τα επίπεδα θορύβου και παραμόρφωσης στα ύψη, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νοιώθεις το πιο γλυκό ηχητικό πνίξιμο και αποζητάς το κάθε κομμάτι να κρατήσει πολύ περισσότερο. Αρχή με τα γνώριμα πλέον "Die Life" και "Circles" που σε εισάγουν γρήγορα στο ιδιαίτερο κόσμο τους. Η σκοτεινή, βιομηχανική ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι ξεχωριστή, ενώ τα ουρλιαχτά του Vazquez σε στοιχειώνουν για αρκετή περισσότερη ώρα από όσο διαρκούν. Με μεγάλη προσμονή περίμενα να ακούσω ζωντανά, κομμάτια από το πρόσφατο "Criminal". Τελικά έπαιξαν τέσσερα , τα Nine Ich Nail-ικά "Like A Father" και "Choke", το δυνατό "Burn" αλλά και το ασύλληπτο "The Pain". Ιδίως το μικρό κενό που είχε το τελευταίο στη μέση του, ανέβασε το κομμάτι σε άλλα ύψη (γιατί ακόμα και οι πιο μικρές αλλαγές μπορούν να κάνουν τη διαφορά).


Συνολικά όμως το υλικό που παρουσιάζουν οι The Soft Moon ζωντανά είναι, λίγο ή πολύ, "πειραγμένο", κάτι που χαρίζει στα κομμάτια άλλη διάσταση. Δεν έλειψαν φυσικά τα αγαπημένα "Dead Love" και "Insides", ενώ το "Deeper" εκπροσωπήθηκε από τα "Wrong", "Far" και φυσικά το "Black". Το κλείσιμο έρχεται κλασσικά με το "Want", με τον frontman του σχήματος στα κρουστά να γνωρίζει την αποθέωση από όσους βρέθηκαν την περασμένη Πέμπτη στο Temple. Οι The Soft Moon είναι ο Luis Vasquez, αλλά και ζωντανά η παρουσία του κυριαρχεί, με τη κάθε κίνησή του να συμβάλλει στην γενικότερη εμπειρία. Και πραγματικά πρόκειται για μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία, που αξίζει κάποιος να βιώσει.